ITPB3/4510-5/16/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu - 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - prowadzi działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o Spółdzielczych Kasach Oszczędnościowo-Kredytowych (Dz. U. z 2013. 1450, t.j.: dalej: "Ustawa SKOK"). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera i zawierał w przeszłości umowy o udzielenie swoim członkom kredytów lub pożyczek pieniężnych. W związku z udzieleniem pożyczki Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w postaci odsetek, naliczanych według określonej w umowie stopy procentowej, jak również naliczał i pobierał różnego rodzaju opłaty i prowizje za wykonywane na rzecz członków czynności, zgodnie z obowiązującymi u Wnioskodawcy cennikami.

Pomimo dokonywanej oceny zdolności kredytowej klientów Wnioskodawcy (członków) zdarza się, że udzielony przez Wnioskodawcę kredyt lub pożyczka pieniężna nie są zwracane w terminie określonym w umowie.

Równocześnie oprócz kwoty głównej kredytu lub pożyczki, Wnioskodawca nie otrzymuje należnych mu odsetek, naliczonych od kwoty kredytu lub pożyczki pieniężnej, a także innych opłat i prowizji wynikających z cenników obowiązujących u Wnioskodawcy.

Wskazane wyżej wierzytelności pieniężne wobec członków (a także byłych członków) Wnioskodawcy dochodzone są przed sądami powszechnymi, które oprócz kwot należnych Wnioskodawcy z tytułu samej wierzytelności (kwoty głównej i odsetek), zasądzają na rzecz Wnioskodawcy także zwrot kosztów postępowania sądowego, tj. wniesionego wpisu sądowego, kosztów zastępstwa procesowego, itp.).

W latach 2012-2015 Wnioskodawca dokonał zbycia opisanych wyżej, wymagalnych wierzytelności pieniężnych, w skład których wchodziły następujące elementy składowe:

* należność główna odpowiadająca kwocie niespłaconego kredytu lub pożyczki pieniężnej, powiększonego o skapitalizowane odsetki (kapitalizacja na podstawie umowy z dłużnikiem);

* należności z tytułu naliczonych i niezapłaconych odsetek;

* należności z tytułu opłat za dodatkowe czynności i usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z udzieleniem i dochodzeniem zwrotu kredytu lub pożyczki pieniężnej;

* zasądzone przez sądy powszechne należności z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Nabywcą wierzytelności była spółka posiadającą osobowość prawną, mającą siedzibę w Wielkim Księstwie Luksemburga, tj. w kraju należącym do Unii Europejskiej (dalej: "Nabywca", "Emitent").

Równocześnie ze zbyciem wierzytelności, Wnioskodawca dokonał objęcia emisji skryptów dłużnych wyemitowanych przez Nabywcę, dalej: "Skrypty dłużne", zobowiązując się do opłacenia pełnej wartości emisyjnej Skryptów. Treścią prawa majątkowego wynikającego z nabytych przez Wnioskodawcę Skryptów dłużnych było bezpośrednie, niezabezpieczone, niepodporządkowane, nieuwarunkowane ograniczone zobowiązanie regresowe Emitenta, które zostało przypisane do puli Wierzytelności przelanych przez kasę, w znaczeniu jakie pojęcie te ma na gruncie obowiązujących w Wielkim Księstwie Luksemburga przepisów ustawy o sekurytyzacji z 2004 r.

Zgodnie z informacjami przekazanymi Wnioskodawcy przez Emitenta, Skrypty dłużne stanowią papiery wartościowe emitowane przez Emitenta na podstawie przepisów Wielkiego Księstwa Luksemburga jako nielicencjonowany podmiot sekurytyzacyjny w rozumieniu przepisów luksemburskiej ustawy o sekurytyzacji z 2004 r.

Warunki emisji Skryptów dłużnych przewidywały, że Skrypty dłużne zostaną wykupione przez Emitenta najpóźniej w dacie wymagalności, co skutkować będzie ich umorzeniem.

W okresie przysługiwania Wnioskodawcy praw do Skryptów dłużnych, Wnioskodawca uprawniony był do otrzymywania od Emitenta płatności tytułem przepływów pieniężnych generowanych przez Wierzytelności pożyczkowe przekazane na pokrycie wartości emisyjnej Skryptów dłużnych, po potrąceniu kosztów i wydatków związanych z sekurytyzowaną wierzytelnością.

W przypadku każdej płatności dokonanej z tego tytułu do Wnioskodawcy, Emitent dokonywał odpowiedniego pomniejszenia wartości nominalnej Skryptu dłużnego, docelowo aż do osiągnięcia wartości "0" (zero). Przepływy pieniężne generowane przez Wierzytelności pożyczkowe przekazane na pokrycie wartości emisyjnej Skryptów dłużnych obejmowały zarówno kwoty należności głównych udzielonych pożyczek, odsetki należne od wierzytelności oraz inne opłaty w tym koszty sądowe i egzekucyjne. Skrypty dłużne, zgodnie z warunkami emisji, podlegały ponadto oprocentowaniu naliczanemu w stosunku rocznym od wartości nominalnej skryptu istniejącej w pierwszym dniu okresu.

Wnioskodawca wskazuje, że w umowie cesji wierzytelności zawartej z Nabywcą przewidziane zostało bezwarunkowe przeniesienie własności zbywanych wierzytelności w zamian za określoną kwotowo cenę sprzedaży. Rozliczenie należnej Wnioskodawcy ceny sprzedaży wierzytelności, zgodnie z umową cesji, nastąpiło w części w formie pieniężnej, a w pozostałej części poprzez zaliczenie należnej ceny (potrącenie) ze zobowiązaniem Wnioskodawcy wobec Nabywcy z tytułu ceny emisyjnej Skryptów dłużnych, których objęcie zadeklarował Wnioskodawca.

Z tytułu sprzedaży wierzytelności na rzecz Nabywcy, Wnioskodawca rozpoznał przychód podatkowy odpowiadający określonej w umowie cesji cenie sprzedaży wierzytelności oraz potrącił z tym przychodem koszty uzyskania przychodów w postaci wartości nominalnej zbywanych wierzytelności pożyczkowych oraz wierzytelności z tytułu należności stanowiących uprzednio przychody należne Wnioskodawcy (prowizje, opłaty za dodatkowe usługi, itp.) - jeżeli na sprzedaży wierzytelności niestanowiącej uprzednio przychodów Wnioskodawca zrealizował stratę, strata ta była wyłączana z kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wartości odpowiadającej cenie emisyjnej nabywanych od Emitenta skryptów dłużnych - określonej w warunkach Emisji.

W 2015 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży Skryptów dłużnych na rzecz podmiotu trzeciego, w zamian za cenę odpowiadającą aktualnej wartości rynkowej zbywanych Skryptów dłużnych. Należność z tytułu zapłaty ceny za zbywane Skrypty została przez nabywcę uiszczona w formie pieniężnej (przelew bankowy).

Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości może dokonywać sprzedaży posiadanych Skryptów dłużnych za cenę odpowiadającą ich aktualnej wartości rynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jak określić należy wysokość podatkowych kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia Skryptów dłużnych ?

Wnioskodawca wskazał, że stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy CIT nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca nabył przedmiotowe Skrypty dłużne za cenę emisyjną określoną w warunkach emisji określonych przez Emitenta, to cena ta, niezaliczona uprzednio przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, stanowić powinna dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów potrącalny z przychodem osiągniętym z tytułu odpłatnego zbycia Skryptów dłużnych.

W przypadku, gdy cena uzyskana przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Skryptów dłużnych, odpowiadająca wartości rynkowej Skryptów dłużnych określonej na moment odpłatnego zbycia, była niższa od ceny emisyjnej tych Skryptów zapłaconej przez Wnioskodawcę przy nabyciu Skryptów od Emitenta, nadwyżka kosztu uzyskania przychodów stanowić będzie stratę.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że bez znaczenia dla określenia wysokości kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy CIT pozostaje okoliczność, że cena emisyjna Skryptów dłużnych rozliczona została z Emitentem poprzez potrącenie wzajemnej wierzytelności pieniężnej przysługującej Wnioskodawcy wobec Emitenta z tytułu sprzedaży pakietu (pakietów) wierzytelności pożyczkowych.

Na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego zarówno zapłata, jak i potrącenie wzajemnych wierzytelności skutkuje wykonaniem zobowiązania. Skutki prawne obu tych czynności są więc takie same. Zgodnie bowiem z art. 498 k.c, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W doktrynie prawa jednoznacznie przyjmuje się, że potrącenie wzajemnych wierzytelności realizuje funkcje zapłaty (por. K. Zawada w "Kodeks cywilny. Komentarz tom I" pod redakcją Krzysztofa Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1997, s. 664). Wniosek powyższy akceptowany jest również na gruncie prawa podatkowego.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 sierpnia 2001 r. I SA/Wr 300/99 stwierdzono iż: "Forma zapłaty określonej należności nie decyduje bowiem ani o faktycznej wysokości wydatku, ani też o tym, czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu. Skorzystanie przez strony danego stosunku prawnego z rozliczenia w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności nie wpływa na ocenę, czy dany wydatek został faktycznie poniesiony.".

Stanowisko takie Naczelny Sąd Administracyjny przyjmuje konsekwentnie także obecnie, stwierdzając np., w wyroku z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1731/11: "nie budzi wątpliwości, że zobowiązanie wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej. Należy mieć na uwadze również taką okoliczność, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności, a więc instytucję prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego. W przypadku wzajemnej kompensacji zobowiązań, strony nie otrzymują co prawda należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potracenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie.".

Stanowisko wskazujące, że na gruncie prawnym i podatkowym kompensata równoważna jest zapłacie świadczenia w pieniądzu akceptowane jest powszechnie również w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych.

Tytułem przykładu wskazać można na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 1 października 2013 r. znak ITPB1/415-707/13/AD, w której wyrażona została następująca ocena prawna: "Zauważyć należy, że istotą umownego potrącenia jest ograniczenie obrotu środkami pieniężnymi, co następuje w drodze umorzenia wzajemnych wierzytelności przez zaliczenie, w wyniku czego osoby mające wobec siebie nawzajem wierzytelności z tych samych lub różnych stosunków zobowiązaniowych nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, lecz na skutek potrącenia każda z nich zostaje zwolniona ze swego zobowiązania albo całkowicie, albo też do wysokości należności niższej (art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego). Potracenie jest więc formą wykonania zobowiązania, do którego, w myśl art. 503 Kodeksu cywilnego, stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty. Zatem uznać należy, iż wydatek na nabycie opisanej we wniosku kompensaty zobowiązań pomiędzy Wnioskodawcą a spółką, Wnioskodawca poniesie faktyczny koszt zakupu udziałów (akcji) w polskiej spółki kapitałowej."

Stanowisko zgodne z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wraził także w innych interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji z 12 listopada 2014 r., znak ITPB1/415-874/14/MR, w której znajduje się z kolei stwierdzenie: "W konsekwencji uznać należy, że potrącenie pożyczki z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie jaką Wnioskodawca winien zapłacić PolCo za Wierzytelność) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą.".

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszt uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia (sprzedaży) Skryptów dłużnych odpowiada wartości ceny emisyjnej określonej w warunkach emisji określonych przez Emitenta, która to cena stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy CIT, stanowi koszt uzyskania przychodu potrącalny z przychodem osiągniętym w tytułu odpłatnego zbycia Skryptów dłużnych. W przypadku, gdyby cena uzyskana przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Skryptów dłużnych była niższa od ceny emisyjnej tych Skryptów zapłaconej przez Wnioskodawcę przy nabyciu Skryptów od Emitenta, nadwyżka kosztu uzyskania przychodów stanowić będzie dla Wnioskodawcy stratę podatkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16 m - art. 9 ust. 1 cyt. ustawy. Treść tego przepisu przesądza o bezpośrednim podporządkowaniu ewidencji księgowej (rachunkowej) potrzebom podatkowym. Przepisy dotyczące urządzeń księgowych nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych, gdyż ich funkcja polega na rejestrowaniu przebiegu zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych.

Zatem, aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

* wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Wskazany przez Spółkę we wniosku (druk ORD-IN) w pozycji nr 61 - części E. "Zakres wniosku" - przesuwa moment rozliczenia kosztów związanych z nabyciem papierów wartościowych na moment ich sprzedaży, w konsekwencji w sytuacji, gdy dochodzi do zbycia papierów wartościowych podatnik ma prawo do rozpoznania kosztów związanych z ich nabyciem.

Zatem wydatki na nabycie papierów wartościowych będą stanowiły - co do zasady - koszty uzyskania przychodów dopiero w momencie ich zbycia.

Podkreślić przy tym należy, że we wskazanym przepisie ustawodawca posługuje się terminem "wydatek" - który w słowniku języka polskiego (http://sjp.pwn.pl) jest zdefiniowany jako "suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś". Do typowych kosztów warunkujących nabycie udziałów zaliczyć zatem należy zapłaconą cenę ich nabycia oraz inne koszty bezpośrednio związane z tym zakupem.

Jeżeli więc, Spółka poniosła wydatki na nabycie skryptów dłużnych - a wydatki na nabycie skryptów były poczynione w celu osiągnięcia przychodu i są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, i wydatki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (np. w momencie ich nabycia) - to w wyniku dokonanej transakcji (planowanej transakcji) nastąpi zbycie opisanych skryptów dłużnych na rzecz Nabywcy - to na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy, na moment transakcji, Spółka będzie więc uprawniona do rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie skryptów dłużnych.

Skrypty dłużne będące przedmiotami przedstawionej transakcji są zgodnie z ich warunkami emisji imiennymi papierami wartościowymi wyemitowanym przez spółkę z siedzibą w Luksemburgu na podstawie luksemburskiej ustawy z dnia 22 marca 2004 r. o sekurytyzacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia papierów wartościowych.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2014 r. poz. 94), przez papiery wartościowe rozumie się:

Reasumując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny i opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w świetle powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów warunkujących nabycie skryptów dłużnych zaliczyć należy zapłaconą cenę za skrypty dłużne odpowiadającą wartości rynkowej wierzytelności w zamian za które objęto skrypty dłużne oraz inne koszty bezpośrednio związane z tym zakupem. W konsekwencji, w przypadku odpłatnego zbycia skryptów dłużnych, nabytych poprzez cesję wierzytelności, kosztem uzyskania przychodu byłaby wartość rynkowa wierzytelności wniesionych do spółki mającej osobowość prawną (mającej siedzibę w Wielkim Księstwie Luksemburga) w zamian za objęcie skryptów dłużnych, z dnia ich wniesienia do ww. spółki mającej siedzibę w Luksemburgu, powiększona o inne wydatki bezpośrednio warunkujące nabycie skryptów dłużnych.

Należy przy tym zaznaczyć, że tut. organ - adekwatnie do treści pytania postawionego przez Wnioskodawcę oraz wskazania przepisów podatkowych mających podlegać interpretacji indywidualnej - ocenił wyłącznie kwestię związaną z określeniem momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie skryptu dłużnego. Tym samym, nie dokonano oceny, czy opisane w stanie faktycznym skrypty dłużne wypełniają definicję papieru wartościowego zawartą w art. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2014 r. poz. 94, z późn. zm.) oraz art. 921 (6) i nast. ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). W niniejszej sprawie przyjęto za Wnioskodawcą, że omawiany określony skrypt dłużny, wypełnia przesłanki do uznania go za papier wartościowy w myśl polskiego prawa.

Jednocześnie podkreślić należy, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny i opis zdarzenia przyszłego stanowi jedyną i wyłączną podstawę wydanej interpretacji, a tym samym wyznacza granice, w jakich wydana interpretacja będzie wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Postępowanie w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnej opiera się więc wyłącznie na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) wyczerpująco przedstawionym przez wnioskodawcę, czyli na takim stanie, którego wszelkie elementy istotne podatnik przedstawił we wniosku, bądź w jego uzupełnieniu. W stosunku do tak opisanego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wyrażane jest przez podatnika stanowisko. Organ interpretacyjny dokonuje oceny prawnej stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Organ ten nie jest uprawniony do ingerowania w stan faktyczny (opis zdarzenia przyszłego) przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji, nie może go więc weryfikować, podważać, ani zmieniać w jakimkolwiek zakresie.

Wobec powyższego wydana interpretacja indywidualna będzie wywoływać określone prawem skutki, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będzie pokrywał się ze stanem faktycznym podanym przez podatnika w złożonym przez niego wniosku.

Weryfikacja zaś rzeczywistego stanu faktycznego sprawy, jak również ocena dowodów z nim związanych będzie mogła mieć miejsce dopiero, gdy dojdzie do stosowania prawa podatkowego w konkretnym postępowaniu podatkowym przeprowadzanym przez właściwy urząd skarbowy lub postępowaniu kontrolnym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pełna weryfikacja prawidłowości poszczególnych rozliczeń Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Natomiast przywołane przez Spółkę interpretacje oraz wyroki Sądów Administracyjnych zostały wydane w indywidualnych sprawach wnioskodawcy ("zainteresowanego"), w określonym stanie faktycznym bądź zdarzeniu przyszłym, a więc tylko do nich się odnoszą. Nie mają zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego - tym samym nie są wiążące w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.