ITPB3/423-62/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia

20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2013 r. (data wpływu 8 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu najmu samochodów osobowych - jest nieprawidłowe

.

W dniu 8 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu wynajmu samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi na terenie całego świata i związane są one z montażem urządzeń wielkogabarytowych dotyczących przenoszenia, podnoszenia, przemieszczania różnych towarów, w tym także kontenerów, usługi remontowe, instalacyjne, przeglądy statków morskich i oceanicznych i w tym celu Spółka oddelegowuje do pracy za granicą i w kraju, zgodnie z poleceniem służbowym, osoby takie jak montażyści, inżynierowie, osoby realizujące zadania w ramach świadczenia usług, pracowników oddelegowanych do załatwienia interesów Spółki.

Za zgodą pracodawcy osoby te korzystają z samochodów osobowych wynajętych od firm typu "rent a car" w miejscu docelowym określonym w delegacji do wykonania zadania służbowego. Wynajęcie samochodów odbywa się w ten sposób, że Spółka wynajmuje samochody, dla osoby oddelegowanej za granicę lub w kraju w określonym terminie, od firmy polskiej lub zagranicznej i z tego tytułu otrzymuje fakturę/rachunek wystawioną na Spółkę. Zdarzają się sytuacje, że delegowani pracownicy sami wynajmują samochody do wykonywania zadania służbowego na miejscu docelowym, a faktury/rachunki są wystawione na Spółkę.

Wskazane osoby uzyskują zgodę na korzystanie z wynajętego przez Spółkę samochodu (bez kierowcy). Osoba będąca w podróży służbowej, dokumentuje wydatki fakturami, rachunkami. Wydatki dotyczą zakupu paliwa, części samochodowych, opłat za autostrady i parkingi, itp.

Tak więc, z powyższego tytułu. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z delegacjami zagranicznymi, krajowymi, ponosi różne koszty odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, związane z rozliczeniem - kosztów podróży służbowej pracowników.

Spółka tego typu wydatki kwalifikuje jako wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, tj. zgodnie z poleceniem służbowym jako koszty związane z realizacją świadczonych usług poza granicami Polski i na terenie Polski.

W opisanej sytuacji Spółka poniesione wydatki traktuje jako koszty uzyskania przychodów na podstawie przepisu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. dalej powoływanej jako u.p.d.o.p.) przy uwzględnieniu ewidencji przebiegu pojazdu.

Koszty z tytułu opłat wynajmu samochodów związanych z podróżami służbowymi poniesionymi w trakcie zagranicznej lub krajowej delegacji służbowej, wymagają zastosowania przepisów określonych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) oraz sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm. w kontekście art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Na podstawie przepisów art. 775 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą. Zdaniem Spółki zgodnie z tymi przepisami zobowiązana jest ponieść wszelkie koszty podróży służbowej. Wysokość i rodzaj świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowych zagranicznych lub krajowych określają przepisy powołanych wyżej rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju i na terenie kraju.

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl postanowień § 2 tego przepisu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia (płacenia) czynszu. W wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, inaczej mówiąc przedmiot najmu zostaje postawiony do dyspozycji najemcy.

Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, czynsz również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Zatem czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania.

Powodem przedstawionego wyżej stanowiska jest fakt, zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników Spółki skierowanych do odbycia podróży służbowej. Spółka dokonuje zwrotu poniesionych przez pracowników Spółki skierowanych do odbycia podróży służbowej.

Spółka bezpośrednio w koszty z pominięciem ograniczenia określonego w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p zalicza tylko i wyłącznie należny czynsz z tytułu wynajmu samochodu.

Pozostałe ponoszone wydatki takie jak np: paliwo, opłata za autostradę, opłata za parking, itp. są rozliczane za pośrednictwem ewidencji przebiegu pojazdu określonej w przedmiotowym art. 16 ust. 1 pkt 51. Natomiast szczegóły jakie winna zawierać ta ewidencja przebiegu pojazdu zostały określone w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p.

Drugi stan faktyczny dotyczy najmu samochodów zastępczych najmowanych przy okazji awarii samochodów, pozostawienia samochodów firmowych do naprawy, na przegląd rejestracyjny, czy też przegląd serwisowy.

W tej sytuacji podobnie jak podczas podróży służbowych mamy do czynienia z umową najmu krótkoterminowego, podobnie jak przy najmie samochodów podczas podróży służbowych.

W sytuacji najmu samochodu zastępczego na czas naprawy, przeglądu itp. jest wykorzystywany podobnie jak najmowane samochody podczas podróży służbowych do wykonywania zadań w ramach Spółki. Opłatę z tytułu najmu samochodu zastępczego Spółka podobnie jak opłatę za najem samochodu podczas podróży służbowej Spółka zalicza bezpośrednio do kosztów podatkowych z pominięciem ograniczenia art. 16 ust. 1 pkt 51 powołanej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż w opisanym stanie faktycznym, wydatek dotyczący samej opłaty za wynajem samochodu (bez kosztów eksploatacyjnych, np. paliwo, parking, opłata za autostradę) jest kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy

z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczanym bezpośrednio w koszty podatkowe z pominięciem ograniczenia zawartego w art. 16

ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że artykuł 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Zdaniem Spółki przedmiotowe wydatki, poniesione przez Spółkę tytułem opłaty za sam czynsz najmu stanowiącej zwrot osobom odbywającym podróż służbową w związku z wykonywanym zadaniem służbowym stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i nie są ograniczone przepisem art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy.

W tej sprawie wymagane jest ustalenie jaka kategoria wydatków mieści się w zawartym

w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. sformułowaniu "koszty używania". W celu wyjaśnienia tej sprawy pomocne może być słownikowe znaczenie wyrazu "używanie".

Zauważyć jednak trzeba, że wyraz ten jest definiowany bardzo obszernie (vide: np. Słownik Języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka, T. III, PWN, Warszawa 1981, s. 644), ale dla potrzeb zdefiniowania "używania rzeczy" najbardziej pomocne jest przyjęcie znaczenie tego wyrazu jako "posłużyć się czymś", "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek" (ww. Słownik Języka Polskiego). Należy zauważyć, że definicja wyrazu "używanie" wskazuje na element dynamizmu, aktywności. Tak więc samo posiadanie rzeczy lub uprawnienie do posiadania lub używania danej rzeczy nie może być utożsamiane z używaniem rzeczy. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek itp.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego zapytania zauważyć trzeba, że umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia (płacenia) czynszu. W wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, inaczej mówiąc przedmiot najmu zostaje postawiony do dyspozycji najemcy.

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl postanowień § 2 tego przepisu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Dlatego też czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania.

W związku z powyższym w ocenie Spółki koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie

za prawo do korzystania z samochodów jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za uznaniem opłaty za wynajem samochodu jako nieograniczonej przepisem art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. w kwalifikacji wysokości kosztu podatkowego jest nałożony tym przepisem art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu. Dlatego też należy tutaj przytoczyć też treść ust. 5 tego artykułu 16 u.p.d.o.p, w zakresie w jakim stanowi on, iż ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z ust. 5 wynika, iż dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. istotne są te dane, które zostały wymienione w ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są z faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu.

Czynsz najmu samochodu, który jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Jednakże należy wskazać,

że z ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p wynika, iż są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Powodem przedstawionego wyżej stanowiska jest fakt, zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników Spółki skierowanych do odbycia podróży służbowej zagranicznej lub krajowej.

Natomiast w zakresie najmu samochodów zastępczych mamy do czynienia z tą samą sytuacją, jak w najmie samochodów podczas podróży służbowej w zakresie opłaty za sam najem samochodu jako opłaty nie objętej ograniczeniem zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.

Czynsz czy w przypadku najmu samochodu podczas podróży służbowej, czy też najmu samochodu służbowego ma taki sam charakter i jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Dlatego też czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania.

Dlatego też w zakresie najmu samochodów zastępczych należy stosować te same zasady co do najmu samochodów w trakcie podróży służbowych poprzez nie stosowanie ograniczenia art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Oczywiście przed zaliczeniem do kosztów uzyskania przychodów wymagana jest analiza poniesionego kosztu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, czy poniesiony koszt stanowi koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

#61485; zostały poniesione przez podatnika,

#61485; ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

#61485; nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Obejmuje on m.in. określone koszty związane z wykorzystywaniem przez podatników samochodów osobowych dla celów prowadzonej działalności.

I tak, stosownie do - wskazanego przez Wnioskodawcę - art. 16 ust. 1 pkt 51 omawianej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą

z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Podatnik jest przy tym obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 30 tej ustawy. W myśl tego unormowania nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

#61485; określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Na mocy art. 16 ust. 5 omawianej ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Cytowane unormowanie odnosi się do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego składnika majątku podatnika dla potrzeb jego działalności gospodarczej. Samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest - zgodnie z art. 4a pkt 9 tej ustawy - pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem pojazdów samochodowych wymienionych w lit. a - e tego przepisu.

Ustawodawca nie zdefiniował natomiast pojęcia "wydatków z tytułu używania" samochodu osobowego. Odwołując się do znaczenia tego terminu funkcjonującego w języku powszechnym, należy jednak wskazać, że wydatek to "suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś", a "używać" oznacza "stosować coś, użytkować, robić z czegoś użytek, posłużyć się czymś, zastosować coś jako środek, narzędzie" (zob. Uniwersalny słownik języka polskiego, serwis internetowy WN PWN, http://sjp.pwn.pl; Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, str. 1200, 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy. Zatem, koszty używania cudzej rzeczy obejmują wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są więc pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne. Można zatem stwierdzić, że wydatki z tytułu używania samochodu to wszelkie sumy wydane przez podatnika w związku z posługiwaniem się tym samochodem, korzystaniem z niego.

Podnieść należy również, że wykładnia językowa analizowanego pojęcia wskazuje, że używanie jest czynnością wykonywaną przez podatnika - to podatnik (czyli w przypadku osób prawnych - członkowie jego organów, pracownicy) posługuje się, korzysta, używa tego pojazdu. Możliwość wykorzystywania przez podatnika dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej samochodu osobowego niebędącego składnikiem jego majątku, tj. stanowiącego składnik cudzego majątku, wynika przy tym ze stosownego tytułu prawnego do posiadania i używania tego samochodu. W szczególności, takim tytułem prawnym może być umowa najmu (art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego), umowa dzierżawy (art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego), umowa leasingu (art. 7091 Kodeksu cywilnego), umowa użyczenia (art. 710 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z wykładnią językową art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 51 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, płacony czynsz za najem jest płatnością z tytułu używania samochodu osobowego. Do zakresu pojęcia "wydatków z tytułu używania" można zaliczyć wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z niej. Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego własności podatnika zalicza się zatem wszystkie wydatki poniesione w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy - a więc również czynsz z tytułu najmu rzeczy. Wynagrodzenie za korzystanie (możliwość korzystania) z cudzej rzeczy jest kosztem jej używania (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1203/10).

W świetle powyższego, w przedmiotowych stanach faktycznych, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, ograniczenie to ma zastosowanie do wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego. Możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2010 r. sygn. akt II FSK 1890/08).

Wobec tego Spółka obowiązana jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, a wydatki z tytułu używania samochodu osobowego powinny być limitowane zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy ich limit

określony w tym przepisie. Wydatki z tytułu czynszu za najem jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy mieszczą się w tym pojęciu, o ile prowadzona jest przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencja przebiegu pojazdu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.