ITPB3/423-433/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) - uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2013 r. (data wpływu 22 października 2013 r.) - o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wykładni art. 16b ust. 1 pkt 7 tej ustawy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 7 października 2013 r. Nr ITPB3/423-433/13-2/AW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 22 października 2013 r. (data wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegająca obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dniu 30 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca podpisał umowę kupna części przedsiębiorstwa - departamentu, w skład którego wchodziły między innymi:

Oprócz nabycia powyższych składników majątku Wnioskodawca przejął pracowników nabytej części przedsiębiorstwa - departamentu w ramach nabycia części zakładu pracy sprzedającego. Nabycie przez Wnioskodawcę departamentu nastąpiło od kontrahenta polskiego, a dokonany zakup jest wykorzystany do czynności opodatkowanych - sprzedaży przez Wnioskodawcę podzespołów na rzecz dotychczasowych klientów sprzedawcy. Z kolei sprzedawca od dnia sprzedaży powstrzymuje się od sprzedaży tych rodzajów podzespołów, które są od momentu transakcji sprzedawane przez Wnioskodawcę.

Nabyte prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia kupującego (Wnioskodawcy), charakteryzuje się następującymi cechami:

* baza nadaje się do gospodarczego wykorzystania, gdyż zawiera informacje stanowiące niezbędne informacje o klientach podzespołów, którzy stanowią rynek odbioru (zbytu) podzespołów sprzedawanych przez Wnioskodawcę;

* przewidywany okres użytkowania bazy jest dłuższy niż rok;

* wykorzystanie bazy samodzielnie przez Wnioskodawcę w jego działalności gospodarczej;

* baza zawiera informacje o charakterze handlowym, usprawniające organizację, sprzedaż podzespołów, gdyż powstała ona na bazie wiedzy i doświadczenia zgromadzonego przez sprzedawcę bazy i odpowiada posiadanej przez sprzedającego wiedzy o nabywcach tych podzespołów, tj. danych klientów, historii zamówień na rzecz klientów, obejmującej oznaczenie przedmiotu zamówień i ich ilości, ceny, udzielonych rabatów oraz kluczowe uwagi o klientach; baza stanowi więc istotną informację handlową dla całości procesu sprzedaży;

* baza ma charakter poufny, gdyż nie była ona udostępniana nikomu spoza pracowników sprzedającego i nie mają do niej dostępu osoby pozostające poza tym kręgiem osób, nie jest ona dostępna innym potencjalnie zainteresowanym osobom takim jak konkurenci;

* baza jest istotna z punktu widzenia obsługi klientów przez sprzedającego podzespoły, gdyż pozwala na dostosowanie ofert do indywidualnych oczekiwań odbiorców;

* baza była utrwalona w programie księgowym sprzedającego, dzięki czemu jest możliwe jej przeniesienie i implementowanie w programie księgowym Wnioskodawcy (kupującego), jest ona identyfikowaina i możliwe jest sprawdzenie jej cech;

* baza może zostać zbyta, tak samo jak to miało miejsce w przypadku nabycia jej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazuje dodatkowo, że nie jest możliwe przypisanie poniesionych wydatków na zakup bazy do określonych, konkretnych przychodów Spółki oraz przychodów w konkretnym okresie, choć poniesienie wydatków było racjonalne i uzasadnione jako służące osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy, opisane w stanie faktycznym aktywo, tj. prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać od wartości początkowej tej bazy danych (ustalonej na podstawie ceny zakupu) odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16 m tej ustawy.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna, to czy wydatki poniesione na zakup prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupowi danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do kosztów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione aktywo w postaci prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do know-how nietechnicznego jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać od wartości początkowej tej bazy danych (ustalonej na podstawie ceny zakupu) odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16 m tej ustawy.

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna - zdaniem Wnioskodawcy - wydatek poniesiony na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), należy zaliczyć do kosztów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i uznać je za koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego we wniosku numerem 1:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Oznacza to, że dla celów podatkowych prawo do odliczenia wszelkich wydatków istnieje pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m,z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania m.in.: wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Bez wątpienia Wnioskodawca będzie używał bazy danych przez okres dłuższy niż rok w celu prowadzenia podstawowej działalności gospodarczej. Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia jedynie kwestia uznania prawa do bazy za "know-how" w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem z zacytowanego przepisu wynika, że wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (przepisy nie definiują tego pojęcia) informacje mogą być uznane za "know-how" jeżeli:

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia kupującego (Wnioskodawcy) spełnia wskazane powyżej kryteria, mianowicie:

* dane w bazie zostały zgromadzone przez sprzedającego w efekcie prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży podzespołów i odpowiada posiadanej przez sprzedającego wiedzy o nabywcach tych podzespołów; została ustalona jej wartość materialna w ramach negocjacji sprzedającego i kupującego (Wnioskodawcy);

* baza ma charakter poufny, gdyż nie była ona udostępniana nikomu spoza pracowników sprzedającego, a nadto była utrwalona w programie księgowym sprzedającego, dzięki czemu jest możliwe jej przeniesienie i implementowanie w programie księgowym Wnioskodawcy (kupującego).

Jak wspomniano, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu "know-how". Wskazuje jednak pośrednio, że "know-how" dotyczy:

Termin "know-how" oznacza zatem zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. "Know-how" składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie "know-how" obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji "know-how" można zatem wyodrębnić kategorię "know-how technicznego" oraz "know-how nietechnicznego" obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym, przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 1998 r. sygn. akt I SA/Kr 917/97; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/Ol; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 września 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 609/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11, przyjmuje się, że "know-how" nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy "know-how technicznego" odnoszą się także do "know-how nietechnicznego". Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

Reasumując powyższe - zdaniem Wnioskodawcy - w niniejszej sytuacji doszło do nabycia "know-how", a tym samym na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nabycia składnika majątkowego zaliczonego do wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym jest on zobowiązany do rozpoznania poniesionego wydatku jako wartość niematerialną i prawną zgodnie z cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i dokonywania od wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisem art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego we wniosku numerem 2:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Oznacza to, że dla celów podatkowych prawo do odliczenia wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zostanie wykazany ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a 14f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji gdy nie będzie on zobowiązany do uznania prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) za "know-how nietechniczne" i tym samym zakwalifikowania tego "know-how" do wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i dokonywania od wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisem art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy oraz ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, wówczas będzie on zobowiązany zakwalifikować wydatki na nabycie prawa do bazy danych do tzw. kosztów pośrednich.

Powyższa ocena wynika z faktu, że poniesione wydatki, choć nie są bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami, gdyż trudno jest ustalić kiedy i w jakiej wysokości w przyszłości Wnioskodawca osiągnie przychody z tytułu wykorzystywania bazy danych klientów (choć bez wątpienia korzystanie z bazy będzie miało wpływ na osiąganie przychodów). Wnioskodawca będzie wykorzystywał wiedzę zgromadzoną w bazie danych zarówno do przygotowania konkretnych ofert, podejmowania działań sprzedażowych wobec dotychczasowych klientów, ale również podejmowania wobec nich działań o charakterze marketingowym, które to każde z działań może mieć wpływ na powstanie w bliższej i dalszej przyszłości przychodów z tytułu dostaw do tych klientów. Nie sposób więc przypisać kosztu nabycia prawa do bazy danych do konkretnych przychodów, które zostaną osiągnięte w przyszłości z tytułu dostaw do klientów, o których informacje zawarte są w bazie danych.

Zdaniem Wnioskodawcy w niniejszej sytuacji, jeżeli koszt zakupu prawa do bazy danych nie spełnia warunków uznania za "know-how" w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym nie może być zaliczony do wartości niematerialnych i prawnych, będzie on uprawniony do uznania wydatków na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ujęcia ich w koszty podatkowe jako kosztów pośrednich, w rozumieniu art. 15 ust. 4d ww. ustawy, czyli w dacie poniesienia kosztu zgodnie z art. 15 ust. 4e tej ustawy (w dacie jego ujęcia jako kosztu w księgach rachunkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 - uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie, stosownie do art. 16b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

* przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, iż amortyzacji podlega m.in. "know-how" rozumiane jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

* być nabyty,

* nadawać się do gospodarczego wykorzystania,

* przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje więc wprost znaczenia terminu "know-how". Wskazuje jednak pośrednio, że "know - how" dotyczy:

* informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy),

* informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 powołanej ustawy).

Słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. - wersja internetowa) definiuje "know-how" jako "praktyczną umiejętność lub wiedzę w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania".

Termin "know-how" oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. "Know-how" składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie "know-how" obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym. Z szerokiej definicji "know-how" można zatem wyodrębnić kategorię "know-how technicznego" oraz "know-how nietechnicznego", obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

"Know-how techniczne" jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot "know-how" można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną. Przedmiotem "know-how nietechnicznego" są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że "know-how nietechniczne" obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy "know-how technicznego" odnoszą się także do "know-how" nietechnicznego. Według stanowiska sądów powyższe cechy należy rozumieć następująco:

* cecha poufności powoduje, że "know-how" mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony,

* istotność "know-how" oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne,

* identyfikowalność "know-how" oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest"nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji.

"Know-how" jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji "know-how" oraz umów przenoszących "know-how". Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi "know-how". Zbywca, przenosząc "know-how", jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania "know-how", jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego "know-how" jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu "know-how" w tajemnicy.

Reasumując powyższe, informacje mogą być uznane za "know-how" jeżeli:

* stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

* można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

* powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

* powinny mieć charakter poufny i istotny,

* powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do analizowanego stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca szczegółowo scharakteryzował nabywane aktywo, należy wskazać, że - w przedmiotowej sprawie - prawo do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy), wypełnia definicję "know-how". W konsekwencji wydatki na jego nabycie powinny - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - być zakwalifikowane jako wartości niematerialne i prawne oraz amortyzowane na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. odnoszone w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z tym, że poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie prawa do bazy danych o dotychczasowych klientach działu zajmującego się dystrybucją podzespołów, wraz z poufnymi informacjami o historii zakupów i danymi kontaktowymi, kluczowymi z uwagi na zamierzenia Kupującego (Wnioskodawcy) generują wartość początkową "know-how", co potwierdza stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1, odpowiedź na pytanie drugie, które uzależnia kwalifikację poniesionych wydatków do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodem od negatywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze oraz ocena stanowiska Spółki w tym zakresie stają się bezprzedmiotowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.