ITPB3/423-428a/09/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia środków trwałych podlegających amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia środków trwałych podlegających amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w latach 2008-2009 wybudował na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej budynek biurowy. Przed zakończeniem inwestycji, po zakończeniu prac budowlanych, poniósł szereg wydatków na montaż i uruchomienie klimatyzacji i wentylacji, instalacji alarmowej, telewizyjnej oraz komputerowej i telefonicznej wraz z zakupem niezbędnych urządzeń. Instalacja telewizyjna, komputerowa i telefoniczna została zamontowana przez ekipy branżowe po zakończeniu robót budowlanych poprzez umieszczenie okablowania w specjalnie przygotowanych przepustach, umieszczonych nad sufitem podwieszanym. Demontaż tego okablowania może nastąpić bez uszkodzenia ścian i sufitu budynku. W razie rozbudowy lub zmiany systemu instalacja może być dostosowana do nowych rozwiązań bez naruszania struktury budynku.

Tak samo została zamontowana instalacja alarmowa. Okablowanie umieszczono w ww. przepustach, nie jest ono trwale zamontowane w budynku. Instalacja klimatyzacji i wentylacji została wykonana w ten sposób, że jednostki zewnętrzne zostały zainstalowane na konstrukcjach wsporczych na dachu budynku, a jednostki wewnętrzne są mocowane na ścianach lub w suficie podwieszonym. Jednostki zostały połączone przewodami układanymi w korytkach kablowych nad sufitem podwieszanym, nie są na stałe związane z konstrukcją budynku. Sposób montażu umożliwia zmianę lokalizacji (w przypadku zmiany funkcji użytkowych pomieszczeń) urządzeń bez konieczności kucia ścian, sufitów, czy też jakiejkolwiek ingerencji w strukturę budynku.

Przewidywany okres użytkowania ww. urządzeń wyniesie dłużej niż rok.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych:

* instalacja komputerowa mieści się w grupie IV, podgrupie 49, rodzaj 491,

* instalacja telefoniczna mieści się w grupie VI, podgrupie 62, rodzaj 626,

* instalacja telewizyjna mieści się w grupie VI, podgrupie 62, rodzaj 621,

* urządzenia alarmowe mieszczą się w grupie VI, podgrupie 62, rodzaj 624,

* urządzenia klimatyzacyjne mieszczą się w grupie VI, podgrupie 65, rodzaj 653,

* urządzenia wentylacyjne mieszczą się w grupie VI, podgrupie 65, rodzaj 652.

Ponadto Spółka poniosła wydatki związane z opłatami za przyłącza energetyczne i gazowe związane z nową inwestycją - budową budynku usługowo-biurowego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie.

Zagadnienie zawarte w pytaniu trzecim będzie przedmiotem odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie opisane powyżej systemy i urządzenia, z uwagi na sposób ich montażu, mogą stanowić odrębne środki trwałe amortyzowane według obowiązującej dla danej grupy stawki amortyzacyjnej, ponieważ nie są wmontowane w sposób trwały w konstrukcję budynku. Zatem ich wartość nie podwyższa wartości budynku, lecz stanowi podstawę dokonania odpisów amortyzacyjnych od odrębnych środków trwałych.

Kwalifikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT). Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części I KŚT, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z uwag szczegółowych do grupy 1 KŚT wynika, że do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne. Ponadto, zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedstawiającym wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, wszystkie ww. systemy i urządzenia, z wyjątkiem instalacji komputerowej, mieszczą się w grupie 6 KŚT "urządzenia techniczne" z roczną stawką amortyzacji 10%. Ze względu na wbudowane systemy elektroniczne i mikroprocesory, które są poddane szybkiemu postępowi technicznemu oraz szybszemu zużyciu, na ww. systemy i urządzenia (z wyjątkiem instalacji telefonicznej) można zastosować ww. stawkę 10%, podwyższoną współczynnikiem 2,0 dla urządzeń zaliczonych do grupy 6 KŚT (art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Tak samo można postąpić w stosunku do instalacji komputerowej, która mieści się w grupie 4 KŚT "maszyny i urządzenia ogólnego zastosowania" z roczną stawką amortyzacji 30%, podwyższoną również współczynnikiem 2,0 dla urządzeń zaliczonych do grupy 4 KŚT (art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy podatkowej).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Dodatkowo, stosownie do art. 16a ust. 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Mając na uwadze powyższe Spółka twierdzi, że przyłącza energetyczne i gazowe nie mogą samodzielnie funkcjonować, nie spełniają więc warunku kompletności środka trwałego, który jest niezbędny przy kwalifikacji środków trwałych.

Przedmiotowe przyłącza tworzą wraz z innymi składnikami całość systemu energetycznego lub gazowego. W tym stanie rzeczy opłaty na przyłącza energetyczne i gazowe nie stanowią kosztów wytworzenia środków trwałych. Wydatki na ww. opłaty mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, gdyż zachodzi tu związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według Wnioskodawcy instalacje telewizyjna i telefoniczna oraz urządzenia alarmowe, klimatyzacyjne i wentylacyjne powinny być amortyzowane 10% stawką amortyzacyjną, natomiast instalacja komputerowa stawką 30%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - dalej: ustawa, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wskazać należy, iż jak wynika z Objaśnień wstępnych (część I) Klasyfikacji Środków Trwałych, do którego to usystematyzowania nawiązuje ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe to kontrolowane przez jednostkę rzeczowe aktywa trwałe, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne i zdatne do użytku w momencie oddania do używania, przeznaczone na potrzeby działalności statutowej jednostki.

Zalicza się do nich m.in. nieruchomości, w tym grunty, prawo wieczystego użytkowania gruntu, budowle i budynki, jak również maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia, tj. środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy.

Z uwag szczegółowych do grupy 1 KŚT wynika również, iż do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku, np. wbudowane meble.

Zatem, jeśli przedstawione we wniosku instalacje i urządzenia techniczne zamontowano w sposób umożliwiający ich swobodne odłączenie od budynku bez uszczerbku dla jego konstrukcji, stanowią one odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji przy zastosowaniu adekwatnych stawek amortyzacyjnych.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego - art. 16i ust. 4 ustawy.

Przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną - pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do omawianej ustawy, roczna stawka amortyzacyjna dla urządzeń technicznych (grupa 6 KŚT) wynosi 10%, natomiast dla zespołów komputerowych (rodzaj 491 KŚT) - 30%.

Z kolei przepis art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (...).

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego - art. 16h ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, Spółka prawidłowo ustaliła wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego dla przedstawionych środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, jak również prawidłowo przyjęła, iż dla instalacji i urządzeń, w których zastosowano systemy elektroniczne i układy mikroprocesorowe istnieje możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej podanej w Wykazie o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

Należy jednakże wskazać, iż organ podatkowy nie dokonał oceny prawidłowości zaklasyfikowania wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej środków trwałych do odpowiedniej grupy, gdyż nie jest do tego uprawniony. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Tym samym niniejsza interpretacja oparta jest na grupowaniu wskazanym przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.