ITPP1/443-420/08/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2008 r. (data wpływu 8 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowizji za pośrednictwo w sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 8 maja 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów w zakresie opodatkowania prowizji za pośrednictwo w sprzedaży.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka działa w branży księgarskiej. Całość swoich usług Spółka opodatkowuje stawką podstawową 22%. Za świadczone usługi wystawia faktury VAT, w których w kolumnie "nazwa towaru/usługi" wpisuje np.:

* realizacja umowy za miesiąc np. kwiecień 2008

;

* prowizja za pośrednictwo sprzedaży

,

* wynagrodzenie bonusowe wg umowy

.

Spółka ponadto wskazuje, że wykonywana przez nią działalność została sklasyfikowana według PKD 51.18 - Działalność agentów specjalizujących się w sprzedaży określonego towaru lub określonej grupy towarów, gdzie indziej niesklasyfikowana. Tytułem wynagrodzenia za świadczone usługi Wnioskodawca otrzymuje miesięczne zryczałtowane wynagrodzenie w wysokości 2.000 zł powiększone o odpowiednią stawkę podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawcy przysługuje dodatkowe, bezwarunkowe wynagrodzenie bonusowe za wykonanie obrotów miesięcznych netto przez usługobiorcę w wysokości 5% za dany miesiąc powiększone o odpowiednią stawkę podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prowizja za pośrednictwo sprzedaży powinna być opodatkowana stawką 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, prowizja za pośrednictwo powinna być opodatkowana według 22% stawki podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawne lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7

Zakres pojęciowy świadczenia ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów zawartą w art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zauważyć, iż obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania świadczonej usługi do właściwego grupowania statystycznego spoczywa wyłącznie na wykonawcy usługi.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy o podatku od towarów i usług. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W kontekście powyższego należy zatem uznać, że Spółka występując w roli pośrednika świadczy określone umową usługi na rzecz swoich kontrahentów, otrzymując za nie wynagrodzenie w formie umownej prowizji.

Co do zasady, stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

Stosownie do treści § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności wynikające z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku których podstawę opodatkowania dla agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby, świadczącej usługi o podobnym charakterze, stanowi kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonane usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 2-4.

Zwolnienie to dotyczy tych podatników, którzy w danym roku podatkowym mogli korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, i dotyczy wartości sprzedaży w danym roku podatkowym z tytułu wykonywania czynności wymienionych w ust. 1, nieprzekraczającej kwoty 50.000 zł. (§ 9 ust. 2). Jak wynika z treści § 9 ust. 3 rozporządzenia, zwolnienie, o którym mowa w ust. 2, stosuje się pod warunkiem, że wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł; do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Jednakże zgodnie z § 9 ust. 4 powołanego rozporządzenia, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 2, nie stosuje się do podatników:

.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że na podstawie zawartych umów z dostawcami wystawia faktury VAT, dokumentujące świadczone usługi, za które otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne, wypłacane za dany okres rozliczeniowy.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że usługi opisane we wniosku, nie zostały wymienione w ustawie o podatku od towarów i usług oraz przepisach wykonawczych ani jako zwolnione, ani jako korzystające z preferencyjnej stawki podatku, dlatego podlegają one opodatkowaniu 22% stawką VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Końcowo należy wskazać, iż Polska Klasyfikacja Działalności (PKD) stosowana jest celem klasyfikowania podmiotów gospodarczych i innych jednostek i stosowana przy przedstawianiu struktury i wewnętrznych powiązań gospodarki. Nie znajduje ona natomiast zastosowania przy określaniu właściwych stawek podatkowych dla konkretnych usług i towarów. Stosownie bowiem do treści obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, zarówno towary jak i usługi są identyfikowane na podstawie przepisów o statystyce publicznej zgodnie z art. 2 pkt 6 i art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zaś obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania świadczonej usługi do właściwego grupowania statystycznego spoczywa wyłącznie na wykonawcy usług, stąd Minister Finansów nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w tym zakresie.

Ponadto nadmienia się, że analiza umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1, § 2 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, zaś interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę w treści wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.