ITPP1/443-112B/07/11-S/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 1879/11 (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 562/08 (data wpływu prawomocnego wyroku 4 maja 2012 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2007 r. (data wpływu 9 sierpnia 2007 r.), uzupełnionym w dniu 19, 23, 25 października 2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek przeznaczonych pod budowę drogi krajowej-jest prawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek przeznaczonych pod budowę drogi krajowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 13 lipca 2007 r. została zawarta umowa przedwstępna sprzedaży nieruchomości gruntowej, na mocy której sprzedający (małżeństwo) zobowiązali się dokonać sprzedaży na rzecz wnioskodawcy działek o nr (...) Przedmiotowe działki zostały nabyte przez sprzedających w latach 1999 i 2002 na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Jeden z małżonków prowadzi działalność gospodarczą, nie związaną z przedmiotowym gruntem. Grunty były wykorzystywane przez sprzedających na potrzeby gospodarstwa rolnego.

Jak wynika z uzupełnienia wniosku zawartego w piśmie z dnia 25 października 2007 r. przedmiotowe działki w katastrze nieruchomości oznaczone są symbolem R - grunty orne. W księdze wieczystej opisywane tereny oznaczone są jako grunty orne, pastwiska, rowy. Działki wykorzystywane były przez zbywców w sposób rolniczy. Dodatkowo Wnioskodawca poinformował, że z dniem wydania decyzji o lokalizacji drogi krajowej z dnia 21 października 2005 r., zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w sprawach dotyczących lokalizacji dróg przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym nie stosuje się.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż przedmiotowych działek podlegać będzie obowiązkowi naliczenia i zapłaty podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu z tytułu podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwolniona od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych innych, niż budowlane bądź przeznaczone pod zabudowę. W chwili zawarcia transakcji tereny wykorzystywane były przez sprzedających wyłącznie na potrzeby gospodarstwa rolnego. Sprzedający nie realizowali przedmiotowej sprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie nie zaistniały, też żadne przesłanki do uznania, iż sprzedający dokonali zakupu nieruchomości w celu jej dalszej odsprzedaży, co mogłoby zdecydować o uznaniu, że prowadza działalność gospodarcza związaną z obrotem ziemią. Przedmiotowy grunt został nabyty jako majątek osobisty bez zamiaru dalszej odsprzedaży. Z tego względu w niniejszej sprawie winien mieć zastosowanie art. 15 ust. 2 cyt. ustawy skutkujący "zaniechaniem naliczenia podatku VAT", ponieważ przedmiotowa sprzedaż działek nie może być traktowana jako sprzedaż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co potwierdzają wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 20 października 2006 r. sygn. I/SA/Wr830/06 i NSA w Warszawie z dnia 4 października 2000 r. sygn. III SA1901/99.

W interpretacji indywidualnej z dnia 31 października 2007 r. znak ITPP1/443-1112B/07/BK oceniono stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę.

Wyrokiem z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 562/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd w konkluzji wyroku stwierdził, że dokonując wykładni przepisów art. 15 ust. 1-2 ustawy o VAT należy każdorazowo ustalić (...), czy dana "czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy". W przedmiotowej sprawie, Sąd nie dopatrzył się zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej przez sprzedających działki, gdyż jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym powyższe działki zostały nabyte pod budowę drogi krajowej. Tak więc jeżeli nie doszłoby do ich zbycia to zostałyby one wywłaszczone. Do opodatkowania działek sprzedawanych pod budowę drogi doszłoby jedynie w wypadku, gdyby ktoś skupował działki leżące w planowanym pasie drogowym z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Skoro działki te zostały nabyte w latach 1999 i 2002 i wykorzystywane były przez sprzedających na potrzeby gospodarstwa rolnego, to w takim działaniu Sąd nie dopatrzył się zamiaru kupna przedmiotowych gruntów w celu ich dalszej odsprzedaży. Sprzedający bowiem nabyli przedmiotowe działki w celu powiększenia gospodarstwa rolnego, a to świadczy o braku zamiaru zbycia gruntów w momencie jego nabycia. Za powyższym przemawia również fakt, że decyzja o lokalizacji drogi krajowej została wydana 21 października 2003 r., a przedmiotowe działki zostały nabyte w 1999 r. i 2002 r., a więc przed wydaniem decyzji lokalizacyjnej. Zdaniem Sądu sprzedaż przedmiotowych działek nie może być również uznana za czynność dokonaną w związku z prowadzoną przez sprzedającego działalnością rolniczą. Grunt ten aczkolwiek nie zmienił swoich fizycznych właściwości, z prawnego punktu widzenia uzyskał inne przeznaczenie niż to, do którego był wykorzystywany dotychczas. Zmiana przeznaczenia gruntu nie była spowodowana decyzją rolnika, a przychodziła " z zewnątrz", co uzasadnia wyłączenie tego gruntu z działalności rolniczej. A zatem jeżeli w takiej sytuacji, powstałej niezależnie od woli i działań sprzedającego, zdecyduje on o zaprzestaniu wykorzystywania gruntu w działalności rolniczej - grunt ten stanie się jego majątkiem osobistym.

Minister Finansów, kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 1879/11, została oddalona.

Sąd w wyroku tym powołuje tezy zawarte w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10, w których zawarto analizę art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w kontekście odpowiednich przepisów prawa Unii Europejskiej - art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Z treści ww. orzeczenia TSUE wynika, iż osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Sąd podzielił tezy zawarte w ww. wyroku, z których wynika, iż ustawodawca krajowy wadliwie implementował przepisy Dyrektywy, tzn. przy redakcji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pominął okoliczności, że transakcje sprzedaży nieruchomości jako majątku prywatnego osoby fizycznej mogą być zarówno przedmiotem działalności gospodarczej, jak i czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzeczenia TSUE wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. W omawianym wyroku TSUE wskazał, iż o tym czy mamy do czynienia ze sprzedażą nieruchomości, stanowiących przedmiot działalności gospodarczej, czy też ze sprzedażą związaną z czynnościami, wynikającymi ze zwykłym wykonywaniem prawa własności decydujące znaczenie ma to, czy i jakiego rodzaju czynności są podejmowane w trakcie sprzedaży.

Sąd przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie wskazał, że nie wynikało z niego, aby Sprzedający podejmowali jakiekolwiek działania wykraczające poza zwykłe korzystanie z nieruchomości, a wskazujące na zamiar prowadzenia w związku z własnością nieruchomości gruntowych - innej niż działalność rolnicza - działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Sporny grunt nabyty został w celu powiększenia gospodarstwa rolnego i tak też był wykorzystywany do czasu wydania decyzji o lokalizacji drogi krajowej. Zatem zmiana przeznaczenia tych działek - z działek rolnych na działki pod budowę drogi krajowej - nie nastąpiła z inicjatywy sprzedających. Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego nie wynikało, aby Sprzedający podejmowali aktywne działania zmierzające do zmiany przeznaczenia działek (z rolnych na budowlane), czy też dokonywali innych czynności, które wpłynęłyby na taką, a nie inną lokalizację drogi publicznej.

W dniu 4 maja 2012 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 562/08, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 1879/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 562/08 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.