ITPB3/423-405/08/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2008 r. (data wpływu 22 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania w odniesieniu do środka trwałego, zaklasyfikowanego przez Wnioskodawcę do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych, podwyższonej stawki amortyzacyjnej poprzez zastosowanie współczynnika 2,0 - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2008 r. wpłynął do tut. organu wniosek, uzupełniony pismami z dnia: 3 września 2008 r. oraz 10 października 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania w odniesieniu do środka trwałego - pieca do przerobu surowców podwyższonej stawki amortyzacyjnej poprzez zastosowanie współczynnika 2,0.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Spółka "nabyła", w drodze leasingu (czas trwania umowy leasingu to 6 lat), piec do przerobu surowców (nr 450 KŚT). Piec ten sterowany jest w pełni automatycznie za pomocą komputerów.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy jest możliwe podwyższenie stawki amortyzacyjnej pieca do przerobu surowców sterowanego i obsługiwanego za pomocą komputerów przez zastosowanie współczynnika 2,0 na podstawie art. 16i ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku amortyzacji pieca do przerobu surowców, sterowanego komputerowo, można podwyższyć podstawową stawkę amortyzacji o współczynnik 2,0.

W odniesieniu do sformułowanego pytania Wnioskodawca wskazał na treść objaśnień nr 4 załącznika nr 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w którym wskazano, że przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (a do takich, jej zdaniem, zalicza się piece do przerobu surowców - nr 450 w Klasyfikacji Środków Trwałych), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 1 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Tym samym Wnioskodawca uważa, że skoro piec sterowany jest za pomocą komputera, który jest jego integralną częścią, to spełnia on przesłanki zawarte w przytoczonym objaśnieniu i w związku z tym, na podstawie art. 16i ust. 1 pkt 3, można przy jego amortyzacji zastosować współczynnik 2,0.

Dodatkowo Jednostka wskazała, że przedmiotowy środek trwały jest użytkowany na podstawie zawartej umowy leasingu finansowego i znajduję się w ewidencji środków trwałych.

Piec do prażenia gipsu wraz z urządzeniami załadowczymi, wyładowczymi oraz zasilania sterowany jest automatycznie za pomocą komputerów, mikroprocesorów, sterowników, itp. W procesie produkcji wykorzystuje najnowsze dostępne technologie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepisy rozdziału "Opodatkowanie stron umowy leasingu" 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przewidują dwa rodzaje umów leasingu:

* leasing, nazywany w doktrynie leasingiem operacyjnym, którego warunki zostały wskazane w art. 17b powołanej ustawy, gdzie odpisów amortyzacyjnych dokonuje finansujący,

* leasing, nazywany w doktrynie leasingiem finansowym, którego warunki zostały wskazane w art. 17f ww. ustawy, gdzie odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych przez umowę leasingu należy rozumieć umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Jak stanowi art. 17b ust. 1 cyt. ustawy opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

Na podstawie art. 17b ust. 2 powołanej ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie: art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych, art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym - do umowy leasingu stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Jak wynika z powołanych przepisów, jeśli podatnik zawarł umowę leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1, a finansujący nie korzysta ze zwolnień, o których mowa w art. 17b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów dokonuje finansujący, a korzystający ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów obciążające go opłaty wynikające z umowy leasingu.

Natomiast zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

Przy czym na podstawie art. 17f ust. 2 ustawy, jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy.

W leasingu, o którym mowa w art. 17f ust. 1 cyt. ustawy do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania korzystającego zalicza się jedynie tę część opłat, która nie stanowi spłaty przedmiotu umowy, a więc część odsetkową. Natomiast tzw. część kapitałowa, która odpowiada spłacie wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, nie powoduje - w dacie jej podnoszenia - skutków dla korzystającego i finansującego. W przypadku leasingu, o którym mowa w art. 17f ust. 1 odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie leasingu dokonuje korzystający.

Zatem, jak wynika z powołanych przepisów, w podstawowym okresie umowy leasingu, czyli w oznaczonym czasie, na jaki umowa została zawarta odpisów amortyzacyjnych od podlegającego amortyzacji przedmiotu umowy może dokonywać albo finansujący albo korzystający - w zależności od tego, czy jest to umowa spełniająca warunki określone w art. 17b ust. 1 czy też w art. 17f ust. 1 ustawy.

Przy umowie "leasingu operacyjnego" uprawnionym do amortyzacji, na podstawie art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. jest finansujący.

Przy "leasingu finansowym", na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 3 i art. 16b ust. 2 pkt 4 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

Jak wynika z art. 17a pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. odpisy amortyzacyjne od przedmiotów umów leasingu mogą być dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Oznacza to z jednej strony, że podlegają one identycznym zasadom amortyzacji jak wszystkie inne środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w zakresie wprowadzania do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także ustalania wartości początkowej.

Przedmioty umów leasingu podlegają również takim samym rozwiązaniom jak inne środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w zakresie określenia momentu rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych i ich zakończenia, wyboru jednej z metod amortyzacji i sposobu dokonywania odpisów.

Do amortyzacji przedmiotu leasingu, co do zasady, powinny być stosowane stawki amortyzacyjne podstawowe określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych; można jednak, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 16i ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., zastosować stawki amortyzacyjne podwyższone (gdy warunki używania są pogorszone lub złe) lub obniżone; można również zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne dla środków trwałych używanych lub ulepszonych, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie ma również przeszkód do zastosowania metod amortyzacji degresywnej, jeśli spełnione są warunki określone w art. 16k ustawy. Stosuje się również do nich wyłączenia całości lub części odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodu w przypadkach przewidzianych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z drugiej strony środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne przekazane do używania na podstawie umów leasingu, podlegają unormowaniom szczególnym, określonym w art. 16ł ust. 4-5 cyt. ustawy.

Pierwszy z ww. przepisów (art. 16ł ust. 4) stanowi, że finansujący lub korzystający, uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, może ich dokonywać według zasad określonych w art. 16h-16k i art. 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Drugi z ww. przepisów szczególnych (art. 16ł ust. 5 ustawy), daje podatnikom będącym stroną korzystającą, uprawnioną na podstawie umowy leasingu do dokonywania odpisów, możliwość szybszego amortyzowania niektórych środków trwałych. Wynika z niego, że jeżeli umowa dotyczy środków zaliczonych do grupy 3-6 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) i została zawarta na okres co najmniej 60 miesięcy, podatnik-korzystający ma prawo, ustalić stawki amortyzacyjne w wysokości proporcjonalnej do okresu wynikającego z umowy.

Spółka wykorzystuje w swojej działalności piec do przerobu surowców (sterowany i obsługiwany w pełni automatycznie za pomocą komputera, który jest jego integralną częścią) na podstawie zawartej umowy leasingowej, o której mowa w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ogólne warunki tej umowy przewidują, że jest ona zawarta na czas oznaczony (na okres 6 lat).

Na tle wyżej przedstawionego stanu faktycznego Spółka zapytuje, czy w przypadku umowy leasingu, o której mowa w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może on podwyższyć podstawową stawkę amortyzacyjną dla pieca do przerobu surowców, który zaklasyfikował do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), jako urządzenia poddanego szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynnika 2,0.

Tutejszy organ wskazuje, że stosownie do regulacji art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania urządzenia o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16d ust. 2 tej ustawy składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 16h ust. 4 tej ustawy podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak wynika z pytania i własnego stanowiska w sprawie, piec do przerobu surowców Spółka zaliczyła do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych i dokonała wyboru metody amortyzacji określonej w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ustępem 1 tego artykułu odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Spółka stosuje zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych podstawową stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowego pieca.

Natomiast według art. 16i ust. 2 pkt 3, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KST), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Jak stanowi art. 16i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyjaśnienia dotyczące m.in. maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z punktem 4 Objaśnień do Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy nie stanowią żadnych warunków dla podatnika przy wyborze i stosowaniu tego wskaźnika. Nie wiążą także, skróconego okresu amortyzacji w wyniku podwyższenia z tego tytułu stawki amortyzacyjnej, z faktycznym lub przewidywanym okresem użytkowania środka trwałego. Muszą być tylko spełnione kryteria dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, zgodnie z rozumieniem tego pojęcia określonym w objaśnieniach zawartych w załączniku do rozporządzenia.

W świetle powyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stosunku do maszyn i urządzeń z grup 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, w pewnych określonych w tych przepisach okolicznościach, podatnicy mogą zastosować podwyższoną stawkę amortyzacji uwzględniającą współczynnik nie wyższy niż 2,0. Zastosowanie zaś tego współczynnika do określenia odpisów amortyzacyjnych nastąpić może począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawodawca nie przewiduje innych niż powyżej wymienione terminów podwyższenia stawki amortyzacji dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

Aby zatem uznać określone urządzenie grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych za poddane szybkiemu postępowi technicznemu na tle zacytowanej definicji muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

* w urządzeniach zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe,

* powyższe układy lub systemy spełniają założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Jeżeli więc środek trwały należy do którejś z grup 4-6 i 8 KŚT i spełnia jednocześnie przesłanki określone w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych do uznania go za składnik poddany szybkiemu postępowi technicznemu, to wówczas będzie można zmienić stawkę amortyzacyjną dla takiego środka trwałego podwyższając ją przy uwzględnieniu współczynnika nie wyższego niż 2,0.

Uwzględnienie w stawce amortyzacyjnej współczynnika podwyższającego 2,0 w oparciu o przepis art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy podatkowej, może mieć miejsce wyłącznie w stosunku do środków trwałych, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe oraz najnowsze zdobycze techniki lub w stosunku do środków trwałych, które stanowią aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną, o których mowa w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w odniesieniu do pieca do przerobu surowców - eksploatowanego przez Spółkę, obydwa warunki są spełnione:

* w piecu zastosowany jest integralnie z nim związany komputer (zawierający układy mikroprocesorowe) - system komputerowy, który steruje w pełni pracą pieca oraz

* powyższe układy i system spełniają założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia "integralny", "układy mikroprocesorowe" ani "systemy komputerowe", dlatego należy - zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa - odnieść się do definicji słownikowej bądź encyklopedycznej tych pojęć.

W Słowniku Języka Polskiego PWN oraz Encyklopedii PWN (http://sjp.pwn.pl/lista.php...co=integralny oraz http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php...id=3941314, http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php...id=3924650) pojęcia te zostały zdefiniowane następująco:

* integralny - nierozdzielnie związany z całością;

* mikroprocesor, pojedynczy układ scalony o wielkim stopniu scalenia (VLSI), pełniący funkcję procesora; m. są wykorzystywane powszechnie w technice komputerowej, także w układach sterujących innymi urządzeniami automatycznymi;

układ scalony, elektron. mikrominiaturowy układ elektroniczny (mikroukład), w którym wszystkie elementy lub ich część (wraz z połączeniami) są wytworzone w jednym cyklu technol. wewnątrz lub na powierzchni wspólnego podłoża i stanowią nierozdzielną całość;

* komputer, elektroniczna maszyna cyfrowa, urządzenie elektroniczne przeznaczone do przetwarzania informacji (danych) przedstawionych w postaci cyfrowej, sterowane programem zapisanym w pamięci. Pojęcie komputera obejmuje obecnie zarówno komputery zaprogramowane na stałe, używane jako automaty sterujące, np. w urządzeniach gospodarstwa domowego, jak i komputery uniwersalne, dające się dowolnie zaprogramować.

Oprogramowanie stanowi zespół programów wykonywanych przez komputer; określane często terminem ang. software, w połączeniu ze sprzętem komputerowym (elektroniczne i mech. części komputera), zw. dla przeciwieństwa hardware, tworzy system komputerowy.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka eksploatuje piec sterowany i obsługiwany - w pełni automatycznie - za pomocą komputera, który jest integralną częścią pieca. Zdaniem Wnioskodawcy urządzenie to w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) przypisane zostało do grupy 4, która obejmuje "Maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania", podgrupy 45 "Piece przemysłowe", rodzaj 450 - "Piece do przerobu surowców".

Zauważyć należy, że z uwag szczegółowych zawartych w KŚT do ww. grupy wynika, że za odrębne obiekty objęte grupą 4 uważa się poszczególne maszyny, urządzenia i aparaty (w tym maszyny automatyczne i półautomatyczne) oraz agregaty i zespoły urządzeń wraz ze stałym wyposażeniem (powiązane konstrukcyjno-technologicznie ze sobą w agregaty, zespoły lub linie obróbki albo ciąg technologiczny). W skład poszczególnych obiektów wchodzi również wyposażenie dodatkowe i specjalne związane na stałe z danym obiektem.

Na podstawie Wykazu stawek amortyzacyjnych oraz objaśnień do tego Wykazu, należy stwierdzić, iż urządzenia mieszczące się w grupie 4 KŚT niewątpliwie są środkami trwałymi, które z uwagi na postęp techniczny ulegają szybkiemu starzeniu się. W przypadku komputerów postęp techniczny jest bardzo szybki i wymaga wymiany urządzeń nawet w tych przypadkach, gdy nie straciły swoich właściwości użytkowych, ale są wolniejsze, o mniejszych możliwościach technicznych lub przestarzałych rozwiązaniach.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem tut. organu, z uwagi na zastosowanie w środku trwałym układów mikroprocesorowych i systemu komputerowego, piec - tak jak wskazała Spółka we wniosku - stanowi urządzenie poddane szybkiemu postępowi technicznemu i spełnia warunki do podwyższenia stawki z Wykazu stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynnika 2,0 - o ile ten środek trwały został prawidłowo zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Podkreślić należy jednocześnie, że na podstawie art. 16i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Jak wynika z brzmienia przepisu art. 16i ust. 4, podwyższenie stawki amortyzacyjnej bądź rezygnacja ze stosowania podwyższonej stawki może nastąpić w dwóch sytuacjach:

Wobec tego, jeżeli Podatnik nie podwyższył stawki amortyzacyjnej dla pieca począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten został wprowadzone do ewidencji, to wobec wyraźnego brzmienia przepisu art. 16i ust. 4 "od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego" - Spółka nie może podwyższyć stawki amortyzacyjnej w trakcie trwania roku podatkowego. Wnioskodawca będzie mógł dokonać podwyższenia stawki amortyzacyjnej dopiero od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Końcowo wskazać należy, że organ podatkowy w niniejszej interpretacji odniósł się do kwestii podwyższenia stawki amortyzacji w wyniku zastosowania współczynnika 2,0 w stosunku do środka trwałego, w którym zastosowane są układy mikroprocesorowe i systemy komputerowe, spełniających założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki.

Natomiast zagadnienia związane z prawidłowością dokonywania amortyzacji, odpisów amortyzacyjnych oraz dotyczące kwestii zawartej umowy leasingu nie były przedmiotem oceny tut. organu.

Jednocześnie należy wskazać, iż obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środka trwałego do właściwego grupowania statystycznego spoczywa na Wnioskodawcy. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Biorąc pod uwagę przytoczoną regulację, tut. organ jako niewłaściwy rzeczowo w sprawie klasyfikacji wyrobów i usług odniósł się wyłącznie do klasyfikacji podanej przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.