ITPB3/423-248/08/MT - Amortyzacja jako koszt podatkowy w przypadku nabycia ze środków obrotowych firmy bieżni sportowej przeznaczonej do poprawy kondycji fizycznej pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2008 r. (data wpływu 24 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej bieżni sportowej zakupionej przez Spółkę - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej bieżni sportowej zakupionej przez Spółkę, uzupełniony pismem Wnioskodawcy z dnia 27 czerwca 2008 r. (data wpływu 7 kwietnia 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo nabyło sprzęt sportowy w postaci bieżni sportowej ze środków obrotowych firmy. Wartość zakupu wynosi 8.195,90 zł netto. Jest on przeznaczony dla poprawy kondycji fizycznej pracowników. Bieżnia znajduje się w siedzibie Spółki. Wszyscy pracownicy mają możliwość korzystania z tego urządzenia.

Wnioskodawca zajmuje się działalnością usługową i handlową. Pracownicy zatrudnieni przy usługach, rano zbierają się w siedzibie Spółki, skąd są przewożeni do miejsc wykonywania usług, a po południu odwożeni z powrotem do siedziby Pracodawcy, gdzie mają dostęp do przedmiotowej bieżni. Podobnie, osoby zatrudnione przy działalności handlowej, mogą korzystać z zakupionego sprzętu sportowego po południu - po powrocie do siedziby firmy. Trzecią grupą, która ma taką możliwość są pracownicy administracyjni, wykonujący swoje obowiązki służbowe w siedzibie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne od zakupionej przez Spółkę bieżni sportowej będą stanowiły dla Niej koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że wydatek jest poniesiony na rzecz pracowników (będą korzystali z bieżni) może uznać odpisy amortyzacyjne od bieżni sportowej za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Obiektywna ocena celowości zakupu przedmiotowej bieżni sportowej pozwala na powiązanie tego wydatku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Zapewnienie pracownikom możliwości korzystania ze sprzętu sportowego służy poprawie ich kondycji fizycznej i samopoczucia, przez co może wpływać na efektywność wykonywanej przez nich pracy, a w konsekwencji na poziom przychodów osiąganych przez Spółkę. Co więcej, jest to czynnik mający znaczenie dla budowania pozytywnych relacji pomiędzy osobami zatrudnionymi w firmie a pracodawcą, co może motywować pracownika do lepszego realizowania obowiązków służbowych. Wobec powyższego, wydatki na zakup sprzętu sportowego, znajdującego się w siedzibie przedsiębiorstwa i udostępnionego pracownikom spełniają przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika jednak, że zakupiona przez Nią bieżnia sportowa stanowi środek trwały. W myśl art. 16a ust. 1 powołanej ustawy, środkami trwałymi są budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, a także inne przedmioty stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) omawianej ustawy, wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części nie uważa się za koszt uzyskania przychodów. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, dopiero w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe - z zastrzeżeniem art. 16c - podlegają amortyzacji. Odpisy amortyzacyjne, czyli odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, co do zasady stanowią koszty uzyskania przychodów podatnika (art. 15 ust. 6 tej ustawy). Wyjątkiem są jedynie odpisy wymienione w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy.

Do odpisów wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych ustawodawca zaliczył między innymi, mocą art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) powołanej ustawy, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania, z wyjątkiem nieruchomości - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Nieodpłatne używanie należy przy tym rozumieć jako całkowicie bezpłatne korzystanie z cudzej rzeczy lub prawa. W takiej sytuacji podmiot używający środek trwały lub wartość niematerialną i prawną osiąga korzyść kosztem innego podmiotu, nie będąc jednocześnie zobowiązanym do odpłatności lub innego świadczenia wzajemnego - otrzymuje nieodpłatne świadczenie.

Wobec powyższego, sytuację opisaną w stanie faktycznym, tj. przeznaczenie zakupionej bieżni na cele wskazane przez Wnioskodawcę należy uznać za oddanie środka trwałego do nieodpłatnego używania. Udostępnienie sprzętu sportowego osobom zatrudnionym w przedsiębiorstwie nie wiąże się bowiem z otrzymaniem przez Spółkę jakiejkolwiek odpłatności lub innego ekwiwalentnego świadczenia. Oznacza to, że - zgodnie z powoływanym przepisem art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej przedmiotowej bieżni nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Jednostki.

Podsumowując, fakt, że z bieżni sportowej zakupionej przez Wnioskodawcę będą korzystali Jego pracownicy nie przesądza o możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tego urządzenia do kosztów uzyskania przychodów. W analizowanej sytuacji, decydujące znaczenia dla ich kwalifikacji prawnej ma przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyłącza te odpisy amortyzacyjne z kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto podkreślić, że mocą art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył z kategorii kosztów uzyskania przychodów wydatki pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie natomiast z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.