ITPP1/443-1264b/10/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawionewe wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 31 grudnia 2010 r.), uzupełnionych w dniach 16 marca i 4 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania pożyczek - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania pożyczek.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca dokonuje m.in. zakupów usług telekomunikacyjnych, energii, materiałów biurowych, konserwacji systemu alarmowego, centralnego ogrzewania, ochrony mienia, wywozu nieczystości, wody i ścieków, remonty kapitalne i bieżące budynków. Zajmuje się wynajmem pomieszczeń na działalność gospodarczą, przeprowadza kursy, szkolenia (usługi zwolnione od podatku) dla osób indywidualnych oraz dla firm, usługi ksero. Powyższe usługi dokumentowane są fakturami VAT. Ponadto Wnioskodawca jest realizatorem programów pomocowych dla przedsiębiorców m.in. w formie funduszy pożyczkowych i funduszy poręczeniowych. Z funduszy pożyczkowych udzielane są pożyczki dla osób bezrobotnych, które zakładają działalność gospodarczą oraz dla przedsiębiorców, którzy chcą rozwijać swoją działalność gospodarczą. Wnioskodawca otrzymał środki na uruchomienie Funduszu Rozwoju Przedsiębiorczości w 1995 r. z Banku w ramach programu TOR#10, na uruchomienie Funduszu Powodziowego w 2001 r. z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego Sektorowy Program Operacyjny Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw w 2006 r. z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego "S." w ramach programu Regionalny Program Operacyjny w 2009 r. z Urzędu Marszałkowskiego. Od wszystkich udzielanych pożyczek, w dniu wypłaty pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, potrącana jest opłata manipulacyjna (prowizja). Opłata manipulacyjna (prowizja) w całości jest przychodem Wnioskodawcy i przeznaczona jest na pokrycie kosztów operacyjnych związanych z obsługą funduszy. Opłata ta ewidencjonowana na koncie "751" - przychody finansowe. Opłaty te są rozliczane w deklaracji VAT-7 w części C poz. 1 - dostawa towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnione od podatku. Wnioskodawca na pobraną prowizję nie wystawia faktur VAT, rozlicza sprzedaż jedynie w deklaracji VAT-7. Ponadto Wnioskodawca od wypłaconych pożyczek nalicza oprocentowanie, które pożyczkobiorcy są zobowiązani spłacać raz w miesiącu na odpowiedni rachunek bankowy wraz z ratą kapitału. Harmonogram spłat kapitału i oprocentowania jest dołączany do każdej umowy pożyczki. Oprocentowanie to stanowi przychód Wnioskodawcy (w rozumieniu podatku dochodowego od osób prawnych), ale oprocentowanie od spłaconych pożyczek nie może być przeznaczone na bieżącą działalność, gdyż zgodnie z zawartymi umowami z donatorami środków na fundusze pożyczkowe, oprocentowanie zwiększa kapitał funduszy pożyczkowych. Oprocentowanie w momencie spłat jest księgowane na koncie księgowym "751" - przychody finansowe. Oprocentowanie nie jest rozliczane w deklaracji VAT-7 i na oprocentowanie nie wystawia się faktur VAT. Żadna z dotychczas przeprowadzonych kontroli podatkowych nie wykazała nieprawidłowości w tym zakresie, zarzucono jedynie nie rozliczanie opłaty manipulacyjnej (prowizji) co skorygowano. W uzupełnieniu do wniosku w dniu 16 marca 2011 r. wskazano, iż kontrola przeprowadzona w lipcu 1999 r. w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem z tytułu podatku od towarów i usług w ogóle nie zajmowała się kwestią prowizji od udzielonych pożyczek. Natomiast w protokole kontroli podatkowej z dnia 13 maja 2004 r. w zakresie podatku od towarów i usług ustalono, iż w okresie objętym kontrolą Wnioskodawca udzielał pożyczek, od których pobierał prowizje. W wyniku takiego ustalenia zwrócono uwagę, iż prowizje te powinny być wykazywane w deklaracji VT-7 w pozycji "sprzedaż zwolniona". Nie wydano w tym zakresie decyzji podatkowej. Wnioskodawca dokonał korekt deklaracji VAT-7.

Ponadto jak wynika z uzupełnienia do wniosku z dnia 4 kwietnia 2011 r. usługi będące przedmiotem zapytania do dnia 31 grudnia 2010 r. sklasyfikowane były w PKWiU w sekcji J dział 65 - usługi pośrednictwa finansowego, z wyjątkiem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych, 65.22.10-00.00 - usługi udzielania pożyczek, świadczone poza systemem bankowym. Od 1 stycznia 2011 r. usługi te korzystają ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38. Wnioskodawca udzielając pożyczek beneficjentom działa we własnym imieniu. Jednakże biorąc pod uwagę fakt, iż w momencie pozyskania środków w drodze najczęściej konkursów w formie dotacji Wnioskodawca nie jest ich właścicielem, a jedynie zarządcą, który ma na celu rozdysponować te środki w formie udzielanych pożyczek dla osób zamierzających rozpocząć działalność gospodarczą lub już prowadzących działalność mikro i małym przedsiębiorcą. Z tego punktu widzenia Wnioskodawca jest w pewnym sensie pośrednikiem, ale biorąc pod uwagę fakt, iż wszystkie środki za wyjątkiem Kanadyjskiego Funduszu Pożyczkowego pozyskane na pożyczki pozostają u Wnioskodawcy przez cały okres jego działalności i sukcesywnie przechodzą na własność Wnioskodawcy, brak jest podstaw, aby uważać go za pośrednika. Odnosząc się do samego pośrednika, należy zauważyć, iż zadaniem Wnioskodawcy jest oferowanie produktów (pożyczek) nie stanowiących ani w trakcie spłaty, ani po jej zakończeniu własności Wnioskodawcy. Pożyczka to produkt w znaczeniu rynkowym, będący własnością innego podmiotu. Wnioskodawca jako pośrednik nie ponosi również żadnej odpowiedzialności za ewentualne pożyczki w windykacji, w żaden sposób nie obciąża to jego działalności. Wnioskodawca działa na zlecenie i w imieniu innego podmiotu. Z zawartych umów wynika, iż wszelkie przychody z tytułu umowy pożyczki, w tym odsetki bankowe, są przeznaczone na wsparcie MŚP, tzn. zwiększają konkretne Fundusze Pożyczkowe. Inny sposób wykorzystania przychodów powoduje konieczność niezwłocznego ich zwrotu na rachunek wskazany przez Instytucję Pośredniczą. Ponadto Wnioskodawca otrzymał następujące środki:

* na uruchomienie Funduszu Rozwoju Przedsiębiorczości w1995 r. (umowa z 25 kwietnia 1996 r.) z Banku w ramach programu TOR#10.

* środki na uruchomienie Kanadyjskiego Programu Pożyczkowego dla Inkubatorów Przedsiębiorczości Wnioskodawca otrzymał w 2000 r. (umowa z dnia 25 lutego 2000 r.) z Kanadyjsko-Polskiej Fundacji Przedsiębiorczości (CPEF) i z tego Funduszu Wnioskodawca mógł zatrzymać część należnych odsetek do pożyczek udzielanych MŚP (jako fundusz rezerwowy w przypadku konieczności windykacji), co było umieszczane na rachunku bankowym i zwiększało Fundusz Pożyczkowy, lub były wykorzystywane na pokrycie kosztów operacyjnych Wnioskodawcy. Natomiast część odsetek należną CPEF Wnioskodawca niezwłocznie przekazywał (nie później jednak niż do 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni) na rachunek inwestycyjny CPEWF. Kanadyjski Fundusz Pożyczkowy jest zakończony i nie udziela się z tego Funduszu pożyczek, a Wnioskodawca nie posiada na dzień dzisiejszy żadnych środków na udzielanie pożyczek.

* środki na uruchomienie Funduszu Powodziowego Wnioskodawca otrzymał w 2001 r. z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na usuwanie skutków powodzi (umowa z dnia 5 września 2001 r. na okres od 5 września 2001 r. do 30 listopada 2001 r.).

* środki na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego SPO WKP w 2006 r. Wnioskodawca otrzymał z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (umowa z dnia 16 marca 2006 r., na okres od 2 listopada 2005 r. do 30 czerwca 2008 r.). Zgodnie z umową w przypadku uzyskiwania przez Wnioskodawcę w okresie realizacji projektu oraz w okresie 5 lat od dnia podpisania umowy przychodów pochodzących z wykorzystania środków dofinansowania, wnioskodawca ma obowiązek przekazać uzyskane przychody na cele realizacji projektu, czyli na udzielanie pożyczek. Prowizje od udzielonych pożyczek były i są przeznaczone na pokrycie kosztów operacyjnych związanych z prowadzeniem Funduszu.

* środki na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego "S." w ramach Programu RPO Wnioskodawca otrzymał w 2009 r. z Urzędu Marszałkowskiego (umowa z dnia 8 grudnia 2009 r., na okres od 6 grudnia 2009 r. do 31 grudnia 2012 r.). Wszelkie przychody z tytułu umowy, w tym odsetki bankowe, zgodnie z zawartą umową są przekazywane wyłącznie na wsparcie MŚP, czyli zwiększają Fundusz Pożyczkowy. Inny sposób wykorzystania przychodów spowoduje konieczność niezwłocznego ich zwrotu na rachunek wskazany przez Instytucję Pośredniczącą II stopnia. Prowizje od udzielonych pożyczek są przeznaczone na pokrycie kosztów operacyjnych związanych z prowadzeniem Funduszu.

Ponadto Wnioskodawca od dnia 25 marca 2011 r. czyni starania, aby środki z projektu SPO WKP przeznaczyć na realizację kolejnego Funduszu Pożyczkowego o podtytule Fundusz Pożyczkowy INKUBATOR, z którego pożyczki zaczną być udzielane od dnia 1 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca czyni starania aby przychody uzyskane ze spłat oprocentowania mogły być przeznaczone na pokrycie kosztów operacyjnych funduszu w całości bądź w jakimś określonym przez PARP procencie.

Po zakończeniu realizacji konkretnego projektu środki były i są przekazywane Wnioskodawcy na własność z zaznaczeniem, że nie mogą być wykorzystywane na nic innego tylko na zwiększenie kapitału Funduszu Pożyczkowego w celu udzielania pożyczek.

Wynagrodzeniem Wnioskodawcy są prowizje z tytułu udzielonych pożyczek. Oprocentowanie zaś na koniec każdego roku obrotowego z konta "751 - przychody finansowe" jest przeksięgowywane na kapitał konkretnego Funduszu Pożyczkowego (po potrąceniu podatku dochodowego do osób prawnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku wystawiania faktur VAT na prowizje. Wystarczy, że sprzedaż ta ujmowana jest w deklaracji VAT-7. W przypadku obowiązku wystawienia faktur od powyższych czynności można wystawić jedną fakturę wewnętrzną na kwotę wszystkich prowizji od wypłaconych w danym miesiącu pożyczek (ze stawką zwolnioną). Ponadto Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawiania faktur VAT na oprocentowanie, ani rozliczania go w deklaracji VAT-7, oprocentowanie nie stanowi sprzedaży zwolnionej od podatku (nie jest sprzedażą w rozumieniu podatku od towarów i usług). Ponadto jeżeli jednak Wnioskodawca jest zobowiązany do dokumentowania udzielanych pożyczek fakturami VAT, to może wystawić jedną fakturę wewnętrzną na kwotę całego oprocentowania według harmonogramów spłaty będącego do spłaty w danym miesiącu (ze stawką zwolnioną). Ponadto Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT zgodnie z harmonogramem spłaty do umowy pożyczki, bez względu na to czy pożyczkobiorca w danym miesiącu dokonał wpłaty czy nie. Zdaniem Wnioskodawcy środki otrzymane z Funduszu Rozwoju Przedsiębiorczości w 1995 r. korzystają ze zwolnienia od podatku i nie należy na spłacane oprocentowanie wystawiać faktur VAT. W stosunku do środków na uruchomienie Kanadyjskiego Programu Pożyczkowego dla Inkubatorów Przedsiębiorczości na powyższe oprocentowanie nie należało wystawiać faktur VAT. Środki otrzymane na uruchomienie Funduszu Powodziowego na usuwanie skutków powodzi - pożyczki te były nie oprocentowane, w związku z czym nie ma i nie było konieczności wystawiania faktur VAT na oprocentowanie. W przypadku środków na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego SPO WKP na pobrane prowizje nie należy wystawiać faktur VAT ani wg stanu prawnego na dzień 31 grudnia 2010 r. ani od 1 stycznia 2011 r. Wystarczy, że obroty z tytułu prowizji były i są wykazywane w deklaracji VAT-7 ze stawką "zwolnione". W przypadku jednak gdyby Wnioskodawcy był zobowiązany do wystawiania faktur VAT, należy je wystawić jako fakturę wewnętrzną na koniec miesiąca na wszystkie pobrane prowizje w ciągu danego miesiąca ze stawką zwolnioną na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 bez oznaczenia symbolami PKWiU. Oprocentowanie nie stanowi obrotu w rozumieniu ustawy o VAT, w związku z czym nie należało i należy wystawiać na spłacane oprocentowanie faktur VAT. W przypadku środków na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego "S." w ramach Programu RPO Wnioskodawca na pobrane prowizje nie należy wystawiać faktur VAT ani wg stanu prawnego na dzień 31 grudnia 2010 r., ani od 1 stycznia 2011 r. Wystarczy, że obroty tytułu prowizji były i są ujmowane w deklaracji VAT-7 ze stawką "zwolnione". W przypadku jednak konieczności wystawienia faktur VAT, należy wystawić fakturę wewnętrzną na koniec miesiąca na wszystkie potrącone prowizje w ciągu danego miesiąca ze stawką zwolnioną od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 bez oznaczenia symbolu PKWiU. Oprocentowanie nie stanowi obrotu w rozumieniu ustawy o VAT, w związku z czym nie należało i nie należy wystawiać na spłacone oprocentowanie faktur VAT. Natomiast w przypadku uzyskania zgody PARP na przekazanie oprocentowania od pożyczek, bez względu na to czy w całości czy w jakimś określonym procencie na pokrycie kosztów operacyjnych nie ma konieczności wystawiania faktur VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Natomiast z treści art. 8 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. wynika, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Istota umowy pożyczki została określona w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, t.j. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Jak wynika z cyt. wcześniej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, iż dostawa towaru lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę, do żądania od nabywcy towaru, czy odbiorcy usługi zapłaty. W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała tylko ta dostawa lub świadczenie usług, w przypadku których istnieje konsument, t.j. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść.

W świetle powyższego, czynność udzielenia pożyczki spełnia definicję usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy, można bowiem zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie pożyczkobiorca, mogący korzystać z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę. W związku z udzieloną pożyczką pobierane jest wynagrodzenie w postaci prowizji, odsetek ustawowych, czy innych opłat z tytułu udostępnionego kapitału. Opłaty te pobierane przez pożyczkodawcę są ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez pożyczkobiorcę.

Zaznaczyć należy, iż skoro czynność udzielenia pożyczki jest na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, uznana za świadczenie usług podlegające tej ustawie, zatem wszelkie opłaty związane z zawartą umową pożyczki podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem między innymi ust. 4 i 5.

W myśl natomiast z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ten stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy).

Na mocy art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót (z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5). Obrót to kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży (...).

Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ustawy).

W przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze (art. 106 ust. 7 ustawy).

Zasady wystawiania faktur reguluje rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

Przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, iż faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

W świetle § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Powyższe zasady wystawiania faktur od dnia 1 kwietnia 2011 r. zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi polegające na udzielaniu pożyczek przedsiębiorcom w ramach otrzymanej dotacji ze środków unijnych dla osób bezrobotnych, które zakładają działalność gospodarczą oraz dla przedsiębiorców, którzy chcą rozwijać swoją działalność gospodarczą. Wnioskodawca otrzymał środki na uruchomienie Funduszu Rozwoju Przedsiębiorczości w 1995 r. z Banku w ramach programu TOR#10, środki na uruchomienie Kanadyjskiego Programu Pożyczkowego dla Inkubatorów Przedsiębiorczości Wnioskodawca otrzymał w 2000 r. (umowa z dnia 25 lutego 2000 r.) z Kanadyjsko-Polskiej Fundacji Przedsiębiorczości (CPEF) na uruchomienie Funduszu Powodziowego w 2001 r. z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego Sektorowy Program Operacyjny Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw w 2006 r. z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, na uruchomienie Funduszu Pożyczkowego "S." w ramach programu Regionalny Program Operacyjny w 2009 r. z Urzędu Marszałkowskiego. Ponadto Wnioskodawca od dnia 25 marca 2011 r. czyni starania, aby środki z projektu SPO WKP przeznaczyć na realizację kolejnego Funduszu Pożyczkowego o podtytule Fundusz Pożyczkowy INKUBATOR, z którego pożyczki zaczną być udzielane od dnia 1 kwietnia 2011 r. Od wszystkich udzielanych pożyczek, w dniu wypłaty pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, potrącana jest opłata manipulacyjna (prowizja). Opłata manipulacyjna (prowizja) w całości jest przychodem Wnioskodawcy i przeznaczona jest na pokrycie kosztów operacyjnych związanych z obsługą funduszy. Ponadto Wnioskodawca od wypłaconych pożyczek nalicza oprocentowanie, które pożyczkobiorcy są zobowiązani spłacać raz w miesiącu na odpowiedni rachunek bankowy wraz z ratą kapitału. Oprocentowanie to stanowi przychód Wnioskodawcy (w rozumieniu podatku dochodowego od osób prawnych), ale oprocentowanie od spłaconych pożyczek nie może być przeznaczone na bieżącą działalność. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca udzielając pożyczek beneficjentom działa we własnym imieniu.

Analizując przedstawiony stan faktyczny sprawy, stwierdzić należy, że w przypadku świadczenia usług, polegających na udzielaniu pożyczek, gdzie jak wskazano Wnioskodawca udzielając pożyczek beneficjentom działa we własnym imieniu, obrotem, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, w tym przypadku kwotę tę stanowi nie tylko prowizja (opłata manipulacyjna), jaką Wnioskodawca potrąca, lecz również - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - kwota należnego oprocentowania.

Odnośnie sposobu dokumentowania przedmiotowych transakcji stwierdzić należy, iż nieprawidłowe jest stanowisko, co do możliwości dokumentowania pobieranych prowizji i odsetek fakturą wewnętrzną. Taki bowiem sposób dokumentowania przewidziany jest jedynie dla czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz importu usług. Dlatego też, w celu ustalenia obowiązków dokumentacyjnych należy mieć na uwadze status odbiorców przedmiotowych usług. W sytuacji gdy umowa została zwarta z przedsiębiorcą to należało każdorazowo wystawić fakturę VAT w terminach powstania obowiązku podatkowego, natomiast w przypadku gdy pożyczkobiorcą była osoba fizyczna to wystawienie faktury VAT winno nastąpić jedynie na żądanie tej osoby.

Z tych też względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.