ITPB3/423-149/10/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 30 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2010 r. (data wpływu 6 maja 2010 r.) - dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości tytułem darmym - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości tytułem darmym. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. wezwano Spółkę o jego uzupełnienie. Niniejsze zostało dokonane w dniu 6 maja 2010 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz posadowionego na tym gruncie budynku.

Nadto Spółka jest właścicielem praw wieczystego użytkowania gruntu, na których nie zostały posadowione żadne budynki.

Obecnie Spółka planuje dokonać zrzeczenia się przedmiotowych praw oraz rzeczy na podstawie art. 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zrzeczenie ma odbyć się tytułem darmym, kosztem majątku Spółki.

Przyjęto założenie, iż budynki posadowione na prawie wieczystego użytkowania gruntu zostały wzniesione przez Spółkę, a Spółka dokonała odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywanymi towarami i usługami wykorzystanymi do ich wzniesienia. Nadto, budynki te stanowią budynki użytkowe i nie były przedmiotem wydania w wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przyjęto również założenie, iż przy nabyciu prawa wieczystego użytkowania (nabycie pierwotne lub wtórne) Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Tym samym, w świetle wyżej wskazanego przepisu wydatki poniesione na nabycie (czy to pierwotne czy też wtórne) prawa wieczystego użytkowania gruntu nie stanowią kosztu podatkowego Spółki do momentu odpłatnego zbycia tego prawa.

W ocenie Wnioskodawcy ustawodawca wyraźnie podkreśla, iż wydatki na nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu mogą stać się kosztem podatkowym ale tylko i wyłącznie w przypadku odpłatnego jego zbycia. Skoro zatem Spółka planuje zrzeczenie tego prawa tytułem darmym, to tym samym wydatki na nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu nie będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych Spółki. Nie oznacza to oczywiście, iż Spółka po dokonaniu zrzeczenia prawa wieczystego użytkowania gruntu winna wyłączyć z kosztów podatkowych dotychczas ujmowane w tych kosztach opłaty za wieczyste użytkowanie (wynika to wprost z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) - "z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów"). Z kolei, amortyzacji podlegałby budynek posadowiony przez Spółkę na prawie wieczystego użytkowania gruntu. Tylko i wyłącznie odpłatne zbycie budynku pozwoliłoby ująć w kosztach podatkowych wydatki poniesione przez Spółkę na wybudowanie tego budynku w kosztach podatkowych Spółki (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) zdanie końcowe). Oczywiście, w takim przypadku, do kosztów podatkowych Spółka mogłaby wpisać wartość wydatków poniesionych na wybudowanie budynku po pomniejszeniu tych wydatków o dokonane odpisy amortyzacyjne. W przypadku darowizny środków trwałych, darowizna jako jedna z form zbycia, wyznacza datę zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych (jeżeli są jeszcze naliczane), nie powoduje jednak konieczności jakichkolwiek ich korekt. Skoro Spółka dokonywała odpisów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to fakt przekazania w formie darowizny środka trwałego nie zmiana faktu, iż odpisy już dokonane mogą pozostać kosztem podatkowym. Kosztem podatkowym nie będą jednak mogły być niedokonane jeszcze odpisy amortyzacyjne (niezamortyzowana część wartości początkowej budynku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.