ITPB3/4510-97/16/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2016 r. (data wpływu 26 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej zrealizowanej inwestycji, w odniesieniu do której wydano częściowe pozwolenie na użytkowanie - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej zrealizowanej inwestycji, w odniesieniu do której wydano częściowe pozwolenie na użytkowanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (41.10.Z) oraz wykonuje roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (41.20.Z). Spółka w roku 2011 rozpoczęła projekt mający na celu powstanie budynku handlowo-usługowego, powstałego w wyniku przebudowy, rozbudowy oraz zmiany sposobu użytkowania budynków po byłej mleczarni, zlokalizowanego w X. Budynek posiada 4 kondygnacje, począwszy od piwnicy, po II piętro. Łączna powierzchnia użytkowa budynku wynosi 950 metrów kwadratowych. Lokale powstały częściowo z przeznaczeniem do sprzedaży, cześć z lokali Spółka ma zamiar wynajmować. W dniu 8 sierpnia 2014 r. Spółka otrzymała decyzję od Państwowego Inspektora Nadzoru Budowalnego na użytkowanie w części dotyczącej I piętra, na którym znajdują się cztery lokale usługowe (powierzchnia 234,84 m²). Dnia 21 maja 2015 r. Spółka otrzymała decyzję w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości, w której Urząd Miejski postanowił ustalić wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości na kwotę obejmująca cały budynek. Spółka odwołała się od tej decyzji, argumentując, iż pozwolenie na budowę uzyskała wyłącznie w części dotyczącej pierwszego piętra budynku. W dniu 31 lipca 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało na mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji w zakresie zobowiązania w podatku od nieruchomości, argumentując iż rozpoczęcie użytkowania niewykończonego budynku skutkuje powstaniem zobowiązania podatkowego od całości budynku, a przedmiotem opodatkowania jest cały budynek, a nie tylko jego część. Ponadto w decyzji wskazano, iż w tym przypadku nie można brać pod uwagę sytuacji, gdy budynek lub jego część nie może być wykorzystana ze względów technicznych, które są zależne od podatnika lub tylko tymczasowo uniemożliwiają prowadzenie działalności gospodarczej. W decyzji wskazano, iż budynek spełnia przesłanki do opodatkowania podatkiem od nieruchomości, ponieważ w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka w zaistniałej sytuacji może uznać budynek za środek trwały, przyjąć budynek do używania, dokonać przyjęcia do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całości wartości inwestycji.

Wnioskodawca wskazuje, że przepisy podatku dochodowego od osób prawnych pozwalają na uznanie jako koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych. Aby dany składnik rzeczowy aktywów mógł być uznany za środek trwały musi spełniać odpowiednie warunki ustawy. Między innymi stanowić własność lub współwłasność podatnika, być nabytym lub wytworzonym we własnym zakresie, być kompletnym i zdatnym od użytku w dniu przyjęcia do używania, mieć przewidywany okres używania dłuższy niż rok, być wykorzystany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością. Według oceny Spółki inwestycja przy ul. P. spełnia wszystkie przesłanki, aby mogła zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Zdatność, to inaczej przydatność, użyteczność. W przepisach prawa podatkowego brak jest zapisu, aby pozwolenie na użytkowanie było wymagane w celu przyjęcia środka trwałego do używania. Mówi się o zdatności do użytku. Budynek posiada wszelkie elementy konstrukcyjne, a elementy środka trwałego są połączone w sposób, zapewniający jego funkcjonowanie zgodnie z jego przeznaczeniem. Urząd Miejski dokonał takiej oceny nakładając podatek od nieruchomości na całość budynku. Cytując: "z punktu widzenia powstania obowiązku podatkowego traktuje się przy tym na równi fakt ukończenia budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku jakkolwiek ustawa prawo budowlane rozpoczęcie użytkowania budynku łączy z zakończeniem jego budowy to ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie stawia już takiego wymogu Ponadto prawo podatkowe może w sposób samoistny określać podmiot i przedmiot opodatkowania i nawet jeżeli prawo budowlane w tym zakresie reguluje kwestię zakończenia budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku w sposób odmienny nie ma to żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy." W przedmiotowej sprawie należałoby również dodać, iż budynek został zinwentaryzowany na podstawie pomiarów powykonawczych, co również sugeruje o jego ukończeniu. Konkludując Spółka stoi na stanowisku, iż inwestycję w postaci budynku przy ul. P. może przyjąć do używania i tym samym wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy podatkowej).

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy natomiast, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują także możliwość amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 16a ust. 2 pkt 1 wspomnianej ustawy amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania "inwestycje w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi. Podobna sytuacja dotyczy także budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie (art. 16a ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 i 613), zwanej dalej "ustawą o rachunkowości". Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Odrębną kategorię środków trwałych podlegających amortyzacji bez względu na przewidywany okres używania stanowią budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie (art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z tą kategorią środków trwałych mamy do czynienia wówczas, gdy przepisy prawa cywilnego określają przypadki odrębnej własności budynków i budowli od własności gruntu oraz gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, ale dysponujący nim na podstawie np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela do wybudowania na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie nie stanowią więc inwestycji w obcym środku trwałym, w związku z tym w stosunku do takich obiektów nie będą miały zastosowania przepisy dotyczące tych inwestycji. Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie stosuje się takie same zasady, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych.

Zgodnie z brzmieniem art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jednocześnie, stosownie do art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Ponadto - w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ww. ustawy.

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagane jest pozwolenie na budowę albo zgłoszenie budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a i 19a, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 30 ust. 6a stosuje się. Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 cytowanej ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz wykonuje roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Spółka w roku 2011 rozpoczęła projekt mający na celu powstanie budynku handlowo-usługowego, powstałego w wyniku przebudowy, rozbudowy oraz zmiany sposobu użytkowania budynków po byłej mleczarni. Budynek posiada 4 kondygnacje, począwszy od piwnicy, po II piętro. Łączna powierzchnia użytkowa budynku wynosi 950 metrów kwadratowych. Lokale powstały częściowo z przeznaczeniem do sprzedaży, cześć z lokali Spółka ma zamiar wynajmować. W dniu 8 sierpnia 2014 r. Spółka otrzymała decyzję od Państwowego Inspektora Nadzoru Budowalnego na użytkowanie w części dotyczącej I piętra, na którym znajdują się cztery lokale usługowe (powierzchnia 234,84 m²).

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro w dniu 8 sierpnia 2014 r. Spółka otrzymała decyzję od Państwowego Inspektora Nadzoru Budowalnego na użytkowanie w części dotyczącej I piętra, a Spółka od dnia uzyskania tej decyzji użytkuje tą część budynku na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to oznacza że ta część budynku jest kompletna i zdatna do użytku, a przez to spełnia podstawową przesłankę do uznania jej za środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem spełniając pozostałe warunki wskazane w przytoczonych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca będzie mieć prawo co do zasady do wprowadzenia tej części budynku do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia jej amortyzacji.

Jak wynika z opisu sprawy, część lokali w ramach realizowanej inwestycji powstała jednak z przeznaczeniem do sprzedaży. Przypomnieć należy więc, że środek trwały musi spełniać warunki przewidywanego okresu jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej dłuższego niż rok oraz wykorzystywania go na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą albo oddania do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ww. ustawy.

Natomiast w sytuacji realizacji projektu budowalnego z przeznaczaniem lokali na sprzedaż nie dochodzi do wytwarzania środka trwałego podlegającego amortyzacji, ale raczej środków obrotowych, przeznaczonych do sprzedaży. W takiej sytuacji wydatki związane z powstaniem lokali przeznaczonych na sprzedaż będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów jako wydatki bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, na zasadach zawartych w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym nie znajduje podstaw prawnych możliwość uznania całego budynku za środek trwały, przyjęcia go do używania i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz dokonywania od jego wartości początkowej (wartości całej inwestycji) odpisów amortyzacyjnych, skoro Spółka nie posiada pozwoleń na użytkowanie wszystkich części budynku, a ponadto część z pośród lokali przeznaczono do sprzedaży.

Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, pozwolenie na użytkowanie jest wymagalne w celu przyjęcia środka trwałego do używania. Jak już uprzednio wskazano, przez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.

Aczkolwiek nie znajduje również uzasadnienia twierdzenie, że budynek nie może być uznany za środek trwały w części jeśli nie jest w "całości kompletny i zdatny do użytku."

Oddanie do używania części budynku (np. parteru budynku piętrowego), której zdatność do używania potwierdził Inspektor Nadzoru Budowlanego, powinno umożliwiać podatnikowi zaliczenie takiego budynku (części budynku) do środków trwałych. W przypadku oddania do używania kolejnej części budynku należy przyjąć, że dochodzi do jego ulepszenia - rozbudowy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Końcowo wskazać trzeba również, że pojęcie "kompletne i zdatne do użytku" nie ma charakteru obiektywnego, ale subiektywny, zależny od wielu czynników, w tym rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, charakteru środka trwałego, czy też jego technicznych parametrów i możliwości uzyskiwania przychodów, jako elementu niezbędnego do uznania określonego wydatku za koszt podatkowy.

Zastrzec w tym miejscu wypada, że organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które stanowią podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego i w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania. Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.