ITPB3/423-235/14/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku, który wpłynął do tutejszego organu w dniu 30 maja 2014 r. o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego uzupełnionym pismem w dniu 1 września 2014 r., dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zarząd X Spółka Akcyjna z siedzibą w X (dalej: Spółka) jest podmiotem zarządzającym portem morskim o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej (portem morskim w X) w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (dalej: uppm). W ewidencji księgowej Spółki znajdują się obiekty zaliczane do infrastruktury zapewniającej dostęp do portów lub przystani morskich (dalej: infrastruktura dostępowa), o której mowa w art. 5 ust. 1 uppm. Do wskazanych obiektów należy zaliczyć m.in. falochrony, pławy, oświetlenie nawigacyjne, tor podejściowy.

Infrastruktura dostępowa jest położona na szeregu działek stanowiących własność Skarbu Państwa. Elementy infrastruktury dostępowej stały się własnością Spółki w wyniku połączenia jej (inkorporacji) ze spółką, która była ich właścicielem - XY SA. XY SA powstał z kolei w wyniku procesu przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego w spółkę kapitałową. Ostatecznie więc stwierdzić należy, że infrastruktura dostępowa, wybudowana przez poprzedników prawnych Spółki, stała się elementem jej majątku w wyniku szeregu sukcesji uniwersalnych.

Obecnie infrastruktura dostępowa wraz z gruntami, na których jest posadowiona, ujęta jest w ewidencji środków trwałych Spółki. W związku z wykonywaniem ustawowych zadań, związanych także z prowadzeniem działalności gospodarczej, Spółka w ciągu okresu, w którym sprawowała zarząd nad infrastrukturą dostępową poczyniła szereg nakładów na te obiekty, które polegały m.in. na remoncie, rozbudowie czy ulepszeniu infrastruktury dostępowej. Wprawdzie, zgodnie z art. 10 ust. 1 uppm, budowa, modernizacja i utrzymanie infrastruktury dostępowej finansowane mają być ze środków budżetu państwa w wysokości określonej w ustawie budżetowej, to jednak Spółka wykonywała te działania z własnych środków. Wynikało to z faktu, że budżet państwa często nie zapewniał środków finansowych na poziomie wystarczającym na realizację nawet najpotrzebniejszych zadań - takich, bez których działalność portu mogłaby zostać poważnie zakłócona.

W związku z tym, że sytuacja, w której elementy infrastruktury dostępowej widnieją w ewidencji księgowej Spółki jest nieprawidłowa, gdyż ich własność, zgodnie z art. 5 uppm, przysługuje wyłącznie Skarbowi Państwa, w celu uzgodnienia stanu faktycznego z przepisami uppm, Spółka planuje przekazać nieodpłatnie ww. infrastrukturę dostępową wraz z poczynionymi nakładami, Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Urząd Morski. Przekazanie nastąpi w drodze porozumienia, stanowiącego wyłącznie czynność techniczną, polegającą na przekazaniu zarządu nad infrastrukturą dostępową oraz usunięciu jej z ewidencji księgowej Spółki.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że nie była i nie jest właścicielem infrastruktury zapewniającej dostęp do portu, gdyż, zgodnie z art. 5 ustawy o portach i przystaniach morskich, własność tych obiektów przysługuje wyłącznie Skarbowi Państwa i jest wyłączona z obrotu.

Elementy infrastruktury dostępu, o których mowa we wniosku zostały wprowadzone do ewidencji księgowej Spółki jako środki trwałe na podstawie zaprotokołowanych przez notariusza uchwał o połączeniu Spółki ze spółką handlową (spółką Skarbu Państwa), która była ich właścicielem.

Wartość początkową wskazanych we wniosku elementów infrastruktury dostępu ustalono w kwocie wynikającej z ksiąg rachunkowych spółki handlowej, z którą Spółka się połączyła. Wartość ta została następnie podwyższona o nakłady (ulepszenia) dokonane przez Spółkę.

Spółka korzystała i korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nakłady na wskazaną infrastrukturę zostały poniesione przez Spółkę z dochodów podlegających zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazana we wniosku nieprawidłowość wynika z faktu, że jak wspomniano we wniosku, własność obiektów infrastruktury zapewniającej dostęp do portu morskiego w X przysługuje, zgodnie z art. 5 uppm, wyłącznie Skarbowi Państwa w tej sytuacji, ponieważ Spółka nie jest właścicielem obiektów tej infrastruktury, nie powinny one figurować w ewidencji środków trwałych Spółki. Usunięciu tej nieprawidłowości służyć ma czynność techniczna przekazania ich Skarbowi Państwa.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy strata powstała w środkach trwałych w związku z przekazaniem infrastruktury dostępowej Skarbowi Państwa może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy.

Spółka stoi na stanowisku, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obiekty infrastruktury dostępowej powinny być kwalifikowane przez Spółkę jako budowle wybudowane na cudzym gruncie. Kwalifikacja taka wynika z faktu, że obiekty te, w świetle przepisów uppm, nie stanowią i nie mogą stanowić własności Spółki. Jednocześnie jednak nie ulega wątpliwości, że te składniki majątku Skarbu Państwa Spółka wykorzystywała dla celów prowadzonej przez siebie działalności - zarządzania portem morskim. Poniesione przez nią wydatki związane z infrastrukturą dostępową stanowiły więc dla Spółki koszty uzyskania przychodu - w zależności od rodzaju wydatku albo poprzez odpisy amortyzacyjne, albo jako bieżące koszty uzyskania przychodu.

Przekazanie przez Spółkę infrastruktury dostępowej na rzecz Skarbu Państwa będzie wyłącznie czynnością techniczną, co potwierdziła m.in. interpretacja indywidualna nr ITPP2/443-363/14/RS wydana w dniu 22 maja 2014 r. na rzecz Spółki przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy. W istocie rzeczy bowiem, przez cały okres wskazana infrastruktura pozostaje z cywilnoprawnego punktu widzenia własnością Skarbu Państwa, a Spółka jedynie nią zarządza. Z tego powodu czynność przekazania infrastruktury dostępowej nie będzie mogła być uznana za jej zbycie, skoro jej "nabywca" jest już jej właścicielem z mocy samego prawa.

Przekazanie infrastruktury dostępowej Skarbowi Państwa spowoduje, że Spółka będzie zobowiązana do usunięcia z ewidencji środków trwałych przekazywanych elementów tej infrastruktury. Skutkować to będzie zakończeniem podatkowej amortyzacji przekazywanych środków trwałych. Wydatki poniesione przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów (tekst jedn.: wydatki na wytworzenie/ulepszenie infrastruktury dostępowej), nie będą mogły być dalej odnoszone w ciężar kosztów podatkowych w drodze odpisów amortyzacyjnych. Spółka poniesie w związku z powyższym stratę w środkach trwałych w wysokości niezamortyzowanej wartości przekazywanych środków trwałych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 marca 2008 r. (sygn. akt II FSK 58/07) stwierdził, że "odwołanie się w art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.p. do konstrukcji umorzenia środków trwałych oznacza, że pojęcie straty w środkach trwałych łączy on z brakiem możliwości dokonania przez podatnika pełnych odpisów amortyzacyjnych. Straty te powstają więc wówczas, gdy wartość środka trwałego nie może być zrównoważona odpisami amortyzacyjnymi na skutek zaprzestania przez podatnika używania środka trwałego w działalności gospodarczej (zbycie, utrata lub likwidacja środka). Jeżeli część wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego nie została i nie zostanie w przyszłości pokryta odpisami amortyzacyjnymi i przychodem z jego likwidacji lub odpłatnego zbycia, to powstałe straty będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 lub 6 u.p.d.o.p.".

Artykuł 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p. wprowadza zakaz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Analiza tego przepisu wskazuje, że wolą ustawodawcy nie było ustanowienie generalnego zakazu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych, lecz tylko tych strat, które są pokryte odpisami amortyzacyjnymi. Straty w środkach trwałych mogą więc być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem, że spełniają ogólne warunki potrącalności kosztów uzyskania przychodu, określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie organów podatkowych przyjmuje się powszechnie, że straty w środkach trwałych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, o ile nie zostały zawinione przez podatnika. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 23 października 2008 r. (sygn. akt I SA/Ol 380/08) zgodził się ze stanowiskiem organu, że tylko strata niezależna od podatnika i nie wynikająca z jego winy, jest kosztem uzyskania przychodów i ma związek z osiąganymi przychodami (spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy)". W sprawie tej organ odwoławczy słusznie stwierdził, że "w sytuacji zaistnienia takiego zdarzenia, na które podatnik nie ma wpływu, a które skutkuje utratą tego środka trwałego, to zdarzenie to nie może powodować negatywnych skutków dla podatnika w zakresie zaliczenia straty z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów i to tylko w granicach określonych przepisami". Podobne zdanie wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPB5/423-774/09-3/AJ z dnia 25 lutego 2010 r.: "podkreślić bowiem należy, że zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały stanowisko, zgodnie z którym strata może stanowić koszt uzyskania przychodów tylko w przypadku, gdy ma charakter niezależny od podatnika, gdy podatnik nie mógł jej uniknąć".

W sytuacji opisanej w niniejszym wniosku z pewnością nie można przypisać Spółce zawinienia, gdyż konieczność przekazania Skarbowi Państwa infrastruktury dostępowej i wynikająca z niej konieczność zakończenia amortyzacji jest związana z zamiarem dostosowania sytuacji faktycznej do obowiązującego stanu prawnego a nie jest wynikiem dobrowolnej decyzji Spółki.

Zdaniem Spółki, do analizowanej sytuacji nie ma także zastosowania ograniczenie dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabywaniem i ulepszaniem środków trwałych, wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub ulepszenie środka trwałego, pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia takiego środka. A contrario, jeśli zbycie środka trwałego ma charakter nieodpłatny, niezamortyzowana wartość środka trwałego nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Czynność techniczna, jaką jest przekazanie przez Spółkę infrastruktury dostępowej na rzecz Skarbu Państwa, nie może być jednak kwalifikowana jako "zbycie". "Zbyciem" jest bowiem czynność prawna, która przenosi na nabywcę określoną rzecz (prawo do niej) lub prawo majątkowe. "Zbyciem" nie może więc być czynność, która przenosi jedynie techniczne władztwo nad określonym przedmiotem. Dokonywana przez Spółkę czynność nie może być kwalifikowana jako "zbycie" także z tego powodu, że nie ma ona waloru dobrowolności właściwej dla czynności prawnych. Spółka wydając elementy infrastruktury dostępowej Skarbowi Państwa, realizuje jedynie swój obowiązek ustawowy a nie dokonuje czynności, co do której służyłoby jej prawo decydowania o - jej przeprowadzeniu lub powstrzymaniu się od niej. Zasadność takiego poglądu potwierdza indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 26 stycznia 2009 r. Wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-1015/08/MS).

Artykuł 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., wyłącza możliwość zaliczania do kosztów podatkowych strat powstałych w likwidowanych środkach trwałych. Jeżeli likwidacja jest wynikiem zmiany rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności. A contrario, strata powstała w innych okolicznościach niż likwidacja środków trwałych spowodowana zmianą rodzaju prowadzonej działalności, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Stanowisko to znajduje swe potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 53/07, Uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12). Ze względu na fakt, że w niniejszej sprawie przekazanie infrastruktury dostępowej nie jest związane ze zmianą rodzaju prowadzonej, przez Spółkę działalności, przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie znajdzie zastosowania. W sprawie nie będzie miał zastosowania także art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p., gdyż analizowana czynność pomiędzy Spółką a Skarbem Państwa nie jest darowizną, skoro Skarb Państwa z mocy prawa jest właścicielem przejmowanych obiektów.

Zważywszy, że przekazanie infrastruktury dostępowej Skarbowi Państwa w wyniku dostosowania się regulacji wynikających z uppm. Spowoduje utratę możliwości dokonywania przez Spółkę dalszych odpisów amortyzacyjnych od tej infrastruktury, co skutkować będzie powstaniem po stronie Spółki niezawinionej straty w tych środkach.

Przekazanie infrastruktury dostępowej nie stanowi nieodpłatnego zbycia tych środków w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., gdyż jest wyłącznie czynnością techniczną.

Strata w środkach trwałych nie jest związana z likwidacją środków trwałych spowodowaną zmianą rodzaju działalności Spółki. Przekazanie infrastruktury dostępowej nie jest darowizną środków trwałych Spółka uważa, że strata powstała w środkach trwałych w związku z przekazaniem infrastruktury dostępowej Skarbowi Państwa może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy stwierdzić, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego, czy też kontrolnego, w których organ podatkowy zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania dowodowego w oparciu o materiały źródłowe. W przypadku wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, który stanowi podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać oceny treści konkretnych dokumentów, czy postępowania danego podmiotu gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "Ustawa"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Na podstawie art. 15 ust. 6 Ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

A contrario odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych dokonywane z naruszeniem przepisów szczegółowych dotyczących środków trwałych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 Ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16a ust. 2 Ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

* zwane także środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W treści wniosku Spółka wskazała, że "obiekty tej infrastruktury (przyp. wł. infrastruktury dostępowej) nie powinny figurować w ewidencji środków trwałych Spółki (...)". Konsekwencją powyższego jest brak możliwości zaliczenia straty powstałej na błędnie zaliczonych do środków trwałych elementach infrastruktury do kosztów uzyskania przychodów w momencie przekazania ich na rzecz Skarbu Państwa. Jeżeli bowiem dany element nie mógł być zaliczony do środków trwałych Spółki, tzn. nie był środkiem trwałym, to nie można odnosić do niego przepisów, które dotyczą tylko i wyłącznie środków trwałych, czyli składników majątku, które spełniają przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do określonej przez ustawodawcę kategorii.

Odnosząc się do możliwości rozliczenia strat powstałych w nakładach poczynionych przez Spółkę na elementy infrastruktury dostępowej. Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 26 Ustawy, wolne od podatku są dochody podmiotów zarządzających portami lub przystaniami morskimi w części przeznaczonej na budowę, rozbudowę i modernizację infrastruktury portowej oraz na realizację zadań określonych w art. 7 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich (Dz. U. z 2010 r. Nr 33, poz. 179).

Zgodnie natomiast z treścią art. 17 ust. 1a Ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 5a.

W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku Spółka wskazała, że nakłady ponoszone na infrastrukturę dostępową zostały poniesione z dochodów zwolnionych podlegających zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 26 Ustawy. Konsekwencją powyższego jest to, że strata związana z przekazaniem wskazanych nakładów, które ewentualnie można byłoby zakwalifikować jako środki trwałe na podstawie art. 16a ust. 2 Ustawy, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. Zauważyć należy, że wydatkowanie dochodu dokonywane jest w celu realizacji korzyści podatkowych płynących ze zwolnienia określonego dochodu z opodatkowania, nie może tym samym prowadzić do zwiększania kosztów uzyskania przychodów. Kwota wydatkowana na cel preferowany przez ustawodawcę nie może powtórnie wpływać na wynik podatkowy podmiotu korzystającego ze zwolnienia poprzez zwiększenie kosztów. Dochód, stanowi bowiem różnicę przychodów i kosztów podatkowych, zawiera już zatem w sobie element "kosztu" jako jego części składowej. W sytuacji gdy wygenerowany w ten sposób dochód zostaje wydatkowany na preferowane cele i zaliczony do kosztów uzyskania przychodów dochodzi do powtórnego wykorzystania rozliczonych w ramach danego dochodu kosztóww.ydatków, czyli do nieuprawnionego obciążenia wyniku podatkowego podmiotu. Tymczasem wydatkowanie dochodu podlegającego zwolnieniu, w zamyśle ustawodawcy powinno być neutralne podatkowo, w konsekwencji skoro Spółka nakłady na elementy infrastruktury dostępowej do portu, poniosła z dochodu zwolnionego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 26 Ustawy, to tym samym strata powstała w związku z przekazaniem tej infrastruktury nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe, gdyż straty w przekazywanych środkach trwałych nie będą mogły zwiększać kosztów uzyskania przychodów w kontekście przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. Jednocześnie odnosząc się do przytoczonych przez Spółkę rozstrzygnięć organów podatkowych oraz orzeczeń sądowych należy stwierdzić, że zostały one wydane w sprawach, których stany faktyczne w sposób zasadniczy odbiegają od zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, tym samym nie mogły wpływać na sposób rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie wskazać należy, że postępowanie dotyczące wydania interpretacji indywidulanej przepisów prawa podatkowego trzeba odróżnić od postępowania kontrolnego, czy też podatkowego, które prowadzone są na podstawie zgromadzonych dokumentów, dowodów, na podstawie których właściwe organy mogą dokonać oceny postępowania Spółki. W postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji tutejszy organ opiera się tylko i wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, ocenie podlega natomiast własne stanowisko w sprawie przedstawione we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.