ITPP1/443-144/09/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2009 r. (data wpływu 20 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 20 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła umowę generalną z innym podmiotem o finansowanie pojazdów - samochodów osobowych, zakwalifikowaną dla celów podatkowych do leasingu operacyjnego. Jednocześnie Spółka zawarła z kolejnym podmiotem umowy w dziedzinie motoryzacyjno-transportowej oraz o świadczenie usług eksploatacyjno-serwisowych konkretnych samochodów osobowych, dzierżawionych na podstawie pierwszej z wymienionych umów. Od czynszu wynikającego z faktur wystawianych na podstawie umowy leasingu Spółka odlicza podatek naliczony w wysokości 60% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury, zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Analogicznie Spółka postępuje przy odliczeniu podatku naliczonego z tytułu faktur, wynikających z umów eksploatacyjno-serwisowych, tzn. stosuje ograniczenie wynikające z art. 86 ust. 7 ww. ustawy, przyjmując - wobec braku pewności możliwości zastosowania odliczenia w całości - ostrożny wariant rozliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatek naliczony związany z nabyciem usług eksploatacyjno-serwisowych, będących przedmiotem odrębnej umowy, wynikający z faktur dokumentujących opłaty eksploatacyjno-serwisowe, w tym faktur za dodatkowe akcesoria samochodowe, materiały eksploatacyjne i części zamienne do wynajmowanych samochodów osobowych, podlega odliczeniu w całości na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przywołującego brzmienie art. 86 ust. 1, art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, ograniczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 7, dotyczy jedynie podatku naliczonego od czynszu wynikającego z faktur wystawianych na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu, której istotą jest udostępnienie samochodów do używania bądź ich finansowania. W stosunku natomiast do podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na podstawie odrębnej umowy o świadczenie usług eksploatacyjno-serwisowych, ww. ograniczenie nie ma zastosowania, a więc podatek naliczony z tego tytułu podlega odliczeniu w całości na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i ust. 19 oraz art. 124. W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a) przywołanego artykułu kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86 ust. 3 cyt. ustawy w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Z kolei przepis art. 86 ust. 4 ww. ustawy zawiera katalog pojazdów samochodowych, których powyższe ograniczenia nie dotyczą. Pojazdy te muszą jednak spełniać określone wymagania, o których mowa w tym i kolejnych przepisach ustawy.

Stosownie do art. 86 ust. 7 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Przepis ten, w odniesieniu do przypadków w nim określonych, modyfikuje definicję podatku naliczonego, zawartą w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazując, że kwotę podatku naliczonego stanowi nie cały wykazany na fakturze podatek od należnego czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, lecz tylko 60% tego podatku i tylko w ramach limitu wynoszącego 6.000 zł na jeden użytkowany samochód. Ograniczenie dotyczy każdej należności, która wynika z zawartej umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, i obejmuje wszystkie opłaty składające się na wynagrodzenie wydzierżawiającego (leasingodawcy) z tytułu oddania dzierżawcy (leasingobiorcy) do użytkowania samochodu osobowego lub innego pojazdu, o którym mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy.

Biorąc pod uwagę brzmienie przytoczonych przepisów, jak również stan faktyczny przedstawiony we wniosku, z którego wynika, iż Spółka zawarła dwie odrębne umowy, których skutki co do prawa do odliczenia podatku naliczonego należy rozpatrywać oddzielnie, wskazać należy, iż ograniczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy jedynie podatku naliczonego od czynszu oraz innych płatności wynikających wprost z zawartej umowy, której istotą jest udostępnienie samochodów do używania. Natomiast skoro przedmiotem odrębnej umowy, zawartej z kolejnym podmiotem jest świadczenie usług eksploatacyjno-serwisowych, to ograniczenie przewidziane w ww. przepisie nie znajdzie w tym przypadku zastosowania. W rezultacie należy stwierdzić, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących opłaty eksploatacyjno-serwisowe, w tym faktur za dodatkowe akcesoria samochodowe, materiały eksploatacyjne i części zamienne, podlega odliczeniu na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że nie zachodzą inne wyłączenia, o których mowa w art. 88 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.