ITPB3/423-192b/09/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2009 r. (data wpływu 14 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 stycznia 2008 r. Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego. Przedmiotem leasingu była koparko-ładowarka. Wartość przedmiotu leasingu wynosiła netto 246 016 zł 74 gr. Okres leasingu 35 miesięcy. Warunkiem zawarcia umowy leasingu była zapłata przez Spółkę opłaty administracyjnej (2 517 zł 26 gr netto), opłaty wstępnej (47 827 zł 85 gr netto) oraz ustanowienie wymaganych umową zabezpieczeń. Koparko-ładowarka była ubezpieczona od wszystkich ryzyk w ramach umowy leasingu przez finansującego w Towarzystwie Ubezpieczeń S.A. Spółka, jako korzystający pokrywała koszty ubezpieczenia po otrzymaniu faktury. Odpisów amortyzacyjnych dokonywał Finansujący (leasingodawca). Spółka, jako leasingobiorca zobowiązana była do ponoszenia okresowych opłat leasingowych z góry do 8 dnia każdego miesiąca. Wartość okresowych opłat leasingowych była zmienna i zależna od wysokości stopy bazowej obowiązującej w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego termin zapłaty danej okresowej opłaty leasingowej (stopa bazowa - jeden z elementów przyjętych do kalkulacji wynagrodzenia Finansującego stawkę procentową, zależną od waluty umowy leasingu, w tym przypadku równa wskaźnikowi WIBOR 1M). Wszelkie płatności były wnoszone na konto Finansującego w wysokościach określonych w fakturach. Terminem zakończenia umowy leasingu był ostatni dzień miesiąca, na który przypadała płatność ostatniej okresowej opłaty leasingowej. Po zakończeniu umowy leasingu i wywiązaniu się Spółki ze wszelkich zobowiązań wynikających z umowy, Spółka miała prawo do nabycia przedmiotu leasingu za wartość końcową (2 460 zł 17 gr netto) powiększoną o podatek od towarów i usług. Chęć zakupu Spółka powinna zgłosić w ciągu 14 dni przed upływem terminu zakończenia umowy leasingu.

Spółka wniesioną opłatę administracyjną netto zaliczyła do kosztów działalności w momencie zapłaty a opłatę wstępną podzieliła na 36 rat i zaliczyła do rozliczenia w czasie. 1/36 raty opłaty wstępnej do kosztów podatkowych zaliczała co miesiąc wraz z okresową opłatą leasingową. Koparko-ładowarka była wykorzystywana do działalności statutowej Spółki.

W trakcie trwania umowy leasingu, w dniu 25 kwietnia 2008 r. koparko-ładowarkę skradziono nocą z placu, na którym była przechowywana. Plac był dzierżawiony od mieszkańca miejscowości, w której budowano drogę. Właściciel gruntu w ramach umowy sprawował opiekę nad przechowywanym sprzętem. Natychmiast po stwierdzeniu kradzieży powiadomiono Komendę Policji, Leasingodawcę (Finansującego) oraz Towarzystwo Ubezpieczeniowe.

Wówczas Finansujący zawiadomił Spółkę, iż w tych okolicznościach umowa leasingu wygasła na mocy zapisów w umowie leasingu - "umowa leasingu wygasa z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego, w którym a) Finansujący otrzymał od korzystającego pisemne powiadomienie o zaginięciu, utracie lub zniszczeniu przedmiotu leasingu (potwierdzone przez zakład ubezpieczeń), albo otrzymał z zakładu ubezpieczeń pisemne powiadomienie o szkodzie całkowitej przedmiotu leasingu."

Towarzystwo odmówiło wypłaty odszkodowania i Finansujący (Leasingodawca) zażądał od Spółki 189 418 zł 32 gr odszkodowania w wysokości kwoty zdyskontowanej (suma zdyskontowanych wartości końcowej oraz okresowych opłat leasingowych netto, których termin płatności nie nastąpił do dnia wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy leasingu). Do dnia wygaśnięcia umowy rozliczono 3 985 zł 65 gr opłaty wstępnej, którą zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. Spółka odszkodowanie (189 418 zł 32 gr) i nierozliczoną opłatę wstępną w kwocie 43 842 zł 20 gr zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów.

Koparko-ładowarkę odnaleziono w dniu 17 czerwca 2008 r. W tych okolicznościach oraz z powodu nie wykrycia sprawców, policja sprawę umorzyła. O odzyskaniu sprzętu Spółka powiadomiła Leasingodawcę (Finansującego) i Towarzystwo.

Leasingodawca wówczas uznał Spółkę tytułem zagospodarowania pozostałości (wartość odnalezionej koparki) w kwocie 189 418 zł 32 gr. Spółka zaliczyła tę wartość do przychodów podatkowych. Po dokonaniu oględzin odzyskanego sprzętu stwierdzono, że jest uszkodzony i wymaga dodatkowych nakładów finansowych przywracających jego sprawność. Spółka wyraziła chęć odkupienia koparko-ładowarki. Leasingodawca sprzedał Spółce koparko-ładowarkę w dniu 19 września 2008 r. za kwotę brutto 231 090 zł 35 gr (netto 189 418 zł 32 gr).

Po dokonaniu naprawy, Spółka przyjęła sprawny sprzęt do ewidencji środków trwałych. Na wartość początkową przyjętej do ewidencji koparko-ładowarki miały wpływ kwota netto z zakupu uszkodzonego sprzętu (189 418 zł 32 gr) i wartość netto (8 311 zł 37 gr) dokonanych nakładów (materiał i robocizna) przywracających sprzęt do użytkowania. Razem 197 729 zł 69 gr.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Odpowiedź na pytanie pierwsze zostanie udzielona odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie odpowiedzi na pytanie drugie - Spółka prawidłowo ustaliła wartość początkową przyjętej koparko-ładowarki po jej odkupieniu i naprawie, gdyż spełniły wymogi art. 16a ust. 1 pkt 2 i 16g ust. 1 i 4. Po nabyciu uszkodzoną maszynę naprawiono i zdatną do użytku przyjęto do używania. Okres używania maszyny jest dłuższy niż rok i jest ona wykorzystywana do działalności podstawowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 16a-16 m omawianej ustawy podatkowej.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy podatkowej, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Jednocześnie - w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższych przepisów płynie wniosek, iż celem dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę, koniecznym jest ustalenie wartości początkowej omawianego środka trwałego.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia natomiast - w myśl art. 16g ust. 3 omawianej ustawy - uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. (...).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia kwoty należnej zbywcy. Wobec tego definiując ww. pojęcie należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z treścią art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przez kwotę należną rozumieć zatem należy cenę podlegającą zapłacie sprzedawcy (zbywcy).

W omawianym przepisie ustawodawca określając cenę nabycia, połączył "koszty zakupu" i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość, nazywając je "kosztami związanymi z zakupem środków trwałych naliczonymi do dnia przekazania środka trwałego do używania". Tak zdefiniowane koszty odnoszą się więc zarówno do zakupu, jak i wszelkich działań podmiotu związanych z adaptacją środka trwałego, które kończą się dopiero w momencie przyjęcia środka trwałego do używania.

Tak więc - w przypadku nabycia środków trwałych w drodze kupna - na wartość początkową środka trwałego nabytego odpłatnie składają się: kwota należna sprzedającemu powiększona o inne koszty zakupu oraz inne koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Odnosząc powyższe do postawionego przez Spółkę pytania należy więc stwierdzić, iż Jednostka prawidłowo ustaliła wartość początkową przyjętej do użytkowania koparko-ładowarki. Jednakże podstawą do jej ustalenia jest art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazany przez Spółkę art. 16g ust. 4 dotyczy bowiem ustalenia kosztu wytworzenia w przypadku ustalenia wartości początkowej w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

Jednocześnie podkreślić należy, iż z uwagi na postawione przez Spółkę pytanie oraz jej stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, w ramach niniejszej interpretacji indywidualnej nie zostały poddane analizie pozostałe wskazane w opisie stanu faktycznego sytuacje, które mogą mieć wpływ na przychody i koszty Jednostki.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10 - 562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.