ITPB3/423-98/14/PST

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.), uzupełnionym w dniu 30 maja 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2014 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej: Spółka) mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym, na podstawie art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE czynny.

Spółka działa w branży odzieżowej i zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą odzieży oraz akcesoriów odzieżowych. W celu śledzenia bieżących trendów w modzie, analizy materiałów używanych w danym okresie do produkcji, zmian dotyczących rozmiarów i innych elementów odzieży, dokonywane są zakupy odzieży w sklepach o podobnym do Spółki profilu działalności w kraju i za granicą. Spółka chcąc nadążyć za zmieniającymi się trendami w modzie, jak również w branży odzieżowej, Spółka musi śledzić działania firm konkurencyjnych, aby móc przygotowywać kolekcje odzieży, które sprostają wymaganiom stawianym przez rynek i będą odpowiadały najnowszym trendom w modzie.

Zakupiona przez Spółkę odzież traktowana jest wyłącznie jako wzory produkcyjne (dalej: "Odzież"). W tym celu poddawana jest analizie, testom jakościowym i wytrzymałościowym. Odzież nie stanowi przedmiotu dalszej odsprzedaży - nie jest towarem handlowym. Takie działania warunkują istnienie Spółki na rynku i pozwalają dostosować swoją ofertę handlową do aktualnych oczekiwań klientów i potrzeb rynku. Dokonując zakupu Spółka nie wymaga od dostawcy wystawienia faktury potwierdzającej transakcję. Zakupy są dokumentowane wyłącznie paragonami, które następnie podlegają akceptacji przez osobę upoważnioną przez Spółkę do akceptacji tego rodzaju wydatków.

Wniosek dotyczy zakupów odzieży dokonywanych poza granicami kraju, na terytorium Unii Europejskiej. Spółka nabycie odzieży rozpoznaje jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i w związku z tym od kwoty brutto wykazanej na paragonie nalicza podatek VAT i wykazuje ten podatek jako należny oraz przekazuje kwotę tego podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że zakup odzieży w innych państwach członkowskich dokonywano począwszy od stycznia 2010 r., to jest już pod rządzami ustawy o podatku od towarów i usług przed jej zmiana, która nastąpiła od dnia 1 stycznia 2014 r. Zakupy takie są dokonywane również obecnie pod rządzami zmienionej ustawy i będą kontynuowane. Kwota należności wynikająca z paragonów może przekraczać wartość 100 euro, ale może być też niższa - obie opcje występują w zależności od wartości dokonanego zakupu, jednakże stan faktyczny opisany we wniosku oraz pytanie nr 1 dotyczy paragonów o wartości nieprzekraczającej kwoty 100 euro. Na paragonach pochodzących od sprzedawców nie jest umieszczany NIP Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie przepisu art. 86 ust. 10b pkt 2a w zw. z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT (dalej uptu) Spółka jest uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie posiadanego paragonu dokumentującego zakup Odzieży w przypadku gdy paragon ten spełnia minimalne warunki dla faktury uproszczonej wskazane w art. 226b dyrektywy w sprawie VAT 2006/112/WE.

2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 - czy Spółka będzie uprawniona na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania kwoty podatku VAT naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów za koszt uzyskania przychodu.

3. Czy w przypadku gdy paragon dokumentujący zakup Odzieży nie spełnia warunków minimalnych dla uznania go za fakturę uproszczoną (w szczególności wartość paragonu przekracza kwotę 100 Euro bądź nie zawiera danych, o których mowa w art. 226b Dyrektywy) Spółka będzie uprawniona na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania kwoty podatku VAT naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów za koszt uzyskania przychodu.

Przedmiot niniejszego rozstrzygnięcia dotyczy pytania drugiego i trzeciego (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych). Pytanie pierwsze (w zakresie podatku od towarów i usług) zostało rozstrzygnięte w interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2014 r.,

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w zakresie pytania drugiego stwierdził, że w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, to jest w przypadku uznania, że Spółka nie jest uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, Spółka stoi na stanowisku, iż kwota tego podatku stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46b u.p.d.o.p. Jak wynika z treści tego przepisu, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu kwoty podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku o towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

W przypadku uznania, że nawet paragon spełniający kryteria faktury uproszczonej zgodnie z przepisem art. 226b Dyrektywy nie stanowi faktury od dostawcy w rozumieniu przepisu art. 86 ust. 10b pkt 2 uptu, nie dając tym samym prawa do uznania kwoty tego podatku za podatek naliczony, kwota podatku należnego, stanowić będzie koszt uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46b u.p.d.o.p. Uprawnienie do uznania za koszt uzyskania przychodu obejmuje całą kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów gdyż Spółka nie może uznać za podatek naliczony całej kwoty tego podatku.

W zakresie odpowiedzi na pytanie trzecie Spółka stoi na stanowisku analogicznym do wskazanego w odpowiedzi na pytanie drugie, to jest, że jest uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46b u.p.d.o.p. Co oznacza, że zarówno w sytuacji gdy Spółka posiada paragon, który może być uznany za fakturę uproszczoną w rozumieniu przepisu art. 226b Dyrektywy jak również w sytuacji gdy paragon nie może być uznany za taką fakturę uprawnienie wnioskodawcy do uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty podatku VAT należnego nie ulega zmianie. Spółka przywołuje w całości argumentację objętą odpowiedzią na pytanie drugie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że pytanie pierwsze (w zakresie podatku do towarów i usług) zostało rozstrzygnięte w interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2014 r.,. Organ stwierdził, że analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że paragon, o którym mowa we wniosku, który dokumentuje dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, nawet jeżeli może być uznany za fakturę uproszczoną w rozumieniu powołanych wyżej przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, nie daje Spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż w przypadku transakcji transgranicznych dotyczących dostaw towarów dokonywanych pomiędzy podatnikami, dostawca (o ile ma wiedzę, że nabywca jest podatnikiem, a nabyte towary mają służyć jego działalności gospodarczej-co w niniejszej sprawie nie miało miejsca) nie jest uprawniony do udokumentowania jej fakturą uproszczoną. Organ podkreślił, że dokonując transakcji transgranicznych (np. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) Spółka, będąca podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE - zgodnie z art. 97 ust. 10 pkt 1 ustawy - obowiązana jest do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Wobec powyższego stanowisko Spółki, że w przypadku, gdy paragon dokumentujący zakup odzieży na terytorium Unii Europejskiej, poza granicami Polski, będzie spełniał minimalne wymogi dla faktury uproszczonej zawarte w art. 226b Dyrektywy, będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tutejszy organ uznał w powołanej interpretacji za nieprawidłowe.

W kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "ustawa"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,

* nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,

* został właściwie udokumentowany.

Jak stanowi norma art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Biorąc po uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że zgodnie z powyżej cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b tiret pierwszy - podatek należny od towarów i usług może być kosztem uzyskania przychodów w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Tym samym mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2014 r., wydanej na gruncie podatku od towarów i usług, w przedmiotowej sprawie skoro Spółce nie przysługuje obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego to na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych kwota podatku należnego w sytuacji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi ona podatku naliczonego może być kosztem uzyskania przychodów spełniając przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy. Kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Koniecznym jest zwrócić uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Podkreślić również należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy - zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości - powinien zawierać co najmniej:

Można przy tym zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 tej ustawy).

Jak wyjaśniono uprzednio, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, paragony fiskalne potwierdzające przedmiotowe wydatki, opisane w sposób wskazany przez Wnioskodawcę, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.