ITPB2/4511-1206/15/MM - PIT w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 31 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2001 r. rozpoznano u Wnioskodawczyni chorobę Leśniowskiego-Crohna. Jest to nieswoiste zapalenie jelit. U Wnioskodawczyni obejmuje ono: jelito cienkie, jelito grube oraz odbytnicę. Ponieważ ww. chorobę rozpoznano bardzo późno występuje ona u Wnioskodawczyni z licznymi powikłaniami - nacieczeniem zapalnym całej jamy brzusznej, które już opanowano i licznymi (7) przetokami, w tym cztery przetoki odbytniczo-pochwowe. To powoduje u Wnioskodawczyni częste zakażenia układu moczowego i rodnego oraz spowodowało przewężenie esicy, odbytnicy i kątnicy. Z tego powodu skierowano Wnioskodawczynię na wykonanie stomii na jelicie grubym. Jednak ze względu na niski poziom cukru na skutek zaburzeń wchłaniania oraz choroby trzustki odstąpiono od stomii i po rocznym stosowaniu antybiotyków oraz rygorystycznej diety opanowano sytuację. Wnioskodawczyni jest ponadto po perforacji jelita grubego. Często występują u niej stany podniedrożności, obrzęki chorych odcinków jelit, krwawienia z jelita grubego. Wnioskodawczyni leczona jest mesalazyną doustnie i domięśniowo, sterydami też doustnie i domięśniowo oraz immunosupresją. Choroba rzadko jest w stanie remisji lecz dokucza Wnioskodawczyni stale.

Na skutek stanu zapalnego jelit cienkich występuje u Wnioskodawczyni subtotalny zanik kosmków jelitowych, co wymaga obok leczenia farmakologicznego, bezwzględnego stosowania diety bezglutenowej, bezmlecznej i ubogoresztkowej. Niestosowanie diety bezglutenowej zaostrza stan choroby, powoduje zatrzymanie pracy jelit i grozi usunięciem jelit cienkich i grubego pozostawiając jedynie tzw. krótkie jelito i do końca życia odżywianie pozajelitowe - wlewy dożylne. Dieta bezglutenowa jest dla Wnioskodawczyni konieczna do życia. Każdy błąd dietetyczny powoduje zaostrzenie choroby i przybliża do zabiegu operacyjnego. Z powodu ww. choroby Wnioskodawczyni przyznano od 2008 r. znaczny stopień niepełnosprawności. Wnioskodawczyni leczy się w Szpitalu i jest bardzo częstym pacjentem tej kliniki gastroenterologicznej.

Wnioskodawczyni dysponuje fakturami wystawionymi przez firmę G. na: chleb, mąkę i makaron bezglutenowe. Zakupy z tej firmy dokonywane są na zamówienie. Chleb ten jest niezbędny dla Wnioskodawczyni do codziennego funkcjonowania i życia, jest on dla niej specjalnie produkowany, gdyż dodatkowo musi być jeszcze bez błonnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z powodu subtotalnego zaniku kosmków jelitowych na skutek stanu zapalnego - zgodnie z zaświadczeniem lekarskim uznającym dietę Wnioskodawczyni za formę leczenia (jaki pisze pani doktor dieta jest dla niej lekarstwem) może potraktować jako odliczenie, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczać dietę bezglutenową jako leki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej odliczenie w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami, zgodnie z wystawionymi fakturami na zakupy chleba i produktów bezglutenowych w danym miesiącu, a kwotą 100 zł, co jest analogiczne jak w odliczeniu leków, gdyż tak jak lek konieczna jest dla jej życia i zdrowia dieta bezglutenowa.

W klinice, w której leczy się Wnioskodawczyni skupiają chorych lekarze specjaliści z całej Polski. Pacjenci mają swój jedyny w kraju oddział dla chorych z nieswoistymi zapaleniami jelit. Lekarze ci stale wpajają pacjentom, że równoznaczne z leczeniem farmakologicznym jest leczenie dietetyczne, w przypadku Wnioskodawczyni bezglutenowe i że błędy dietetyczne najczęściej są przyczyną zaostrzeń choroby Crohna, czy wrzodziejącego zapalenia jelit i często skutkuje to interwencją chirurgiczną.

U Wnioskodawczyni choroba zaatakowała i zniszczyła kosmki jelitowe, w związku z czym niezbędna dla jej życia jest dieta bezglutenowa. Zbyt późne rozpoznanie choroby spowodowało to, że zaburzenie wchłaniania dały objawy patologicznych stanów mózgu, przez kilkanaście lat Wnioskodawczyni leczona była bowiem na padaczkę skroniową. Dopiero, gdy stwierdzono, że powinna być na diecie bezglutenowej i ta dieta została wdrożona, ustąpiły całkowicie dolegliwości podrażnienia mózgu, a w konsekwencji odstąpiono od stosowania leków neurologicznych.

Obecnie Wnioskodawczyni jest leczona na Crohna farmakologicznie i dietetycznie, w tym dietą bezglutenową, a i tak na skutek zaburzenia wchłaniania wystąpiła u Wnioskodawczyni osteoporoza, niedobór potasu i magnezu, co przyczyniło się do schorzenia serca. Oprócz leków i diety Wnioskodawczyni stale musi uzupełniać makro i mikroelementy, których brakuje w jej organizmie oraz stosować odżywki i witaminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Ponadto wydatki o których mowa w ust. 7a - stosownie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy - podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2001 r. rozpoznano u Wnioskodawczyni chorobę Leśniowskiego -Crohna. Jest to nieswoiste zapalenie jelit. U Wnioskodawczyni obejmuje ono: jelito cienkie, jelito grube oraz odbytnicę. Ponieważ ww. chorobę rozpoznano bardzo późno występuje ona u Wnioskodawczyni z licznymi powikłaniami - nacieczeniem zapalnym całej jamy brzusznej, które już opanowano i licznymi (7) przetokami, w tym cztery przetoki odbytniczo-pochwowe. To powoduje u Wnioskodawczyni częste zakażenia układu moczowego i rodnego oraz spowodowało przewężenie esicy, odbytnicy i kątnicy. Z tego powodu skierowano Wnioskodawczynię na wykonanie stomii na jelicie grubym. Jednak ze względu na niski poziom cukru na skutek zaburzeń wchłaniania oraz choroby trzustki odstąpiono od stomii i po rocznym stosowaniu antybiotyków oraz rygorystycznej diety opanowano sytuację. Wnioskodawczyni jest ponadto po perforacji jelita grubego. Często występują u niej stany podniedrożności, obrzęki chorych odcinków jelit, krwawienia z jelita grubego. Wnioskodawczyni leczona jest mesalazyną doustnie i domięśniowo, sterydami też doustnie i domięśniowo oraz immunosupresją. Choroba rzadko jest w stanie remisji lecz dokucza Wnioskodawczyni stale.

Na skutek stanu zapalnego jelit cienkich występuje u Wnioskodawczyni subtotalny zanik kosmków jelitowych, co wymaga obok leczenia farmakologicznego, bezwzględnego stosowania diety bezglutenowej, bezmlecznej i ubogoresztkowej. Niestosowanie diety bezglutenowej zaostrza stan choroby, powoduje zatrzymanie pracy jelit i grozi usunięciem jelit cienkich i grubego pozostawiając jedynie tzw. krótkie jelito i do końca życia odżywianie pozajelitowe - wlewy dożylne. Dieta bezglutenowa jest dla Wnioskodawczyni konieczna do życia. Każdy błąd dietetyczny powoduje zaostrzenie choroby i przybliża do zabiegu operacyjnego. Z powodu ww. choroby Wnioskodawczyni przyznano od 2008 r. znaczny stopień niepełnosprawności. Wnioskodawczyni leczy się w Szpitalu i jest bardzo częstym pacjentem tej kliniki gastroenterologicznej.

Z treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że odliczeniu podlegają wydatki na leki.

Zauważyć należy, że w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało zdefiniowane pojęcie "leku". Wobec powyższego posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.).

Z definicji tych wynika, że:

* lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece,

* lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu,

* lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego - na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii,

* produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że dieta stosowana przez Wnioskodawczynię, w związku z chorobą wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych jednakże - wbrew Jej stanowisku wydatki poniesione z tego tytułu nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Produkty te nie są lekami zdefiniowanymi w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne. W konsekwencji wydatki poniesione z tego tytułu nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 1 pkt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bydgoszczy, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.