ITPB3/423-142a/10/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu 26 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2010 r. (data wpływu 16 kwietnia 2010 r.) - dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych składki na fundusz promocji wieprzowiny - jest prawidłowe, o ile Wnioskodawca jest zbywcą towaru w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych.

W dniu 26 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. kwalifikacji do kosztów podatkowych składki na fundusz promocji wieprzowiny. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Niniejsze zostało dokonane w dniu 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 8 lipca 2008 r. w oparciu o ustawę z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych.

Jednostka pośredniczy w sprzedaży produktów (trzoda chlewna) wytworzonych w gospodarstwach rolnych członków grupy i pozostałych dostawców do zakładów mięsnych.

W związku z powyższym Wnioskodawca prowadzi skup i sprzedaż, zarabiając 1% od obrotu netto.

Od dnia 1 lipca 2009 r. zakłady mięsne potrącają składkę na fundusz promocji wieprzowiny w wysokości 0,1% od wartości netto zbytego towaru, zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2009 r. (Dz. U. Nr 97, poz. 799). Jedne zakłady przesyłają oświadczenie o wysokości potrąconej składki w zapłacie za daną fakturę, inne - umieszczają adnotację na rozliczeniach uboju świń.

Członkowie Wnioskodawcy podjęli uchwalę o nie potrącaniu składki na fundusz promocji wieprzowiny od poszczególnych rolników (z zapłaty za sprzedane przez nich tuczniki).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego. W zakresie pytania drugiego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Prezentując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - w zakresie pytania pierwszego - Wnioskodawca wskazuje, iż traktuje składkę na fundusz promocji wieprzowiny, jako koszt uzyskania przychodów i nie obciąża tą składką poszczególnych rolników. W przypadku Wnioskodawcy składkę płaci grupa producentów rolnych, jako spółdzielnia na podstawie uchwały członków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile to Wnioskodawca jest zbywcą towaru w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych.

Z dniem 1 lipca 2009 r. weszła w życie ustawa z 22 maja 2009 r. o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych (Dz. U. Nr 97, poz. 799), która reguluje tworzenie, zadania, zasady finansowania, organizację i funkcjonowanie funduszy promocji produktów rolno-spożywczych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, w celu wspierania marketingu rolnego, wzrostu spożycia i promocji produktów rolno-spożywczych tworzy się następujące fundusze promocji:

Na podstawie art. 3 ust. 2 ww. ustawy wpłaty na fundusze promocji, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2-9, są naliczane, w wysokości 0,1% wartości netto, od następujących rzeczy ruchomych, będących przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 tej ustawy, do naliczania, pobierania i przekazywania wpłat na Fundusz Promocji Mięsa Wieprzowego są obowiązani:

Stosownie natomiast do art. 3 ust. 4 ww. ustawy, wpłaty na fundusze promocji, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2-9, są naliczane i pobierane od podmiotów, które zbywają towary na rzecz podmiotów, o których mowa w ust. 3 pkt 1-5, pkt 6 lit. a), pkt 7 oraz pkt 8 lit. a).

Zgodnie z art. 3 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy podmioty, o których mowa m.in. w art. 3 ust. 3 pkt 1 i 2:

Z powyżej przytoczonych przepisów wynika więc, iż przedsiębiorcy zobowiązani są do naliczenia i pobrania wpłaty na Fundusz Promocji Mięsa Wieprzowego i dokonują tego niezależnie od formy prawnej i sposobu prowadzenia rozliczeń podatkowych swojego dostawcy. Ustawa o funduszach promocji produkcji rolno-spożywczych nie reguluje natomiast kwestii pobrania wpłat na Fundusz w relacjach pomiędzy podmiotem, od którego wpłata została pobrana (w przedstawionym stanie faktycznym - Wnioskodawcy), a jego dostawcą, tj. np. producentem rolnym (członkiem Grupy).

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, wyłącznie uzasadnione i udokumentowane wydatki poniesione przez Wnioskodawcę mogą stanowić - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

Fundusz Promocji Wieprzowiny jest tworzony na podstawie ustawy o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych. Wobec tego powstaje z mocy prawa, zatem nie jest funduszem tworzonym przez podatnika w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpisy i wpłaty na ten fundusz mają więc charakter obligatoryjny i mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Należy jednak wskazać, iż w sytuacji, gdyby zbywcą towarów byli poszczególni rolnicy (członkowie Grupy), to na nich ciążyłby obowiązek wpłaty na Fundusz Promocji Wieprzowiny. W takiej sytuacji przedmiotowe wydatki nie spełniałby warunków wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. W konsekwencji nie mogłyby stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.