ITPP1/443-1490b/11/MN - VAT w zakresie zwolnienia czynności, polegających na sporządzaniu wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę, za które pobierane będzie dodatkowe wynagrodzenie od klienta ostatecznego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2011 r. (data wpływu 3 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia czynności, polegających na sporządzaniu wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę, za które pobierane będzie dodatkowe wynagrodzenie od klienta ostatecznego - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 listopada 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia czynności, polegających na sporządzaniu wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę, za które pobierane będzie dodatkowe wynagrodzenie od klienta ostatecznego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w sprzedaży usług finansowych (multi-agencja kredytowa).

Prowadzona działalność w zakresie świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży kredytów polega na zawarciu z innymi podmiotami świadczącymi usługi finansowe (banki) oraz dużymi pośrednikami nabywającymi usługi finansowe od instytucji finansowych, umów na podstawie których Wnioskodawca zobowiązuje się do:

* informowania klientów zainteresowanych kredytem z banku o warunkach oferowanego kredytu oraz wszelkich informacji związanych z kredytem,

* sporządzania wniosku kredytowego dla klienta i zebranie wszelkich wymaganych dokumentów niezbędnych do udzielenia kredytu przez bank,

* potwierdzenia autentyczności wymaganych przez bank dokumentów, składanych przez klienta,

* przekazania dokumentów do instytucji finansowej.

Po otrzymaniu wymaganych dokumentów bank bada zdolność kredytową klienta i podejmuje decyzje kredytową, według własnego uznania.

Bank informuje Wnioskodawcę każdorazowo o swojej decyzji, który to w dalszej kolejności przekazuje decyzję Banku klientowi.

Z tytułu sprzedaży usług finansowych Wnioskodawca otrzymuje od instytucji finansowych lub dużych pośredników wynagrodzenie prowizyjne, uzależnione od ilości i wielkości oraz rodzaju sprzedanych usług finansowych. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności faktyczne nie obejmują usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli:

* czynności ściągania długów, w tym factoringu,

* usługi doradztwa,

* usługi w zakresie leasingu.

Opisane wyżej czynności są usługami pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytu rozumiane jako świadczenie usług przez podmiot, który nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego, a celem pośrednictwa jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby strony zawarły umowę.

Wykonywane czynności faktyczne w ramach zawartej umowy są wyłącznie usługami specyficznymi dla usług w zakresie usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Dodatkowo Podatnik zamierza w przyszłości pobierać od niektórych klientów ostatecznych opłatę dodatkową (dalej jako: opłata dodatkowa) za sporządzenie wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Podatnika od klientów opłata dodatkowa, pobierana od klientów ostatecznych, za sporządzenie wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, wskazanego w " art. 42 ust. 1 pkt 38 ptu ".

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata dodatkowa, jaką będzie otrzymywał od niektórych klientów za sporządzenie i przekazanie wniosków kredytowych będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 5a tej ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 powołanej ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 stanowi implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają transakcje udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Wskazać bowiem należy, iż od dnia 1 stycznia 2011 r. przy określaniu zakresu zwolnień, które do końca 2010 r. ujęte były w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego, prawa krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

W przypadku, gdy nie kłóci się to z wyraźnym językowym znaczeniem tekstu prawnego i gdy nie prowadzi do rezultatów contra legem - organ podatkowy jest zobowiązany do dokonywania prowspólnotowej wykładni przepisów prawa krajowego, która pozwala na pełniejszą realizację obowiązków wynikających z wstąpienia Rzeczypospolitej do Unii Europejskiej i przyjęcia całego acquis communautaire (wspólnotowego dorobku prawnego).

Na gruncie dotychczasowej praktyki orzeczniczej wyraźnie wyjaśniono, iż zwolnienia zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które mają na celu unikniecie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich (np. wyrok TSUE w sprawie Abbey National, Zb. Orz., C-169/04, pkt 38.

Oznacza to, że zakres przedmiotowy tych zwolnień powinien być taki sam we wszystkich krajach członkowskich, zatem przy jego definiowaniu nie jest zasadne odwoływanie się wyłącznie do ustawodawstwa krajowego, ponieważ takie działania mogłyby prowadzić do rozbieżności w stosowaniu zwolnień w poszczególnych państwach UE. Ponadto określenia użyte do opisania zwolnień powinny być poddawane wykładni ścisłej, stanowią one bowiem odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Pojęcie "pośrednictwa" zawarte w art. 13 część B lit. d pkt 1-5 szóstej dyrektywy nie jest zdefiniowane przez Dyrektywę. Trybunał orzekł już jednak w kontekście pkt 5 tego przepisu, że pojęcie to obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C -235/00 CSC Financial Services, pkt 39). Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych, związanych z umową (podobnie ww. wyrok w sprawie CSC Financial Services, pkt 40);

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż oprócz świadczenia usług pośrednictwa w udzielaniu kredytów Wnioskodawca zamierza dodatkowo pobierać od niektórych klientów ostatecznych opłatę dodatkową za sporządzenie wniosków kredytowych do banków oraz ich obsługę.

Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny na tle powołanych uregulowań prawnych, a także biorąc pod uwagę orzecznictwo TSUE, stwierdzić należy, iż świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów ostatecznych usługi, polegające na sporządzania wniosków kredytowych oraz obsługa klientów ostatecznych nie stanowią ani usług podlegających na udzielaniu kredytów, ani też usług pośrednictwa w tym zakresie, zatem nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności dokonywane przez Wnioskodawcę mają na celu pomoc techniczno-biurową klientowi w uzyskaniu kredytu. Przedmiotowe usługi nie mogą być również traktowane jako usługi pomocnicze do pośrednictwa, są bowiem świadczone przez rzecz konsumenta, a nie instytucji, która pośredniczy w udzielaniu kredytu, zatem nie korzystają ze zwolnienia, zawartego art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do stosowania zwolnienia od podatku do świadczonych usług polegających na sporządzaniu wniosków kredytowych oraz obsługa klientów ostatecznych, za które będzie pobierał wynagrodzenie od klienta ostatecznego, co oznacza, że podlegają one opodatkowaniu według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.