ITPB3/4511-236/16/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2016 (data wpływu 13 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 13 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracodawca (zwany też Spółka) Wnioskodawcy zgodnie z umową społeczną z dnia 5 stycznia 2007 r. zobowiązany był wypłacić na rzecz pracownika, wobec którego naruszono Gwarancję Zatrudnienia - niezależnie od innych świadczeń przysługujących na mocy przepisów prawa - jednorazowe odszkodowania.

Odszkodowania te wypłacane miały być w wysokości równej iloczynowi liczby miesięcy pozostających do końca okresu Gwarancji Zatrudnienia, liczonych od dnia rozwiązania umowy o pracę, od dnia upływu okresu wypowiedzenia zmieniającego, naruszającego Gwarancję Zatrudnienia oraz miesięcznego wynagrodzenia pracownika, obliczonego jak wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy, nie mniej jednaj niż równowartość iloczynu 48 miesięcy i miesięcznego wynagrodzenia pracownika ustalonego jak za urlop wypoczynkowy. W wyniku zmiany treści umowy społecznej okres ten został skrócony do 30 miesięcy.

Jak wynika zatem z umowy społecznej określa ona wprost wysokość i zasady ustalania otrzymanego odszkodowania (świadczenia). Umowa społeczna, o której mowa została wprowadzona do Zakładowego Układu Zbiorowego dla Pracowników. Stanowi więc element funkcjonującego w zakładzie pracy Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść opartego na Programie Dobrowolnych Odejść. Stanowi ona jednocześnie podstawę przyjętego przez Zarząd Spółki Regulaminu IV Edycji Programu Dobrowolnych Odejść w Spółce.

Odszkodowanie wypłacone było więc na podstawie funkcjonującego u pracodawcy Regulaminu Dobrowolnych Odejść. Regulamin ten wprost określa wysokość i zasady ustalania otrzymanego odszkodowania, jak i stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy.

Świadczenie stanowi odszkodowanie za naruszenie Gwarancji Zatrudnienia i stanowi swoistą rekompensatę z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i mającą stanowić zadośćuczynienie straty w związku z brakiem możliwości osiągania wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy.

Wynika to wprost z cytowanych zapisów Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść opartego na Programie Dobrowolnych Odejść, który określa zarówno wysokość jak i zasady ustalania otrzymanego odszkodowania (świadczenia).

Zapisy regulaminu dobrowolnych odejść stworzone w oparciu o umowę społeczną posługują się pojęciem "odszkodowania".

W miesiącu grudniu 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron i został objęty Programem Dobrowolnych Odejść dla pracowników Spółki. W miesiącu styczniu 2016 r. pracodawca wypłacił Wnioskodawcy odszkodowanie na podstawie funkcjonującego Programu Dobrowolnych Odejść, potrącając jednocześnie jako płatnik zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone odszkodowanie na podstawie funkcjonującego w zakładzie wewnętrznego regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść z tytułu naruszenia Gwarancji Zatrudnienia (stworzonego na podstawie umowy społecznej), określającego zasady, wysokość i tryb tych odszkodowań podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie wypłacane w ramach Programu Dobrowolnych Odejść wynika z wewnętrznych źródeł prawa pracy, o których mowa w art. 9 Kodeksu pracy.

Z dniem 4 października 2014 r. Ustawodawca rozszerzył zakres zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych także na odszkodowania wypłacane na podstawie postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

W efekcie odszkodowanie z tytułu dobrowolnych odejść wypłacone na podstawie regulaminu funkcjonującego u pracodawcy korzysta obecnie ze zwolnienia podatkowego.

Podkreślenia wymaga, że nie dotyczy go wyłączenie mówiące, że zwolnienie nie stosuje się do odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Odszkodowanie przysługuje Wnioskodawcy nie na podstawie przepisów, tylko na podstawie postanowień wewnętrznych zakładu pracy. Wypłacone odszkodowanie nie jest określoną w prawie pracy odprawą i nie jest odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę. Świadczenie to nie jest również odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Stanowisko zbieżne prezentuje również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 30 grudnia 2014 r. (nr IBPBII/1/415-881/14/BD), jak i Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 grudnia 2015 r. (nr ITPB2/4511-968/15/RS).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pracodawca niesłusznie uczynił potrącając z przyznanego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w przypadku gdy przedstawiony stan faktyczny odbiega od rzeczywistego stanu rzeczy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych, gdyż odnosi się ona ściśle tylko i wyłącznie do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Końcowo należy również wskazać, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych przez Pana dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy)w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.