ITPB2/4511-404/15/ENB - PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez kadrę zarządczą samochodów służbowych w celach przejazdu z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez kadrę zarządczą samochodów służbowych w celach przejazdu z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez kadrę zarządczą samochodów służbowych w celach przejazdu z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jest właścicielem oraz użytkuje na podstawie umowy leasingu samochody (dalej określane łącznie jako: samochody służbowe), które są wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz Prezesa Zarządu pełniącego funkcję na podstawie uchwały wspólników i otrzymującego wynagrodzenie na podstawie uchwały w szczególności dla realizacji przez wskazane osoby celów związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Podstawowym celem przyznania osobom fizycznym możliwości korzystania z samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych realizowanych w ramach ich pracy oraz pełnionych funkcji, które wymagają dyspozycyjności oraz częstych wyjazdów poza siedzibę Spółki. W praktyce, samochody użytkowane są przez osoby, od których wymagana jest dyspozycyjność i mobilność związane z koniecznością zapewnienia ciągłości prowadzenia produkcji, niezakłóconego procesu dostaw, a także podejmowania niezbędnych działań w zakresie zarządzania i reprezentacji, w tym w kontaktach handlowych oraz kontaktach z organami administracji oraz władzami skarbowymi.

Mając na uwadze powyższe cele samochody służbowe dzielą się na dwie grupy:

* pojazdy będące własnością Spółki, ogólnodostępne dla pracowników danego działu, nie przypisane do konkretnych pracowników, wykorzystywane przez pracowników w celu wykonania powierzonych im obowiązków w godzinach pracy; po wykonaniu zadania służbowego, zostają one odstawione na parking znajdujący się na terenie Spółki. Samochody służbowe z tej grupy nie są wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych;

* pojazdy użytkowane przez Spółkę na podstawie umów leasingu, przypisane konkretnym osobom należącym do kadry zarządzającej, kierowniczej obejmującej m.in.: prezesa zarządu, dyrektora naczelnego, głównego księgowego, dyrektora produkcji, kierownika zamówień (dalej określani łącznie jako: kadra zarządcza). W odniesieniu do tej grupy samochodów służbowych istnieje nakaz ich parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania osób, do których zostały przypisane pojazdy. Celem nakazu jest w szczególności zachowanie gotowości do wykonywania pracy i zapewnienia wyższej dyspozycyjności i mobilności kadry zarządczej, a także zapewnienie dbałości o powierzone mienie.

Kadra zarządcza ma również prawo użytkowania samochodów służbowych dla celów prywatnych, co wiąże się z powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu używania samochodów dla celów prywatnych w postaci:

* ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz

* ryczałtu mającego pokryć koszty ich eksploatacji w jazdach prywatnych (kwota ryczałtu określona przy użyciu szacowanej liczby kilometrów przejechanych prywatnie, średniego spalania danego pojazdu oraz cen paliwa).

W stosunku do wskazanego przychodu Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka wskazuje, iż zgodnie z regulaminem użytkowania samochodów służbowych obowiązującym w Spółce, przyjmuje się, że do obowiązków kadry zarządczej, którym powierzono samochody należy w szczególności

* parkowanie oraz garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do realizacji celu służbowego,

* należyte zabezpieczenie samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również utrzymywanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym,

* przestrzeganie warunków technicznych eksploatacji pojazdu,

* zwrot samochodu wraz z przekazanym wyposażeniem dodatkowym w stanie niepogorszonym ponad stan wynikający z normalnego zużycia eksploatacyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym przejazdy na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania osób należących do kadry zarządczej, będącym także miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy / pełnienia funkcji stanowią jazdy służbowe i w konsekwencji, czy Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie osób należących do kadry zarządczej i do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym przejazdy na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania osób należących do kadry zarządczej, będącym także miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy / pełnienia funkcji stanowią jazdy służbowe i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie osób należących do kadry zarządczej i do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w następstwie takich przejazdów.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy, zaliczki te pobierane są miesięcznie w wysokości uzależnionej od osiąganego dochodu. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy, za dochód należy rozumieć m.in. uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ustawy pomniejszone o koszty.

Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 osobom określonym w art. 3 ust. 1 są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4. zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponadto, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia 2015 r. przepisami art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Jednocześnie zgodnie z ust. 2b, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych powyżej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 12 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze powyższe regulacje, jakkolwiek Spółka jest świadoma obowiązku rozpoznania przychodu po stronie kadry zarządczej z tytułu użytkowania samochodów służbowych dla celów prywatnych i posiada odpowiednie regulacje wewnętrzne w tym zakresie, to jednak stoi na stanowisku, że powyższe nie znajduje zastosowania dla przejazdów osób należących do kadry zarządczej odbywanych na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania (będące również miejscem parkowania / garażowania pojazdu) a miejscem wykonywania obowiązków, bowiem te mają na celu zapewnienie dostępności samochodów kadrze zarządczej i tym samym ułatwienie wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki. Obowiązki te wymagają dyspozycyjności oraz mobilności, i mogą być lepiej spełniane dzięki samochodom służbowym znajdującym się zawsze w pobliżu miejsca zamieszkania kadry zarządczej.

Powyższe wynika ze specyfiki zadań przypisanych do poszczególnych stanowisk/funkcji, które związane są m.in. z odpowiedzialnością za utrzymanie ciągłości procesów produkcyjnych, reakcji na ewentualne nieprzewidziane okoliczności w firmie, czy też konieczność podejmowania niezbędnych działań w zakresie zarządzania, reprezentacji i prowadzenia spraw Spółki. Z tego też względu, możliwość szybkiego dostępu do samochodu służbowego i gotowość do realizacji zadań służbowych uznać należy za element kluczowy z punktu widzenia zapewnienia dyspozycyjności wskazanych osób, która jest wymagana przy zajmowanych przez nich stanowiskach.

Kolejnym argumentem świadczącym o służbowym charakterze przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania (będącym również miejscem parkowania / garażowania pojazdu) a miejscem wykonywania obowiązków jest fakt, że zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce osoby należące do kadry zarządczej są odpowiedzialne za zapewnienie pojazdom warunków umożliwiających w najwyższym możliwym stopniu ich należyte zabezpieczenie przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również utrzymywanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym. Powyższe umożliwia również spełnienie jednego w ważnych warunków określonych w regulaminie, tj. zwrotu pojazdu wraz z przekazanym wyposażeniem dodatkowym w stanie niepogorszonym ponad stan wynikający z normalnego zużycia eksploatacyjnego, co może mieć także wpływ na ewentualne zobowiązania Spółki wobec leasingodawcy.

Dodatkowo w przypadku osób należących do kadry zarządczej będących pracownikami, zgodnie z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Oznacza to również, że dbałość o powierzone mienie należy do obowiązków pracowniczych i jest realizacją celu służbowego. Należy przy tym wskazać, iż jakkolwiek wspomniane regulacje nie dotyczą zasadniczo Prezesa Zarządu pełniącego funkcję na podstawie uchwały wspólników i otrzymującego wynagrodzenie na podstawie uchwały to jednak w praktyce, ze względu na obowiązek równego traktowania, w odniesieniu do wskazanych obowiązków wobec Spółki, również w odniesieniu do Prezesa Zarządu można przyjąć analogiczną argumentację.

Zdaniem Spółki, przytoczone powyżej argumenty potwierdzają, że możliwość parkowania pojazdu przez kadrę zarządczą w miejscu zamieszkania stanowi realizację celów Spółki poprzez posiadanie zespołu, którego dyspozycyjność może wpływać na efektywniejsze wykonywanie powierzonych im zadań oraz pełnionych funkcji, a także lepszą dbałość o bezpieczeństwo powierzonego majątku. Spółka wskazuje, iż Jej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych.

Dla przykładu wskazać można interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 grudnia 2014 r. sygn. IBPBII/1/415-773/14/BD, w której wskazano m.in. że, przejazdy służbowym samochodem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest: dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Spółkę zasadach parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo: a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych. Podobnie stwierdzono w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r. (sygn. IPPB2/415-104/14-2/PW), w której można przeczytać m.in., że przejazdy Wnioskodawcy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego w miejscu jego pobytu w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom Wnioskodawcy lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy.

Analogiczne stanowisko potwierdzają również m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. IBPBII/1/415-366/13/BD, czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 grudnia 2014 r. sygn. ITPB2/415-820/14/IL lub Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 stycznia 2014 r., sygn. ILPB2/415-1072/13-2/WM.

Reasumując, w opinii Spółki, mając na uwadze obowiązek dyspozycyjności oraz mobilności osób należących do kadry zarządczej, a także nałożony na nich obowiązek zapewnienia pojazdom warunków umożliwiających w najwyższym możliwym stopniu ich należyte zabezpieczenie przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również utrzymywanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, co wiąże się z wyznaczeniem miejsca parkowania w miejscu zamieszkania i zostało określone w regulaminie przejazdy osób należących do kadry zarządczej, przejazdy na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania (będącego również miejscem parkowania / garażowania pojazdu) a miejscem pracy stanowią przejazdy służbowe i Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w następstwie takich przejazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych uznaje się natomiast, iż nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i inne świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszelkie świadczenia które pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowią wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej - podlegają opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Na podstawie art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1 ustawy).

Z treści wniosku wynika, iż Spółka jest właścicielem oraz użytkuje na podstawie umowy leasingu samochody (dalej określane łącznie jako: samochody służbowe), które są wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz Prezesa Zarządu pełniącego funkcję na podstawie uchwały wspólników i otrzymującego wynagrodzenie na podstawie uchwały w szczególności dla realizacji przez wskazane osoby celów związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Podstawowym celem przyznania osobom fizycznym możliwości korzystania z samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych realizowanych w ramach ich pracy oraz pełnionych funkcji, które wymagają dyspozycyjności oraz częstych wyjazdów poza siedzibę Spółki. W praktyce, samochody użytkowane są przez osoby, od których wymagana jest dyspozycyjność i mobilność związane z koniecznością zapewnienia ciągłości prowadzenia produkcji, niezakłóconego procesu dostaw, a także podejmowania niezbędnych działań w zakresie zarządzania i reprezentacji, w tym w kontaktach handlowych oraz kontaktach z organami administracji oraz władzami skarbowymi.

Mając na uwadze powyższe cele samochody służbowe dzielą się na dwie grupy:

* pojazdy będące własnością Spółki, ogólnodostępne dla pracowników danego działu, nie przypisane do konkretnych pracowników, wykorzystywane przez pracowników w celu wykonania powierzonych im obowiązków w godzinach pracy; po wykonaniu zadania służbowego, zostają one odstawione na parking znajdujący się na terenie Spółki. Samochody służbowe z tej grupy nie są wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych;

* pojazdy użytkowane przez Spółkę na podstawie umów leasingu, przypisane konkretnym osobom należącym do kadry zarządzającej, kierowniczej obejmującej m.in.: prezesa zarządu, dyrektora naczelnego, głównego księgowego, dyrektora produkcji, kierownika zamówień. W odniesieniu do tej grupy samochodów służbowych istnieje nakaz ich parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania osób, do których zostały przypisane pojazdy. Celem nakazu jest w szczególności zachowanie gotowości do wykonywania pracy i zapewnienia wyższej dyspozycyjności i mobilności kadry zarządczej, a także zapewnienie dbałości o powierzone mienie.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z regulaminem użytkowania samochodów służbowych obowiązującym w Spółce, przyjmuje się, że do obowiązków kadry zarządczej, którym powierzono samochody należy w szczególności

* parkowanie oraz garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do realizacji celu służbowego,

* należyte zabezpieczenie samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również utrzymywanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym,

* przestrzeganie warunków technicznych eksploatacji pojazdu,

* zwrot samochodu wraz z przekazanym wyposażeniem dodatkowym w stanie niepogorszonym ponad stan wynikający z normalnego zużycia eksploatacyjnego.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika bowiem z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika więc, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Analogicznie realizacja obowiązków związanych z pełnieniem funkcji Prezesa Zarządu Spółki, nie może powodować, że po stronie Prezesa Zarządu powstanie dodatkowy przychód.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, będącym jednocześnie miejscem zamieszkania, a mające na celu należyte zabezpieczenie samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem nie skutkuje dla kadry zarządczej powstaniem przychodu. W konsekwencji również przejazdy z miejsca garażowania (zamieszkania) do miejsca pracy i z powrotem, mające na celu zapewnić pracownikom i Prezesowi Zarządu mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków, nie generują dla tych osób przychodu ze stosunku pracy lub działalności wykonywanej osobiście. Przychód nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, gdzie garażowany jest samochód stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki, a także zapewniają wskazanym we wniosku osobom wymaganą od nich mobilność oraz dyspozycyjność.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników i Prezesa Zarządu samochodem służbowym z miejsca parkowania lub garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem - o ile nie służą celom osobistym tych osób lecz wykonywane są w ramach realizacji nałożonych na nich przez Spółkę obowiązków - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, którego wartość stanowiłaby przychód w myśl art. 12 ust. 1 lub art. 13 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu ze stosunku pracy i działalności wykonywanej osobiście oraz obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.