ITPP1/443-386/10/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2010 r. (data wpływu 23 kwietnia 2010 r.) uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia obrotu z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia obrotu z tytułu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dział księgowości Spółki podczas rozliczania pracownika (kasjera) ze stanu posiadanych przez niego biletów komunikacji miejskiej przeznaczonych do sprzedaży, wykrył brak biletów. Pracownik nie przyznał się do winy. Został obciążony notą księgową za powstały niedobór. Spółka skierowała sprawę do prokuratury, w związku z czym obecnie prowadzone jest śledztwo w tej sprawie. Jednocześnie, niezależnie od prowadzonego postępowania prokuratury, Spółka podjęła sama działania w celu wyjaśnienia przyczyn powstania niedoboru - wezwała kontrahentów (uprawnionych), z którymi współpracuje w celu przedstawienia wykazu zakupionych od Spółki biletów za okres od 2005 r. do 2009 r. Ze wstępnych ustaleń wynika, iż kasjer fałszował faktury w następujący sposób:

Przytoczone przykłady wskazują na rozbieżności wystawianych faktur. Oryginały znajdujące się w posiadaniu kontrahentów różnią się od kopii, które są ujęte w ewidencji księgowej Spółki. Weryfikacja zestawień zakupionych biletów nie objęła wszystkich kontrahentów, gdyż niektórzy nie prowadzą już działalności gospodarczej lub też nie wszyscy dostarczyli do chwili obecnej dokumenty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka jest zobowiązana wystawić fakturę korygującą "między fa-oryginał znajdującą się w posiadaniu kontrahenta a fa-kopią, znajdującą się w ewidencji Spółki".

Czy brak podpisu na "fa-korekcie" można traktować, że faktura oryginał odzwierciedla dokonaną dostawę towarów.

Co z fakturami pozostałych klientów, którzy nie zgłaszają się do Spółki.

W deklaracji za jaki okres dokonać korekt.

Zdaniem Wnioskodawcy, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w związku z faktem, że otrzymane przez kontrahentów faktury (oryginały) odzwierciedlają stan rzeczywisty sprzedaży, a osoba wystawiająca faktury wprawdzie popełniła przestępstwo, ale była uprawniona do wystawiania faktur, to rozliczenie faktycznej sprzedaży winno być dokonane na podstawie otrzymanych od kontrahentów kserokopii oryginałów faktur sprzedaży, czyli Spółka we właściwym miesiącu (zgodnie z obowiązkiem podatkowym) zaewidencjonuje niewykazaną wcześniej część obrotów. W związku z powyższym Spółka nie musi wystawić faktur korygujących, gdyż oryginały faktur, będące w posiadaniu kontrahentów odzwierciedlają stan faktyczny i rzeczywisty. Z uwagi na brak możliwości weryfikacji u wszystkich kontrahentów, którzy się do Spółki nie zgłosili, pozostałe faktury należy traktować jako prawdziwe. Zdaniem Spółki korekty podatku należnego należy dokonać w rozliczeniu za miesiąc sprzedaży (zgodnie z obowiązkiem podatkowym). Reasumując Spółka stoi na stanowisku, że otrzymane od kontrahentów kserokopie oryginałów faktur sprzedaży, które odzwierciedlają faktyczną sprzedaż, są podstawą do rozliczenia sprzedaży w miesiącach, w których powstał obowiązek podatkowy, a fałszywe kopie faktur, będące dowodem przestępstwa popełnionego przez pracownika, które były podstawą wcześniejszych księgowań w Spółce, należy potraktować jak dokumenty, które nie weszły do obrotu prawnego (oryginał zniszczył Sprzedający - przestępca) i mogą jedynie stanowić materiał dowodowy w postępowaniu karnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 7 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z dniem wystawienia faktury - z tytułu usług komunikacji miejskiej.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały szczegółowo w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, zgodnie z § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia, powinna zawierać co najmniej:

W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

W myśl § 13 ust. 3 powołanego rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

Zgodnie z § 14 ust. 1 tego rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w wyniku kontroli wewnętrznej stwierdzono, że pracownik Spółki, jako osoba uprawniona, dokonywał sprzedaży biletów, która została potwierdzona fakturami VAT wystawionymi kontrahentom, a następnie kopie faktur, które zostały rozliczone przez Spółkę fałszował w następujący sposób:

Zatem oryginały znajdujące się w posiadaniu kontrahentów różnią się od kopii, które są ujęte w ewidencji księgowej Spółki. Weryfikacja zestawień zakupionych biletów nie objęła wszystkich kontrahentów, gdyż niektórzy nie prowadzą już działalności gospodarczej lub też nie wszyscy dostarczyli do obecnej chwili dokumenty.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego na tle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że skoro pracownik był osobą uprawnioną do wystawiania w imieniu Spółki faktur i oryginały faktur potwierdzają rzeczywistą sprzedaż biletów (świadczą o tym wyjaśnienia kontrahentów oraz powstały niedobór biletów), obrót i kwoty podatku należnego zawarte w wystawionych fakturach (oryginałach potwierdzających faktyczną sprzedaż) winny być, jak słusznie zauważa Spółka, zaewidencjonowane w ewidencjach i odpowiednio zadeklarowane w deklaracjach dla podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe, w których powstał obowiązek podatkowy dla tych czynności, określony zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 7) ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, za te okresy rozliczeniowe Spółka winna dokonać stosownych korekt deklaracji.

Bezzasadnym w tej sytuacji jest wystawienie faktur korygujących, gdyż w omawianym stanie faktycznym nie wystąpiła sytuacja, dla której ustawodawca przewidział możliwość wystawienia faktur korygujących.

Natomiast w odniesieniu do transakcji dotyczących przypadków, w których brak jest możliwości weryfikacji dokumentów u kontrahentów, zdaniem tut. organu, niewłaściwym jest przyjęcie założenia, iż kopie faktur będących w posiadaniu Spółki należy traktować "jako prawdziwe". Spółka bowiem powinna dołożyć należytej staranności w celu ustalenia obrotów z tytułu faktycznie dokonanej sprzedaży i w efekcie jej działania winny doprowadzić do ustalenia rzeczywistej wielkości obrotu i kwot należnego podatku z tytułu sprzedanych w imieniu Spółki - przez uprawnioną osobę - biletów komunikacji miejskiej. Z tego też względu uznano stanowisko za nieprawidłowe.

Końcowo informuje się, iż w związku z uznaniem, iż bezzasadnym jest wystawienie faktur korygujących, rozstrzygnięcie kwestii: "Czy brak podpisu na fakturze korekcie można traktować, że faktura oryginał odzwierciedla dokonaną dostawę towarów..." stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja ta dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.