ITPB3/423-286/13/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2013 r. (data wpływu 18 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów strefowych kosztów materiałów powierzonych - jest prawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej między innymi podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów strefowych kosztów materiałów powierzonych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

R. (Szwecja) posiada 100% udziałów w Spółce z o.o. Spółka będzie zajmowała się produkcją wyrobów budowlanych stalowo-betonowych. R. będzie zlecał Spółce wykonanie wyrobów. Do wyprodukowania powierzy Spółce materiały (kruszywo, plastyfikatory), które mają być w trakcie produkcji w Spółce dodane do mieszanki betonowej w ilościach zgodnych ze ściśle określoną recepturą oraz dla niektórych wyrobów powierzy mechanizmy stalowe, zamki, zawiasy, części metalowe etc., które mają być zamontowane w wyprodukowanym przez Spółkę wyrobie. R. nie będzie fakturował powierzonych do Spółki materiałów. Spółka w trakcie produkcji wyrobów użyje materiały powierzone dla których prowadzić będzie ewidencję pozabilansową (materiały obce). Gotowy wyrób będzie sprzedawany dla R. (Szewcja), Spółki dostarczającej materiały. Zafakturowana zostanie wartość materiałów zakupionych przez Spółkę lub innych krajach oraz wartość robocizny powiększona o zysk. Powierzone materiały zużyte do produkcji wyrobów nie będą stanowiły podstawy do rozliczenia WDT. Spółka prowadzi działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.) Wnioskodawca wskazal, że R. (Szwecja) posiada 100% udziałów w Spółce. Spółka jest podatnikiem podatku VAT zarejestrowanym jako podatnik unijny natomiast Spółka R. (Szwecja) nie jest zarejestrowania i nie posiada miejsca prowadzenia działalności na terenie Polski. Spółka będzie zajmowała się produkcją wyrobów budowlanych stalowo-betonowych. R. będzie zlecał Spółce wykonanie wyrobów. Do chwili obecnej nie została podpisana oficjalnie umowa dotycząca współpracy pomiędzy przedsiębiorstwami. Do wyprodukowania powierzy Spółce materiały (kruszywo, plastyfikatory) będące ich własnością, które maja być w trakcie produkcji w Spółce dodane do mieszanki betonowej w ilościach zgodnych ze ściśle określoną recepturą oraz dla niektórych wyrobów powierzy mechanizmy stalowe, zamki, zawiasy, części metalowe etc., które mają być zamontowane w wyprodukowanym przez Spółkę wyrobie. Materiały przekazane przez R. nie będą powierzone w ramach procedury magazynu konsygnacyjnego zgodnie z art. 2 pkt 27c ustawy o podatku od towarów i usług. Przekazane materiały przez R. do produkcji wyrobu dostarczone będą ze Szwecji i w gotowym wyrobie wyjadą do Szwecji. Dokumentacja projektowa wyrobów będzie sporządzana głównie przez Spółkę. R. nie będzie fakturował powierzonych do Spółki materiałów tzn. nie powinno wystąpić WNT, gdyż materiał zużyty do produkcji wyrobu wyjedzie w wyrobie do właściciela towaru R. Szwecja. Spółka w trakcie produkcji wyrobów użyje materiały powierzone przez R. Szwecja dla których prowadzić będzie ewidencję pozabilansową (materiały obce). Gotowy wyrób będzie sprzedawany dla R., (Szewcja) Spółki dostarczającej materiały wobec czego wyrób będzie miał dwóch właścicieli (z art. 193 kodeksu cywilnego). W momencie dostawy wyrobów i wystawienia faktury przez Spółkę dla Spółki szwedzkiej wygasa współwłasność, a przemieszczony do Szwecji wyrób będzie tylko i wyłącznie własnością Spółki szwedzkiej. Obecnie Spółka nie posiada umowy dotyczącej warunków współpracy z R.

W związku z powyższym zadano między innymi następujące pytanie.

Na wyrób powstały w strefie będą składały się koszty powierzonych materiałów (różne proporcje w zależności od wyrobu), materiały nabyte przez Spółkę oraz robocizna, wobec czego, czy do kosztów strefowych zalicza się tylko koszty poniesione przez Spółkę, czy też dolicza się statystycznie koszty materiału powierzonego?

Zdaniem Spółki na strukturę kosztów strefowych i poza strefowych materiały powierzone nie będą miały wpływu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; (...). Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Mając powyższe na uwadze konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka będzie zajmowała się produkcją wyrobów budowlanych stalowo-betonowych, których zleceniodawcą będzie jej jedyny udziałowiec. Do produkcji powierzy on Spółce materiały (kruszywo, plastyfikatory), które mają być w trakcie produkcji w Spółce dodane do mieszanki betonowej w ilościach zgodnych ze ściśle określoną recepturą oraz dla niektórych wyrobów powierzy mechanizmy stalowe, zamki, zawiasy, części metalowe etc., które mają być zamontowane w wyprodukowanym przez Spółkę wyrobie. Udziałowiec Spółki nie będzie fakturował powierzonych do Spółki materiałów. Spółka w trakcie produkcji wyrobów użyje materiały powierzone, dla których prowadzić będzie ewidencję pozabilansową (materiały obce). Gotowy wyrób będzie sprzedawany dla Spółki dostarczającej materiały - udziałowca Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca nie poniesie rzeczywistego wydatku na nabycie materiałów, które mają być wykorzystane w trakcie produkcji w Spółce oraz mechanizmów stalowych, zamków, zawiasów, części metalowych, etc., które mają być zamontowane w wyprodukowanym przez Spółkę wyrobie, to Spółka nie będzie miała możliwości zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem Spółka nie będzie miała prawa zaliczyć takich kosztów "statystycznych" zarówno do kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jak do kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną poza strefa.

Stanowisko Spółki, w świetle którego na strukturę kosztów strefowych i poza strefowych materiały powierzone nie będą miały wpływu, uznać należy więc za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.