ITPB3/423-338b/13/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w związku ze zbyciem pakietu wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w związku ze zbyciem pakietu wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Przychody osiągane przez Spółkę.

W ramach prowadzonej działalności Spółka sprzedaje między innymi usługi telewizji kablowej, w związku z realizacją których rozpoznaje przychody podatkowe z tytułu należności handlowych na zasadzie memoriałowej (tekst jedn.: na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Od tego typu należności Spółka nalicza również VAT i odprowadza/deklaruje go do urzędu skarbowego (jako VAT należny od wykonanych usług).

Jednocześnie, w związku z prowadzoną działalnością zdarzają się przypadki, w których Spółka nalicza odsetki od należności od nabywców usług z tytułu braku ich uregulowania w odpowiednim terminie. Tego typu przysporzenia (odsetki) są rozpoznawane przez Spółkę jako przychody podatkowe na zasadzie kasowej (tekst jedn.: na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Nie są one natomiast uwzględniane w rozliczeniach VAT Spółki (jako sprzedaż opodatkowana/zwolniona z VAT).

W praktyce gospodarczej Spółki dochodzi do sytuacji, w której klienci Spółki (zarówno klienci indywidualni, jak i komercyjni) nie regulują wierzytelności/zobowiązań w stosunku do Spółki. W takich przypadkach, Spółka "gromadzi" takie nieuregulowane wierzytelności w pakiety (dalej: Pakiet wierzytelności). Pakiety wierzytelności obejmują zarówno należności handlowe (między innymi z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych), jak również należności z tytułu odsetek od nieuregulowanych zobowiązań.

Wierzytelności zgromadzone w ramach Pakietu wierzytelności są wymagalne (Spółka posiadała tytuł wykonawczy do ich egzekucji) oraz nie są objęte przedawnieniem (w stosunku do tych wierzytelności nie upłynął termin przedawnienia i Spółka może egzekwować te wierzytelności).

Spółka nie zalicza wcześniej żadnych wierzytelności zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności do kosztów podatkowych jako wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana bądź uprawdopodobniona.

Zbycie pakietu wierzytelności.

W związku z trudnym procesem windykacji wierzytelności zawartych w Pakiecie wierzytelności, Spółka zbywa Pakiety wierzytelności na rzecz podmiotu zewnętrznego (niepowiązanego kapitałowo ze Spółką).

Cena zbycia Pakietu wierzytelności jest zawsze niższa niż wartość nominalna wszystkich wierzytelności uwzględnionych w Pakiecie wierzytelności (tekst jedn.: niższa niż cena brutto należności handlowych i wartość odsetek od należności nieuregulowanych w terminie). Cena zbycia Pakietu wierzytelności nie jest określana (w umowie dotyczącej przeniesienia wierzytelności) w odniesieniu do poszczególnych grup zbywanych wierzytelności, lecz zbiorczo dla całego Pakietu wierzytelności.

Spółka podkreśla, iż w odniesieniu do części zbywanych wierzytelności w ramach Pakietu wierzytelności (m.in. należności handlowe z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych) Spółka rozpoznała przychód podatkowy na zasadzie memoriałowej (jako przychód należny w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) przed terminem zbycia tych wierzytelności, jak również naliczyła i zapłaciła VAT od tych należności. Jednocześnie, w odniesieniu do pozostałych wierzytelności w ramach Pakietu wierzytelności (odsetki od należności) Spółka nie rozpoznała w przeszłości przychodu podatkowego (ze względu na stosowanie metody kasowej), jak również nie zadeklarowała tego typu należności dla celów VAT.

Zbycie pakietu wierzytelności - ulga na złe długi.

Możliwe są również sytuacje, w których przedmiotem zbycia w ramach Pakietu wierzytelności są należności handlowe, co do których Spółka zastosowała wcześniej tzw. ulgę na złe długi w VAT (zgodnie z art. 89a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Oznacza to, iż przed dokonaniem przeniesienia Pakietu wierzytelności Spółka "odzyskała" część VAT zapłaconego do urzędu skarbowego w związku z wykonaniem usług, w wyniku których powstały zbywane należności.

Nie zmienia to jednak faktu, iż nabywca Pakietu wierzytelności wciąż ma możliwość dochodzenia od nierzetelnego kontrahenta kwoty brutto nieuregulowanych należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności). Wymagalną kwotą od tego kontrahenta jest bowiem kwota brutto należności handlowych, zaś VAT odzyskany przez Spółkę z urzędu skarbowego nie pomniejsza roszczenia wobec tego kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskana cena zbycia Pakietu wierzytelności stanowi dla Spółki przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2. Czy przychód podatkowy z tytułu zbycia należności handlowych w ramach Pakietu wierzytelności można określić poprzez proporcjonalną alokację ceny zbycia Pakietu wierzytelności do udziału wartości nominalnej brutto (a więc powiększonej o należny VAT) należności handlowych do wartości nominalnej całego Pakietu wierzytelności.

3. Czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata kalkulowana pomiędzy ceną zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności) a ich wartością nominalną brutto (a więc powiększoną o należny VAT) stanowi dla Spółki koszt podatkowy.

4. Czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata kalkulowana pomiędzy ceną zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności) a ich wartością nominalną brutto (a więc powiększoną o należny VAT) stanowi dla Spółki koszt podatkowy, nawet jeśli w stosunku do części należności handlowych zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności Spółka zastosowała tzw. ulgę na złe długi określoną w art. 89a ustawy o VAT.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania trzeciego. Wniosek Spółki w pozostałym zakresie będzie przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Spółka stoi na stanowisku, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata kalkulowana pomiędzy ceną zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności), a ich wartością nominalną brutto (a więc powiększoną o należny VAT) stanowi dla Spółki koszt podatkowy.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ze wskazanego przepisu wynika, iż warunkami, które muszą być spełnione, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy są:

* poniesienie wydatku przez podatnika,

* związek wydatku z przychodem/zabezpieczeniem źródła przychodu podatnika,

* brak wskazania wydatku w katalogu kosztów niepodatkowych, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie nie powinno budzić wątpliwości, iż strata (koszt), jaką Spółka ponosi w związku ze zbyciem Pakietu wierzytelności poniżej wartości nominalnej, jest związana z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę i ma na celu zabezpieczenie źródła przychodu podatkowego. Zbycie Pakietu wierzytelności, którego windykacja okazuje się być trudna, pozwala Spółce na zdobycie dodatkowego finansowania, które może zostać przeznaczone na dalszą działalność gospodarczą i generowanie przychodów podatkowych. W tym kontekście nie ulega więc wątpliwości, że poniesiona strata (koszt) na zbyciu Pakietu wierzytelności ma pośredni wpływ na przychody podatkowe Spółki. Stąd też, aby móc ocenić możliwość zaliczenia takiej straty (kosztu) do kosztów podatkowych należy zweryfikować ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy.

W tym zakresie, odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, jedynym racjonalnym ograniczeniem mogącym mieć zastosowanie w sprawie, jest ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do tego przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, została zarachowana jako przychód należny.

Zasady rozpoznawania kosztów podatkowych na zbyciu wierzytelności

W opinii Spółki, ze wskazanej regulacji można wywieść, że:

* brak jest możliwości rozpoznania kosztów podatkowych w związku ze zbywanymi wierzytelnościami, które stanowią przychody podatkowe na zasadzie kasowej, a nie memoriałowej (nie zostały rozpoznane jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy); sprzedaż wierzytelności, które zostały w przeszłości rozpoznane jako przychody podatkowe na zasadzie memoriałowej (zostały rozpoznane jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy) oznacza możliwość rozpoznania kosztu podatkowego do wysokości osiągniętego przychodu ze zbycia tych wierzytelności;

* sprzedaż wierzytelności, które zostały w przeszłości rozpoznane jako przychody podatkowe na zasadzie memoriałowej (zostały rozpoznane jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy) oznacza możliwość rozpoznania kosztu podatkowego stanowiącego nadwyżkę wartości nominalnej tych wierzytelności ponad cenę ich sprzedaży (a więc faktycznie rozpoznania kosztu podatkowego na stracie ze zbycia wierzytelności).

Odnosząc powyższe do opisanej sytuacji, należy stwierdzić po pierwsze, że Spółka nie będzie miała możliwości rozpoznania kosztów podatkowych w związku ze zbyciem odsetek od należności wchodzących w skład Pakietu wierzytelności, z uwagi na fakt, iż te wierzytelności nie były w przeszłości rozpoznane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy (w efekcie, w związku ze zbyciem tych wierzytelności Spółka rozpozna wyłącznie przychód podatkowy z ich zbycia, na zasadzie kasowej, odpowiadający ustalonej proporcjonalnie cenie zbycia tych wierzytelności).

Równocześnie, Spółka będzie miała możliwość rozpoznania kosztów podatkowych w związku ze zbyciem należności handlowych, zarachowanych wcześniej jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy do wysokości przychodu z ich zbycia odpowiadającego cenie zbycia tych wierzytelności (w efekcie czego przychód podatkowy ze zbycia należności handlowej zostanie zrównoważony z kosztem podatkowym).

Jednocześnie jednak, Spółka będzie miała możliwość rozpoznania kosztu podatkowego w związku ze zbyciem należności handlowych, zarachowanych wcześniej jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, odpowiadającego różnicy pomiędzy ustaloną proporcjonalnie ceną zbycia tych wierzytelności a ich wartością nominalną (w efekcie czego Spółka rozpozna stratę podatkową na zbyciu tych wierzytelności / należności handlowych).

Sposób ustalania straty ze zbycia należności handlowej w ramach Pakietu wierzytelności

W kontekście powyższego należy rozważyć, w jaki sposób taka strata na zbyciu należności handlowych (elementu Pakietu wierzytelności) powinna być kalkulowana.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a także aktualnego orzecznictwa sądów i praktyki organów podatkowych, zasadne jest przyjęcie, że strata na zbyciu należności handlowych (wchodzących w skład Pakietu wierzytelności) przez Spółkę powinna być kalkulowana jako różnica pomiędzy ceną zbycia tych wierzytelności, a ich wartością nominalną brutto.

Za uznaniem, że stratę na zbyciu należności handlowych Spółka powinna kalkulować uwzględniając wartość nominalną brutto tych wierzytelności, przemawiają następujące argumenty:

* wartość nominalna brutto należności handlowych (a więc ich cena netto powiększona o należny VAT) to wartość, która efektywnie uszczupliła / pomniejszyła wynik / majątek Spółki - Spółka wykonała bowiem określone świadczenie, nie otrzymując za nie zapłaty, a dodatkowo musiała samodzielnie sfinansować (odprowadzić / zadeklarować od urzędu skarbowego) VAT od tego świadczenia; brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że nie należy utożsamiać pojęcia wierzytelności (która może być wyrażona w kwocie brutto) z przychodem należnym (który jest wyrażany w kwocie netto), zaś dla potrzeb tego przepisu kosztem jest strata ze zbycia wierzytelności (a nie strata ze zbycia "przychodu należnego");

* gdyby celem ustawodawcy było ograniczenie rozpoznawania straty na zbyciu wierzytelności tylko do ich kwoty netto, to przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy zostałby inaczej sformułowany; w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy ustawodawca nie wskazał / nie ograniczył zasad ustalania wartości wierzytelności, więc należy przyjąć, że taką wartością jest wszystko to, co jest należne od dłużnika (a więc wierzytelność w kwocie brutto);

* ugruntowana już linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje, że stratę na zbyciu wierzytelności ustala się w oparciu o jej wartość nominalną brutto.

Ze względu na powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że ustalając wartość straty na zbyciu należności handlowych (wchodzących w skład zbywanego Pakietu wierzytelności), powinna odnieść cenę zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności) do ich wartości nominalnej brutto (tekst jedn.: uwzględniającej VAT). Poniżej Spółka przedstawia przykład liczbowy obrazujący sposób ustalania straty na zbyciu należności handlowych (a także rozpoznawania przychodów / kosztów podatkowych w odniesieniu do tych należności handlowych).

Przykład

Wartość netto należności handlowej -74,07

Wartość brutto należności handlowej -80

Cena zbycia należności handlowej (ustalona według parytetu - patrz przykład w uzasadnieniu pytania 2) -40

-

Przychód należny (rozpoznany w przeszłości) -74,07

Przychód z tytułu zbycia należności handlowej (rozpoznawany w momencie zbycia należności handlowej; ustalony według parytetu - patrz przykład w uzasadnieniu do pytania 2) -40

Koszt podatkowy z tytułu zbycia należności handlowej (rozpoznany w momencie zbycia należności handlowej) -40

Strata podatkowa (koszt podatkowy) z tytułu zbycia należności handlowej (rozpoznawana w momencie zbycia należności) -40 (80-40)

Jak wskazano powyżej, orzecznictwo sądów administracyjnych i praktyka organów podatkowych w kwestii ustalania straty na zbyciu wierzytelności potwierdza, że stratę tę należy odnosić do wartości nominalnej brutto tych wierzytelności. Takie stanowisko zaprezentowano m.in. w następujących orzeczeniach i interpretacjach podatkowych:

* uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/11:

" (...) w konkluzji przeprowadzonego wywodu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zbadanie aspektu systemowego, a także celowościowego, analizowanych przepisów ustaw o podatkach dochodowych, skłania do zajęcia stanowiska możliwego do wypracowania także w oparciu o wykładnię językową, którego istotą jest uznanie, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z odpłatnego zbycia wierzytelności następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług. Przyjęcie poglądu przeciwnego, którego zasadność mogłaby być broniona na gruncie wykładni gramatycznej, prowadziłoby do istotnego ograniczenia możliwości zaliczania strat powstałych ze zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, w sprzeczności z celem przepisów kreujących tę instytucję prawną. Taka wykładnia byłaby także nie do pogodzenia z wnioskami wypływającymi z analizy zasad systemowych podatku od towarów i usług oraz podatków dochodowych, zwłaszcza że z względu na naruszenie zasady ekonomicznej neutralności podatku od towarów i usług dla podatnika tego podatku oraz ze względu na zniekształcenie rachunku podatkowego w podatkach dochodowych, prowadzące do wykreowania nieprawidłowej podstawy opodatkowania tymi podatkami (...)",

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2012 r., sygn. II FSK 2273/10:

" (...) Wykładnia językowa, systemowa wewnętrzna jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (brutto), o tę bowiem kwotę skarżąca zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek. Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że takiej kwoty podatnik - wierzyciel mógł żądać od swojego kontrahenta - dłużnika (...)",

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1948/09:

" (...) Wykładnia tego przepisu dokonana przez organy podatkowe zmierzająca do ograniczenia wysokości możliwej do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności nie jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadniona. Dzielenie w tym zakresie pojęcia "wierzytelność" na "przychód należny" i podatek VAT jest konstrukcją sztuczną i może prowadzić do zaniżenia rzeczywiście poniesionej przez podatnika straty (...)",

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 21 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 595/09:

" (...) Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, dla oceny kosztów przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej do przychodu z działalności gospodarczej, nie ma znaczenia okoliczność, że wierzytelność ta do przychodów z działalności gospodarczej zaliczona została w kwocie netto, z pominięciem należnego podatku od towarów i usług, to jest w związku z art. 12 ust. 4 pkt 9 p.d.o.p. W tym przypadku bowiem występują odrębne źródła przychodu, a zbywana wierzytelność nie jest tym samym co przychód należny z działalności gospodarczej. Wierzytelność obejmuje całą kwotę należności, w tym także odpowiadającą należnemu podatkowi od towarów i usług. Uzależnienie szczególnego potraktowania straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, od zarachowania wierzytelności do przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, ma niewątpliwie charakter warunku koniecznego, natomiast nie przesądza zakresu kosztów z odpłatnego zbycia takiej wierzytelności. Brak jest zatem podstaw by zaaprobować pogląd organu odnośnie tego, że kosztem przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej do przychodu należnego jest wartość netto wierzytelności. Jak już zaznaczono kosztem w takim przypadku jest wartość nominalna wierzytelności, a więc obejmująca również kwotę należnego podatku od towarów i usług (brutto), za czym przemawia przepis art. 15 ust. 1 ustawy (...)",

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 października 2012 r., sygn. ILPB3/423-809/09/12-S/ŁM:

" (...) reasumując, kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności własnej, zaliczonej uprzednio do przychodów należnych, będzie wartość nominalna tej wierzytelności, a więc obejmująca również kwotę należnego podatku od towarów i usług (brutto) (...)."

W świetle powyższego, uwzględniając przywołane orzecznictwo sądów i organów podatkowych, Spółka stoi na stanowisku, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata kalkulowana pomiędzy ceną zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności) a ich wartością nominalną brutto stanowi dla Spółki koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpionood uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zastrzec należy w tym miejscu, że tutejszy organ nie dokonał oceny pozostałej części stanowiska Spółki odnoszącego się do:

* możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku ze zbyciem należności handlowych (wierzytelności) do wysokości przychodu z ich zbycia,

* możliwości rozpoznania kosztów podatkowych w związku ze zbyciem odsetek od należności wchodzących w skład Pakietu wierzytelności,bowiem kwestie te nie były przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia wierzytelności - tj. należności handlowych w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako różnicy pomiędzy ceną zbycia należności handlowych a ich wartością nominalną brutto (a więc powiększoną o należny VAT).

Ponadto, w odniesieniu do powołanych przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej rozstrzygnięcia organu podatkowego oraz orzeczeń stwierdzić należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.