ITPB4/423-145/14/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie posiłków w trakcie spotkań z kontrahentami - jest prawidłowe.

W dniu 5 listopada 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie posiłków w trakcie spotkań z kontrahentami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Ze względu na profil działalności Spółki, tj. działalność inwestycyjno-doradczą, Prezes Zarządu poprzez spotkania biznesowe z kontrahentami oraz zespołami pomysłodawców dokonuje sprzedaży usług doradczych oraz podejmuje negocjacje, których efektem są warunki umów inwestycyjnych. Spotkania takie odbywają się poza siedzibą Spółki. Podczas nich omawiane są kwestie potrzeb klienta. Posiłki spożywane podczas spotkań w restauracjach nie mają charakteru wytwornego. Spotkania te mają na celu przede wszystkim omówienie z kontrahentami spraw biznesowych. Normą biznesową jest zaproszenie kontrahenta na spotkanie do restauracji w celu ustalenia jego potrzeb i określenia zakresu współpracy. Za posiłek (wraz z napojami) płaci wówczas osoba zapraszająca, tj. Prezes czy też Wiceprezes Zarządu Spółki. Zaproszenie kontrahenta do restauracji nie służy promocji firmy, a jedynie stwarza miejsce do przeprowadzania negocjacji biznesowych poza siedzibą firmy. Spotkania te służą osiągnięciu przez Spółkę przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty wymienione w opisie stanu faktycznego stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne. W przypadku Spółki koszty te nie mają jednak charakteru reprezentacji, a pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami oraz służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródeł przychodów Spółki. Zadowolony, dzięki sprawnemu określeniu jego potrzeb i efektywnej współpracy klient stanowi źródło przychodów Spółki. Wydatki służą realizacji celów biznesowych Wnioskodawcy.

Wyrokiem z 17 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 702/11, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że rachunek za obiad z kontrahentem nie podlega automatycznemu wyłączeniu z kosztów podatkowych. W przedstawionej sytuacji spotkanie biznesowe w restauracji nie ma na celu promocji firmy, a stanowi jedynie koszt związany z negocjacjami umów handlowych, w związku z czym stanowi koszt uzyskania przychodu. Co więcej, spotkania takie nie mają charakteru okazałego, wystawnego czy wytwornego - są wyrazem powszechnie przyjętej "kultury biznesowej" w trakcie negocjacji umów handlowych z klientami, czy też dostawcami. Koszty posiłku czy napoju nie stanowią zatem kosztu reprezentacji Spółki. Wyżej wymienione koszty stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a także służą zabezpieczeniu źródeł przychodów Wnioskodawcy. Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazuje zatem, że stanowią one koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) - dalej zwana również "Ustawą" - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),

* nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest - co do zasady - związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 Ustawy ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. - w pkt 28 tego przepisu - koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przy tym terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła w celu jego wyjaśnienia do innych przepisów prawa. Poszukując znaczenia tego pojęcia, należy zatem w pierwszej kolejności odnieść się do języka powszechnego, w którym "reprezentacja" oznacza:

* "grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, przedstawicielstwo";

* "reprezentowanie kogoś lub czegoś";

* "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycja społeczną"

(por. Uniwersalny Słownik Języka Polskie pod red. St. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007; http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.). Pomocną może być również etymologia tego słowa - "repraesentatio" (łac.) oznacza "wizerunek".

Zatem za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie posiłków w trakcie spotkań z kontrahentami nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy, bowiem jak wynika ze stanu sprawy wydatki ponoszone podczas tych spotkań nie mają charakteru szczególnie wystawnego czy okazałego.

Ponoszone przez Spółkę wydatki służą przede wszystkim realizacji celów biznesowych podczas negocjacji umów handlowych. W tym kontekście wydatki te można zatem uznać za spełniające przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy, tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.