ITPB2/4511-790/15/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako zakład pracy w ramach działalności Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przeznacza zgodnie z regulaminem środki funduszu między innymi na wypoczynek pracowników w formie turystyki grupowej tj. wycieczek turystyczno - krajoznawczych.

W bieżącym roku dyrektor jako administrator Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, na podstawie regulaminu tego funduszu oraz wniosków pracowników podjęła decyzję o wyjeździe podczas wakacji na wycieczkę do Turcji. Chętni pracownicy złożyli wnioski o przyznanie świadczenia z funduszu socjalnego z przeznaczeniem dofinansowania wypoczynku i jednocześnie wnioski o dokonywanie comiesięcznych potrąceń kwot należnych za wycieczkę w wysokości różnicy między kwotą ewentualnego dofinansowania a całkowitym kosztem wyjazdu, na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych szkoły.

Dyrektor rozpatrzyła wnioski pozytywnie i przyznała pracownikom prawo do dofinansowania wg zasad regulaminu funduszu socjalnego, uzależniając jego wysokość od sytuacji materialnej pracownika.

Na podstawie konkursu ofert została wybrana firma turystyczna, z której usług Wnioskodawca już wcześniej korzystał i która przedłożyła najkorzystniejszą propozycję. Wnioskodawca zawarł umowę z Biurem Turystycznym na organizację wyjazdu turystyczno - wypoczynkowego do Turcji w dniach 8 lipca - 15 lipca 2015 r., dla pracowników, którzy zadeklarowali chęć wyjazdu. Postanowienia umowy zawartej z Biurem Turystycznym określały warunki płatności na 3 raty. Termin płatności dwóch rat przypadał przed wyjazdem jako zaliczki, trzecia rata miała być dokonana po wykonaniu usługi, jako rozliczenie końcowe wszystkich kosztów wyjazdu. Wnioskodawca zapłacił zaliczki zgodnie z umową ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Biuro potwierdziło wpłaty zaliczek fakturą VAT- marża. Trzecia rata nie została zapłacona.

Dwa dni przed wyjazdem dyrektor dowiedziała się z mediów, że właściciel Biura zaginął i klienci z innych instytucji nie wyjechali na wypoczynek wykupiony w tym biurze. Sprawa została zgłoszona na policję. Okazało się, że nie był zarezerwowany ani samolot ani hotel w Turcji wskazany w umowie. Wnioskodawca został oszukany, umowa nie została zrealizowana, wyjazd nie doszedł do skutku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przyznane pracownikom dofinansowanie do nieodbytej wycieczki należy traktować jako przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu.

Wnioskodawca uważa, że świadczenie nie zostało spełnione i nie można przypisywać pracownikom przychodu, którego nie otrzymał. Pracownicy nie tylko, że nie skorzystali z przysługującego im świadczenia, to ponieśli stratę w wysokości potrąconych wynagrodzeń na poczet wycieczki, która nie doszła do skutku. Wprawdzie dyrektor podjęła decyzję o przyznaniu świadczeń, lecz spełnienie tego świadczenia uzależnione było od uczestnictwa w wycieczce, czego potwierdzeniem mogłoby być ostateczne rozliczenie z Biurem Podróży i faktyczny udział w wyjeździe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 tej ustawy-za dochód będący podstawą ustalania zaliczki ze stosunku pracy, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody pracownicze oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania przychodów oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika. Wszystkie powyższe przepisy mówią o przychodzie uzyskanym, a nie przyznanym.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. uznał, że nieodpłatnymi świadczeniami są wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenia majątkowe o indywidualnie określonej wartości.

Zdaniem Trybunału to, czy pracownik uzyskał dochód, zależy od tego czy skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę i czy przyniosło to pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku. Pracodawca (Wnioskodawca), zawierając umowę z Biurem Turystycznym oferował pracownikowi częściowo odpłatny wypoczynek, ale nie ze swojej winy, świadczenia tego nie spełnił.

Zdaniem Wnioskodawcy pracownik nie otrzymał świadczenia, gdyż nie brał udziału w wycieczce, do której przypisane było przyznane dofinansowanie. Zatem nie uzyskał z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przywołanych przepisów art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że na ich gruncie ustawodawca operuje pojęciem "dochodu" oraz "przychodu". Pojęcia te mają konkretne, określone i ugruntowane znaczenie. Normatywna treść pojęcia "dochodu", jak i "przychodu", odnosi się do sfery faktów, a mianowicie konkretnego i wymiernego przysporzenia majątkowego, w związku z którym po stronie podatnika pojawia się konkretna wartość majątkowa.

Zatem aby mówić o uzyskaniu przychodu świadczenie musi być otrzymane czy też w niektórych przypadkach postawione do dyspozycji.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca jako zakład pracy w ramach działalności Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przeznacza zgodnie z regulaminem środki funduszu między innymi na wypoczynek pracowników w formie turystyki grupowej tj. wycieczek turystyczno - krajoznawczych.

W bieżącym roku dyrektor jako administrator Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, na podstawie regulaminu tego funduszu oraz wniosków pracowników podjęła decyzję o wyjeździe podczas wakacji na wycieczkę do Turcji. Chętni pracownicy złożyli wnioski o przyznanie świadczenia z funduszu socjalnego z przeznaczeniem dofinansowania wypoczynku i jednocześnie wnioski o dokonywanie comiesięcznych potrąceń kwot należnych za wycieczkę w wysokości różnicy między kwotą ewentualnego dofinansowania a całkowitym kosztem wyjazdu, na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych szkoły.

Dyrektor rozpatrzyła wnioski pozytywnie i przyznała pracownikom prawo do dofinansowania wg zasad regulaminu funduszu socjalnego, uzależniając jego wysokość od sytuacji materialnej pracownika.

Na podstawie konkursu ofert została wybrana firma turystyczna, z której usług Wnioskodawca już wcześniej korzystał i która przedłożyła najkorzystniejszą propozycję. Wnioskodawca zawarł umowę z Biurem Turystycznym na organizację wyjazdu turystyczno - wypoczynkowego do Turcji w dniach 8 lipca - 15 lipca 2015 r., dla pracowników, którzy zadeklarowali chęć wyjazdu. Postanowienia umowy zawartej z Biurem Turystycznym określały warunki płatności na 3 raty. Termin płatności dwóch rat przypadał przed wyjazdem jako zaliczki, trzecia rata miała być dokonana po wykonaniu usługi, jako rozliczenie końcowe wszystkich kosztów wyjazdu. Wnioskodawca zapłacił zaliczki zgodnie z umową ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Biuro potwierdziło wpłaty zaliczek fakturą VAT- marża. Trzecia rata nie została zapłacona.

Dwa dni przed wyjazdem dyrektor dowiedziała się z mediów, że właściciel Biura zaginął i klienci z innych instytucji nie wyjechali na wypoczynek wykupiony w tym biurze. Sprawa została zgłoszona na policję. Okazało się, że nie był zarezerwowany ani samolot ani hotel w Turcji wskazany w umowie. Wnioskodawca został oszukany, umowa nie została zrealizowana, wyjazd nie doszedł do skutku.

Z treści wniosku wynika zatem, że organizowana przez Wnioskodawcę wycieczka do Turcji nie doszła do skutku i w konsekwencji pracownik oferowanego przez Wnioskodawcę świadczenia w postaci wycieczki nie otrzymał. W rezultacie nie może być mowy, że po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe generujące przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, nie sposób uznać, że w przedstawionej we wniosku sytuacji pracownik uzyskał przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.