ITPB4/4511-750/15/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 31 grudnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w okresie od 1 czerwca 1982 r. do 30 grudnia 2013 r. była pracownikiem E. Sp. z o.o. zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 30 grudnia 2013 r. stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę na podstawie porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracownika na podstawie art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przedmiotowe porozumienie zostało zawarte z pracodawcą w dniu 4 grudnia 2013 r. W treści § 3 porozumienia wskazano, że z tytułu rozwiązania umowy o pracę pracownikowi przysługuje dodatkowe świadczenie (odszkodowanie) w wysokości 162 000,12 zł brutto. Zgodnie z zaświadczeniem dotychczasowego pracodawcy o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 7 maja 2015 r., kwota powyższego świadczenia wypłacona w 2014 r. wyniosła 88 000,08 zł, zaś pobrana przez płatnika zaliczka na podatek dochodowy wyniosła 15 620 zł. Podstawą porozumienia zawartego z pracodawcą była treść "Zasad indywidualnych odejść z pracy oraz przyznania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o.", wprowadzonych do stosowania u pracodawcy w związku z umową społeczną z dnia 19 lipca 2007 r. zawartą ze związkami zawodowymi, a dotyczącą zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej E. Umowa społeczna zawierała w swoim założeniu główny cel polityki kadrowej spółek z grupy kapitałowej dotyczący m.in. umożliwienia długoletnim pracownikom firmy odejścia z przedsiębiorstwa na zasadach tzw. programu dobrowolnych odejść, czego wyrazem było zawarte przez Wnioskodawczynię porozumienie z dnia 4 grudnia 2013 r. E. Sp. z o.o., w wykonaniu zobowiązania wynikającego z treści powyżej przywołanego porozumienia, wypłaciła Wnioskodawczyni należne świadczenia określone powyżej, pomniejszając je o kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych, która to kwota została przez byłego pracodawcę Wnioskodawczyni przekazana na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano, że "Zasady indywidualnych odejść z pracy oraz przyznawania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o." zostały wprowadzone do stosowania u pracodawcy w związku i w wykonaniu umowy społecznej z dnia 19 lipca 2007 r. zawartej ze związkami zawodowymi, a dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej E. Umowa społeczna została zawarta na podstawie art. 9 Kodeksu pracy, art. 261 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych oraz porozumienia zawartego dnia 26 października 2006 r., stanowiąc rozwinięcie i uszczegółowienie postanowień: Porozumienia w sprawie uprawnień partnerów społecznych w procesie konsolidacji pionowej i zasad współpracy w procesie restrukturyzacji zawartego w dniu 7 marca 2007 r. w S., a także Porozumienia.... Na podstawie art. 22 Umowy społecznej rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, z wypłatą odszkodowania jest możliwe wyłącznie na zasadach określonych w programie dobrowolnych odejść, a generalną zasadą programu dobrowolnych odejść będzie wypłata odszkodowania ze środków dodatkowo stworzonego na ten cel funduszu.

Z dokumentu "Zasady indywidualnych odejść z pracy oraz przyznawania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o." nie wynika czy akt ten, wydany przez pracodawcę, jest normatywnym źródłem prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wnioskodawca jako pracownik nie jest podmiotem uprawnionym do przesądzania o charakterze tego dokumentu, niemniej jednak można tutaj wskazać na stanowisko judykatury w tym zakresie. Ugruntowany jest mianowicie pogląd, że przepis art. 9 § 1 Kodeksu pracy posługuje się zwrotem niedookreślonym "innych porozumień opartych na ustawie", a pojęcie to można rozumieć szeroko jako wskazanie w ustawie (wyraźne lub wyinterpretowane) możliwości zawarcia porozumienia zbiorowego, nawet bez bliższego jego określenia. Zdaniem Sądu Najwyższego w składzie powiększonym, takie rozumienie pojęcia "oparcia na ustawie" innego porozumienia zbiorowego jest trafne, gdyż przemawiają za tym względy systemowe (regulacje art. 20 i art. 59 ust. 2 Konstytucji RP, art. 23 ust. 1 i art. 26 1 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych, a także przepisy konwencji MOP oraz prawa unijnego) oraz względy funkcjonalne (efektywność regulacji prawnych i realizacja funkcji ochronnej prawa pracy). W szczególnych sytuacjach możliwa jest rozszerzająca wykładnia pojęcia "oparcia na ustawie" z art. 9 § 1 Kodeksu pracy, choć powoduje to pewne umniejszenie znaczenia układów zbiorowych prawa pracy, czy w ogóle zasady zamkniętego katalogu źródeł prawa (Wyrok SN z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie II PK 288/11, opubl. LEX nr 1254680). W takim znaczeniu ustalone "Zasady Indywidualnych odejść z pracy oraz przyznawania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o." mogą być uznane za źródło prawa pracy, o którym mowa w § 9 ust. 1 Kodeksu pracy.

Na podstawie porozumienia pracodawca zobowiązał się do wypłaty dodatkowego świadczenia w wysokości 162 000,12 zł brutto. Świadczenie zostało wypłacone w następujących ratach:

* w roku 2013 rata 30 000 zł,

* w roku 2014 rata 88 000,08 zł,

* w roku 2015 rata 44 000,04 zł.

Z dokumentu "Zasady Indywidualnych odejść z pracy oraz przyznawania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o." nie wynika czy świadczenia stanowią odprawę bądź odszkodowanie, zaś sam dokument posługuje się wyłącznie terminem "świadczenie".

Wypłacone świadczenia zgodnie z § 8 ust. 3 "Zasady Indywidualnych odejść z pracy (...)" zwalniały pracodawcę z wypłaty odprawy pieniężnej na podstawie przepisów, wskazanych w pkt 4 wezwania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia wypłacone przez dotychczasowego pracodawcę na podstawie § 3 porozumienia z dnia 4 grudnia 2013 r. począwszy od 2014 r. korzystają ze zwolnienia przedmiotowego opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni odpowiedź na pytanie przedstawione we wniosku powinna być twierdząca. Przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie przedmiotowe ma zastosowanie do przedstawionej sytuacji. Ustawodawca w omawianym przepisie zwolnił z podatku dochodowego otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Treść tego przepisu została ustalona ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw. Na podstawie art. 14 ww. ustawy, przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu nadanym tą ustawą mają zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r. W uzasadnieniu projektu ww. ustawy wskazano m.in., że z uwagi na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r. sygn. akt S 2/13, po zasięgnięciu opinii Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zaproponowano uzupełnienie przepisu o inne normatywne źródła prawa pracy, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, a po zmianie przepisu ze zwolnienia korzystać będą także odszkodowania/ zadośćuczynienia przyznane np. na podstawie układu zbiorowego pracy.

W samej treści umowy społecznej wskazano wprost, że została zawarta na podstawie art. 9 kodeksu pracy, art. 261 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych oraz porozumienia zawartego dnia 26 października 2006 r., a także że stanowi rozwiniecie i uszczegółowienie postanowień: Porozumienia w sprawie uprawnień partnerów społecznych w procesie konsolidacji pionowej i zasad współpracy w procesie restrukturyzacji zawartego w dniu 7 marca 2007 r. w S., a także Porozumienia. Na podstawie jej art. 22 rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, z wypłatą odszkodowania jest możliwe wyłącznie na zasadach określonych w programie dobrowolnych odejść, a generalną zasadą programu dobrowolnych odejść będzie wypłata odszkodowania ze środków dodatkowo stworzonego na ten cel funduszu.

Zatem przesłanka ustawowa zawarta w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotycząca zasad ustalania została spełniona, ponieważ wynikały one wprost z umowy społecznej, będącej źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 Kodeksu pracy. W wykonaniu umowy społecznej, świadczenia wypłacone przez pracodawcę Wnioskodawczyni zgodnie z zasadami pełniły tylko funkcję kompensacyjną, mającą na celu wyrównanie szkody poniesionej przez pracownika z uwagi na rozwiązanie stosunku pracy na gruncie omawianej umowy społecznej. Wypłacone dodatkowe odszkodowanie oraz rekompensaty mają na celu zadośćuczynić pracownikowi stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ponadto są to świadczenia, które umożliwią pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu.

Stanowisko wnioskodawcy potwierdzają interpretacje indywidualne organów podatkowych: Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 grudnia 2014 r. (IBPB1I/1/415-881/14/BD oraz IBPBII/1/415-880/14/BD) oraz z dnia 18 grudnia 2014 r. (IBPBI1/1/415-876/14/AŻ). Mając powyższe na względzie wypłacone odszkodowanie powinno zostać zwolnione z obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Podkreślić należy, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Stosownie do art. 9 § 1 Kodeksu pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

Na gruncie rozstrzyganej sprawy należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten - w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że odszkodowanie to rodzaj świadczenia, które należy się za wyrządzenie szkody (odpowiednio zadośćuczynienie za doznane krzywdy) od podmiotu, który szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie stanowi pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie, natomiast zadośćuczynienie jest pieniężną formą zrekompensowania szkody niemajątkowej. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują, co do zasady, przepisy art. 361 i 363 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, obejmując to, co z majątku ubyło na skutek tego zdarzenia lub do niego nie weszło (utracona korzyść). Z kolei, celem zadośćuczynienia jest łagodzenie doznanej krzywdy.

Jednocześnie z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej znaczenie ma też zasada restytucji, rozumiana jako zakaz wzbogacenia poszkodowanego.

Tym samym, odszkodowanie czy zadośćuczynienie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Trudno zatem uznać, że dodatkowe świadczenia wypłacone Wnioskodawczyni stanowią zadośćuczynienie bądź odszkodowanie. Po przeanalizowaniu stanu faktycznego tut. organ staje na stanowisku, iż otrzymane świadczenie związane jest z uzyskaniem "preferencyjnych" warunków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron.

Z tych też względów świadczenia otrzymane przez Wnioskodawczynię (inne niż wprost nazwane w prawie pracy odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem) nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenia te nie są sensu stricto odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, gdyż pracownik dobrowolnie przystępuje do określonego programu wprowadzonego u pracodawcy a rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze porozumienia stron. Pracownik nie ponosi uszczerbku majątkowego, a wręcz przeciwnie dostaje dodatkowe świadczenie ponad to, które przewiduje zwyczajowo ustawa - Kodeks pracy lub ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że kwoty wypłacone Wnioskodawczyni nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pomimo, że wysokość i zasady ich ustalania zostały określone w akcie "Zasady indywidualnych odejść z pracy oraz przyznania dodatkowych odpraw emerytalnych dla pracowników zatrudnionych w E. Sp. z o.o." który może być uznany za normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Końcowo podkreślić przy tym należy, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień.

Tym samym nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż świadczenia pieniężne otrzymane przez Wnioskodawczynię korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacone świadczenie stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.