ITPP1/443-122/11/KM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) uzupełnionym w dniu kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania niedoboru zawinionego i dokonania korekty podatku naliczonego od materiałów objętych niedoborem - jest prawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania niedoboru zawinionego i dokonania korekty podatku naliczonego od materiałów objętych niedoborem.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi pasażerskiego transportu lądowego własnym transportem autobusowym, którego bieżące naprawy są przeprowadzane we "własnych warsztatach". W miesiącu grudniu 2010 r. w magazynie przeprowadzono spis z natury m.in. części zamiennych. W czasie rozliczenia inwentaryzacji stwierdzono niedobory rzeczywistych stanów magazynowych. Osoby materialnie odpowiedzialne tłumaczyły się, że wydając części zamienne, jak i inne materiały do naprawy autobusów nie wystawiły dokumentów RW, co spowodowało różnice między stanem rzeczywistym, a stanem ewidencyjnym. W momencie inwentaryzacji osoby te nie potrafiły wskazać do naprawy którego autobusu zostały zużyte. Pomimo takich wyjaśnień powstały niedobór Wnioskodawca uznał za zawiniony, a jego wysokością obciążył osoby materialnie odpowiedzialne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest naliczyć podatek VAT lub dokonać korekty odliczonego podatku od powstałego niedoboru.

Zdaniem Wnioskodawcy (według stanowiska przedstawionego w uzupełnieniu wniosku) w niniejszym przypadku nie wystąpi konieczność naliczenia podatku VAT, ponieważ zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług niedobór nie podlega opodatkowaniu - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Należy jednak dokonać korekty odliczonego podatku naliczonego od zakupów objętych niedoborem. Kupując części zamienne i inne materiały, a następnie zużywając je do naprawy autobusów, za pomocą których wykonuje się usługi pasażerskiego transportu lądowego, Wnioskodawca wykorzystuje je do działalności opodatkowanej i zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy dokonuje odliczenia podatku w miesiącu ich zakupu. Jednak w sytuacji, gdy dany towar został zakupiony z zamiarem wykorzystania go do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, lecz nie zostanie wykorzystany do tej działalności, zgodnie z art. 91 ust. 7 i ust. 7d ustawy należy dokonać korekty odliczonego podatku naliczonego. W niniejszej sprawie, zakupiony towar, tj. części zamienne i inne materiały zostały zakupione do naprawy autobusów. Pomimo wyjaśnień osób materialnie odpowiedzialnych, że części zostały zużyte do naprawy autobusów, a niedobór wynika na skutek niewystawienia dokumentów RW, Wnioskodawca powstałymi różnicami inwentaryzacyjnymi obciążył te osoby, uznając w efekcie powstały niedobór za zawiniony. Tak więc należy dokonać korekty odliczonego podatku naliczonego od towarów wykazanych jako niedobór w rozliczeniu podatku od towarów i usług za okres, w którym wystąpiła ta zmiana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

Z powyżej powołanych przepisów nie wynika, aby niedobór towarów stanowił dostawę towarów albo świadczenie usług, dlatego też nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stwierdzenie niedoborów zarówno zawinionych, jak i niezawinionych nie powoduje żadnych obowiązków związanych z rozliczeniem należnego podatku VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści wyżej przytoczonego przepisu, wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podstawowym kryterium decydującym o prawie podatnika podatku od towarów i usług do odliczenia podatku naliczonego, zawartego w towarach i usługach, które zostały przez niego zakupione, jest wystąpienie związku pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług, a podatkiem należnym z tytułu wykonywanej przez podatnika działalności opodatkowanej.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi

Kwestie korekty podatku naliczonego zostały uregulowane w art. 91 powołanej ustawy.

Z przepisu art. 91 ust. 7 wynika, iż przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Z kolei na podstawie przepisu art. 91 ust. 7d ustawy w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że Wnioskodawca na koniec roku przeprowadził inwentaryzację - spis z natury m.in. części zamiennych, stwierdzając niedobory rzeczywistych stanów magazynowych. Osoby materialnie odpowiedzialne tłumaczyły się, że wydając części zamienne, jak i inne materiały do naprawy autobusów nie wystawiły dokumentów RW, co spowodowało różnice między stanem rzeczywistym, a stanem ewidencyjnym. W momencie inwentaryzacji osoby te nie potrafiły wskazać, do naprawy którego autobusu zostały zużyte. Pomimo takich wyjaśnień powstały niedobór Wnioskodawca uznał za zawiniony, a jego wysokością obciążył osoby materialnie odpowiedzialne.

Biorąc po uwagę opis stanu faktycznego oraz przedstawione uregulowania prawne stwierdzić należy, iż niedobory towarów, jako niestanowiące dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu powołanych wyżej przepisów, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym nie ma obowiązku naliczania i odprowadzania należnego podatku od towarów i usług z tytułu wstąpienia zawinionych niedoborów towarów.

Zatem, w związku z powstaniem niedoborów zawinionych u Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek w podatku VAT należnym - czyli obowiązek opodatkowania powyższych niedoborów podatkiem od towarów i usług.

Natomiast w sytuacji, gdy zakup danego towaru był dokonany z zamiarem wykorzystania go do działalności opodatkowanej, a późniejsza utrata tego towaru nastąpiła z przyczyn od Wnioskodawcy zależnych, w tym przypadku w wyniku powstania - jak wskazano we wniosku - niedoborów zawinionych i nie dochodzi do wykorzystania nabytych towarów do działalności opodatkowanej, to prawo do odliczenia w związku z tym nabyciem zostało utracone. Tym samym wystąpi konieczność korekty podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych części zamiennych wykazanych jako niedobór, na podstawie art. 91 ust. 7d ustawy, tj. w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowe, w którym wystąpiła ta zmiana.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.