ITPP1/443-1055/09/DM - Możliwość opodatkowania podatkiem VAT opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz uznania faktur korygujących wystawionych przez urząd miejski za dokument stanowiący podstawę do zmniejszenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.) uzupełniony w dniu 14 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz uznania faktur korygujących wystawionych przez urząd miejski za dokument stanowiący podstawę do zmniejszenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 listopada 2009 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 14 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz uznania faktur korygujących wystawionych przez urząd miejski za dokument stanowiący podstawę do zmniejszenia podatku naliczonego.

W złożonym wniosku, jak również jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie decyzji wojewody z dnia 14 października 1991 r., Spółka nabyła z mocy prawa prawo użytkowania wieczystego gruntu. Prezydent miasta, pismem z dnia 29 listopada 2004 r. wypowiedział wysokość opłaty, podwyższając cenę za 1 m² i doliczając podatek od towarów i usług. W dniu 9 lutego 2005 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy w oparciu o obowiązujące przepisy prawidłowym jest "obciążanie" Spółki podatkiem od towarów i usług, skoro prawo wieczystego użytkowania gruntu zostało nabyte w drodze decyzji administracyjnej. Organ podatkowy pozostawił wniosek bez rozpatrzenia uznając, iż podmiotem uprawnionym do otrzymania interpretacji jest prezydent miasta, nie zaś Spółka. Wobec powyższego Spółka zwróciła się do prezydenta z prośbą o wystąpienie z wnioskiem o interpretację w tej sprawie. W odpowiedzi uzyskano informację, że w dniu 15 listopada 2004 r. organ podatkowy dokonał interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do opodatkowania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega zarówno pobrana opłata stanowiąca aktualizację opłaty rocznej, jak i opłata bieżąca, a obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu wyznaczonego terminu płatności. W takim stanie faktycznym i prawnym, w oparciu o wiążącą interpretację organu podatkowego, Spółka przyjmowała faktury z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu zawierające podatek od towarów i usług, bowiem w przeciwnym wypadku "naraziłaby się na sankcje karno-skarbowe". Faktury były wystawiane do dnia 31 grudnia 2006 r., natomiast od dnia 1 stycznia 2007 r. urząd miejski zaprzestał ich wystawiania, zaś po interwencji telefonicznej udzielił Spółce informacji, że z uzyskanego wyjaśnienia wynika, że nie powinien wystawiać faktur (uchwała NSA z dnia 8 stycznia 2007 r.). Spółka wskazała, że w sytuacji, gdy z tytułu użytkowania wieczystego gruntu rozliczała podatek od towarów i usług w oparciu o obowiązujące prawo, nie istnieje potrzeba dokonywania korekty faktur (art. 69 § 3 Ordynacji podatkowej), zaś Spółka dołożyła należytej staranności, żeby sprawę wyjaśnić. Faktury korygujące za lata 2005 i 2006 wystawione w dniu 8 września 2009 r., Spółka otrzymała w dniu 11 września 2009 r. Ponadto Spółka wskazała, że w świetle ww. korespondencji z kontrahentem i interpretacji organu podatkowego, brak jest podstaw prawnych do wystawienia faktur korygujących VAT i jednocześnie zaznaczyła, że w świetle art. 118 Kodeksu cywilnego, rozliczenia związane z prowadzeniem działalności, przedawniają się z upływem trzech lat, a zatem wystawione przez urząd miejski faktury korygujące nie powinny być przez Spółkę ujmowane w księgach. Faktury otrzymane z urzędu miejskiego w latach 2005-2006 stanowiły podstawę do odliczenia wykazanego w nich podatku od towarów i usług w składanych przez Spółkę deklaracjach VAT-7.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydana przez naczelnika urzędu skarbowego interpretacja dotyczyła Spółki, gdyż to Spółka zwróciła się o jej wydanie, jednak uzyskana została od Prezydenta Miasta. W ocenie Spółki, otrzymane do dnia 31 grudnia 2006 r. faktury VAT zostały prawidłowo ujęte w księgach na podstawie obowiązującej ww. interpretacji. Ponadto Spółka wskazuje, że w oparciu o art. 69 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, brak jest podstaw prawnych do korygowania, w oparciu o przysłane w miesiącu wrześniu 2009 r. korekty faktur, naliczonego podatku od towarów i usług, który "naliczony" był na podstawie interpretacji obowiązującej w 2005 i 2006 r. Powołując się na art. 69 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa i art. 118 Kodeksu cywilnego, Spółka zauważa również, iż roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawnia się z upływem 3 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Przystępując do rozważań niniejszej sprawie w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w stanie prawnym obowiązującym w latach 2005-2006, a więc w okresie, w którym Spółka otrzymywała faktury z urzędu miejskiego, została określona moc wiążąca interpretacji przepisów prawa podatkowego dokonywanych przez organy podatkowe w indywidualnych sprawach podatników, płatników lub inkasentów.

Zgodnie z obowiązującym w ww. okresie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Wskazany przepis odwołuje się do interpretacji wydanej na wniosek osób w nim wskazanych, co oznacza, że dotyczy ona wyłącznie podmiotu, który wystąpił o interpretację i ją otrzymał, nie zaś wszystkich podmiotów mających status podatnika, płatnika, czy inkasenta. Z tych też względów wydana na rzecz urzędu miasta przez naczelnika urzędu skarbowego interpretacja, nie dotyczyła Spółki. Ponadto jak wynika z ww. przepisu interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, który o nią wystąpił, a zatem trudno uznać, iż ma ona moc wiążącą dla Spółki.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 86 ust. 1 cyt. ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w ust. 8 powyższego artykułu, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Stosownie do ust. 2 powyższego paragrafu, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

Stosownie do ust. 3 tegoż paragrafu, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

Stosownie do § 15 ust. 1 ww. rozporządzenia, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 6-12, może wystawić fakturę nazwaną notą korygującą.

Powołane wyżej regulacje jednoznacznie stanowią, iż kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatek należny, muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą.

Należy wskazać, że w okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), czyli do dnia 30 kwietnia 2004 r., czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Również zbycie tego prawa nie stanowiło czynności opodatkowanej tym podatkiem.

Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. z dniem 1 maja 2004 r., zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania tym podatkiem.

I tak, na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednocześnie należy wskazać, iż w ustawie o podatku od towarów i usług - w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r. - czynność oddania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie została literalnie sklasyfikowana jako dostawa towaru lub świadczenie usługi. Na tle wątpliwości co do zakwalifikowania tej czynności do kategorii dostaw towarów, bądź usług, została wydana, na podstawie uchylonego art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), interpretacja ogólna Ministra Finansów znak PP1-811-1181/2004/EF/2699 z dnia 11 sierpnia 2004 r. (ogłoszona w Dz. Urz. MF Nr 11, poz. 106), zgodnie z którą użytkowanie wieczyste uznane zostało za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednakże w doktrynie prawa podatkowego, z uwagi na ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru (zawarta w cyt. wyżej art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) obejmuje grunty, przyjęto, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Argumentowano to faktem, iż w wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. W myśl bowiem art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Przytoczony przepis oraz następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237), kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, oraz długi czas trwania użytkowania wieczystego (o czym stanowi art. 236 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego) pozwalały - mimo braku wyraźnych uregulowań w ustawie o podatku od towarów i usług - uznać oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste za przeniesienie prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchwałą w składzie siedmiu sędziów z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06, opowiedział się za stanowiskiem, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów.

Z uwagi na rozstrzygnięcia zawarte w wyżej wskazanej uchwale interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 11 sierpnia 2004 r. została zmieniona w piśmie z dnia 27 marca 2007 r. znak PT-812-167/2007/MR/429 (ogłoszonym w Dz. Urz. MF Nr 4, poz. 23).

Zatem aktualnie stosowana kwalifikacja prawnopodatkowa użytkowania wieczystego jest wyrazem uwzględnienia orzecznictwa sądowego, na przestrzeni obowiązywania ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W obecnie obowiązującym brzmieniu ustawy o podatku od towarów i usług, tj. od dnia 1 grudnia 2008 r., czynność oddania gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie prawa wieczystego użytkowania, zostały zakwalifikowane jednoznacznie jako dostawa towarów, co wynika z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7.

Wobec powyższego należy wskazać, że w odniesieniu do czynności, która w chwili jej wykonania nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, nie można stosować przepisów, które zaczęły obowiązywać w okresie późniejszym.

Kwestia ustalenia opłaty za wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowej oraz wszelkie zmiany jej wysokości wynikają z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.).

Stosownie do art. 71 ust. 1 tego aktu, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Zgodnie z ust. 4 powyższego artykułu, opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Na mocy art. 77 ust. 1 tej ustawy, wysokość tej opłaty może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie.

Zgodnie z art. 78 ust. 1 ww. ustawy, właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3 tej ustawy, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że na mocy decyzji wojewody z dnia 14 października 1991 r. Spółka nabyła z mocy prawa prawo użytkowania wieczystego gruntu. Zatem nabycie ww. prawa miało miejsce przed dniem 1 maja 2004 r. Pismem z dnia 29 listopada 2004 r. prezydent miasta wypowiedział wysokość opłaty, podwyższając cenę za 1 m² i doliczając podatek od towarów i usług. Opłaty za wieczyste użytkowanie dokumentowane były przez urząd miejski fakturami VAT z wykazanym w nich podatkiem od towarów i usług. Od dnia 1 stycznia 2007 r. urząd zaprzestał wystawiania faktur. W 2009 r. urząd miasta, powołując się na uchwałę NSA z dnia 8 stycznia 2007 r., wystawił faktury korygujące do powyższych faktur za lata 2005-2006.

Biorąc powyższe pod uwagę, wskazać należy, iż jak powyżej zauważono zgodnie z obowiązującym w latach 2005-2006 stanowiskiem organów podatkowych, w okresie tym ustanowienie użytkowania wieczystego podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem w oparciu o powyższe, jak również posiadaną interpretację urząd miejski dokumentował świadczoną na rzecz Spółki czynność fakturami VAT. Faktury te, o ile związane były z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi, stanowiły podstawę do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług. A zatem w latach 2005 i 2006, Spółka zasadnie i prawidłowo ujmowała w ewidencji dla celów podatku od towarów i usług przedmiotowe faktury. Jednakże podstawę do tego, wbrew poglądom Spółki, nie stanowiła wydana przez naczelnika urzędu skarbowego interpretacja, bowiem jak już wskazano interpretacja ta dotyczyła podmiotu będącego wnioskodawcą, tj. kontrahenta Spółki, a ponadto interpretacja nie była wiążąca dla Spółki.

Z kolei, biorąc pod uwagę wyjaśnienia zawarte na stronie 5 niniejszej interpretacji, wskazać należy, że aktualnie reprezentowane stanowisko umożliwia dokonanie korekty kwot podatku należnego wykazanego w fakturach wystawionych z tytułu wieczystego użytkowania, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., bowiem zgodnie z nim, w sytuacji, gdy ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, traktowane od dnia 1 grudnia 2008 r. jako dostawa towaru, nastąpiło przed dniem 1 maja 2004 r. opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Celem wystawienia faktury korygującej jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Faktury pierwotne mogą bowiem nie odpowiadać rzeczywistości na skutek zdarzeń, które miały miejsce już po ich wystawieniu - jak w przypadku przedmiotowej sprawy - a także na skutek zwykłych pomyłek w treści faktury.

Należy wskazać, że w odniesieniu do transakcji ustanowienia użytkowania wieczystego, dokonując korekty podatku należnego poprzez zmniejszenie tego podatku do zera, wystawca faktur korygujących powinien właściwie określić kwotę należną z tytułu transakcji niepodlegającej opodatkowaniu. Wysokość tej kwoty (opłaty za użytkowanie wieczyste) ustalona jest przez strony w umowie.

W związku z powołanymi regulacjami oraz odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż korekty faktur dotyczące opłat za wieczyste użytkowanie ustanowione przed 1 maja 2004 r., winny spełniać wymagania zawarte w aktach wykonawczych regulujących tryb korygowania faktur VAT. Skoro wystawca faktury uznał, że czynność, która została pierwotnie udokumentowana fakturami VAT zawierającymi podatek od towarów i usług, nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, wartość podatku na fakturze korygującej winien skorygować do zera.

Ponadto zwrócić należy uwagę, iż zgodnie z treścią art. 86 ust. 10a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, o której mowa w art. 29 ust. 4a lub 4c, jest on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę korektę faktury otrzymał. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

A zatem, o ile urząd miejski zasadnie wystawił przedmiotowe faktury korygujące i spełniają one wszystkie wymogi wynikające z przepisów regulujących tryb wystawiania faktur korygujących, to stanowią podstawę do dokonania przez Spółkę korekty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzymała te korekty (do czego zobowiązuje ww. przepis art. 86 ust. 10a ustawy o podatku od towarów i usług).

Uwzględniając powyższe, a także to, iż w odniesieniu do zobowiązań podatkowych zastosowanie ma art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, wskazać należy, że w niniejszej sprawie pięcioletni okres, po którym następuje przedawnienie jeszcze nie upłynął, bowiem jak wynika z wniosku, sprawa dotyczy okresu za lata 2005-2006. Z tych też względów pogląd Spółki o braku podstaw do dokonywania korekty podatku w oparciu o otrzymane faktury korygujące należy uznać za nieprawidłowy.

Zauważyć również należy, że wbrew poglądom zawartym we wniosku, przywołany przez Spółkę art. 69 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, jako że uregulowania zawarte w art. 69 Ordynacji dotyczą sytuacji, w której podatnik korzysta z ulgi podatkowej, bądź to nie dopełnił warunków uprawniających do skorzystania z uzyskanej ulgi podatkowej, bądź prawo takie uzyskał, a następnie utracił. W takiej sytuacji, gdy podatnik traci prawo do ulgi ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego następuje zgodnie z § 3 tego artykułu na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu powstania obowiązku podatkowego oraz istniejącego w tym dniu stanu faktycznego. A zatem wskazany przepis nie ma zastosowania w sytuacji podatkowoprawnej, w której znajduje się Spółka.

Odnosząc się natomiast do zagadnienia dotyczącego przedawnienia zobowiązań cywilnoprawnych i przywołanego przez Spółkę art. 118 Kodeksu cywilnego, wskazać należy w pierwszej kolejności, że interpretacje stanowią formę wyrażenia stanowiska, w jaki sposób należy interpretować oraz stosować przepisy prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. A zatem tut. organ w ramach postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnej, unormowanego w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej, nie ma uprawnienia do dokonywania analizy i oceny cywilnoprawnych aspektów podejmowanych przez podatników czynności prawnych i faktycznych.

Końcowo należy również zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.