ITPB4/4511-471/15/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2015 r. (data wpływu 30 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek od pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek od pożyczki. Wniosek uzupełniono w dniu 9 grudnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną oraz polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca stanie się wspólnikiem dwóch spółek prawa handlowego - spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka A") oraz spółki komandytowej lub spółki jawnej (dalej: "Spółka B"). Spółka A może wejść w posiadanie wierzytelności z tytułu oprocentowanej pożyczki udzielonej Spółce B przez inną spółkę kapitałową. Spółka B będzie w związku z tym zobowiązana do spłaty na rzecz Spółki A kwoty głównej oraz odsetek z tytułu otrzymanej pożyczki. W toku dalszej działalności Spółka A może zostać przekształcona w spółkę komandytową lub spółkę jawną.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowano przedstawiony opis zdarzenia przyszłego wskazując, że Wnioskodawca zostanie wspólnikiem w spółce komandytowej (Spółka B). Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka A), w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem zostanie przekształcona w spółkę komandytową.

Umowa Spółki B, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, jako przedmiot działalności spółki będzie wskazywać między innymi obrót papierami wartościowymi, udzielanie pożyczek poza systemem bankowym, zarządzanie nieruchomościami, działalność holdingową oraz doradztwo gospodarcze i biznesowe. W ramach swojej działalności spółka będzie mogła nabywać i zbywać papiery wartościowe oraz udzielać pożyczek.

Spółka B zaciągnie pożyczkę w celu pozyskania środków na zakup do majątku Spółki B certyfikatów inwestycyjnych w funduszu inwestycyjnym zamkniętym aktywów niepublicznych (FIZAN), skupiającym inwestycje w nieruchomości. Nabycie certyfikatów inwestycyjnych przez Spółkę B zostanie dokonane z zamiarem późniejszej sprzedaży (nabywanie oraz zbywanie papierów wartościowych stanowić będzie przedmiot działalności spółki). W przypadku sprzedaży nabytych certyfikatów inwestycyjnych cena ich sprzedaży będzie natomiast stanowiła przychód Spółki B oraz przychód podatkowy wspólnika Spółki B. W związku z powyższym, Spółka B zaciągnie pożyczkę z zamiarem wydatkowania środków uzyskanych z tytułu pożyczki w sposób, który doprowadzi do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów z tytułu działalności spółki.

Odsetki od planowanej pożyczki nie zwiększą kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji w Spółce B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone przez Spółkę B na rzecz Spółki A (działającej w formie spółki komandytowej lub jawnej) odsetki od pożyczki, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki B, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone przez Spółkę B na rzecz Spółki A (działającej w formie spółki komandytowej lub jawnej) odsetki od pożyczki będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki B.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 wyżej powołanego przepisu, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Jeżeli Spółka A wejdzie w posiadanie wierzytelności z tytułu oprocentowanej pożyczki udzielonej Spółce B, a następnie zostanie przekształcona w spółkę komandytową bądź jawną, to zarówno Spółka A, jak i Spółka B, jako spółki osobowe traktowane będą jako spółki transparentne podatkowo. Zatem przychód, jak również koszty, powinny być alokowane na poszczególnych wspólników proporcjonalnie do ich udziału w spółce.

Powyższe oznacza, że koszt podatkowy z tytułu odsetek od pożyczki płaconych przez Spółkę B na rzecz Spółki A, powinien być alokowany do Wnioskodawcy proporcjonalnie do jego udziału w Spółce B.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu zgodnie z powołanym wyżej przepisem, powinien:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Za koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się również wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Jednocześnie należy wskazać, że na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów. Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki. Sytuacja ta występuje również w przypadku, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wnoszonych do spółki. Odsetki wypłacane temu wspólnikowi nie stanowią wówczas dla tego wspólnika kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, u pozostałych wspólników nie będą one stanowiły odsetek od własnego kapitału, tym samym będą one mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu.

O ile na podstawie przepisów podatkowych przychody i koszty wynikające z udzielenia przez spółkę osobową innej spółce osobowej powinny być przyporządkowane wspólnikom tych spółek, to brak jest podstaw prawnych, aby dla oceny własności kapitału pominąć istnienie tych spółek i uznać, że pożyczka stanowi własny kapitał włożony przez wspólnika.

W oparciu o treść art. 23 ust. 1 pkt 8 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przyjąć, że do kosztów uzyskania przychodów należą zapłacone lub skapitalizowane odsetki od pożyczek. W niniejszej sytuacji koszt uzyskania przychodów stanowią odsetki zapłacone lub skapitalizowane przez Spółkę B od udzielonej jej pożyczki, w wysokości przypadającej na udział w zyskach Wnioskodawcy w Spółce B.

Na powyższą kwalifikację nie będzie miał wpływu przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiący, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału, włożonego przez podatnika w źródło przychodów. Należy zwrócić bowiem uwagę, że przytaczana regulacja dotyczy rozporządzenia kapitałem (majątkiem) będącym własnością samego podatnika. Tymczasem, w analizowanej sytuacji wskazywane odsetki będą wynikały z pożyczki udzielonej Spółce B przez inny podmiot, a nie przez Wnioskodawcę, który nie będzie stroną umowy pożyczki. Przedmiotem rozporządzenia będzie więc majątek samej Spółki B niebędącej podatnikiem, a nie majątek Wnioskodawcy posiadający ten status.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania w przypadku Wnioskodawcy.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

* podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,

* podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 Kodeksu spółek handlowych) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 tego Kodeksu).

W przedstawionym stanie faktycznym taka sytuacja nie będzie mieć miejsca.

Majątek spółki osobowej nie jest majątkiem jej wspólnika, a jej majątkiem odrębnym od majątku wspólnika. Zgodnie bowiem z art. 28 k.s.h., w związku z art. 103 k.s.h., majątkiem spółki komandytowej jest wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia. Uwzględniając dodatkowo powszechnie akceptowaną na gruncie prawa podatkowego zasadę racjonalności działania prawodawcy, w myśl której system prawa podatkowego jest kompletny i spójny, a także zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej oraz zakaz stosowania wnioskowania przez analogię na jego gruncie, nie sposób jest przyjąć, że art. 23 ust. (powinno być: 1 - przyp. organu) pkt 9 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych mógłby mieć zastosowanie również do niniejszej sytuacji. W przeciwnym wypadku ustawodawca wyraźnie ująłby to w przepisie ustawy.

Stanowisko to potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2013 r., ILPB1/415-746/13-2/AG. Tym samym, w świetle powyższego, zapłacone lub skapitalizowane przez Spółkę B odsetki od pożyczki, na rzecz Spółki A, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki B, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 Kodeksu spółek handlowych).

Na mocy art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych w sprawach nieuregulowanych w Dziale III Tytułu II tego kodeksu do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Stosownie do treści art. 28 ww. Kodeksu, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Jednakże należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu spółek handlowych cytowane powyżej przepisy mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

To, jaki udział w zysku przypada wspólnikom spółki komandytowej, określa art. 123 § 1 Kodeksu spółek handlowych, w myśl którego komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną, oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Podmioty, które są podatnikami podatku dochodowego zostały wskazane odpowiedniow art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.). Z ich treści wynika, że w pojęciu spółki niebędącej osobą prawną mieszczą się m.in. spółki osobowe utworzone na gruncie polskiego prawa handlowego, z wyłączeniem spółek komandytowo-akcyjnych.

Z powyższego wynika, że spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Z punktu widzenia prawa podatkowego, na gruncie podatków dochodowych podatnikiem nie jest spółka, lecz poszczególni jej wspólnicy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W świetle cytowanego przepisu wielkość przychodu przypadającego na wspólnika spółki komandytowej określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, zysków i strat przypadających na wspólnika.

Zgodnie z art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa ma więc zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, a więc w obrocie prawnym możliwa jest m.in. sytuacja, w której zawiera ona umowę pożyczki z inną spółką (jako pożyczkodawcą). Umowa ta wywiera określone skutki prawne również na gruncie prawa podatkowego, w szczególności w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów płaconych przez tą spółkę odsetek.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga jednak, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

* podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,

* podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 Kodeksu spółek handlowych) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 tego Kodeksu).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca stanie się wspólnikiem dwóch spółek prawa handlowego - spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ("Spółka A") oraz spółki komandytowej ("Spółka B"). Spółka A może wejść w posiadanie wierzytelności z tytułu oprocentowanej pożyczki udzielonej Spółce B przez inną spółkę kapitałową. Spółka B będzie w związku z tym zobowiązana do spłaty na rzecz Spółki A kwoty głównej oraz odsetek z tytułu otrzymanej pożyczki. W toku dalszej działalności Spółka A może zostać przekształcona w spółkę komandytową. Środki pochodzące z pożyczki zostaną przeznaczone na zakup do majątku Spółki B certyfikatów inwestycyjnych w funduszu inwestycyjnym zamkniętym aktywów niepublicznych z zamiarem ich późniejszej sprzedaży (nabywanie oraz zbywanie papierów wartościowych stanowić będzie przedmiot działalności spółki).

W świetle powyższego nie można uznać, że w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który miałby jednak zastosowanie w przypadku podatnika, który sam dokapitalizowuje spółkę osobową, angażując swój "prywatny" kapitał na cele prowadzonej działalności za stosownym wynagrodzeniem.

Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone przez spółkę komandytową (Spółkę B) na rzecz Spółki A (działającej w formie spółki komandytowej) odsetki od pożyczki udzielonej Spółce B, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółki B. W niniejszej sprawie nie zaistnieje bowiem dyspozycja powołanego wyżej art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo tutejszy organ informuje, że w opisie własnego stanowiska w sprawie, Wnioskodawca wskazał na przepis " art. 23 ust. pkt 9 " ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże mając na uwadze przedstawione informacje tutejszy organ uznał, że intencją Wnioskodawcy było odniesienie się do treści art. 23 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy.

Wskazać również należy, że ze względu na doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku opis zdarzenia przyszłego ocenie interpretacyjnej organu dokonanej w niniejszej interpretacji nie została poddana ta część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek od pożyczki w przypadku gdyby pożyczka ta została udzielona spółce jawnej, w której Wnioskodawca zostałby wspólnikiem, a odsetki zostałyby spłacone na rzecz Spółki A działającej w formie spółki jawnej.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Podkreślić również należy, że w toku prowadzonego postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego tutejszy organ nie ma uprawnień do oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście całokształtu okoliczności związanych ze zdarzeniem przedstawionym we wniosku z uwzględnieniem jego celu i zamiarów, w aspekcie art. 199a Ordynacji podatkowej. Na mocy tego przepisu organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.