ITPP1/443-1066/13/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2013 r. (data wpływu 15 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 października 2013 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej od 28 czerwca 2000 r. prowadzi działalność gospodarczą. Ponadto był i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. W grudniu 2012 r. Wnioskodawca, wraz z innymi podmiotami, zawiązał spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Z kolei 19 marca 2013 r. na podstawie umowy przeniesienia własności przedsiębiorstwa Wnioskodawca wniósł do ww. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wkład niepieniężny (aport) w postaci swojego przedsiębiorstwa. Wkład ten obejmował wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego (k.c.). Wkład ten został zarejestrowany postanowieniem Sądu Rejonowego we Wrocławiu w dniu 27 marca 2013 r.

Po wniesieniu wkładu w postaci przedsiębiorstwa Wnioskodawca dalej prowadził działalność gospodarczą i wykonywał czynności opodatkowane, polegające m.in. na wynajmie powierzchni użytkowych. Należy również wskazać, że w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec Wnioskodawca otrzymał wiele faktur (np z tytułu najmu), które były funkcjonalnie związane z wniesionym do spółki z o.o. przedsiębiorstwem. Wynikało to z faktu, że część kontrahentów, początkowo nie zgadzając się na wstąpienie spółki z o.o. w prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych z Wnioskodawcą, uznawało że to Wnioskodawca, a nie spółka jest zobowiązanym z tych umów, w konsekwencji czego wystawiali faktury na Wnioskodawcę. Po podjętych negocjacjach kontrahenci w końcu wyrażali zgody na wstąpienie spółki z o.o. w prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów i kolejne faktury wystawiali już na spółkę, natomiast nie zgodzili się na dokonanie korekt za wcześniejsze miesiące. W takich przypadkach Wnioskodawca dokonywał refakturowania zakupu usług na spółkę z o.o. - jako faktycznego beneficjenta tychże usług.

Należy ponadto wskazać, że w maju 2013 r. Wnioskodawca dokonał zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w którym wskazano jako datę zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych 27 marca 2013 r. Zgłoszenie to zostało złożone wskutek błędu, gdyż jak już wyżej wskazano Wnioskodawca, pomimo wniesienia swojego przedsiębiorstwa do spółki z o.o. dalej wykonywał czynności opodatkowane, tak więc nie było podstaw, aby takie zgłoszenie złożyć. Dlatego też w dniu 14 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca złożył w Urzędzie Miasta oraz w Trzecim Urzędzie Skarbowym wniosek o ponowny wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG-1) wraz z formularzem VAT-R "Rejestracja podatnika VAT". W dniu 4 września 2013 r. Wnioskodawca został ponownie zarejestrowany w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej oraz został zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w fakturach otrzymanych w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec, lipiec i sierpień, pomimo tego że nie był formalnie zarejestrowany jako czynny podatnik VAT ale wykonywał czynności opodatkowane i ponownie dokonał rejestracji jako czynny podatnik VAT.

2. W przypadku uznania, że Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w fakturach otrzymanych za ww. miesiące, to w jakim terminie Wnioskodawca może skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym sprawy, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec, lipiec oraz sierpień. Ponadto zdaniem Wnioskodawcy może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jak stanowi z kolei art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność ta została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych lub prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że przepis art. 15 ustawy nie uzależnia przyznania statusu podatnika od spełnienia warunków formalnych - rejestracji w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej, jak również od rejestracji jako podatnika VAT czynnego. O tym, czy w danej sytuacji dana osoba występuje jako podatnik decydują kryteria obiektywne, określone w art. 15 ustawy. Konsekwentnie należy przyjąć, iż nie traci statusu podatnika podmiot, który został wykreślony z rejestru VAT, a nie zaprzestaje wykonywania czynności opodatkowanych (tak również m.in WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 27 marca 2008 r. sygn. I SA/Bk 41/2008).

Reasumując, przyjąć należy, że zgodnie z przyjętą konstrukcją podatku od towarów i usług opodatkowaniu mogą podlegać tylko te czynności, w przypadku których został spełniony zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, a więc podmiot mający cechę podatnika (kryterium obiektywne) dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Co do zasady kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (art. 86 ust. 2 ustawy) z zastrzeżeniem kolejnych ustępów powołanego przepisu. Przepisy art. 86 ust. 10 i 11 ustawy wskazują na terminy, w jakich podatnik może z tego uprawnienia skorzystać. Zgodnie bowiem z treścią art. 86 ust. 10 prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11,12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Z kolei art. 86 ust. 13 ustawy stanowi, iż jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Generalnie więc należy przyjąć, że przepis art. 86 ust. 1 ustawy, umożliwia podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych (m.in. zakupy są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych) oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z kolei art. 96 ust. 1 ustawy stanowi, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Wykładnia językowa art. 88 ust. 4 ustawy prowadzi do wniosku, że z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony może wyłącznie skorzystać podatnik zarejestrowany. Nie daje jednak odpowiedzi na wątpliwości, czy warunek rejestracji odnosi się do okresu, w którym powstało prawo do obniżenia podatku, czy też do momentu, w którym podatnik korzysta z tego prawa. Za prawidłową należy uznać wykładnię art. 88 ust. 4 ustawy uwzględniającą istotę podatku od towarów i usług, w myśl której prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z działalnością opodatkowaną, a warunek rejestracji jest niezbędny wyłącznie do skorzystania przez podatnika z prawa do obniżenia podatku należnego. Trzeba rozróżnić moment powstania prawa do odliczenia od momentu skorzystania z tego prawa. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje zasadniczo w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Jego realizacja następuje poprzez złożenie deklaracji podatkowej, wyrażającej wolę skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia i aby skutecznie zrealizować już powstałe uprawnienie podatnik musi usunąć - najpóźniej przed skorzystaniem z prawa - wszelkie przesłanki negatywne, w tym brak rejestracji, która umożliwia identyfikowanie go jako podatnika. Takie stanowisko jest tożsame z stanowiskiem jakie zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 grudnia 2006 r. o sygn. I FSK 378/2006

Z powyższego wynika, że warunek rejestracji jako podatnika czynnego VAT odnosi się do możliwości skorzystania z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, a nie do możliwości nabycia tego prawa. Podatnik nabywa więc prawo do odliczenia niezależnie od tego czy jest zarejestrowany czy też nie, pod warunkiem wykazania że zakupy miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, i ten związek stanowi kryterium rozstrzygające. Tak więc należy przyjąć, że skoro Wnioskodawca, pomimo formalnego wyrejestrowania z rejestru podatników czynnych VAT, prowadził dalej działalność opodatkowaną, to w tym okresie nabył on prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupach usług i towarów. Możliwość realizacji tego prawa jest natomiast uzależniona od spełnienia dodatkowych wymogów formalnych, w tym wymogu rejestracji.

Kwestią pozostałą do rozważenia jest termin, w którym podatnik może dokonać pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie powołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 listopada 2008 r. o sygn. I FSK 1600/07, w którym Sąd dokonał analizy przepisów dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego jednoznacznie rozstrzygając w jakim terminie podatnik może dokonać pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony. Mianowicie Naczelny Sąd Administracyjny m.in. stwierdził, że:

Jak bowiem wynika z brzmienia art. 18 ust. 2 szóstej dyrektywy, prawo do odliczenia wykonywane jest, co do zasady, w tym samym okresie, w którym powstało. Podatnik może zostać upoważniony do dokonania odliczenia, na mocy art. 18 ust. 3 szóstej dyrektywy, nawet jeśli nie wykonał swego prawa w okresie, w którym prawo to powstało. Jednakże w takiej sytuacji przysługujące mu prawo do odliczenia jest uzależnione od spełnienia określonych warunków i wymogów proceduralnych ustalonych przez państwo członkowskie.

Wynika z tego, że państwa członkowskie mogą wymagać, by prawo do odliczenia było wykonywane albo w okresie, w którym powstało, albo w dłuższym czasie, pod warunkiem spełnienia określonych warunków i wymogów proceduralnych ustalonych w przepisach krajowych.

Należy dodać, że termin zawity, którego upływ wiąże się dla niewystarczająco starannego podatnika, który nie zgłosił odliczenia naliczonego podatku VAT, z sankcją w postaci utraty prawa do odliczenia, nie może być uznany za niezgodny z systemem ustanowionym na mocy szóstej dyrektywy, o ile, po pierwsze, termin ten ma zastosowanie w taki sam sposób do analogicznych praw w zakresie podatków wynikających z prawa krajowego i z prawa wspólnotowego (zasada równoważności), a po drugie, praktycznie nie uniemożliwia lub nadmiernie nie utrudnia wykonywania prawa do odliczenia (zasada skuteczności) (zob. wyroki: z dnia 27 lutego 2003 r. Sprawa C-327/00 Santex, Rec. str. 1-1877, pkt 55, z dnia 11 października 2007 r. Sprawa C-241/06 dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 52.

W świetle powyższego ETS stwierdził, że art. 17,18 ust. 2 i 3 oraz art. 21 ust. 1 lit. b szóstej dyrektywy nie sprzeciwiają się uregulowaniom krajowym, które przewidują termin zawity na wykonanie prawa do odliczenia, taki jak w sprawach przed sądem krajowym, o ile poszanowane są zasady równoważności i skuteczności (w omawianej sprawie 2 lata - dod. przez NSA). Zasada skuteczności nie zostaje naruszona tylko z tego powodu, że termin, który przysługuje organowi podatkowemu na przystąpienie do odzyskania niezapłaconego podatku VAT, przekracza termin przyznany podatnikowi na wykonanie prawa do odliczenia.

Z powyższego orzeczenia wynika, że w prawie krajowym możliwe jest wprowadzenie terminu zawitego dla wykonania prawa do odliczenia. Termin ten w ustawodawstwie polskim został określony w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16, 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego. Przepis ten określa maksymalny termin (zawity) dla wykonania prawa do odliczenia. Odnosi się on do korygowania deklaracji, jednak zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje zastosowanie również w sytuacji wykonania prawa do odliczenia w rozpoznawanej sprawie. Nie można bowiem uznać za zgodny z zasadą skuteczności termin wynikający z art. 86 ust. 10 i 11 ustawy o VAT. Za taką wykładnią przepisów art. 86 ust. 10, 11 i 13 ustawy o VAT przemawia również użyty w art. 86 ust. 10 zwrot "w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy".

Zdaniem Strony powyższe jednoznacznie wskazuje i potwierdza, że pomimo tego, że w miesiącach od kwietnia 2013 r. do sierpnia 2013 r. Strona nie była formalnie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT ale wykonywała działalność gospodarczą i ponownie zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT, ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (ewentualnie zwrotu różnicy) w miesiącach od kwietnia 2013 r. do sierpnia 2013 r. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe w pełnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące do dnia 31 grudnia 2013 r., ponieważ z treści złożonego wniosku wynika, że przedstawiony stan faktyczny dotyczy 2013 r.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Przepis ust. 3a stosuje się odpowiednio do duplikatów faktur (art. 88 ust. 3b ustawy).

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje zatem tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany wyłącznie z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji, jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z innymi podmiotami zawiązał spółkę z o.o., do której wniósł wkład niepieniężny (aport) w postaci swojego przedsiębiorstwa spełniającego - jak wskazano - definicję przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Po wniesieniu tego przedsiębiorstwa do spółki z o.o. Wnioskodawca otrzymywał wiele faktur VAT, które były funkcjonalnie związane z wniesionym do sp. z o.o. przedsiębiorstwem. Wynikało to z faktu, że kontrahenci Wnioskodawcy początkowo nie zgadzali się na wstąpienie spółki z o.o. w prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów. Po negocjacjach kontrahenci wyrazili zgody na wstąpienie spółki w prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów i kolejne faktury wystawiali już na spółkę. W międzyczasie Wnioskodawca dokonał zgłoszenia o zaprzestaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a następnie ponownie zarejestrował się jako czynny podatnik tego podatku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości odliczenia podatku zawartego w fakturach dokumentujących zakupy, które - jak wskazano - były "funkcjonalnie związane z wniesionym do spółki przedsiębiorstwem". Analiza okoliczności niniejszej sprawy na tle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, iż nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowych faktur. Skoro bowiem Wnioskodawca przekazał aportem całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego, tym samym zakupy udokumentowane otrzymanymi po dniu wniesienia aportu fakturami nie mają związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy, lecz co podkreślono w opisie stanu faktycznego - są funkcjonalnie związane z wniesionym do spółki przedsiębiorstwem. Tym samym ewentualne prawo do odliczenia z przedmiotowych faktur może być rozpatrywane jedynie przez podmiot, do którego wniesiono to przedsiębiorstwo, kontynuujące działalność na bazie otrzymanych składników majątkowych. Reasumując w opisanych okolicznościach Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku niezależnie od faktu rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług czy też jej braku.

Końcowo należy wskazać, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga innych kwestii związanych z opisanym w złożonym wniosku zagadnieniem w szczególności dotyczących oceny prawidłowości "refakturowania zakupu usług", bowiem kwestia ta nie była objęta pytaniem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.