ITPB3/423-331/10/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2010 r. (data wpływu 2 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji podatkowej opłat za korzystanie z niezarejestrowanego znaku towarowego jest prawidłowe.

W dniu wpływu 2 lipca 2010 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej opłat za korzystanie z niezarejestrowanego znaku towarowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na rynku udzielania szybkich pożyczek pieniężnych. Jednostka pragnie zawrzeć umowę (treść umowy stanowi załącznik do niniejszego zapytania) z innym podmiotem gospodarczym, który poczynił daleko idące kroki w celu zarejestrowania i objęcia ochroną prawną znaku towarowego.

Spółka podniosła, że z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności (udzielanie szybkich pożyczek), znaki towarowe stanowią niezwykle istotny element wpływający na rozpoznawalność podmiotu gospodarczego, na jego pozycję rynkową a co za tym idzie na wielkość osiąganych przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 162 ust. 6 ustawy - Prawo własności przemysłowej, prawo z dokonanych w Urzędzie Patentowym zgłoszeń znaków towarowych daje podmiotowi zgłaszającemu między innymi prawo pierwszeństwa do uzyskania praw ochronnych na zgłoszone znaki towarowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka będzie miała prawo kwalifikować opłaty ponoszone z tytułu korzystania z niezarejestrowanego znaku towarowego jako koszty uzyskania przychodów (dotyczy znaków, co do których podmiot gospodarczy będzie posiadał prawa ze zgłoszenia).

Wnioskodawcy uważa, że w odniesieniu do wskazywanych wydatków nie będą miały zastosowania ograniczenia w możliwości kwalifikacji wydatków jako koszty uzyskania przychodu, w szczególności wynikające z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kluczowa pozostaje zatem ocena spełnienia ogólnego i podstawowego warunku wynikającego z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jak podkreśla Wnioskodawca, odpłatnie udostępniany mu znak towarowy (na podstawie umowy o odpłatne korzystanie) będzie służył prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wydatki z tego tytułu będą przez niego ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo ich zabezpieczenia. Będzie zatem spełniony wskazywany warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w rezultacie wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu korzystania przez nią ze znaku towarowego stanowiącego w przyszłości własność innego podmiotu gospodarczego, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania jej przychodów.

Spółka podniosła, iż prawidłowość zaprezentowanego stanowiska wynika również z treści licznych postanowienia organów podatkowych, np. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2009 r. Nr IPPB3/423-413/09-3/MS, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2009 r. Nr IPPB3/423-10/09-3/MS, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 maja 2009 r. Nr ITPB3/423-125/09/MT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Art. 16 ust. 1 ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń

z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Na podstawie tego przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi:

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na: nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie)

* odrębnie regulując zasady ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4d powołanej ustawy).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem Podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej

zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez Podatnika przychodów. W zakresie obowiązków Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, na podstawie zawartej umowy o odpłatne korzystanie, Wnioskodawca ponosić będzie wydatki w postaci opłat za korzystanie ze niezarejestrowanego znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji na rzecz innego podmiotu gospodarczego. Odpłatne korzystanie przez niego z rozpoznawalnych znaków towarowych wpływać będzie na odbiór Spółki, na jej rozpoznawalność i pozycję rynkową,

a co za tym idzie na wielkość osiąganych przychodów. Może mieć zatem wpływ na poziom przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę. Przedmiotowe wydatki - jako związane z wykorzystywaniem tych znaków - spełniają zatem, co od zasady, przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy.

Jednocześnie, z treści wniosku nie wynika, aby przedmiotem zawieranej umowy było nabycie przez Wnioskodawcę licencji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, nie znajdzie tu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b tej ustawy, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych.

Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, opłaty ponoszone przez Spółkę z tytułu korzystania ze znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo, na marginesie sprawy, w kontekście opisanego zdarzenia przyszłego - planowanego zawarcia przedmiotowej umowy należy zastrzec, że zgodnie z art. 11 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli:

* i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku, w związku ze wskazaniem w jego treści na fakt załączenia załącznika (umowy), należy zwrócić uwagę, że analiza umów dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). w związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez zainteresowanego, jest natomiast związany opisem sprawy przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wprost wynika z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.