ITPB3/423-432/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zapłatę odsetek od kredytu - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2013 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zapłatę odsetek od kredytu, z którego to kredytu Spółka udzieliła swojemu "nowemu" właścicielowi (Udziałowcowi) pożyczki na spłatę jego zadłużenia z tytułu nabycia udziałów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka z o.o. (dalej: Spółka) dysponuje aktywem w postaci nieruchomości o charakterze użytkowym (budynek centrum handlowego, przeznaczony na wynajem komercyjny). W 2008 r. Spółka była w bardzo złej kondycji finansowej, co było wynikiem jej złego i nieefektywnego zarządzania przez ówczesnego udziałowca Spółki. Jednostka ponosiła znaczące straty finansowe, a jej dotychczasowa działalność i wyniki finansowe uzasadniały wydanie przez biegłego rewidenta - badającego sprawozdanie finansowe Spółki za rok wcześniejszy - opinii, że Spółka kwalifikowała się do likwidacji.

W związku z taką sytuacją finansową Spółki podjęta została decyzja o przeprowadzeniu w Spółce działań naprawczych zmierzających do poprawy jej sytuacji finansowej, lepszego i bardziej optymalnego wykorzystania w działalności Spółki jej głównego aktywa (nieruchomości).

Przy tym, wprowadzenie planu naprawczego w Spółce było możliwe wyłącznie w sytuacji zmiany struktury właścicielskiej i zarządczej Spółki. Ówczesny właściciel Spółki nie dawał gwarancji powodzenia w tym obszarze. Zmiana udziałowca i osoby zarządzającej Spółką stanowiła konieczny warunek wdrożenia planu naprawczego w Spółce. W związku z tym podjęta została decyzja o wstąpieniu do Spółki, jako jej wspólnika, jej obecnego i jedynego udziałowca (dalej: Udziałowiec).

Po konsultacji, i w uzgodnieniu z bankiem mającym finansować przedmiotową operację, i z uwzględnieniem rynkowych uwarunkowań pozyskania finansowania dla tej operacji ustalony został następujący scenariusz działań:

1. Wcześniejszy właściciel (udziałowiec) Spółki sprzeda udziały Udziałowcowi z odroczonym terminem płatności;

2. Po objęciu udziałów i przejęciu zarządzania Spółką przez Udziałowca (przejęciu funkcji Członka Zarządu Spółki oraz ustanowieniu zabezpieczeń - bank udzieli Spółce kredytu (dalej: Kredyt), z którego to Kredytu Spółka udzieli swojemu nowemu właścicielowi (Udziałowcowi) pożyczki na spłatę jego zadłużenia z tytułu nabycia udziałów;

3. Z uwagi na sytuację finansową Spółki (uwzględniając opinię biegłego rewidenta o podstawach do likwidacji Spółki) i ponoszone straty finansowe Spółki, bank jako jeden z warunków wypłaty Kredytu wskazuje objęcie udziałów i przejęcie bezpośredniego zarządzania Spółką przez Udziałowca;

4. Pożyczka udzielona Udziałowcowi na spłatę zadłużenia z tytułu nabycia udziałów będzie zawarta na ten sam okres co umowa kredytowa i będzie wyżej oprocentowana niż Kredyt otrzymany przez Spółkę od banku. Udziałowiec zamierza spłacić całkowite zadłużenie wobec Spółki po zakończeniu okresu kredytowania - co do zasady w okresie kredytowania Udziałowiec nie będzie spłacał kwoty pożyczki oraz odsetek od tej pożyczki;

5. W związku z tą transakcją i złą sytuacją finansową Spółki przeprowadzony zostanie przez Udziałowca w Spółce proces naprawczy polegający na podjęciu szeregu działań restrukturyzacyjnych, takich jak: zwolnienie części pracowników, rozwiązanie niekorzystnych umów najmu, zawarcie nowych korzystniejszych umów, wyszukanie kontrahentów gwarantujących wypracowanie zysku na posiadanej nieruchomości, itp., dzięki czemu zachowana zostanie ciągłość funkcjonowania Spółki i naprawa jej finansów.

Zaplanowana operacja została ostatecznie przeprowadzona według powyższych założeń wynikających z uwarunkowań rynkowych i wymogów banku. W efekcie Udziałowiec nabył udziały Spółki (jest obecnie jedynym wspólnikiem Spółki) zgodnie z ustalonym (opisanym wyżej) schematem; po objęciu funkcji zarządczych w Spółce przeprowadził gruntowne działania naprawcze/restrukturyzacyjne w obszarze działalności Spółki i zarządzania nieruchomością, stanowiącą główne aktywo Spółki; w efekcie przeprowadzonych działań restrukturyzacyjnych (wdrożenia przez Udziałowca programu naprawczego) Spółka wykazuje zyski (Spółka obecnie posiada skumulowane zyski z lat ubiegłych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, w momencie poniesienia tego wydatku przez Spółkę, wartości odsetek płaconych przez Spółkę na rzecz banku z tytułu rat kredytu zaciągniętego przez Spółkę.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę z tytułu odsetek związanych ze spłatą rat Kredytu zaciągniętego w banku. Wydatki te są bowiem związane z osiąganiem przychodów przez Spółkę z tytułu jej działalności - zaciągnięcie Kredytu, poprzez jego wykorzystanie do zmian własnościowych w Spółce, zmierzało do wprowadzenia w niej programu naprawczego i uchronienie Spółki przed likwidacją, będzie zatem miało związek z osiąganymi na bieżąco przychodami Spółki. Prawidłowość takiego stanowiska jest niezależna od faktu, czy Spółka w okresie spłaty Kredytu będzie uzyskiwała przychody z tytułu odsetek od pożyczki udzielonej Udziałowcowi.

Powyższe stanowisko wynika z definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i wypływającego z tej definicji obowiązku dokonywania szerokiej oceny istnienia związków pomiędzy ponoszonymi kosztami i uzyskiwaniem przychodów oraz osiąganiem korzyści finansowych, jakie przyniosło/mogło przynieść dane zdarzenie rodzące te koszty, a w szczególności konieczności oceny nie tylko bezpośrednich skutków (osiągania bezpośrednich przychodów), ale również uwzględnieniem osiąganych korzyści (przychodów) o charakterze pośrednim.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16".

Na gruncie powyższego przypisu wskazuje się przy tym (por. "Podatek dochodowy od osób prawnych 2011" pod redakcją Janusza Marciniuka, str. 227, Nb 4, C.H. Beck, Wydanie 11, Warszawa 2011), że dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatek:

Jednocześnie, od strony negatywnej przytaczanej definicji (tekst jedn.: uwzględnienia wyłączeń z art. 16 ustawy o CIT, w zakresie oceny i momentu zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów odsetek od Kredytu znaczenie ma w tym przypadku wyłącznie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, który przesądza, że do kosztów nie zalicza się wyłącznie odsetek naliczonych, ale niezapłaconych od pożyczek (kredytów) - tym samym co do zasady odsetki zapłacone stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty.

Przy tym nie powinno w tym przypadku budzić wątpliwości, że odsetki zapłacone przez Spółkę będą spełniać warunki z pkt 1-3 oraz 5 powyżej (wydatek ten został poniesiony przez Spółkę, nie ma charakteru zwrotnego, ma związek z działalnością Spółki i jest udokumentowany zgodnie z obowiązującymi przepisami). Ocenie poddać należy zatem spełnienie warunku z pkt 4 dotyczącego związku zapłaconych odsetek z przychodami Spółki.

W tym kontekście należy zatem podkreślić, że "Związek kosztu z przychodami może mieć charakter bezpośredni, ale i też pośredni, a kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów" (por. m.in. wyrok WSA w Warszawie z 10 września 2010 r. - sygn. III SA/Wa 375/09).

Szerzej w tej kwestii wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z 17 grudnia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1079/09)"działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi, jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu. Tak w doktrynie, jak i w judykaturze przewiduje się także pośredni związek kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (vide: wyrok NSA z dnia 17 listopada 2005 r., sygn. akt FSK 2503/04, Monitor Podatkowy 2005/12/2; wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt FSK 2044/04, LEX nr 172952; wyrok NSA z 22 lutego 2006 r., sygn. akt II FSK 191/05, POP 2006/5/85; wyrok NSA z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt I FSK 121/05, LEX nr 201511).

Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami, jakie osiąga podatnik. Natomiast do kasztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. W przypadku tego rodzaju kosztów nie zachodzi bezpośrednia relacja z przychodami. Koszty takie, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W takim ujęciu kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jaki pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas, gdyby z obiektywnych przyczyn przychód nie został osiągnięty".

Podobnie kwestia ta została zaprezentowana w uchwale NSA z 12 lipca 2012 r. (sygn. akt II FPS 2/12), w której w ramach wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazano, że "W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła".

NSA w uchwale wskazał również, że "W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty".

W uchwale NSA podkreślał również, że oceny możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należy dokonywać szeroko, z uwzględnieniem całokształtu działalności gospodarczej podatnika i wpływu na tę działalność (a nie jako pojedynczą operację), biorąc pod uwagę dynamikę procesów gospodarczych i racjonalność podejmowanych decyzji w kontekście ekonomicznego otoczenia.

Tak wskazał również WSA we Wrocławiu w wyroku z 14 marca 2008 r. sygn. Akt I SA/Wr 1702/07 "Zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodów mają w założeniu uwzględnić istotę i cel prowadzenia działalności gospodarczej, premiując wydatki służące jej rozwojowi i generowaniu przychodów. Niektóre rodzaje działań powodujących "doraźne" straty są elementem strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, ale w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podmiotu gospodarczego. (...) Cel fiskalny realizuje się wówczas w podatku należnym od zysku wypracowanego na skutek takich właśnie racjonalnych działań podatnika".

Podobne oceny znaleźć można w wyroku WSA we Wrocławiu z 19 grudnia 2009 r. (sygn. Akt I SA/Wr 1548/09)"Przy tym ów związek występuje niezależnie od tego czy poniesienie wydatku przyniosło skutek w postaci osiągnięcia przychodów. Wydatek ma charakter celowy, gdy tylko podatnik wykaże, iż w chwili jego poniesienia zasadnie można było oczekiwać, i wydatkowanie środków przyczyni się do osiągnięcia przychodu.

Związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem przychodu z jednej strony ma charakter hipotetyczny, co oznacza, iż nieosiągnięcie spodziewanego przychodu nie wyklucza uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, z drugiej jednak strony związek ów musi mieć charakter widoczny, co należy rozumieć w ten sposób, iż ponoszenie kosztów winno omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać osiągnięcie przychodu jako realne." (wyrok ten dotyczył zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat z likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jego treść oddaje jednak generalne przesłanki definicji kosztów uzyskania przychodów w kontekście konieczności oceny zaliczania wydatków do kosztów z szerszej perspektywy przydatności poniesionego wydatku w działalności podatnika, nawet, jeżeli nie da się uchwycić bezpośredniego przychodu związanego z danym wydatkiem).

Podobną ocenę wyraził również WSA w Warszawie w wyroku z 26 maja 2009 r. (sygn. Akt III SA/Wa 371/09) w kontekście ponoszenia kosztów dodatkowych usług (usług doradczych) związanych z pozyskiwaniem dotacji - tj. kosztów związanych z pozyskiwaniem środków finansowych, które nie stanowią bezpośrednio przychodu podatkowego podatnika, potwierdzając ocenę skarżącego, że "działania podejmowane w celu otrzymania dotacji są działaniami podejmowanymi w celu uzyskania przez Spółkę nowych środków finansowych, należy je uznać za działania podejmowane w celu ogólnego rozwoju Spółki jako podmiotu gospodarczego, stanowiące jednocześnie działanie w celu zabezpieczenia działalności Spółki, jako źródła jej przychodów."

Spółka wskazała, że w tej sprawie organ podatkowy wskazywał na wąski związek wydatków na te usługi z nabyciem środka trwałego sfinansowanego z dotacji i w związku z tym odmówił ujęcia ich w kosztach; Sąd w tej sprawie uznał, że wydatki te miały związek z generowaniem przychodów przez podatnika - podatnik nabył środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej i generujący (pośrednio) przychody podatkowe, dlatego pomiędzy wydatkami na usługi doradcze i przychodami w szerokim ujęciu istnieje związek przyczynowy, który klasyfikuje te wydatki jako koszty podatkowe (mimo że związek wąski potencjalnie mógł prowadzić do wniosku przeciwnego). Wyrok ten, jak poprzednio przytoczone, również potwierdza konieczność szerszego badania związku danego wydatku z możliwością osiągania przychodów przez podatnika, wykraczającego poza bezpośrednie powiązanie konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami.

Biorąc pod uwagę powyżej przytoczone orzecznictwo sądów administracyjnych (stanowiące jedynie wycinek stanowiska judykatury w zakresie szerokiego pojmowania związku kosztów uzyskania przychodów z przychodami i potencjalną możliwością ich uzyskania, w ocenie Spółki, w kontekście przedstawionego opisu stanu faktycznego, wynika, że wydatki Spółki w postaci zapłaconych odsetek od Kredytu mogą stanowić koszt uzyskania przychodu tej Spółki, w momencie ich zapłaty.

Zaciągnięcie Kredytu było warunkiem przeprowadzenia działań naprawczych i restrukturyzacyjnych w Spółce. Bez zaciągnięcia tego Kredytu żadne z opisanych wyżej działań (zmiany właścicielskie w Spółce i będącego tego konsekwencją działania naprawcze) nie wystąpiłyby. Co więcej, ze względu na dotychczasowych sposób zarządzania Spółką, racjonalnie można założyć, że Spółka ta, w przypadku nie wystąpienia zmian właścicielskich i osób zarządzających (co umożliwiło zaciągnięcie przez Spółkę Kredytu) w dalszym ciągu generowałaby straty co mogłoby doprowadzić do jej likwidacji. W tym sensie, w ocenie Spółki, zaciągniecie Kredyt zmierzało do ochrony Spółki przed likwidacją i umożliwienia wdrożenie planu naprawczego zmierzającego do poprawy jej sytuacji finansowej, a w efekcie zwiększenia jej przychodów.

W tym sensie, wszelkie działania podjęte przez Spółkę w ramach restrukturyzacji/programu naprawczego były nakierowane na zachowanie źródła przychodu Spółki (działania naprawcze zmierzały do uchroniona Spółki przed likwidacją) i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki (działania były nakierowane na ustabilizowanie sytuacji finansowej, a w dalszym okresie generowanie nadwyżki finansowej i dalszy rozwój z zamiarem wzrostu przychodów i zysku oraz dochodu podatkowego).

Przy tym, z konstrukcji transakcji uzgodnionej z bankiem działania te były możliwe wyłącznie w sytuacji, w której plan naprawczy w Spółce wprowadził Udziałowiec - takie ukształtowanie transakcji, z nabyciem udziałów Spółki i zaciągnięciem Kredytu przez Spółkę, wynikało z wymogów i warunków banku, który tylko w takiej formule transakcji dostrzegał odpowiednie zabezpieczenie swoich interesów i zabezpieczenie pożyczanych kwot (potencjalnie możliwe było zaciągnięcie Kredytu na zakup udziałów Spółki bezpośrednio przez Udziałowca, Udziałowiec nie posiada jednak takiego majątku, który stanowiłby dla banku odpowiednie zabezpieczenie takiego Kredytu - konsekwentnie bank na taką transakcję nie wyraziłby zgody - jedyną alternatywą było zatem ukształtowanie transakcji w sposób opisany na wstępie wniosku, gdzie bank udzielając Kredytu Spółce mógł ustanowić zabezpieczenie na nieruchomości będącej własnością tej Spółki.

W tym sensie, Kredyt pozostaje w ścisłym związku z restrukturyzacją działalności Spółki - bez niego nie byłoby możliwe przeprowadzenie planu naprawczego; bez tego planu z kolei Spółka najprawdopodobniej musiałaby ulec likwidacji. W tym kontekście, dotychczas zapłacone przez Spółkę odsetki od Kredytu, oraz odsetki płacone w przyszłości służyły (będą służyć) zachowaniu i zabezpieczeniu jej podstawowego źródła przychodu. Odsetki te wypełniają zatem warunki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i w konsekwencji mogą stanowić koszt podatkowy dla Spółki, ujmowany w jej rozliczeniach podatkowych w momencie ich zapłaty przez Spółkę na rzecz banku.

Stanowisko takie jest uzasadnione niezależnie od okoliczności, czy jednocześnie Spółka w badanym okresie będzie osiągała przychody z tytułu odsetek od pożyczki udzielonej Udziałowcowi. Rozpatrując bowiem związek płaconych odsetek od Kredytu z przychodami, w ocenie Podatnika należy ten związek postrzegać, jako pośredni - służący osiągnięciu szerszych korzyści i celów, wykraczających poza osiąganie przychodów odsetkowych z tytułu pożyczki udzielonej Udziałowcowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogły wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że organy interpretacyjne mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - co również miało miejsce w toku wydawania niniejszej interpretacji - jednakże nie stosują wprost tych rozstrzygnięć, ponieważ dotyczą one indywidualnych spraw, osadzonych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie są wiążące dla tutejszego organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są; Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.