ITPB3/423-555/12/MT - Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu zwrotu kontrahentowi równowartości kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu, zapłaty odsetek za zwłokę w realizacji zwrotu kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu oraz zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, uzupełnionym pismem Spółki z dnia 4 grudnia 2012 r. (data wpływu 6 grudnia 2012 r.), dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu zwrotu kontrahentowi równowartości kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu, zapłaty odsetek za zwłokę w realizacji zwrotu kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu oraz zwrotu kosztów postępowania sądowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków poniesionych przez Spółkę.

Wniosek został następnie uzupełniony - w odpowiedzi na wezwanie tutejszego organu z dnia 27 listopada 2012 r. znak ITPB3/423-555/12-2/MT - poprzez:

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2011 r. doszło do włamania do pomieszczeń Spółki, a następnie kradzieży z sejfu pieniędzy. Środki pieniężne stanowiły wartość depozytu pobranego przez pracowników Spółki od kontrahenta Spółki prowadzącego kantor wymiany walut. Pobranie depozytu oraz jego konwojowanie odbywało się na zasadach łączącej strony umowy. Usługa polegała na konwojowaniu wartości pieniężnych i przechowywania ich w godzinach wieczorno-nocnych oraz w niedzielę w siedzibie Spółki na zasadach depozytu. Według ustaleń dokonanych w postępowaniu karnym i sądowym, do kradzieży gotówki z sejfu doszło po włamaniu się do obiektu.

Prawomocnym wyrokiem sądowym zasądzono od Spółki zwrot całej skradzionej gotówki z depozytu, odsetki oraz koszty procesu.

W przedstawionym stanie faktycznym zachodzi wątpliwość, czy wydatki Spółki poniesione z tytułu zwrotu skradzionej gotówki, na odsetki, oraz na koszty procesu stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Analiza stanu faktycznego wskazuje, że do kradzieży z włamaniem doszło z wyłączeniem winy Spółki. Sprawca (bądź sprawcy) włamania naruszył drzwi zewnętrzne do budynku, które były zamknięte na dwa odpowiednie zamki. Niemniej, brak winy Spółki w zaistniałym zdarzeniu nie ma znaczenia dla jej odpowiedzialności, albowiem Spółka ponosiła odpowiedzialność odszkodowawczą wobec kontrahenta na zasadach ryzyka, tj. zwrot depozytu mógłby nie nastąpić, gdyby np. zaistniał stan wyższej konieczności lub wypadek losowy. Z uwagi na to, że taka sytuacja nie zaistniała, a depozyt nie został zwrócony kontrahentowi, sąd gospodarczy uwzględnił żądanie poszkodowanego kontrahenta.

Spółka dokonała zwrotu środków pieniężnych przyjętych do depozytu dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania sądowego. Zgodnie z umową łączącą Spółkę z kontrahentem, depozyt winien być zwrócony następnego dnia po jego złożeniu.

Postępowanie sądowe o zwrot depozytu zostało wszczęte na wniosek kontrahenta. Spółka odmówiła zwrotu depozytu albowiem:

* zaistniały wątpliwości, co do złożonego depozytu;

* Spółka liczyła na aktywne uczestnictwo S.A., albowiem depozyt był ubezpieczony u tego ubezpieczyciela.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony jako odszkodowanie z tytułu:

* jest kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak podnosi Wnioskodawca, w orzecznictwie sądowym wskazuje się, że tylko ten wydatek podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Tak więc, kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzona działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, przy czym związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt III SA/WA 2349/11).

W ocenie Podatnika, odnosząc się do tej wykładni, zachodzi sytuacja, aby przedmiotowe wydatki podlegały odliczeniu od podstawy opodatkowania. Spółka wskazuje, że przechowywanie depozytu było dla niej źródłem przychodu, a utrata depozytu nastąpiła na skutek włamania do obiektu, czyli z wyłączeniem okoliczności zawinionych przez jej pracowników. Jak podkreśla, istotnie wskazać należy, że zwrot depozytu, wypłata odsetek oraz zwrot kosztów procesu może nie leżeć w bezpośrednim związku z przychodami, ale - jak to wykazano powyżej - taki związek nie musi być bezpośredni. Natomiast, nie ulega wątpliwości, że te wydatki mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, wynikały z utrzymania i prowadzenia źródła przychodu.

Wnioskodawca podnosi, że pewne wątpliwości mogą powstać na tle art. 16 ust. 2 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tego względu, iż zwrot depozytu może być oceniony jako pewna forma odszkodowania związana ze świadczoną usługą konwojowania i depozytu. Jednakże, zdaniem Podatnika, wskazany przepis nie może wejść w grę, albowiem tytuły wskazane w tym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych związane są z nienależytym wykonaniem umowy dostawy, robót budowlanych czy świadczonych usług (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1770/10). Wynika z niego, że kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułów ściśle określonych w tym przepisie. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, to uregulowanie logicznie rzecz biorąc oznacza, że kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, będą stanowić koszt uzyskania przychodów (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 omawianej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: "źródła przychodów", "zachowanie źródła przychodów", "zabezpieczenie źródła przychodów". Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

* mianem "źródła" określane jest "to, co stanowi początek czegoś"; "przyczyna czegoś"; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;

* "zachować", "zachowywać" oznacza "pozostać w posiadaniu czegoś", "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności", "podtrzymać, utrzymać coś";

* "zabezpieczać", "zabezpieczyć" to "zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynić bezpiecznym", "zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie", "uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś", "zapobiec niszczeniu czegoś"

(http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu - są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że - jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą - są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił - w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jak wynika z powołanego przepisu, w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe nie uwzględniono wszelkich odszkodowań i kar umownych związanych z umowami dostawy towarów lub wykonania robót bądź usług, a wyłącznie kary umowne i odszkodowania z tytułu:

* wad dostarczonych towarów,

* wad wykonanych robót i usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów,

* zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.

A zatem, skoro wskazane wyłączenie nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, o ile spełniają pozostałe przesłanki określone w tym przepisie. Dla kwalifikacji prawnej takich wydatków kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

W przestawionym stanie faktycznym, na mocy umowy zawartej z kontrahentem, Spółka zobowiązała się wykonać usługę polegającą na konwojowaniu środków pieniężnych i ich przechowaniu w siedzibie Spółki na zasadach depozytu. Zgodnie z umową, depozyt winien być zwrócony następnego dnia po jego złożeniu. Jednakże, w związku z zaistniałą kradzieżą, Spółka nie zrealizowała tego świadczenia w ustalonym terminie (odmówiła zwrotu depozytu). Kontrahent dochodził roszczeń wynikających z umowy na drodze sądowej. Po zakończeniu postępowania sądowego, Spółka poniosła wydatki w postaci - zasądzonych wyrokiem sądu:

W związku z powyższym, Wnioskodawca rozważa kwestię możliwości uznania ww. wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatki będące przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie zostały wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów mocą art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie mieszczą się bowiem w żadnym ze wskazanych w tym przepisie rodzajów odszkodowań i kar umownych. Jednocześnie, z okoliczności stanu faktycznego nie wynika, aby wydatki te podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie innych punktów art. 16 ust. 1.

W konsekwencji, elementem decydującym o możliwości uznania ich za koszty uzyskania przychodów jest ocena, czy zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jak wyjaśniono powyżej, związek ten nie musi być bezpośredni, ale powinien mieć charakter obiektywny.

I tak, analizując problem celowości poniesienia pierwszego z ww. wydatków, należy odnieść się do natury prawnej depozytu. Co istotne, kwota pieniężna przyjęta przez podatnika do depozytu, nie stanowi jego definitywnego przysporzenia majątkowego, nie staje się składnikiem majątku podatnika. Ma ona charakter zwrotny - jest przyjmowana do okresowego przechowania. Tym samym, kwota przyjęta przez Spółkę do depozytu nie stanowiła jej przychodu podatkowego. Jednocześnie, zwrot depozytu - jako zwrot neutralnej podatkowo kwoty pieniężnej przyjętej uprzednio do przechowania - nie spełnia przesłanek uznania go za koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zwrot kontrahentowi równowartości kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu, stanowi bowiem neutralne podatkowo świadczenie, do którego realizacji Spółka zobowiązała się w umowie z kontrahentem. Przekazanie tej kwoty pieniężnej na rzecz kontrahenta nie służy uzyskaniu przychodu ani zachowaniu lub zabezpieczenia źródła przychodów, ale wykonaniu zobowiązania. Okoliczność, że w związku z opisana kradzieżą, Spółka dokonała tego świadczenia dopiero po potwierdzeniu zasadności roszczenia kontrahenta wyrokiem sądowym, nie zmienia jego charakteru.

Odnosząc się do kolejnego z przedmiotowych wydatków, tj. odsetek za zwłokę w realizacji zwrotu kwoty pieniężnej przyjętej do depozytu, należy natomiast zauważyć, że obowiązek ich zapłaty jest wynikiem braku wykonania zobowiązania na rzecz kontrahenta w ustalonym terminie. Dla odpowiedzialności kontraktowej Spółki nie miało przy tym znaczenia, że niedokonanie zwrotu depozytu było związane z kradzieżą powierzonych jej środków. Należy bowiem podkreślić, że to Spółka była podmiotem odpowiedzialnym za ich bezpieczne przechowanie i terminowy zwrot na rzecz kontrahenta - elementy te stanowiły istotę świadczonej przez Spółkę usługi.

W okolicznościach opisanych przez Wnioskodawcę, trudno racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób zapłata odsetek za zwłokę zasądzonych wyrokiem sądu, tj. odsetek związanych z nienależytym wykonaniem obowiązków wynikających z umowy o świadczenie usług, miałaby przyczyniać się do wzrostu poziomu przychodów podatnika lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie. Uiszczenie odsetek jest konsekwencją nieprawidłowego realizowania przez Spółkę obowiązków wynikających z zawartej umowy, a nie celowym działaniem Wnioskodawcy nakierowanym na osiąganie jakichkolwiek przysporzeń, w tym mających charakter przychodów. Poniesienie tego kosztu nie służy również zachowaniu ani zabezpieczeniu źródeł przychodów Wnioskodawcy, w tym źródła, jakim jest świadczenie usług konwojowania środków pieniężnych i przyjmowania ich do depozytu.

A zatem, skoro analizowany wydatek w postaci zasądzonych odsetek nie został poniesiony w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności, o istnieniu celowości poniesienia tych wydatków nie przesądza okoliczność, że zostały poniesione w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Analogicznie, zwrot kosztów sądowych jest konsekwencją niewykonania zobowiązania w terminie wynikającym z umowy i odmowy zwrotu przedmiotu depozytu. Wskazane zachowania Spółki były bowiem powodem dochodzenia przez kontrahenta realizacji świadczeń wynikających z umowy w drodze postępowania sądowego - można zatem stwierdzić, że wygenerowały przedmiotowe koszty, nie mając jednocześnie wpływu na sferę przychodów Wnioskodawcy. W analizowanym przypadku, wydatki poniesione na zwrot zasądzonych kosztów sądowych nie spełniają zatem tzw. przesłanki celowości określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, na gruncie przedstawionym okoliczności faktycznych nie można uznać, że analizowane wydatki spełniają warunek poniesienia w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów, określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przesądza to o braku możliwości zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.