ITPP1/443-1096/14/DM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa i sposobu odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych poniesionych zarówno przed, jak i po 26 kwietnia 2013 r. związanych z budynkiem ośrodka zdrowia - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa i sposobu odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych poniesionych zarówno przed jak i po 26 kwietnia 2013 r. związanych z budynkiem ośrodka zdrowia.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Poniosła w roku bieżącym i latach ubiegłych wydatki inwestycyjne związane z budynkiem Ośrodka Zdrowia w O (dalej ośrodek zdrowia). W tym zakresie należy wyróżnić:

#61485;

* modernizację dachu na budynku ośrodka (2011),

* montaż wkładu w kominie (2012),

* sporządzenie dokumentacji projektowej na wykonanie termomodernizacji ośrodka zdrowia i zagospodarowanie przyległego terenu (2012),

* docieplenie budynku oraz zagospodarowanie terenu (2014).

Ośrodek Zdrowia mieści się w budynku stanowiącym własność Gminy. Od 19 czerwca 2009 r. ośrodek jest przedmiotem umowy dzierżawy nr 32/2009 (dalej umowa) zawartej ze spółką prowadzącą w obiekcie niepubliczny zakład opieki zdrowotnej (dalej spółka). Początkowo przedmiotem umowy dzierżawy był cały budynek ośrodka zdrowia, którego powierzchnia wynosi 551,30 m². Następnie, po wejściu w życie aneksu nr 1 do umowy z dnia 26 kwietnia 2013 r., z przedmiotu umowy wyodrębniono jeden ze znajdujących się w budynku lokali. Zmiana umowy nastąpiła z uwagi na potrzebę uzupełnienia gminnego zasobu nieruchomości o lokal przeznaczony do wynajmu na cele mieszkalne. Tym samym powierzchnia dzierżawy zmniejszyła się i w świetle zaktualizowanej umowy wynosi teraz 506,48 m².

Tak więc, począwszy od 26 kwietnia 2013 r., część budynku o powierzchni 506,48 m² jest przedmiotem odpłatnej dzierżawy na rzecz spółki i mieści się w niej ośrodek zdrowia, a pozostałe 44,82 m² zajmuje lokal mieszkalny, którym dysponuje Gmina.

W związku z odpłatnym świadczeniem usług udostępniania budynku (a obecnie jego części) na podstawie umowy dzierżawy, Gmina rozważa odliczenie podatku naliczonego od ww. wydatków inwestycyjnych. W celu wyliczenia kwot VAT naliczonego, w odniesieniu do których przysługuje jej prawo do odliczenia. Gmina zamierza dokonać alokacji poniesionych wydatków do czynności opodatkowanych VAT, które są wykonywane w budynku, zgodnie z poniższym opisem.

Jeżeli wydatki udokumentowane fakturami dotyczyły towarów i usług nabytych przez wejściem w życie aneksu do umowy (tekst jedn.: przed 26 kwietnia 2013 r.), wówczas Gmina zamierza odliczyć VAT od takich wydatków w całości. Natomiast, jeżeli wydatki te zostały poniesione po wejściu w życie aneksu do umowy, zamierza dokonać alokacji tych wydatków do działalności opodatkowanej, stosując w tym celu miarodajny klucz powierzchniowy. Wynika to z faktu, że wydatki poniesione po 26 kwietnia 2013 r. dotyczyły w pewnym zakresie również części przeznaczonej do wynajmu na cele mieszkalne, tj. wykorzystywanej do czynności podlegających zwolnieniu z VAT.

Zważywszy, że powierzchnia budynku, przeznaczona na świadczenie usług podlegających opodatkowaniu VAT (dzierżawy) wynosi 506,48 m² a cała powierzchnia budynku wynosi 551,30 m² to udział powierzchni przeznaczonej na świadczenie czynności opodatkowanych podatkiem VAT w stosunku do powierzchni całego budynku wynosi 91,87% (506,48/551,30 x 100%). Tak więc, zgodnie z powyższymi uwagami, w przypadku wydatków poniesionych od 26 kwietnia 2013 r., które dotyczyły zarówno części dzierżawionej, jak i mieszkalnej budynku.

Gmina zamierza dokonać odliczenia 91,87% kwoty podatku naliczonego.

Podobne wydatki Gmina będzie ponosić również w przyszłości.

Gmina nie odliczyła dotąd podatku naliczonego od ww. wydatków inwestycyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z odpłatnym udostępnianiem budynku ośrodka zdrowia na podstawie umowy dzierżawy, Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych przed 26 kwietnia 2013 r.

2. Czy w przypadku wydatków inwestycyjnych poniesionych począwszy od 26 kwietnia 2013 r., Gmina może dokonać częściowego odliczenia VAT, korzystając z klucza alokacji ustalonego na podstawie udziału powierzchni budynku wykorzystywanej do czynności opodatkowanych w ogólnej powierzchni budynku (tekst jedn.: 91,87% podatku naliczonego).

3. W jaki sposób Gmina powinna zrealizować przysługujące jej prawo do odliczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. W związku z odpłatnym udostępnieniem budynku ośrodka zdrowia na podstawie umowy dzierżawy, Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych przed 26 kwietnia 2013 r.

2. Zdaniem Gminy, jest ona uprawniona do odliczenia części podatku naliczonego od wydatków poniesionych od 26 kwietnia 2013 r. według udziału procentowego (91,87%) ustalonego na podstawie stosunku powierzchni dzierżawionej do całej powierzchni budynku.

3. Gmina może zrealizować przysługujące jej prawo do odliczenia poprzez korektę deklaracji VAT składanych za okresy, w których otrzymała faktury dokumentujące poszczególne wydatki inwestycyjne.

UZASADNIENIE stanowiska.

Ad. 1. Prawo do odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi o którym mowa w art. 15. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo to przysługuje podatnikowi o tyle, o ile nie zachodzą przesłanki negatywne, sprecyzowane w art. 88 ustawy o VAT. Dodatkowo, prawo to przysługuje w pełnym zakresie, o ile nie zachodzą okoliczności przewidziane w art. 90 i 91 ustawy o VAT.

Tak, więc w celu dokonania oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, należy każdorazowo rozstrzygnąć, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

#61485;

* zostały nabyte przez podatnika tego podatku,

* pozostają one w związku z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych, a także,

* czy w przedmiotowej sytuacji nie występują przesłanki negatywne uregulowane w art. 88 ustawy o VAT oraz ograniczenia prawa do odliczenia wynikające z art. 90 i 91 ustawy.

Gmina jako podatnik VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie zaś ust. 6 tej regulacji, nic uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Mając na uwadze, że umowa dzierżawy jest niewątpliwie umową cywilnoprawną, uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. - dalej Kodeks cywilny), w opinii Gminy, wykonywanie czynności na podstawie umowy dzierżawy oznacza działanie Gminy w charakterze podatnika VAT.

Wykonywanie czynności opodatkowanych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W konsekwencji, w związku z faktem, że odpłatna czynność dzierżawy, nie stanowi dostawy towaru, stanowi ona odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Skoro zatem Gmina wykonuje czynność podlegającą opodatkowaniu, tj. odpłatne świadczenie usług udostępniania pomieszczeń na podstawie umowy dzierżawy, i Gmina świadczy te usługi działając w charakterze podatnika VAT, przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu VAT.

Ponadto, przedmiotowa czynność nie jest również zwolniona z VAT, gdyż przepisy nie przewidują w takim przypadku zwolnienia (odmiennie, niż w przypadku wynajmu na cele mieszkaniowe).

Związek zakupionych towarów i usług z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Związek pomiędzy zakupionymi przez Gminę towarami i usługami, a wykonywaniem czynności opodatkowanych, wydaje się być oczywisty, a ponadto wynika bezpośrednio z istoty umowy dzierżawy. Zgodnie z art. 697 Kodeksu Cywilnego, dzierżawca ma obowiązek dokonywania napraw niezbędnych do zachowania przedmiotu dzierżawy w stanie niepogorszonym. A contario, obowiązek czynienia nakładów na rzecz, ciąży na wydzierżawiającym.

Gmina zauważyła, że gdyby nie ponosiła wydatków inwestycyjnych na ośrodek zdrowia, dzierżawca prawdopodobnie nie zdecydowałby się na kontynuowanie współpracy, gdyż budynek nie zapewniałby odpowiednich warunków do świadczenia usług medycznych. W szczególności, nie spełniałby podwyższonych wymagań sanitarno-epidemiologicznych, technicznych, ochrony radiologicznej, niezbędnego wyposażenia, itp. przewidzianych w przepisach prawa z zakresu ochrony zdrowia.

Gmina podkreśliła, że od początku ponosiła wszystkie ww. wydatki inwestycyjne z zamiarem wykorzystania ich do czynności opodatkowanych. Umowa dzierżawy została bowiem zawarta już w 2009 r., na okres 10 lat.

W konsekwencji, w związku z faktem, że wydatki ponoszone przez Gminę przed 26 kwietnia 2013 r. były w całości związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi VAT (cały budynek był wówczas przedmiotem odpłatnej dzierżawy na rzecz spółki), Gminie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków.

Ad. 2. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Art. 90 ust. 2 ustawy stanowi z kolei, że w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W opinii Gminy, brzmienie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jednoznacznie wskazuje na obowiązek wyodrębnienia przez podatnika kwoty podatku naliczonego, związanej z czynnościami opodatkowanymi. Co więcej, przedmiotowy obowiązek alokowania kwot podatku naliczonego do związanych z nimi czynności opodatkowanych, ma pierwszeństwo przed odliczeniem proporcjonalnym, o którym mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT. Uwzględniając treść i systematykę wskazanych przepisów, podatnik ma więc obowiązek w pierwszej kolejności dokonać bezpośredniej alokacji kwot podatku naliczonego do czynności opodatkowanych, a dopiero w sytuacji, gdy nie jest to możliwe, powinien posłużyć się proporcją VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, jest on zdolny dokonać bezpośredniej alokacji kwot podatku naliczonego do czynności opodatkowanych w rzetelny i miarodajny sposób. Z tego powodu, art. 90 ust. 2 ustawy o VAT nie znajdzie tutaj zastosowania.

Gmina zwróciła uwagę na fakt, że ustawa nie precyzuje sposobu, w jaki podatnik powinien przyporządkować całość lub część kosztów do czynności opodatkowanych, powierzając to zadanie samemu podatnikowi. Powyższe wynika z mnogości i zmienności możliwych w praktyce stanów faktycznych, których nie byłby w stanie w pełni przewidzieć ustawodawca, jak również z faktu, że to właśnie podatnik posiada najlepszą wiedzę na temat prowadzonej przez siebie działalności, jej skali i specyfiki. Istotne jest przy tym, by zastosowana metoda alokacji była rzetelna i wiernie odzwierciedlała rzeczywistość.

W celu określenia kwot VAT do odliczenia, Gmina może się więc posłużyć kluczem alokacyjnym, którego podstawę stanowi stosunek powierzchni budynku przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do powierzchni budynku ogółem. W oparciu o zastosowane kryterium, zgodnie z przedstawionym wyżej stanem faktycznym. Gmina może zatem odliczyć 91,87% podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych ponoszonych od 26 kwietnia 2013 r. Od momentu wejścia w życie aneksu do umowy, budynek jest bowiem wykorzystywany zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych (część dzierżawiona przez spółkę), jak i do czynności zwolnionych (część mieszkalna).

Taki sposób alokacji, zdaniem Gminy, precyzyjnie odzwierciedla realny związek poszczególnych wydatków poniesionych przez Gminę, z wykonywaniem czynności opodatkowanych i zwolnionych. Będąc opartym na stałym i obiektywnym kryterium, jakim jest sposób wykorzystania powierzchni budynku przez Gminę, jest to, w ocenie Gminy, jedyny rzetelny sposób przyporządkowania tych kwot. Proponowana metoda kalkulacji, zdaniem Wnioskodawcy, w pełni umożliwia wyodrębnienie kwot podatku, o których mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w konsekwencji zapewniając realizację podstawowego celu tej regulacji, czyli zachowania zasady neutralności VAT dla podatnika. Możliwość wyodrębnienia powyższych kwot jednoznacznie przesądza również o tym, że nie znajdą w tym przypadku zastosowania przepisy art. 90 ust. 2 i nast. ustawy.

Prawidłowość przedstawionego w przedmiotowym wniosku stanowiska w kwestii możliwości wyodrębnienia kwot VAT do odliczenia w oparciu o klucz alokacji, odnoszący się do powierzchni nieruchomości wykorzystywanej częściowo do wykonywania czynności opodatkowanych oraz do czynności zwolnionych z VAT, potwierdzają liczne interpretacje przepisów prawa podatkowego, wydane przez Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników.

Przykładowo, w analogicznym stanie faktycznym, w interpretacji indywidualnej z dnia 5 sierpnia 2014 r. znak ITPP2/443-591/14/EK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził w całości prawidłowość stanowiska Gminy.

Podobne stanowisko wyrażone zostało w interpretacji z dnia 15 maja 2013 r. znak ITPP1/443- 107/13/KM, z dnia 10 października 2013 r. znak IPTPP4/443-503/13-5/JM, z dnia 8 sierpnia 2013 r. znak ITPP1/443-510/13/MS, z dnia 25 listopada 2011 r. znak IPPP2/443-1027/11-2/KG, z dnia 12 stycznia 2012 r. znak IPTPP1/443-898/11-3/AK, z dnia 16 lutego 2012 r. znak IPPP2/443-1412/11-2/MM, z dnia 19 lipca 2010 r. znak ILPP1/443-442/10-6/AI, z dnia 24 lutego 2010 r. znak ITPP2/443-1049/09/MD.

Gmina zaznaczyła, że w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, zgodnie z którym, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. Wynika to z faktu, że budynek ośrodka zdrowia jest przez Gminę w całości wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, tj. do czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jak i do czynności zwolnionych z VAT. Gmina nie prowadzi w budynku natomiast działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT, która powodowałaby konieczność ustalania udziału procentowego o którym mowa w ww. przepisie.

Podsumowując, Gminie przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych na ośrodek zdrowia poniesionych od 26 kwietnia 2013 r. Z uwagi na fakt, że wydatki te dotyczyły zarówno części dzierżawionej, jak i mieszkalnej budynku, Gmina dokona odliczenia podatku naliczonego w wymiarze ustalonym według opisanego wyżej klucza powierzchniowego (tekst jedn.: 91,87%).

Ad. 3. Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego powstaje, co do zasady, w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Zaś w świetle przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2014 r., w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny (art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy o VAT).

Oznacza to, że Gmina będzie miała prawo do zrealizowania swojego uprawnienia poprzez odliczenie podatku zawartego w otrzymanych fakturach VAT dokumentujących poniesione wydatki inwestycyjne w rozliczeniu za okres otrzymania faktur. W stosunku do wydatków na usługi budowlane realizowanych po 1 stycznia 2014 r. - w rozliczeniu za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy w stosunku do nabywanych usług, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym otrzymano fakturę - zgodnie z art. 86 ust. 10 i 10b ustawy o VAT. Mając na uwadze, że obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlano-montażowych powstaje z chwilą wystawienia faktury, w praktyce Gmina zrealizuje prawo do odliczenia również w rozliczeniu za okres otrzymania faktury.

Jednocześnie, w świetle art. 86 ust. 13 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w terminach o których mowa u ust. 10, I0d, I0e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego.

Tak więc, w świetle powyższych regulacji, Gmina może dokonać odliczenia podatku naliczonego w deklaracjach złożonych za okresy rozliczeniowe, w których otrzymała faktury, poprzez korekty tych deklaracji (nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy zauważyć, że wskazanie odpowiedniego klucza podziału nie leży w kompetencji organu interpretacyjnego. Podkreślić bowiem należy, że wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie ustalić stosowny klucz podziału w celu wyliczenia prawidłowej kwoty podatku naliczonego do odliczenia.

Ponadto organ w ramach postępowania interpretacyjnego nie dokonuje oceny prawidłowości wyliczeń przedstawionych przez Gminę, w tym podanych wielkości procentowych, bowiem to na Gminie ciąży obowiązek ustalenia kwoty podatku przysługującego do odliczenia od ponoszonych wydatków inwestycyjnych, a ponadto rolą tut. organu jest wyłącznie interpretacja przepisów prawa podatkowego, a nie badanie poprawności dokonanych wyliczeń.

Jednocześnie należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii objętych zapytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie w zakresie prawa do odliczenia nieodliczonego podatku naliczonego w okresie ponoszenia wydatków związanych z budynkiem ośrodka zdrowia. Interpretacja nie rozstrzyga zatem kwestii ewentualnej korekty "wieloletniej" w odniesieniu do wydatków ponoszonych przed 26 kwietnia 2013 r. w związku z przeznaczeniem części budynku i wykorzystywaniem go do czynności "podlegających zwolnieniu z VAT" (wyodrębnienie lokalu w związku z "potrzebą uzupełnienia gminnego zasobu nieruchomości"), gdyż nie było to przedmiotem zapytania, jak również Wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie własnego stanowiska.

Należy również podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.