ITPP1/443-277a/09/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu czynszu (raty) wynikającej z umowy leasingu oraz nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu czynszu (raty) wynikającej z umowy leasingu oraz nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka zawarła w dniu 13 czerwca 2006 r. umowę leasingu operacyjnego samochodu marki Fiat Doblo 1.9 Panorama, rok produkcji 2006. Następnie w dniu 9 maja 2007 r. zawarto umowę leasingu operacyjnego samochodu ciężarowego Mercedes - Benz 2009 2.3D Sprinter, rok produkcji 2007.

Każdy z tych pojazdów ma dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony. Jednocześnie, zgodnie z przepisem § 10 ust. 3, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów. Jednocześnie każdy z tych pojazdów ma dopuszczalną ładowność powyżej 500kg, tym samym spełnione są wymogi z art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującej do dnia 1 maja 2004 r.

Rozliczając podatek od towarów i usług, Spółka obniżyła kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego stanowiącą 60% kwoty podatku określonej w dotychczas wystawionych fakturach za opłatę wstępną oraz poszczególne raty leasingowe (nie więcej niż 6.000 zł).

Spółka od momentu rozpoczęcia użytkowania ww. pojazdów przy rozliczaniu podatku od towarów i usług nie odlicza w ogóle od podatku należnego podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa do tych pojazdów.

Spółka rozważa ponadto - w przypadku otrzymania pozytywnej odpowiedzi co do możliwości odliczenia 100% naliczonego podatku od towarów i usług z faktur za poszczególne raty leasingowe oraz za paliwo do ww. pojazdów - względem:

Pismem z dnia 6 maja 2009 r. doprecyzowano wniosek poprzez wskazanie, iż z dokumentów dotyczących pojazdu marki Mercedes Sprinter (świadectwo homologacji, dowód rejestracyjny) wprost wynika, że jest to samochód ciężarowy. Natomiast ze świadectwa homologacji i dowodu rejestracyjnego pojazdu marki Fiat Doblo wynika, że jest to samochód osobowy wielozadaniowy oraz, że posiada on 5 miejsc siedzących.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C - 414/07, podatnicy oraz organy podatkowe nie mogą stosować się do obowiązujących w prawie krajowym ograniczeń w odliczaniu VAT od nabycia pojazdów samochodowych (zarówno w formie umowy kupna sprzedaży, jak i umowy leasingu), a także od paliwa do tych pojazdów. ETS stwierdził, że Rzeczpospolita Polska dwa razy naruszyła prawo Unii Europejskiej ograniczając prawo firm do zwrotu VAT od samochodów. Pierwszy raz prawo wspólnotowe zostało naruszone przez regulację art. 86 ust. 3 i ust. 5 (w pierwotnym brzmieniu) oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Drugie naruszenie stanowi natomiast regulacja art. 86 ust. 3 i ust. 4 tejże ustawy, ale w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.

W ocenie Wnioskodawcy, z uzasadnienia ww. wyroku ETS wynika, iż zakwestionowane regulacje naruszają obowiązującą w prawie wspólnotowym tzw. klauzulę stałości (stand still), która umożliwiając państwom członkowskim utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku VAT jednocześnie zabrania wprowadzenia dalszych ograniczeń w tym przedmiocie. Mając to na uwadze, należy stwierdzić, iż jakkolwiek sentencja wskazanego wyroku ETS dotyczy kwestii odliczania VAT od paliwa nabytego do pojazdów użytkowanych w ramach leasingu, to jednak należy ją odnieść również do kwestii odliczania VAT od należności przysługujących za użytkowanie pojazdów z tytułu umowy leasingu.

Według Wnioskodawcy, z zasady bezpośredniego skutku oraz pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed krajowym porządkiem prawnym wynika, iż stwierdzenie sprzeczności danych przepisów z prawem Unii Europejskiej oznacza, iż przepisy te nie mogą być zastosowane.

Jak podkreślił Wnioskodawca, niezgodne z prawem wspólnotowym ograniczenia w odliczaniu VAT określone w art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczą pojazdów marki Fiat Doblo oraz Mercedes Sprinter użytkowanych przez Spółkę w ramach umowy leasingu. Spółka od początku użytkowania tych pojazdów stosuje się do wskazanych ograniczeń, tzn. od poszczególnych rat leasingowych obniża kwotę podatku należnego jedynie o 60% podatku od kwot podatku określonych w poszczególnych fakturach wystawionych z tytułu leasingu oraz w ogóle nie obniża podatku należnego o podatek naliczony w fakturach za paliwo do tych pojazdów.

Mając na uwadze, iż Spółka nie miała uprzednio oraz nadal nie ma obowiązku stosować się do niezgodnych z prawem UE ograniczeń w odliczaniu VAT, należy stwierdzić, iż zagadnienie możliwości odliczania VAT podlega rozstrzygnięciu w oparciu o przepisy obowiązujące przed wprowadzeniem ww. ograniczeń. Chodzi zatem o przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, która przestała obowiązywać z dniem 1 maja 2004 r., tj. z dniem akcesji Rzeczpospolitej do Unii Europejskiej.

Wnioskodawca zwrócił uwagę, iż art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z 1993 r. uzależniał prawo do obniżenia podatku należnego od paliw nabywanych do napędu samochodów od dopuszczalnej ładowności powyżej 500kg. Wskazane pojazdy, tj. Mercedes Sprinter oraz Fiat Doblo, mają dopuszczalną ładowność powyżej 500kg, zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z 1993 r. nie dotyczą ich żadne ograniczenia w odliczaniu VAT zarówno z faktur za poszczególne raty leasingowe, jak i z faktur za paliwo.

Wnioskodawca zaznaczył, iż Spółka nie była zobowiązana do obniżenia kwoty podatku VAT odliczanego od dotychczas wystawionych faktur za należności z tytułu umowy leasingu oraz nie była zobowiązana do zrezygnowania z odliczania całego podatku VAT naliczonego w fakturach za paliwo do przedmiotowych pojazdów.

Ponadto, pismem z dnia 6 maja 2009 r., uszczegółowiono własne stanowisko w sprawie poprzez wskazanie, iż zarówno pojazd marki Mercedes Sprinter, jak i Fiat Doblo spełniają warunki umożliwiające pełne odliczenie VAT od poszczególnych rat leasingowych, jak i od paliwa zakupionego do tych pojazdów. Warunki te wynikają z przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, która przestała obowiązywać z dniem 1 maja 2004 r., tj. z dniem akcesji Rzeczpospolitej do Unii Europejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r., wprowadzony został przepis art. 86 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Wskazany przepis uległ zmianie z dniem 22 sierpnia 2005 r. i w brzmieniu obowiązującym od tego dnia stanowi, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Ponadto, z dniem 1 maja 2004 r., na mocy ustawy o podatku od towarów i usług, wprowadzono przepis art. 88 ust. 1 pkt 3, z którego wynikło, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Z kolei, na podstawie art. 86 ust. 4 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., przepis ust. 3 nie dotyczył:

Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określana była - w myśl art. 86 ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. - na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Od nowelizacji dokonanej z dniem 22 sierpnia 2005 r., w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 4 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 omawianej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), przepis art. 25 ust. 1 pkt 2 stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z kolei art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych, brzmiał następująco: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Jednocześnie, zgodnie z przepisem § 10 ust. 1, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006 Nr 347 s. 1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. UE. L 1977 Nr 145 s. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w - powołanym przez Wnioskodawcę - wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym przedmiocie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego zarówno z tytułu nabycia samochodów innych niż samochody osobowe, jak również przy zakupie paliw używanych do napędu tych samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. Ponadto, po dniu 30 kwietnia 2004 r., ograniczeniem w zakresie ww. prawa do odliczenia objęto również usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze z tytułu czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy. Zauważyć jednakże należy, że począwszy od dnia 1 maja 2004 r. wprowadzone zostały korzystniejsze warunki w odniesieniu do możliwości odliczania przez podatników podatku od towarów i usług podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych, jak i z tytułu płatności wynikających z zawartych umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze odnoszących się do tych samochodów osobowych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka zawarła w 2006 r. umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego marki Fiat Doblo, który posiada 5 miejsc siedzących. Wpis w dowodzie rejestracyjnym oraz świadectwo homologacji potwierdzają, że jest to samochód osobowy.

Z kolei w 2007 r. Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego samochodu ciężarowego Mercedes - Benz Sprinter. Samochód ten posiada homologację.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, tut. organ stwierdza, że - w zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego - Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego:

* od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu samochodu marki Mercedes - Benz Sprinter, o którym mowa we wniosku, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r.;

* od czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy leasingu, udokumentowanych fakturą, do napędu ww. samochodu marki Mercedes - Benz Sprinter, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże z uwzględnieniem przepisu § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Jednocześnie Wnioskodawca nie jest uprawniony we wskazanym powyżej zakresie (stan faktyczny i zdarzenie przyszłe) do odliczenia podatku naliczonego z tytułu czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego marki Fiat Dolbo w pełnej wysokości. W tym przypadku bowiem obowiązuje ograniczenie przewidziane przez normę uprzednio cytowanego art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. Ponadto, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupami paliwa do ww. samochodu osobowego.

Z powyższych względów prezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.