ITPB2/4511-612/15-3/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 22 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 12 sierpnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowych do celów prywatnych pracownika - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem w dniu 12 sierpnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych, jak również w ograniczonym zakresie do celów prywatnych. W przypadku przejazdów prywatnych pracownik zobowiązany jest do poniesienia kosztów paliwa we własnym zakresie. Jazdy do celów prywatnych są odpłatne i pracownicy ponoszą koszt przejechanych prywatnie kilometrów, w ten sposób, że co miesiąc wystawiana jest faktura VAT ryczałtowa za 200 km prywatnych przejazdów (na kwotę 123 zł brutto), a następnie na koniec roku, w przypadku przekroczenia tego limitu wystawiana jest ostateczna faktura VAT za przejechane prywatne kilometry powyżej ww. limitu. Kwoty brutto tych faktur potrącane są co miesiąc z wynagrodzenia netto pracownika. System taki funkcjonował w Spółce jeszcze przed wejściem w życie aktualnie obowiązujących zapisów art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jest zawarty w regulaminie używania samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spółka jako płatnik jest zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z udostępnieniem samochodu służbowego na cele prywatne i czy w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, taką sytuację należy uznać za świadczenie częściowo odpłatne i po stronie pracownika (podatnika) opodatkować odpowiednio różnicę pomiędzy kwotą 250 zł, a 123 zł lub 400 zł, a 123 zł w zależności od pojemności silnika samochodu służbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że pracownik ponosi pełen koszt jazd prywatnych nie zachodzi sytuacja określona w art. 12 ust. 1 pkt 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. że mamy tutaj do czynienia z pełną odpłatnością i spółka jako płatnik nie ma obowiązku opodatkowania różnicy po stronie pracownika. Pełen koszt przejazdów prywatnych wynika z tego, że pracownik płaci (przez potrącenie z wynagrodzenia netto) za:

* faktycznie prywatnie przejechane kilometry,

* zobowiązany jest do samodzielnego pokrycia kosztów paliwa z tytułu tych przejazdów,

* stawka w wysokości 0,50 zł/k.m. (służąca przeliczeniu kilometrów na złote zawiera pokrycie wszystkich innych kosztów ponoszonych przez firmę w związku z jazdami prywatnymi pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy uznać tym samym każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 2c ww. ustawy jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje zatem wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikowi.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca (Spółka) udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych, jak również w ograniczonym zakresie do celów prywatnych. W przypadku przejazdów prywatnych pracownik zobowiązany jest do poniesienia kosztów paliwa we własnym zakresie. Jazdy do celów prywatnych są odpłatne i pracownicy ponoszą koszt przejechanych prywatnie kilometrów, w ten sposób, że co miesiąc wystawiana jest faktura VAT ryczałtowa za 200 km prywatnych przejazdów (na kwotę 123 zł brutto), a następnie na koniec roku, w przypadku przekroczenia tego limitu wystawiana jest ostateczna faktura VAT za przejechane prywatne kilometry powyżej ww. limitu. Kwoty brutto tych faktur potrącane są co miesiąc z wynagrodzenia netto pracownika. System taki funkcjonował w Spółce jeszcze przed wejściem w życie aktualnie obowiązujących zapisów art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jest zawarty w regulaminie używania samochodów służbowych.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnić należy, iż ustawodawca w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalił wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Zatem uznać należy, że w sytuacji gdy odpłatność na podstawie zawartej umowy o używanie samochodu służbowego do celów prywatnych została ustalona na kwoty mniejsze aniżeli wynikające z art. 12 ust. 2a ustawy, tj. poniżej 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 i 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3, pracownik uzyskuje świadczenie częściowo odpłatne i zastosowanie znajduje art. 12 ust. 2c ww. ustawy.

W konsekwencji pracownik uzyskuje przychód ze stosunku pracy w wysokości różnicy pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika na podstawie zawartej umowy.

Wyjaśnienia wymaga również, iż ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia wynikająca z art. 12 ust. 2a ustawy obejmuje wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikowi. W sytuacji zatem gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na paliwo wykorzystywane przez pracownika w celach innych niż służbowe, wówczas wartość tegoż paliwa ustalona na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy.

Reasumując, z uwagi na fakt, że odpłatność na podstawie zawartej umowy o używanie samochodu służbowego do celów prywatnych została ustalona na kwoty mniejsze, aniżeli wynikające z art. 12 ust. 2a ustawy, pracownik uzyskuje świadczenie częściowo odpłatne i w konsekwencji przychód ze stosunku pracy w wysokości różnicy pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika na podstawie zawartej umowy. Od tak ustalonego przychodu Spółka jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.