ITPB2/4511-21/16/BK - Ustalenie obowiązków płatnika w związku z organizacją imprezy integracyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z organizacją imprezy integracyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 5 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z organizacją imprezy integracyjnej.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski. Głównym przedmiotem tej działalności jest sprzedaż nowych samochodów osobowych. Dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, w związku z czym jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych wynagrodzeń.

Rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wymaga, aby pracownicy (głównie sprzedawcy) charakteryzowali się odpowiednim poziomem motywacji, zaangażowania i zadowolenia z wykonywanej pracy, gdyż jest to niezbędne dla osiągania założonych celów sprzedażowych. W związku z powyższym Wnioskodawca może organizować różnego rodzaju wydarzenia i spotkania, określane mianem "imprez integracyjnych. Imprezy integracyjne mają różnorodną formę, np. otwartych imprez plenerowych o charakterze sportowym czy kulturalnym, pikników rodzinnych, spotkań mikołajkowych, adresowanych do mniej lub bardziej określonej liczby adresatów - w zależności od charakteru danej imprezy mogą w niej brać udział pracownicy, członkowie rodzin pracowników, byli pracownicy czy obecni i potencjalni klienci Wnioskodawcy. Imprezy mogą być finansowane w całości ze środków Wnioskodawcy (nie pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych), ale niekiedy również uczestnicy imprez integracyjnych mogą partycypować w kosztach organizacji imprezy. Najczęściej Wnioskodawca w ramach organizacji imprez integracyjnych ponosi koszty wynajmu sali, w której ma być organizowana impreza, cateringu, rozrywek zapewnianych uczestnikom (zawody sportowe, oprawa muzyczna itd.) czy koszty transportu. Podczas imprez uczestnicy mogą korzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmy wynajmowane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż uczestnicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, jednocześnie nie jest ewidencjonowana ilość spożytych produktów oraz poziom aktywności w zakresie udziału w atrakcjach, rozrywkach udostępnionych szerokiemu gronu uczestników biorących udział w imprezie.

Organizując imprezę Wnioskodawca najczęściej zawiera umowę z firmą zewnętrzną, od której otrzymuje fakturę, wskazującą łączny koszt imprezy - należne wynagrodzenie po stronie świadczącego usługę. W znakomitej większości przypadków, w zawieranych umowach wskazuje się szacunkową ilość uczestników, która może wziąć udział w imprezie integracyjnej. Na podstawie takiej faktury ustala się skalę imprezy, a w konsekwencji minimalny zakres usług np. gastronomicznych, do których zobowiązuje się firmę świadczącą usługę.

Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, czy pikników rodzinnych ustalenie dokładnej liczby uczestników może być niemożliwe, ponieważ uczestnicy nie są w żaden sposób legitymowani. W przypadku żadnej z imprez nie jest możliwe ustalenie, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji (nie ma możliwości pomiaru zużycia posiłków, napojów czy uczestnictwa w zabawach).

Udział w imprezach integracyjnych niekiedy może być obowiązkowy, w szczególności wówczas, gdy impreza odbywa się w godzinach pracy. Imprezy mogą być powiązane z realizacją określonych potrzeb zakładu pracy, np. prezentacją osiągnięć, omówieniem planu rocznego, rozdaniem nagród dla pracowników itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do realizowanych świadczeń na rzecz pracowników w postaci organizacji imprez Wnioskodawca zobowiązany jest obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość imprezy integracyjnej nie powinna powiększyć podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych u pracowników, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca - zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c u.p.d.o.f.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych,

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Wnioskodawca podkreśla, że ustawodawca doprecyzował, iż w sytuacji, gdy przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Według Wnioskodawcy z brzmienia art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ustawodawca wyraźnie podzielił możliwe do uzyskania przez pracowników przychody na dwie grupy: pieniądze i wartości pieniężne, które stają się przychodem w momencie ich postawienia do dyspozycji, tj. niezależnie od faktu ich otrzymania (odebrania) przez pracownika oraz świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia, które stają się przychodem z chwilą ich otrzymania przez pracownika.

Z powyższego wynika, że samo postawienie do dyspozycji pracownika możliwości skorzystania z określonych usług nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych Na gruncie przepisów tej ustawy pojęcia "postawienia do dyspozycji" i "otrzymania" świadczenia są wyraźnie rozróżnione, zatem przyjmując racjonalność ustawodawcy nie można uznać, że są to pojęcia tożsame. Dokonując wykładni językowej pojęcia "postawienia do dyspozycji" - zdaniem Wnioskodawcy - należy uznać, iż po stronie odbiorcy nie musi zaistnieć rzeczywiste odebranie świadczenia, aby powstał przychód podlegający opodatkowaniu. Dokonując wnioskowania a contrario, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Zatem w celu wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tymże przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. Nie jest bowiem możliwe ustalenie wartości świadczeń w sposób inny, niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wartość świadczenia winna zostać określona według metody wskazanej w ustawie, a nie według dowolnie przyjętej koncepcji, która nie ma ustawowego oparcia. W większości przypadków nie można postawić znaku równości pomiędzy usługami nabywanymi przez pracodawcę a usługami oferowanymi czy też wyświadczonymi pracownikom. Ponadto, przyjęcie, że świadczeniem jest prawo do otrzymania przesądza o braku możliwości zastosowania art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. W istocie - według Wnioskodawcy - mamy do czynienia z "prawem do korzystania z usługi zakupionej" a nie korzystaniem z "usługi zakupionej". W opinii Wnioskodawcy samo uczestnictwo pracowników w organizowanej imprezie, nawet przy możliwości określenia uczestników z imienia i nazwiska (podpisanie listy obecności) nie skutkuje możliwością ustalenia prawidłowego przychodu u każdego z uczestników. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż co do zasady każdy pracownik korzysta ze świadczeń w różnym stopniu. Niewykluczona jest też sytuacja, iż pracownik bierze udział w imprezie firmowej, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń.

Zatem Wnioskodawca nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które pracownik faktycznie otrzyma, ponieważ jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń w szerszym zakresie, niż przypadający na jedną osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia. Wnioskodawca jako potencjalny płatnik nie jest w stanie stwierdzić, który z pracowników skonsumował więcej lub mniej posiłków czy napoi, pozostawionych do dyspozycji. Zdaniem Wnioskodawcy nie można dokonać prostego działania matematycznego, polegającego na zsumowaniu wszelkich kosztów organizowanej imprezy, szczególnie w przypadku, gdy zakup towarów i usług związanych z organizacją imprezy jest dokumentowany jedną kwotą, a następnie podziale tej kwoty na każdego pracownika, gdyż w takiej sytuacji doszłoby do przypisania pracownikom przychodu o charakterze czysto statystycznym, tj. w konkretnym przypadku nierealnym. Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw prawnych do wykonania takiego działania. Powyższe stanowisko - zdaniem Wnioskodawcy - potwierdza m.in. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. (sygn. akt I SA/Wr 1326/08) lub wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 października 2011 r., (sygn. akt I SA/Sz 695/11).

Wnioskodawca podkreśla, iż w związku z faktem, iż nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, wobec tego nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto, otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób. W konsekwencji, zgodnie z tezą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2010 r., (sygn. akt II FSK 1989/08) zastosowanie znajdzie zasada impossibilium nulla obligatio est. Brak bowiem możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż imprezy integracyjne stanowią narzędzie motywacji pozafinansowej, które odwołują się do bardziej złożonych potrzeb pracowników, takich jak potrzeba przynależności, akceptacji, komunikacji. Nie stanowią natomiast zapłaty (rekompensaty) za pracę wykonywaną przez pracownika w ramach przydzielonych mu obowiązków służbowych. W ocenie Wnioskodawcy spotkania integracyjne, mając na uwadze w szczególności zmianę uwarunkowań ekonomicznych, demograficznych nie stanowią aktualnie dla pracownika dodatkowego benefitu mającego wymierny walor finansowy. W większości przypadków obecność na imprezie stanowi swojego rodzaju obowiązek pracowniczy, przeważnie realizowany w czasie wolnym. Udział w imprezie nie jest dla pracownika formą nagrody i nie jest efektem wykonania określonego zadania, jest zaś ofertą, z której atrakcyjności w zasadzie korzysta sam pracodawca, mając na względzie integrację pracownika z przedsiębiorstwem, dbanie o dobre kontakty interpersonalne między pracownikami a przełożonymi, a także w zespole. Wnioskodawca przy tym podkreśla, że udział w imprezie nie zawsze jest zgodny z wolą pracownika, co samo w sobie wyłącza możliwość potraktowania tego udziału jako przychód, ponieważ wówczas pracownik nie otrzymuje żadnej korzyści. Kwestia będąca przedmiotem niniejszego wniosku - w ocenie Wnioskodawcy - została rozstrzygnięta w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie K 7/13. W wyroku tym stwierdzono że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika. Trybunał wskazał, że nie każde świadczenie, które pracownik otrzymuje bez ustalonej za nie zapłaty od pracodawcy, powinno być traktowane jako przychód ze stosunku pracy. Przychód stanowić mogą jedynie te świadczenia, które leżą w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowią one realne przysporzenie majątkowe. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby stanowiły przychód, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika korzyści majątkowej, która może wystąpić jako powiększenie aktywów albo zaoszczędzenie wydatków. Trybunał wskazał, iż nie można zakładać, że gdyby nie spotkanie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby własne pieniądze na uczestniczenie w takim przedsięwzięciu. Organizowanie spotkań integracyjnych leży przede wszystkim w interesie pracodawców, tego rodzaju działania zwiększają atrakcyjność zatrudnienia i służą przyciągnięciu kandydatów do pracy, a także tworzą dobrą atmosferę w miejscu pracy. Trybunał zwrócił również uwagę na fakt, że świadczenia w naturze w przeciwieństwie do świadczeń pieniężnych, są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są otrzymane, co ma wskazywać na wymagany realny charakter świadczenia.

Zaprezentowane orzeczenie TK stało się podstawą do zmiany dotychczasowego podejścia przez Ministra Finansów. Aktualny pogląd Ministra - zdaniem Wnioskodawcy - jest w pełni zgodny z Jego stanowiskiem, o czym świadczy zmiana dotychczas wydawanych interpretacji indywidualnych.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przykładowo wskazuje na zmienione interpretacje indywidualne o następujących sygnaturach:

DD3.8222.2 297.2015.OBQ,

DD3.8222.2.296.2015.OBQ,

DD3.8222.2.324.2015.OBQ,

DD3.8222.2 369.2015.OBQ,

DD3.8222.2.348.2015.MCA,.

DD3.8222.2.349.2015.MCA,

DD3.8222.2.350.2015.KDJ,

DD3.8222.2.321.2015.OBQ.

Mając na uwadze powyższe, w szczególności biorąc pod uwagę stanowisko Trybunału oraz Ministra Finansów Wnioskodawca stwierdza zatem, że nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od organizowanych imprez integracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2015 r. - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu "nieodpłatne świadczenie" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż "ma ono szerszy zakres, niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski. Głównym przedmiotem tej działalności jest sprzedaż nowych samochodów osobowych. Dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, w związku z czym jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych wynagrodzeń.

Rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wymaga, aby pracownicy (głównie sprzedawcy) charakteryzowali się odpowiednim poziomem motywacji, zaangażowania i zadowolenia z wykonywanej pracy, gdyż jest to niezbędne dla osiągania założonych celów sprzedażowych. W związku z powyższym Wnioskodawca może organizować różnego rodzaju wydarzenia i spotkania, określane mianem "imprez integracyjnych. Imprezy integracyjne mają różnorodną formę, np. otwartych imprez plenerowych o charakterze sportowym czy kulturalnym, pikników rodzinnych, spotkań mikołajkowych, adresowanych do mniej lub bardziej określonej liczby adresatów - w zależności od charakteru danej imprezy mogą w niej brać udział pracownicy, członkowie rodzin pracowników, byli pracownicy czy obecni i potencjalni klienci Wnioskodawcy. Imprezy mogą być finansowane w całości ze środków Wnioskodawcy (nie pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych), ale niekiedy również uczestnicy imprez integracyjnych mogą partycypować w kosztach organizacji imprezy. Najczęściej Wnioskodawca w ramach organizacji imprez integracyjnych ponosi koszty wynajmu sali, w której ma być organizowana impreza, cateringu, rozrywek zapewnianych uczestnikom (zawody sportowe, oprawa muzyczna itd.) czy koszty transportu. Podczas imprez uczestnicy mogą korzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmy wynajmowane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż uczestnicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, jednocześnie nie jest ewidencjonowana ilość spożytych produktów oraz poziom aktywności w zakresie udziału w atrakcjach, rozrywkach udostępnionych szerokiemu gronu uczestników biorących udział w imprezie.

Organizując imprezę Wnioskodawca najczęściej zawiera umowę z firmą zewnętrzną, od której otrzymuje fakturę, wskazującą łączny koszt imprezy - należne wynagrodzenie po stronie świadczącego usługę. W znakomitej większości przypadków, w zawieranych umowach wskazuje się szacunkową ilość uczestników, która może wziąć udział w imprezie integracyjnej. Na podstawie takiej faktury ustala się skalę imprezy, a w konsekwencji minimalny zakres usług np. gastronomicznych, do których zobowiązuje się firmę świadczącą usługę.

Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku imprez plenerowych o charakterze sportowym, kulturalnym, czy pikników rodzinnych ustalenie dokładnej liczby uczestników może być niemożliwe, ponieważ uczestnicy nie są w żaden sposób legitymowani. W przypadku żadnej z imprez nie jest możliwe ustalenie, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji (nie ma możliwości pomiaru zużycia posiłków, napojów czy uczestnictwa w zabawach).

Udział w imprezach integracyjnych niekiedy może być obowiązkowy, w szczególności wówczas gdy impreza odbywa się w godzinach pracy. Imprezy mogą być powiązane z realizacją określonych potrzeb zakładu pracy, np. prezentacją osiągnięć, omówieniem planu rocznego, rozdaniem nagród dla pracowników itp.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezach integracyjnych prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego uznać zatem należy, że udział w organizowanych przez Wnioskodawcę różnego rodzaju imprezach integracyjnych - plenerowych o charakterze sportowym, czy kulturalnym, pikników rodzinnych, spotkań mikołajkowych, które mają na celu zwiększenie motywacji, zaangażowania i zadowolenia z wykonywanej pracy, co jest niezbędne dla osiągnięcia założonych przez Wnioskodawcę celów nie stanowi dla pracowników przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczania, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31 ww. ustawy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.