ITPB3/423-129b/12/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2013 r. (data wpływu 21 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu prowizji bankowych - jest prawidłowe.

W dniu 21 marca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu prowizji bankowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi wymianę gospodarczą z firmami z Rosji. Za sprzedany towar, klient dokonuje zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego w wysokości 100% kwoty należnej za towar. Środki pieniężne nie są bezpośrednio przesyłane na konto Wnioskodawcy, lecz przez bank pośredniczący, który za przelew należności od klienta Wnioskodawcy na konto bankowe Wnioskodawcy pobiera prowizję. Przelew na konto Spółki następuje w kwocie pomniejszonej o pobraną przez bank pośredniczący prowizję.

Na wyciągu bankowym Wnioskodawcy wskazana jest kwota wpłacona na konto oraz specyfikacja przelewu, z którego wynika kwota oryginalna zapłacona przez klienta, kwota pobranej prowizji przez bank pośredniczący, dane faktury za którą realizowana jest płatność. Stan faktyczny:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca może w oparciu o zawartą umowę z klientem dotyczącą obowiązku ponoszenia przez Wnioskodawcę kosztów prowizji bankowej oraz posiadanie wyciągu bankowego, z którego wynika kwota prowizji oraz dane faktury sprzedażowej, której prowizja dotyczy, zaliczyć kwotę prowizji banku pośredniczącego do kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie drugiego stanu faktycznego. Wniosek Spółki w zakresie pierwszego stanu faktycznego zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na:

* to w ocenie Wnioskodawcy, koszty takiej prowizji może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

* pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie już istniejącego źródła przychodów;

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że do uznania poniesionych wydatków za koszty podatkowe niezbędne jest łączne spełnienie obu wymienionych powyżej przesłanek. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, w tym również różnice kursowe.

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dla Spółki przychodem należnym będzie wartość wystawionej dla kontrahenta rosyjskiego faktury sprzedaży.

Z przytoczonych przepisów wynika, że aby określony wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi również zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Do takich kosztów niewątpliwie można zaliczyć koszty związane z obsługą bankową dokonywanych w prowadzonej działalności gospodarczej transakcji finansowych, a więc prowizje i opłaty bankowe. W przedmiotowej sprawie Spółka ponosi wydatki związane z obsługą bankową - prowizje i opłaty bankowe banku pośredniczącego w rozliczaniu transakcji pomiędzy dwoma bankami w transakcjach z kontrahentem rosyjskim dokonującym zapłaty należności wynikającej z wystawionej przez Spółkę faktury.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty prowizji i opłat bankowych banku pośredniczącego w rozliczeniu pomiędzy bankami, pomniejszające należną Spółce zapłatę od kontrahenta zagranicznego będą stanowiły koszt uzyskania przychodów Spółki, gdyż są to wydatki podmiotu obowiązanego do ich uiszczenia, ponoszone w celu zachowania źródła przychodów.

Spółka, jak wskazała w opisie stanu faktycznego, jest zobowiązana do zapłaty prowizji i opłat bankowych, stosowanych przez bank pośredniczący w przelaniu zapłaty pomiędzy tymi bankami. Wobec tego wydatki te mogą stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki. Zatem z uwagi na to, że nie są to wydatki dotyczące innego podmiotu gospodarczego (inny podmiot nie jest zobowiązany do zapłaty tych wydatków) i zostały faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu zachowania źródła przychodów, zgodnie z zawartą umową, a Wnioskodawca posiada dokumenty świadczące o poniesieniu tych wydatków, to kwotę tej prowizji może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,

* nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,

* został właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi wymianę gospodarczą z firmami z Rosji. Za sprzedany towar, klient dokonuje zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego w wysokości 100% kwoty należnej za towar. Środki pieniężne nie są bezpośrednio przesyłane na konto Wnioskodawcy, lecz przez bank pośredniczący, który za przelew należności od klienta Wnioskodawcy na konto bankowe Wnioskodawcy pobiera prowizję. Przelew na konto Spółki następuje w kwocie pomniejszonej o pobraną przez bank pośredniczący prowizję.

Na wyciągu bankowym Wnioskodawcy wskazana jest kwota wpłacona na konto oraz specyfikacja przelewu, z którego wynika kwota oryginalna zapłacona przez klienta, kwota pobranej prowizji przez bank pośredniczący, dane faktury za którą realizowana jest płatność. Wnioskodawca ma również zawarte umowy z kontrahentami, zgodnie z którymi koszty prowizji na terenie kraju kupującego pokrywa kupujący, a na terenie kraju sprzedającego ponosi sprzedający.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została - jak wyjaśniono na wstępie niniejszej interpretacji - od istnienia określonego związku przyczynowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła.

Nie ulega wątpliwości, że wydatki z tytułu prowizji bankowych ponoszone w związku z otrzymywaniem należności od kontrahentów za sprzedany towar za pośrednictwem banku, który je pobiera z powyższego tytułu przejawiają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Stąd też wydatki wynikające z powyższego obowiązku wypada zakwalifikować jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy, co przy spełnieniu wszystkich wyżej wymienionych warunków ustawowych, pozwala je zakwalifikować do kosztów podatkowych.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, iż zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak

z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami

a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka oczekiwała zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nie uzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one - obiektywnie rzecz ujmując - racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Reasumując, stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w świetle którego z uwagi na to, że nie są to wydatki dotyczące innego podmiotu gospodarczego (inny podmiot nie jest zobowiązany do zapłaty tych wydatków) i zostały faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu zachowania źródła przychodów, zgodnie z zawartą umową, a Wnioskodawca posiada dokumenty świadczące o poniesieniu tych wydatków, to kwotę tej prowizji może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - należy uznać za prawidłowe.

Zastrzec należy końcowo, iż tutejszy organ nie dokonał oceny stanowiska Spółki co do możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłat bankowych, bowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.