ITPB3/423-99/07/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2007 r. (data wpływu 15 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zapłatę prowizji bankowych - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2007 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Fabryka "A." w B. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej korzysta z kredytów bankowych. W bieżącym roku podatkowym Spółka zapłaciła:

* prowizje przygotowawcze od kredytów udzielonych na bieżącą działalność,

* prowizje za przedłużenie terminu spłaty kredytów udzielonych na bieżącą działalność.

Prowizje są opłatą jednorazową. Wydatki z tytułu ich zapłaty wiążą się z prowadzoną działalnością i uzyskiwanymi przychodami. W związku powyższym, Spółka zaliczyła zapłacone prowizje do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich faktycznego poniesienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo, zaliczając jednorazowe wydatki z tytułu zapłaconych prowizji przygotowawczych i prowizji za przedłużenie terminu spłaty kredytu, związanych z udzielonymi jej przez bank kredytami na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, prowizje bankowe należą do kosztów kredytu. Nie są one bezpośrednio związane z przychodami, dlatego mają tu zastosowanie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z treścią tych przepisów, koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Wiąże się to z koniecznością każdorazowej indywidualnej oceny prawnej poniesionego przez podatnika wydatku. Wyjątkiem będzie jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka poniosła wydatki w postaci zapłaty dwóch rodzajów prowizji bankowych: prowizji przygotowawczej i prowizji za przedłużenie terminu spłaty kredytu. Pierwsza z wymienionych jest płacona jednorazowo przez kredytobiorcę po podpisaniu umowy i uruchomieniu kredytu lub jego pierwszej transzy. Prowizja ta ma rekompensować bankowi koszty, które poniósł w związku z przygotowaniem umowy kredytowej. Prowizja za prolongatę terminu spłaty należności wiąże się ze zmianą pierwotnie ustalonych warunków spłaty kredytu. Najczęściej jest pobierana procentowo do kwoty prolongowanego kredytu.

Zapłacone przez Spółkę prowizje od kredytów bankowych należą do kosztów uzyskania kredytu. Nie zostały one wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów na mocy przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla ustalenia ich kwalifikacji prawnej istotne znaczenie ma wobec tego cel ich poniesienia. W przedstawionym stanie faktycznym, kredyty zostały zaciągnięte na bieżącą działalność Spółki, zwiększając tym samym źródła jej finansowania. Zarówno koszty sporządzenia umów kredytowych, jak i dodatkowe koszty związane z przedłużeniem terminu spłaty kredytów dotyczą korzystania z zewnętrznych źródeł finansowania. Istnieje zatem związek przyczynowo - skutkowy, jak i gospodarczy pomiędzy poniesionymi kosztami w postaci zapłaty prowizji a przychodami, jakie Spółka osiąga lub ma szansę osiągnąć, przeznaczając środki pieniężne pochodzące z kredytów na prowadzenie działalności gospodarczej. Z powyższych względów, wydatki w postaci zapłaty wskazanych prowizji bankowych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c). Sytuację kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami reguluje przepis ust. 4d wskazanego artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem, są one potrącalne w dacie ich poniesienia. W przypadku natomiast, gdy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Należy przy tym zaznaczyć, że na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Prowizji bankowych, stanowiących koszty uzyskania kredytu przeznaczonego na bieżącą działalność gospodarczą Spółki, nie można przyporządkować do jej konkretnych przychodów. Ich zapłata ma na celu uzyskanie dodatkowych źródeł finansowania, co pośrednio przekłada się na osiąganie przychodów. W związku z powyższym, wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w całości w dacie ich poniesienia, w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak zastrzec odrębność przypadku, gdy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka realizuje zadania inwestycyjne związane w szczególności z wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. Wówczas, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prowizje związane z kredytem, stanowiącym źródło finansowania takiej inwestycji zwiększają jej koszt i nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.