ITPB3/423-572/09/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2009 r. (data wpływu 2 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Spółki wydatku poniesionego w związku z przystąpieniem do porozumienia w sprawie remontu drogi publicznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Spółki wydatku poniesionego w związku z przystąpieniem do porozumienia w sprawie remontu drogi publicznej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zrealizowała inwestycję w zakresie budowy zespołu fabryk okien i drzwi wraz z infrastrukturą techniczną (towarzysząca), m.in. siecią wodociągowo-kanalizacyjną, układem drogowo-komunikacyjnym oraz modernizacją istniejącej sieci energetycznej. Aktualnie, po ukończeniu inwestycji Spółka osiąga przychody z wynajmu powierzchni w fabrykach podmiotom prowadzącym w nich działalność produkcyjną.

Elementem inwestycji jest modernizacji drogi powiatowej, która stanowi jedyny dojazd do zespołu fabryk okien.

W dniu 19 stycznia 2007 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy Powiatem, Gminą oraz "R" Sp. z o.o. w sprawie ustalenia zasad współpracy przy realizacji I etapu zadania inwestycyjnego pn. "Remont drogi powiatowej" (dalej "Porozumienie"). Strony Porozumienia wyraziły wolę przeprowadzenia remontu drogi oraz ustaliły pomiędzy sobą zakresy zadań i zobowiązań finansowych niezbędnych do złożenia wniosku o dofinansowanie ze środków finansowych Unii Europejskiej. "R" Sp. z o.o. zobowiązała się do zabezpieczenia wkładu własnego na realizację przedmiotowego remontu w latach 2007-2008 w kwocie 200.000 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie prac przygotowawczych oraz kwoty odpowiadającej wysokości 10% kosztów całkowitych robót remontowych, łącznie nie więcej niż 1.000.000,00 zł. Zgodnie z zapisami Porozumienia środki te miały zostać przekazane Powiatowi na podstawie umowy darowizny.

W dniu 2 lutego 2007 r. "R" sp. z o.o. przekazała Powiatowi kwotę pieniężną w wysokości 200.000,00 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie prac przygotowawczych na podstawie umowy, którą strony nazwały umową darowizny.

Na mocy zawartego w dniu 24 kwietnia 2007 r. pomiędzy Powiatem, Gminą, "R" sp. z o.o. i Spółką (działającą wówczas pod nazwą "F" sp. z o.o.) Aneksu nr 1 do Porozumienia - "R" sp. z o.o przenosi na Spółkę ogół praw i obowiązków wynikających z Porozumienia. Zgodnie z zapisami tego aneksu pomiędzy Spółką a "R" sp. z o.o. nastąpiło rozliczenie nakładów poniesionych przez "R" sp. z o.o. w wykonaniu postanowień Porozumienia. Spółka zwróciła "R" sp. z o.o kwotę 200.000,00 zł poniesioną uprzednio przez "R" sp. z o.o. w wykonaniu postanowień Porozumienia tytułem zabezpieczenia wkładu własnego przedsięwzięcia pn. "Remont drogi powiatowej".

W dniu 19 lutego 2009 r. Spółka wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o indywidualną interpretację w zakresie możliwości zaliczenia wydatków poniesionych w związku z przejęciem ogółu praw i obowiązków wynikających z Porozumienia (tj. wydatków poniesionych na modernizację drogi) do kosztów uzyskania przychodów. W dniu 5 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną (znak: ITPB3/423-90/09/DK), w której potwierdził możliwość zaliczenia poniesionego przez Spółkę wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl tej interpretacji wydatek ten powinien zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia.

W dniu 10 sierpnia 2009 r. Spółka przekazała Powiatowi pozostałą część kwoty wynikającej z Porozumienia, tj. 800.000,00 zł. Przedmiotowa kwota nie została ujęta przez Spółkę w kosztach uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy wydatek w kwocie 800.000,00 zł poniesiony przez Spółkę (uiszczony na rzecz Powiatu) w związku z przejęciem ogółu praw i obowiązków wynikających z Porozumienia stanowi koszt uzyskania przychodów, a jeżeli tak, to czy powinien zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. odpowiednio do przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatek poniesiony przez niego w kwocie 800.000,00 zł w związku z przejęciem ogółu praw i obowiązków wynikających z Porozumienia stanowi koszt uzyskania przychodów. W ocenie Spółki ten wydatek powinien zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. odpowiednio do przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Zdaniem Wnioskodawcy powyższy przepis nakłada na niego obowiązek przebudowy drogi publicznej w związku z inwestycją jaką jest budowa zespołu fabryk drzwi i okien. Wobec tego Spółka zobowiązana była do poniesienia nakładów na modernizację drogi prowadzącej do zespołu fabryk.

Kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. stanowią one, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle przywołanych uregulowań, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów zaistnieć muszą jednocześnie dwa warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednio lub pośrednio) powinno być osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Bez wątpienia możliwość poprawy standardu drogi dojazdowej jest związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, tj. poprzez jego poprawę chce ona polepszyć warunki funkcjonowania wybudowanego przez siebie obiektu, a tym samym uzyskać wyższe przychody z najmu. W opinii Spółki należy zatem uznać, iż omawiany wydatek ma na celu uzyskanie przychodu.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej. Umowa darowizny została uregulowana w art. 888 i nn. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Zgodnie z regulacjami Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Jednakże stosownie do cytowanego na wstępie przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Zdaniem Wnioskodawcy powyższy przepis nakłada na niego obowiązek przebudowy drogi publicznej w związku z inwestycją jaką jest budowa zespołu fabryk drzwi i okien. Zamiarem Spółki nie było zatem obdarowywanie kogokolwiek, a jedynie wypełnienie ciążących na niej obowiązków wynikających z przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Ponadto w zamian za poniesione koszty Spółka uzyska świadczenie wzajemne, polegające na możliwości korzystania z podwyższonego standardu oraz bardziej dostosowanej do jej potrzeb drogi. Przekazana kwota nie stanowi zatem darowizny.

Nakładów na remont omawianej drogi nie można również zaliczyć do nakładów na środki trwałe. W wyniku poniesionych kosztów remontu nie powstał żaden kompletny obiekt, a jedynie uległy polepszeniu parametry obiektu już istniejącego. Obiekt ten nie będzie również nigdy przyjęty do używania w celu prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Spółka będzie korzystała z drogi, jako użytkownik, na równych prawach z innymi użytkownikami. Nie można też mówić o tym, iż Spółka przewiduje wykorzystanie drogi przez okres dłuższy niż jeden rok, a właśnie taki okres używania jest zgodnie z artykułem 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednym z kryteriów, zakwalifikowania poniesionego nakładu do środków trwałych.

Reasumując należy stwierdzić, że nakłady na remont drogi zostały poniesione w celu uzyskania przychodów i nie zostały wykluczone, jako darowizny, z katalogu kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów oraz nie są środkami trwałymi. Konsekwentnie, zdaniem Spółki nakłady te powinny zostać rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych oraz w licznych interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo, w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 maja 2007 r. (znak: DP/423-0046/07/AK) Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego stwierdził, że:" (...) Mając na uwadze, iż - jak wynika z wniosku podatnika - użytkowanie drogi gminnej jest związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, to wydatki poniesione na przebudowę tej drogi mogą stanowić koszt podatkowy, w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992. Reasumując w ocenie tutejszego organu podatkowego prawidłowe jest stanowisko podatnika, iż nakłady na przebudowę drogi gminnej Spółka może odnieść bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów (...)". W wyroku z dnia 2 lipca 1999 r. (sygn. I SA/Łd 1162/97) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: "Nie można też podzielić poglądu organów podatkowych, że nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy poniesionymi nakładami na budowę i przebudowę drogi a osiągniętymi przez skarżącą spółkę przychodami w postaci czynszu".

W decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 17 sierpnia 2005 r. (znak: p.d.o.p./423-9/05) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sopocie stwierdził: "Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonała darowizny na rzecz Gminy Miasta w postaci udziału finansowego w partycypacji budowy kanalizacji sanitarnej i deszczowej, oświetlenia chodników i wpustów, budowę drogi dojazdowej, czyli na budowę infrastruktury technicznej na realizowanym przez siebie osiedlu. Zatem wpłacona przez Spółkę kwota do Gminy Miasta, nie była darowizną w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego i nie podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania. Będzie natomiast stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki, bowiem istnieje bezpośredni związek pomiędzy źródłem przychodów, jakim jest budowa na sprzedaż lokali mieszkalnych a poniesionym kosztem, tj. partycypowanie w kosztach infrastruktury technicznej". W wyroku z dnia 10 marca 2004 r. (sygn. III SA 2007/02) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że: " (...) przekazanie infrastruktury nie ma (...) na celu obdarowania kogokolwiek, ale jest niezbędne dla uzyskania dostępu do mediów i korzystania ze świadczeń przez podmiot, który dokonuje przekazania".

Kolejną kwestią wymagającą rozważenia jest moment zaliczenia omawianych nakładów do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki koszty te posiadają charakter pośredni, tzn. nie są bezpośrednio związane z żadnym konkretnym przychodem Spółki, umożliwiają natomiast podniesienie standardu funkcjonowania fabryk, przeznaczonych na wynajem, wpływając tym samym na wysokość spodziewanych przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. W myśl z art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zdaniem Spółki omawiany wydatek powinien zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. odpowiednio do przepisu art. 15 ust. 4d ww. ustawy.

Stanowisko Spółki w tym zakresie potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 maja 2009 r. (znak: ITPB3/423-90/09/DK), która dotyczyła możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionego przez Spółkę wydatku w kwocie 200.000,00 zł tytułem zwrotu nakładów poniesionych przez "R" sp. z o.o. w związku z realizacją Porozumienia. W tej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził, że: " (...) wydatek dokonany przez Spółkę może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów już w dniu jego poniesienia, niezależnie od tego czy Spółka uzyskała przychód czy też nie. Powyższe wynika z konstrukcji kosztu pośredniego, którego nie można powiązać z konkretnym przychodem podatnika".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w cytowanym powyżej przepisie, nie wymaga wykazania, iż konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Przy kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno brać się pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte we wskazanym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).

Instytucję prawną darowizny określają przepisy art. 888-902 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jako umowę polegającą na zobowiązaniu się darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku (na zasadzie dobrowolności).

Z powyższego wynika, że darowizna ma charakter świadczenia nieodpłatnego i nieekwiwalentnego, które dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnej zobowiązującej. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego darowizną nie jest przekazanie środków pieniężnych na realizację dróg dojazdowych, sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, energetycznej i gazowej, będącej wprawdzie własnością gminy, lecz której to infrastruktury podatnik będzie w przyszłości użytkownikiem, w potocznym rozumieniu tego słowa (wyrok NSA z 29 sierpnia 1997 r. sygn. akt III SA 67/96). Co do zasady zatem w sytuacjach przekazywania środków finansowych na realizacje czy modernizacje dróg dojazdowych nie będziemy mieli do czynienia z darowizną. Tym niemniej podkreślić należy, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazano, iż środki pieniężne na modernizację drogi miały zostać przekazane Powiatowi "na podstawie umowy, którą strony nazwały umową darowizny". Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 199a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Podkreślić jednakże należy, iż w toku postępowania dotyczącego wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego tut. organ nie ma podstaw do stosowania ww. przepisu, gdyż w przepisach regulujących kwestie postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego odniesienia do Rozdziału 11 w Dziale IV ustawy - Ordynacja podatkowa. Co więcej nie może również dokonać ustalenia rzeczywistego zamiaru stron i celu czynności prawnych, gdyż nie jest organem uprawnionym do prowadzenia stosownego postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie. Podstawą do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest zatem stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku ORD-IN. Tymczasem w przedmiotowym wniosku wskazano, iż środki zostaną przekazane na podstawie umowy darowizny. Skoro zatem z treści rzeczonej umowy, ze zgodnego zamiaru stron, oraz celu czynności wynikało dokonanie darowizny środków finansowych na rzecz Powiatu, Spółka nie będzie mogła zaliczyć ww. kwoty do kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na brzmienie przytoczonego wyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, iż poniesionego wydatku Spółka nie może traktować jako inwestycji w obcym środku trwałym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym", to jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, tymczasem w omawianej sytuacji droga publiczna, na której modernizację Spółka przekazała środki finansowe, nie stanowi środka trwałego, który jest użytkowany przez Spółkę na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Odnosząc się do kwestii, momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionego wydatku, należy wskazać, iż wydatek, o którym mowa we wniosku jedynie pośrednio pozostaje w związku gospodarczym z przychodem. Co za tym idzie w sytuacji gdy wydatek ten mógłby zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów do określenia momentu jego zaliczenia do tychże kosztów zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Odpowiednio natomiast do brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując należy stwierdzić, iż darowizna środków finansowych dokonana na rzecz Powiatu nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki, w konsekwencji wydatek z tego tytułu nie może również zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia. Wskazać jednakże należy, iż w sytuacji gdy przekazanie środków przez Spółkę na rzecz Powiatu nie miałoby charakteru darowizny - czego tut. organ działając w ramach udzielonych mu upoważnień nie może przesądzić w niniejszej interpretacji - wówczas Spółka mogłaby zaliczyć wartość wskazanych kwot do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy zauważyć, iż przytoczone przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organów podatkowych zostały wydane w indywidualnych sprawach, w związku z czym nie były brane pod uwagę przy wydawaniu przedmiotowej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.