ITPP1/443-300/09/11-S/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt I FSK 485/10 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 671/09 (data wpływu prawomocnego wyroku 31 maja 2011 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2009 r. (data wpływu 2 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki związane z publiczną emisją akcji - jest prawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki związane z publiczną emisją akcji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka poniosła w 2008 r. koszty w celu podwyższenia kapitału własnego. Podwyższenia dokonano poprzez publiczną emisję akcji. W związku z tym faktem Spółka poniosła szereg niezbędnych kosztów, takich jak: koszty doradztwa prawnego, koszty doradztwa finansowego, koszty przygotowania prospektu emisyjnego, a także stosowne opłaty sądowe, notarialne i giełdowe.

W wyniku poniesionych kosztów Spółka zamierzała pozyskać środki, które służyć mają celom m.in.:

Majątek ten miał być w konsekwencji wykorzystany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a więc wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Spółka była w roku 2008 (i nadal jest) zarejestrowanym podatnikiem dla celów podatku od towarów i usług i wykonywała oraz nadal wykonuje czynności opodatkowane tym podatkiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatek naliczony od towarów i usług wykazany na fakturach dokumentujących poniesienie wyżej powołanych kosztów może zostać przyjęty w rozliczeniu VAT do obniżenia kwoty podatku należnego za dany okres rozliczeniowy (lub do zwrotu w sytuacji jego ewentualnej nadwyżki nad podatkiem należnym).

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek naliczony związany z poniesionymi kosztami może zostać przyjęty do rozliczenia podatku od towarów i usług i może obniżać podatek należny za dany okres rozliczeniowy (podobnie, jak może podlegać zwrotowi jego ewentualna nadwyżka nad podatkiem należnym).

W ocenie Wnioskodawcy, kwestię odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego rozstrzygnąć należy, co do zasady, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zasadą na gruncie przedmiotowej ustawy jest prawo podatnika do dokonywania odliczeń podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów służących wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi normę prawną, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (o którym mowa w art. 15), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z zastrzeżeniem przepisów szczególnych).

Wnioskodawca zaznaczył, iż w tym stanie rzeczy należy przede wszystkim rozstrzygnąć, czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z emisją akcji związane są z czynnościami opodatkowanymi. Sama emisja akcji nie stanowiła w 2008 r. czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednak w świetle przedstawionego stanu faktycznego, zakupy (koszty) te służyły nie tylko dokonaniu emisji akcji sensu stricte, lecz celem dalszym i podstawowym było przecież pozyskanie środków na prowadzenie działalności gospodarczej (a więc wykonywanie czynności opodatkowanych VAT). Przy takim założeniu zakupy te w efekcie służą sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zasadnym wydaje się więc stwierdzenie, że odliczenie podatku naliczonego nie będzie stało w sprawie w sprzeczności z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki stanowią koszty ogólne przedsiębiorstwa nie powiązane z konkretnymi przychodami. Jednak w efekcie przyczyniają się do wykonywania czynności opodatkowanych VAT przez Spółkę (podobnie w analogicznej sprawie w dniu 24 lipca 2007 r. w postanowieniu nr 443/053/07 wypowiedział się także Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego.

Powyższe stanowisko - w ocenie Spółki - znajduje potwierdzenie w większości najnowszych wyroków sądowych. Tytułem przykładu Wnioskodawca powołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 269/2008. Potwierdzenie tezy, że zapis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie pozostaje w sprzeczności z odliczaniem podatku naliczonego VAT od podatku należnego znajduje się także w interpretacji Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 lutego 2008 r. nr ILPP1/443-389/07-4/BP. Jakkolwiek organ w przedmiotowej interpretacji zanegował prawo do odliczenia (z innego powodu), to jednak w tej konkretnej kwestii stwierdził, że: "wprawdzie, powołując się na art. 86 ust. 1 ww. ustawy, należałoby stwierdzić, że prawo do odliczenia nie przysługuje podatnikowi w odniesieniu do podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego, ponieważ wskazana czynność nie podlega opodatkowaniu VAT, jednakże ETS w orzeczeniu z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz (sprawa C - 465/03) stwierdził, że art. 17 ust. 1 i art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy (obecnie art. 167 i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 2006.347.1) przyznaje podatnikowi prawo do odliczenia całości VAT obciążającego wydatki poniesione przez niego w związku ze świadczeniami spełnionymi na jego rzecz przy emisji akcji pod warunkiem, że wszystkie profesjonalne transakcje podatnika są opodatkowane.

Wnioskodawca podkreśla, iż należy dodatkowo rozstrzygnąć także kwestię ewentualnych skutków obowiązującego do końca listopada 2008 r. przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W kontekście powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż koszty te można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych według stanu na rok 2008, choć kwestia ta jest obecnie przedmiotem toczącego się postępowania skargowego na wydaną przez tut. organ interpretację indywidualną uznającą wyrażone przez Spółkę stanowisko za nieprawidłowe.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż przedmiotowy przepis był niezgodny z przepisami prawa wspólnotowego. Nie powinien więc rzutować na rozstrzygnięcie dotyczące niniejszego pytania. Potwierdzenie takiego stanowiska znaleźć można w licznych, aktualnych wyrokach sądów administracyjnych. Celem potwierdzenia własnego stanowiska Wnioskodawca wskazuje na wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 984/2008 oraz z dnia 30 kwietnia 2008 r. sygn. akt SA/Wa 173/2008.

W opinii Wnioskodawcy, przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest niezgodny w szczególności z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 17 VI Dyrektywy. Wskazane przepisy Dyrektyw stanowią podstawową dla systemu podatku od wartości dodanej zasadę stanowiącą o prawie do odliczenia podatku VAT (podatku naliczonego) zapłaconego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika. Zasada ta znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wykładnia tego przepisu dokonana zgodnie z normami Dyrektywy 2006/112/WE winna uwzględniać orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które powstało na tle art. 17 (2) VI Dyrektywy. Jako reprezentatywny przykład potwierdzający powyższy sposób interpretacji Wnioskodawca wskazuje na wyrok ETS z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie C - 268/83 D. A. Rompelman i E. A. Rompelman - Van Deelen v. Minister Van Financien (orzeczenie wstępne).

Kierując się zasadą supremacji prawa wspólnotowego, zasadnym jest podniesienie, iż zgodnie z przepisami powołanych powyżej Dyrektyw, najważniejszą cechą podatku od wartości dodanej, jest zasada neutralności podatku VAT dla podatników. Realizacja tej zasady polega na umożliwieniu podatnikowi obniżenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca wskazuje także na orzeczenie ETS w sprawie C - 50/87 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca twierdzi, iż jeśli w prawie wspólnotowym brak regulacji pozwalającej wprost na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane. Z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, którego odpowiednikiem jest art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE, wynika jednoznacznie, iż odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą (takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne). Zamiarem wspólnotowego prawodawcy było wypracowanie jednolitego stanowiska w kwestii tych wydatków, w stosunku do których występowały najczęściej problemy z rozróżnieniem, czy były one poniesione na cele działalności gospodarczej, czy też na potrzeby osobiste podatnika. Nie powinno budzić wątpliwości, iż wykładnia co do zakresu pozbawienia prawa do odliczenia podatku naliczonego po dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej, czyli po dniu 1 maja 2004 r., musi być przeprowadzana ściśle z regulacjami unijnymi. Należy zauważyć, iż obowiązujący w dniu przystąpienia Polski do UE przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy w dalszej części stanowił, że przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie Dyrektywy, Rada, podejmie decyzje, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej, zaś do czasu wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Ograniczenie w polskiej ustawie o VAT z 1993 r. istniało w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 3. Jak stwierdził ETS w orzeczeniu w sprawie C - 305/97, ograniczenia w prawie do odliczenia istniejące na mocy art. 17 (6) VI Dyrektywy muszą być zgodne z art. 11 (4) II Dyrektywy (poprzedzającej VI Dyrektywę).

Pomimo, że II Dyrektywa nie obowiązywała w Polsce, to jednak jej art. 11 (4) powinien być uznany za punkt wyjścia przy ocenie legalności ograniczeń wprowadzonych na podstawie Dyrektywy również w odniesieniu do przepisów polskiej ustawy. W przeciwnym przypadku art. 17 (6) miałby różny zakres w różnych państwach członkowskich, taka sytuacja zaś nie wydaje się być zgodna z zasadami jednolitego podatku od wartości dodanej na gruncie Dyrektyw UE.

Artykuł 11 (4) II Dyrektywy stanowi zaś, że niektóre towary i usługi mogą być wyłączone z odliczeń, w szczególności dotyczy to tych, które mogą być wykorzystane w całości bądź częściowo do użytku prywatnego podatnika bądź jego pracowników. Oznacza to, że zgodnie z tym przepisem były tylko takie ograniczenia w prawie do odliczenia, które odnosiły się do konkretnych kategorii towarów, czy usług. Natomiast odniesienie się w polskiej ustawie podatkowej do ogólnej kategorii wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodów ewidentnie nie spełnia tego ścisłego kryterium.

Ponadto, Wnioskodawca uważa, iż przepisy zakazujące odliczania podatku naliczonego w przypadku, gdy poniesiony koszt (z którego podatek ten wynika) nie może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu, naruszają inną jeszcze zasadniczą (ogólną) zasadę prawa wspólnotowego - zasadę proporcjonalności. Zgodnie z tą zasadą przepisy ograniczające prawa muszą być współmierne (proporcjonalne) do celu, w jakim zostają one wprowadzone. Zatem wszelkie odstępstwa od zasad wynikających z omawianych Dyrektyw w przepisach krajowych muszą być precyzyjnie skonstruowane, tak, aby osiągały swój cel będąc w możliwie małym stopniu "inwazyjnymi". Przepis zakazujący odliczenia podatku naliczonego, w tak istotnym (szerokim) wymiarze, ewidentnie tego kryterium nie spełnia. Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Aby więc wydatek uprawniał do odliczenia podatku naliczonego, wydatek ten nie musiał być kosztem. Nie musiał też zostać zaliczony do kosztów podatkowych danego podatnika. Konsekwentnie, każdy koszt (wydatek), który kiedykolwiek i w jakiejkolwiek sytuacji mógłby być (hipotetycznie, ale zgodnie z prawem - brak wyłączeń przedmiotowych) kosztem w podatku dochodowym, uprawniał podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu danego towaru lub usługi, nawet wówczas, gdyby u tego konkretnego podatnika wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia zakupów usług wskazanych w opisie faktycznego stanu rzeczy co do zasady nie powinna budzić wątpliwości. Nie zostały one bowiem wyłączone treścią art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także więc i z tego powodu stwierdzić należy, iż kwestia możliwości zaliczenia nabytych usług do kosztów podatkowych nie powinna mieć rozstrzygającego znaczenia.

W interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2009 r. znak ITPP1/443-300/09/AT uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji Strona, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 671/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, stwierdzając, iż brak jest uzasadnionych podstaw do stosowania w chwili obecnej art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. Jednocześnie we wskazanym wyroku Sąd zaznaczył, że organ rozpoznając ponownie sprawę rozważy, czy w określonym przez Spółkę stanie faktycznym sprawy, wydatki poniesione w związku ze zwiększeniem kapitału własnego poprzez emisje akcji nie są kosztami uzyskania przychodu. Jeżeli organ uznałby, że wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, to rozważy czy uznanie, iż podatku naliczonego od usług związanych z emisją akcji nie można odliczyć od podatku należnego, nie narusza zasady neutralności podatku od wartości dodanej, jak też zasady proporcjonalności.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył w dniu 24 lutego 2010 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt I FSK 485/10 została oddalona. W uzasadnieniu wyroku, w ślad za wyrażonym już wcześniej w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem, wskazano, iż "przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT tylko wówczas mógł być uznany za zgodny z VI Dyrektywą, w szczególności art. 17 ust. 6, gdy był interpretowany w sposób, który umożliwiał odliczenie podatku (obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego) w zakresie tych towarów i usług, które były związane z działalnością opodatkowaną podatnika. Dlatego też interpretowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tak jak poprzednio obowiązującego art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), poprzez proste odesłanie do przepisów o podatkach dochodowych, w oderwaniu od norm prawa unijnego, których implementację powinien stanowić, prowadziło do niewłaściwego stosowania norm VI Dyrektywy".

W dniu 31 maja 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 671/09, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt I FSK 485/10 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 671/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż na dzień wydania niniejszej interpretacji, nie została jeszcze wydana przez tut. organ interpretacja dotycząca kwestii zaliczenia przedmiotowych wydatków związanych z podwyższeniem kapitału własnego w drodze publicznej emisji akcji. Jednakże, w dniu 12 maja 2011 r., po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółki na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, w przedstawionych we wniosku okolicznościach sprawy, lecz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie (sygn. akt I SA/Ol 267/11) wydał wyrok uznający, iż przedmiotowe wydatki w postaci doradztwa prawnego, finansowego, przygotowania prospektu emisyjnego, a także stosowne opłaty notarialne, sądowe, giełdowe ponoszone przez Spółkę w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. We wskazanym wyroku Sąd rozpoznał ponownie sprawę - po uprzednim rozpoznaniu sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w postępowaniu kasacyjnym, w związku ze skargą kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów - będąc związany wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Niezależnie od powyższego, wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 2006 r. nr 347, poz. 1 z późn. zm.), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

Z cytowanych przepisów wyraźnie wynika, iż istota podatku od towarów i usług opiera się zatem m.in. na zasadzie, zgodnie z którą odliczenie podatku naliczonego z tytułu zakupu towarów lub usług przysługuje podatnikowi, jeżeli towar ten lub usługa zostaną wykorzystane do realizacji czynności opodatkowanych tym podatkiem. Zatem zarówno przepisy krajowe, jak i unijne uzależniają prawo do odliczania podatku od wykorzystania nabywanych towarów i usług na potrzeby transakcji opodatkowanych.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi (z wyjątkiem czynności niepodlegajacych opodatkowaniu, o których mowa w art. 86 ust. 8 i ust. 9 ustawy).

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług przewidują również sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia on generalne przesłanki wynikające z powołanych przepisów, a upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie bowiem z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W ocenie zarówno Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług - w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. - należy uznać jako niezgodny z prawem wspólnotowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka poniosła w 2008 r. koszty w celu podwyższenia kapitału własnego. Podwyższenia dokonano poprzez publiczną emisję akcji. W związku z tym faktem Spółka poniosła szereg niezbędnych kosztów, takich jak: koszty doradztwa prawnego, koszty doradztwa finansowego, koszty przygotowania prospektu emisyjnego, a także stosowne opłaty sądowe, notarialne i giełdowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od dokonywanych zakupów, które nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów, na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w takim zakresie, w jakim zakupy te służyły sprzedaży opodatkowanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.