ITPB3/423-243/09/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Kasy, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 12 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej kwestii uznania prowadzonej przez nią działalności za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej kwestii uznania prowadzonej przez nią działalności za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie członków Kasy, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia. Uzyskiwane przychody są traktowane jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w związku z czym Wnioskodawca dokonuje rozliczenia na zasadzie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpowiednio zarachowywane są (metodą memoriałową) koszty uzyskania, przychody i dokonywane są odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych... (Dotychczas organy podatkowe właściwe dla Wnioskodawcy tego nie kwestionowały, podobnie jak stosowanej przez niego metody rozliczeń - wniosek został złożony w celu dochowania należytej staranności.)

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzona przez niego działalność statutowa stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji może on rozliczać przychody wg zasad określonych w art. 12 ust. 3 tej ustawy. Jak podnosi, przemawia za tym szereg argumentów.

Przede wszystkim, każda spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa jest rodzajem spółdzielni, co wynika expressis verbis z art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.). Przepis ten w zakresie nieuregulowanym w ww. ustawie nakazuje stosować ustawę z dnia 16 grudnia 1982 r. - Prawo spółdzielcze (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 z późn. zm.). Wnioskodawca podnosi, że ponieważ w żadnym przepisie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych ustawodawca nie definiuje tego pomiotu, zastosowanie znajduje przepis art. 1 § 1 Prawa spółdzielczego, w myśl którego prowadzenie działalności gospodarczej należy do podstawowych cech definiujących spółdzielnię. Jest to jedna z tzw. cech konstytutywnych spółdzielni (A. Kidyba, Prawo handlowe, Warszawa 2006, s. 548). Tak więc, Kasa twierdzi, że będąc spółdzielnią ex definicione prowadzi działalność gospodarczą. Za dodatkowe uzasadnienie tego wniosku uznaje brak wskazania w przepisach ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, iż nie prowadzą one działalności gospodarczej.

Przedmiot działalności i zarazem cel istnienia spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych normuje art. 3 ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych. Stanowi go gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie członków kasy, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia. Przedmiot działalności tych podmiotów - jak podkreśla Wnioskodawca - pokrywa się więc w dużej mierze z przedmiotem działalności banków komercyjnych, jak i spółdzielczych. Wyrazem tego jest odesłanie przez ustawodawcę do odpowiedniego stosowania przepisów prawa bankowego w zakresie dokonywanych przez nie rozliczeń finansowych i zawieranych przezeń umów kredytowych (art. 3 ust. 1a i art. 29 ust. 2 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych). Zdaniem podatnika, istotę aktywności spółdzielczych kas oszczędnościowo - kredytowych trafnie określił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 2008 r. sygn. akt IV CSK 462/07 (LEX nr 368445) jako "wykonywanie działalności bankowej".

Wnioskodawca wskazuje również na podobieństwo formy funkcjonowania w realiach rynkowych obydwu rodzajów instytucji finansowych (w tym metody reklamy, która w przypadku spółdzielczych kas oszczędnościowo - kredytowych zmierza do pozyskania jak największej liczby członków), jak też rozmiary prowadzonej działalności. Instytucje obydwu rodzajów pobierają prowizje, a pożyczki i kredyty mogą być oprocentowane powyżej stopy odsetek ustawowych. Nadto kasy podobnie jak banki, w celu wykonywaniu swoich zadań zatrudniają profesjonalny personel zapewniający obsługę ludności w sposób ciągły w rozgałęzionej sieci placówek terenowych. Jest to działalność stała, nie okazjonalna i nie amatorska, a także charakteryzująca się elementami organizacji, planowania i zawodowości rozumianej jako fachowość, znajomość rzeczy i specjalizacja. W ocenie Kasy, niewątpliwym jest, że czynności te generują, a przynajmniej mają generować określony zysk instytucji obydwu rodzajów.

Powyższe dowodzi, zdaniem Jednostki, iż spółdzielcze kasy oszczędnościowo - kredytowe (podobnie jak banki) prowadzą w sposób zorganizowany i ciągły działalność usługową, uczestnicząc w obrocie gospodarczym, przy czym działalność ta jest nastawiona na osiąganie zysku. Działalność nastawiona na osiąganie zysku niewątpliwie jest działalnością zarobkową. Wnioskodawca nadmienia, że w odniesieniu do spółdzielni zyskiem jest tzw. nadwyżka bilansowa tj. nadwyżka wpływów nad wydatkami pomniejszona o podatek i inne obowiązkowe obciążenia obowiązkowe. (A. Kidyba, Prawo handlowe, Warszawa 2006 r., s. 579). W jego ocenie, w przypadku przedmiotowych podmiotów spełnione są więc wszystkie przesłanki konstrukcyjne prowadzenia działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Równocześnie, jak wskazuje Jednostka, należy zważyć na zapis art. 3 ust. 2 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, zgodnie z którym kasy prowadzą działalność niezarobkową. Z powyższego zapisu nie można jednak wywodzić, że nie prowadzą one działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy, byłoby absurdalnym przyjęcie, iż ustawodawca wprowadzając ten zapis miał na celu wyeliminowanie możności prowadzenia przez kasy działalności gospodarczej z zamiarem osiągnięcia zysku. Ustalając znaczenie cytowanego zapisu należy posiłkować się wykładnią systemową i odwołać się do zasad gospodarki finansowej spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych. W myśl art. 16 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, cała nadwyżka bilansowa jest przeznaczona na zwiększenie funduszu zasobowego. Stanowi to odstępstwo od ogólnych reguł prawa spółdzielczego, w myśl których nadwyżka może być w części przeznaczona do podziału pomiędzy członków. W tym sensie - zdaniem Kasy - działalność tych podmiotów jest niezarobkowa.

Wnioskodawca podkreśla, że pojęcie niezarobkowego charakteru działalności gospodarczej trafnie wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 7 października 2008 r. sygn. akt II OZ 1015/08, które wprawdzie dotyczyło działalności stowarzyszeń, jednak można je odnieść do przedmiotowego zagadnienia. Zdaniem Sądu powyższy wymóg oznacza, iż dochód stowarzyszenia nie może być dzielony pomiędzy jego członków, lecz musi być przeznaczany na podtrzymywanie statutowych celów stowarzyszenia. Jednakże nie oznacza to, zdaniem Sądu, iż stowarzyszenia nie mogą prowadzić działalności gospodarczej i to przynoszącej zyski. Natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. sygn. akt IV CSK 78/08, odnosząc się do działalności niezarobkowej spółdzielni, określił ją jako bezwynikową działalność gospodarczą.

W celu poparcia prezentowanego stanowiska, Kasa zwraca uwagę, iż zgodnie z uniwersalną definicją wypracowaną w judykaturze, na kanwie zmieniających się regulacji ustawowych jedną ze specyficznych cech wszelkiej działalności gospodarczej jest podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, zwanej zasadą gospodarności. Wynika to z okoliczności, że każda działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym (m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 r. sygn. akt III CZP 117/91, uchwała z dnia 11 maja 2005 r. sygn. akt III CZP 11/05). Zalicza się tu również działalność nie przynoszącą zysku a nawet taką, która z założenia nie jest nastawiona na zysk. Dlatego też Sąd Najwyższy przyjmuje, iż działalność gospodarczą prowadzą również spółdzielnie mieszkaniowe, zaspokajając potrzeby mieszkaniowe członków i ich rodzin (cytowana wyżej uchwała z dnia 6 grudnia 1991 r., postanowienie z dnia 20 października 1999 r. sygn. akt III CKN 372/98), samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (cytowana uchwała z dnia 11 maja 2005 r.), stowarzyszenia (cytowane postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2008 r.) i przedsiębiorstwa użyteczności publicznej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1992 r. sygn akt III CZP 139/92). Odwołując się do realiów rynkowych, Wnioskodawca wskazuje na szereg podmiotów tak jak instytuty naukowo - badawcze, szkoły wyższe, fundacje, izby gospodarcze, które mogą prowadzić i często prowadzą działalność gospodarczą z ukierunkowaniem na osiągnięcie zysku z tym, że zysk ten nie może być dzielony pomiędzy członków czy uczestników przedsięwzięcia, lecz na rzecz podmiotu realizującego określone cele statutowe, z przeznaczeniem na te cele. W nauce tego typu podmioty zalicza się do kręgu przedsiębiorców not for profit od kiedy podejmą prowadzenie działalności gospodarczej albo od początku istnienia (A.Kidyba, Prawo handlowe, Warszawa 2006 r., s. 22).

Skoro zatem uważa się, iż nawet zakład opieki zdrowotnej, którego celem jest udzielanie świadczeń medycznych ludności i promocja zdrowia (art. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) i uczelnia wyższa prowadzą działalność gospodarczą, a maiori ad minus należy przyjąć, zdaniem Zainteresowanego, iż taką działalność prowadzą spółdzielcze kasy oszczędnościowo - kredytowe.

Wnioskodawca uważa, że słuszności jego stanowiska dowodzi ponadto argument z wykładni systemowej. W załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 listopada 2001 r. w sprawie szczególnych zasada rachunkowości spółdzielczych kas oszczędnościowo - kredytowych (Dz. U. Nr 138, poz. 1550), określającym wymogi wprowadzenia do sprawozdania finansowego. Spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa winna tam wskazać, czy sprawozdanie zostało sporządzone przy założeniu kontynuowania działalności gospodarczej przez kasę w dającej się przewidzieć przyszłości oraz czy nie istnieją okoliczności wskazujące na zagrożenie kontynuowania działalności. Sprzeczne z założeniem racjonalności prawodawcy i spójności systemu prawa byłoby wywodzenie (nota bene nieuzasadnione, zdaniem Kasy) z jednego przepisu, iż kasy nie prowadzą działalności gospodarczej, skoro na mocy innego przepisu spoczywa na nich obowiązek złożenia oświadczenie w przedmiocie działalności gospodarczej. Na marginesie zaznaczyć trzeba, iż domniemywa się zgodność z ustawą aktów podustawowych.

Prawidłowość prezentowanego stanowiska, Jednostka wywodzi również z art. 118 Kodeksu cywilnego. Na gruncie tego przepisu przyjmuje się, że roszczenia spółdzielczych kas oszczędnościowo - kredytowych, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawniają się z upływem lat trzech. Przyjęcie, że do przedawnienia roszczeń tych podmiotów stosuje się dziesięcioletni termin prowadziłoby do ich nieuzasadnionego, jej zdaniem, uprzywilejowania w porównaniu z bankami.

Kolejny argument Wnioskodawcy z zakresu wykładni systemowej odnosi się do art. 297 Kodeksu karnego. Przepis ten penalizuje czyn polegający na wyłudzeniu m.in. kredytu lub pożyczki "od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą" na podstawie ustawy poprzez przedłożenie podrobionego, przerobionego lub poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu albo nierzetelnego pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego. W kręgu pokrzywdzonych przestępstwem, którego znamiona określa ww. przepis znajdują się spółdzielcze kasy oszczędnościowo - kredytowe, co potwierdzają wyroki skazujące.

W konsekwencji, przyjęcie stanowiska przeciwnego do wyżej prezentowanego prowadziłoby - zdaniem Wnioskodawcy - do bezpodstawnego pozbawienia go prawa rozliczania przychodów wg zasad obowiązujących inne podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Opierałoby się to na nieuzasadnionym różnicowaniu podmiotów pozostających w podobnej sytuacji i stąd byłoby niedopuszczalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych rzeczy i praw, wartość otrzymanych świadczeń i inne definitywne przysporzenia podatnika, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi. Co do zasady przychody powstają z momentem ich faktycznego otrzymania.

Wyjątek od tej reguły wprowadza art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, w myśl którego, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten pozwala ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Możliwość ta dotyczy jednak wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

W treści art. 2 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wskazał rodzaje działalności zaliczane do działów specjalnych produkcji rolnej. Nie wprowadził natomiast do omawianej ustawy definicji działalności gospodarczej.

Znaczenie tego pojęcia na gruncie prawa podatkowego zostało jednak wyjaśnione w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej rozumie się przez to każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców. W myśl natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Jak wynika z powołanych unormowań, konstytutywną cechą działalności gospodarczej jest jej zarobkowy charakter. Zarobkowy oznacza przy tym nakierowany na osiągnięcie zysku, mający na celu uzyskanie dochodu. Brak tej cechy przesądza o braku możliwości uznania danej działalności za działalność gospodarczą w rozumieniu prawa podatkowego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie, czy Wnioskodawca ma prawo rozpoznawać dla celów podatkowych przychody należne, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ocena prawna tej kwestii wymaga ustalenia, czy prowadzona przez ten podmiot działalność, stanowiąca źródło jego przychodów, stanowi działalność gospodarczą w powyższym rozumieniu.

Wnioskodawca jest spółdzielczą kasą oszczędnościowo - kredytową. Zasady funkcjonowania tych jednostek normuje ustawa z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.). W myśl art. 2 ww. ustawy, kasa jest spółdzielnią, do której w zakresie nie uregulowanym odmiennie tą ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 - Prawo spółdzielcze (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 z późn. zm.). Celem kas, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie o działalności ubezpieczeniowej. Na mocy art. 3 ust. 2 tej ustawy, kasy prowadzą działalność niezarobkową.

Niezarobkowy charakter działalności wykonywanej przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo - kredytowe wskazuje, że nie prowadzą one działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Za takim wnioskiem przemawia również okoliczność, że działalność ta skierowana jest do członków tych spółdzielni i służy realizacji celów wskazanych w art. 3 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc się do argumentów prezentowanych przez Wnioskodawcę, za niezasadne należy uznać twierdzenie, że spółdzielcze kasy oszczędnościowo - kredytowe, jako spółdzielnie, ex definitione prowadzą działalność gospodarczą. Co prawda, stosownie do art. 1 § 1 Prawa spółdzielczego, spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą, należy mieć jednak na względzie, że przepisy tej ustawy mają zastosowanie do omawianych podmiotów wyłącznie w zakresie nieuregulowanym w ustawie o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych. Skoro zatem przepis o charakterze szczególnym, tj. art. 3 ust. 2 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych stanowi, że jednostki te prowadzą działalność niezarobkową, trudno twierdzić inaczej, na podstawie ogólnego przepisu art. 1 § 1 Prawa spółdzielczego.

Tutejszy organ nie podziela również poglądu Wnioskodawcy, iż zysk, na który nastawiona jest działalność kas stanowi nadwyżka bilansowa, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych. Nadwyżka bilansowa, podobnie jak strata bilansowa, o której mowa w ust. 2 tego artykułu to wyłącznie kategorie rachunkowe.

Co więcej, powołane regulacje jako cel działalności prowadzonej przez omawiane podmioty wskazują wyłącznie gromadzenie środków pieniężnych osób w nich zrzeszonych, udzielanie pożyczek i kredytów tym osobom, przeprowadzanie rozliczeń finansowych na ich zlecenie oraz pośredniczeniu przy zawieraniu przez nie umów ubezpieczenia. W szczególności, w żadnym przepisie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych nie ma mowy o działalności gospodarczej, działalności zarobkowej, czy też zyskach tych jednostek. Przepis art. 3 ust. 2 ww. ustawy jednoznacznie natomiast określa ich działalność jako niezarobkową.

Podsumowując, Wnioskodawca jako spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa prowadzi działalność o charakterze niezarobkowym. Nie jest to zatem działalność gospodarcza w rozumieniu art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej. W konsekwencji, Kasa nie może rozpoznawać przychodów należnych z tej działalności, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85 - 035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.