ITPB2/4511-1172/15/TJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 23 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów przejazdu-jest prawidłowe.

W dniu 23 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów przejazdu.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi we własnym imieniu i na własny rachunek działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawnych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi prawne na rzecz T. z siedzibą w W., dalej zwanego: T. Wnioskodawca nie jest pracownikiem T. Usługi prawne polegają w szczególności na reprezentacji T. w postępowaniach sądowych związanych z prowadzoną przez T. działalnością gospodarczą polegająca na udzielaniu ochrony ubezpieczeniowej. Postępowania sądowe, w których Wnioskodawca reprezentuje T. dotyczą w szczególności spraw z powództwa T. o zapłatę składki ubezpieczeniowej, o zapłatę z tytułu regresu ubezpieczeniowego, jak również spraw przeciwko T. o zapłatę odszkodowania, które jest przez T. kwestionowane co do zasady lub co do kwoty.

Wnioskodawca otrzymuje od T. wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług prawnych zgodnie z postanowieniami umowy zawartej w tym zakresie z T. Dodatkowo, zgodnie z ww. umową Wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów przejazdów samochodem Wnioskodawcy, niezbędnych do świadczenia ww. usług prawnych na rzecz T. Zarówno wynagrodzenie, jak również kwota zwrotu kosztów przejazdów dokumentowana jest przez Wnioskodawcę na wystawianej fakturze VAT. Suma kwoty wynagrodzeń i kwoty zwrotu kosztów przejazdów stanowi kwotę netto na fakturze VAT (podstawa opodatkowania), od której obliczany jest podatek od towarów i usług według stawki 23%.

Wnioskodawca oraz T. zamierzają zmienić opisany wyżej sposób rozliczenia zwrotu kosztów przejazdów. W tym celu strony dokonają odpowiednich zmian w umowie dotyczącej świadczenia usług prawnych. Planowany sposób postępowania w zakresie zwrotu kosztów przejazdów zakłada wykorzystanie instytucji podróży osoby niebędącej pracownikiem, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku, jeżeli świadczenie usług prawnych na rzecz T. związane będzie z koniecznością odbycia podróży samochodem, Wnioskodawcy wystawione zostanie przez T. polecenie wyjazdu.

W związku z otrzymanym poleceniem wyjazdu i odbytą podróżą Wnioskodawca sporządzi ewidencję przebiegu pojazdu, w której udokumentuje liczbę faktycznie przejechanych kilometrów w trakcie podróży. Ewidencja przebiegu pojazdu zostanie sporządzona zgodnie z wymogami art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zgodnie z wymogami art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności ewidencja przebiegu pojazdu zawierała będzie liczbę faktycznie przejechanych kilometrów oraz kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów oraz ustalonej stawki za kilometr. Strony ustaliły, że stawka za kilometr będzie równa stawce wynikającej z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (dalej zwane Rozporządzeniem w sprawie zwrotu kosztów używania samochodów osobowych), tj. dla samochodu Wnioskodawcy będzie to stawka w wysokości 0,8358 za 1 kilometr. Tak ustalona kwota będzie kwotą, jakiej Wnioskodawca będzie mógł żądać od T. tytułem zwrotu kosztów przejazdów.

Wnioskodawca nie będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów otrzymanego świadczenia pieniężnego z tytułu zwrotu kosztów przejazdów związanych ze świadczeniem usług prawnych na rzecz T. zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwrot kosztów przejazdów będzie następował na podstawie wystawionego przez T. polecenia wyjazdu, ewidencji przebiegu pojazdu sporządzonej zgodnie z wymogami art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również oświadczenia o niezaliczeniu otrzymanego świadczenia w postaci zwrotu kosztów przejazdów do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 13 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na tle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie postępował prawidłowo, jeżeli otrzymany od T. zwrot kosztów przejazdów będzie traktował jako przychód zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52. 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższy przepis wyraża zasadę powszechności opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z tego przepisu nie podlegają opodatkowaniu otrzymane świadczenia, jeżeli spełniają warunki zwolnienia z opodatkowania wyrażone w art. 21 ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13.

Z powyższego przepisu wynika, że zwolnienie w nim wyrażone będzie miało zastosowanie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku zwrotu kosztów przejazdów będziemy mieli do czynienia z inną należnością określoną w odrębnych przepisach. Tymi odrębnymi przepisami są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej zwane Rozporządzeniem), które pomimo, że dedykowane są rozliczeniom podróży służbowej pracowników, mają odpowiednie zastosowanie również do podróży osób niebędących pracownikami.

Zgodnie z. § 2 pkt 2 lit. a Rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot koszt przejazdów. Tym samym zwrot kosztów przejazdów, jaki ma otrzymywać Wnioskodawca będzie inną należnością określoną w odrębnych przepisach, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy otrzymane świadczenie z tytułu zwrotu kosztów przejazdów związane jest z odbyciem podróży przez osobę niebędącą pracownikiem. Należy wskazać, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy ustawodawca posłużył się terminem "podróż", bez określenia, że musi to być "podróż służbowa". Należy to interpretować jako rozszerzenie zakresu zwolnienia, które wobec powyższego nie ogranicza się jedynie do podroży służbowych (instytucji charakterystycznej dla pracowników), ale dotyczy wszelkich podróży osób niebędących pracownikami podmiotu, który dokonuje zwrotu kosztów przejazdów, tj. także takich podróży jakie odbywać będzie Wnioskodawca w związku ze świadczeniem usług prawnych na rzecz T.

Zgodnie z § 3 ust. 3 Rozporządzenia, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróż krajowej lub zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Stosownie do § 3 ust. 4 Rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym.

Według Wnioskodawcy powyższe przepisy w związku z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią, że zwolnienie z podatku dochodowego otrzymanego zwrotu kosztów przejazdów przysługuje do wysokości wynikającej z odrębnych przepisów, tj. do wysokości wynikającej z Rozporządzenia w sprawie zwrotu kosztów używania samochodów osobowych. Ewentualna nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku wprowadzenia w życie planowanego sposobu rozliczenia zwrotu kosztów przejazdów, kwota zwrotu zostanie ustalona w oparciu o regulacje wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy oraz Rozporządzenia w sprawie zwrotu kosztów używania samochodów osobowych, tj. otrzymana kwota zwrotu kosztów przejazdów nie będzie przekraczała wysokości ustalonej w oparciu o te przepisy.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy spełnione są wszystkie przesłanki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które uprawniają Go do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymanego zwrotu kosztów przejazdów poniesionych w związku z odbywaniem podróży w ramach świadczenia usług prawnych na rzecz T.

Wnioskodawca wskazuje, że zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy ma zastosowanie pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w jej art. 21 ust. 13.

Zgodnie z tym przepisem zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

W ocenie Wnioskodawcy, zastrzeżenie wskazane w tym przepisie w postaci zwrotu: "jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów" odnosi się do kosztów uzyskania osoby otrzymującej świadczenie, czyli w tym przypadku Wnioskodawcy.

Z kolei zastrzeżenie w postaci zwrotu: "jeżeli otrzymane świadczenia (...) zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów" odnosi się do związku z przychodami podmiotu wypłacającego świadczenie, czyli w tym przypadku T.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe potwierdzają organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach, np.:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 lipca 2014 r. znak: IPPB2/415-290/14-2/AS: "W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy posłużono się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 77⁵ § 1 ustawy - Kodeks pracy, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący".

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2013 r. znak: IPPB2/415-111/13-2/MK: "zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 77⁵ § I ustawy - Kodeks pracy, ale do wszelkich podróży osób nie będących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu uzyskania przychodów przez podmiot je finansujący".

W związku z powyższym Wnioskodawca wskazuje, że jak wynika ze stanu faktycznego, nie będzie zaliczał otrzymanych od T. świadczeń z tytułu zwrotu kosztów przejazdów do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto w ocenie Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez T. na zwrot kosztów przejazdów na rzecz Wnioskodawcy zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez T. Zwrot kosztów przejazdów leży w interesie T., albowiem dzięki temu możliwe jest terminowe stawienie się przez Wnioskodawcę w sądzie i reprezentowanie T. w sprawach, które mają na celu osiągniecie przychodów przez T. up. w postaci składki ubezpieczeniowej lub regresu ubezpieczeniowego.

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku wprowadzenia w życic planowanego sposobu rozliczania zwrotu kosztów przejazdów spełnione będą warunki, o których mowa w art. 21 ust. 13, a w konsekwencji będzie uprawniony do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymanego zwrotu kosztów przejazdów poniesionych w związku z odbywaniem podróży w ramach świadczenia usług prawnych na rzecz T.

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia pozostaje, że usługi prawne świadczone na rzecz T. wykonywane są w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przepisy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie rozróżniają - dla możliwości skorzystania ze zwolnienia - w związku z jakim źródłem przychodu podatnik otrzymuje określone świadczenia. Powyższe potwierdzają również interpretacje organów podatkowych, w tym interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. znak IPPB1/415-1373/12-2/11 zgodnie z. którą "biorąc zatem pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe i powołane przepisy, stwierdzić należy, iż dokonany przez Wnioskodawcę zwrot wydatków osobom niebędącym pracownikami (wykonującym zlecenie w ramach własnej działalności) z tytułu odbytych podróży w celu realizacji zlecenia na rzecz Wnioskodawcy stanowi podlegający opodatkowaniu przychód z działalności gospodarczej, jednakże na podstawie powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dopuścił możliwość zwolnienia tego przychodu z opodatkowania, pod warunkiem spełnienia przesłanek wymienionych w art. 21 ust. 13 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest wymieniona w ust. 1 pkt 3 tego przepisu pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak stanowi art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

* prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z kolei z art. 14 ust. 1 tej ustawy wynika, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych, świadczy takie usługi na rzecz T., polegające na reprezentacji w prowadzonych postępowaniach sądowych związanych z działalnością T. Wnioskodawca nie jest pracownikiem T. Za świadczone usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie oraz zwrot kosztów przejazdów samochodem niezbędnych do świadczenia ww. usług prawnych. Zarówno wynagrodzenie, jak i kwotę zwrotu kosztów przejazdu Wnioskodawca dokumentuje fakturą VAT. Wnioskodawca oraz T. zamierzają zmienić opisany wyżej sposób rozliczenia zwrotu kosztów przejazdów. W tym celu strony dokonają odpowiednich zmian w umowie dotyczącej świadczenia usług prawnych. Planowany sposób postępowania w zakresie zwrotu kosztów przejazdów zakłada wykorzystanie instytucji podróży osoby niebędącej pracownikiem, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku, jeżeli świadczenie usług prawnych na rzecz T. związane będzie z koniecznością odbycia podróży samochodem, Wnioskodawcy wystawione zostanie przez T. polecenie wyjazdu.

W związku z otrzymanym poleceniem wyjazdu i odbytą podróżą Wnioskodawca sporządzi ewidencję przebiegu pojazdu, w której udokumentuje liczbę faktycznie przejechanych kilometrów w trakcie podróży. Ewidencja przebiegu pojazdu zostanie sporządzona zgodnie z wymogami art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności ewidencja przebiegu pojazdu zawierała będzie liczbę faktycznie przejechanych kilometrów oraz kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów oraz ustalonej stawki za kilometr. Strony ustaliły, że stawka za kilometr będzie równa stawce wynikającej z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z. dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, tj. dla samochodu Wnioskodawcy będzie to stawka w wysokości 0,8358 za 1 kilometr. Tak ustalona kwota będzie kwotą, jakiej Wnioskodawca będzie mógł żądać od T. tytułem zwrotu kosztów przejazdów.

Wnioskodawca nie będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów otrzymanego świadczenia pieniężnego z tytułu zwrotu kosztów przejazdów związanych ze świadczeniem usług prawnych na rzecz T. zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z zacytowanego przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że co do zasady wszystkie kwoty uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej właśnie działalności i to bez względu na to, czy zostały one faktycznie otrzymane, czy też są jedynie należne.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych określone zostały jednak kategorie przychodów, których otrzymanie nie skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, albowiem korzystają one ze zwolnienia z opodatkowania. Jedną z nich są wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, które wolne od podatku są do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z powołanego wyżej ust. 13 art. 21 ustawy wynika natomiast, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Natomiast przepisy wydane przez ministra właściwego do spraw pracy, o których mowa w zacytowanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b to przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Jak stanowi § 2 tego rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia wynika, że na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Natomiast jak stanowi jego § 4 w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

Z zacytowanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy konieczne jest uzyskanie m.in. zwrotu kosztów przejazdów przez osobę będącą w podróży, pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący. Przy czym wyjaśnić należy, że ponieważ w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużono się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", to oznacza, że zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Niemniej jednak definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 775 § 1, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Posiłkując się treścią zacytowanego przepisu przyjąć więc należy, że podróżą w sensie ogólnym będzie wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stała siedziba podmiotu wykonującego określonego zadanie na rzecz podmiotu zlecającego.

Co więcej sposób sformułowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że zwolnienie w nim uregulowane odnosi się do świadczeń za czas podróży przysługujących osobom niebędącym pracownikami, wykonującym czynności wynikające z określonego stosunku prawnego łączącego dana osobę z podmiotem, na rzecz którego wykonywane są te czynności, bez względu na sposób opodatkowania tych osób, a więc również do świadczeń otrzymywanych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą.

W świetle przedstawionych wyjaśnień uznać więc należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji, zwrot kosztów podróży samochodem prywatnym, niezaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu, a otrzymany w związku ze świadczeniem usług prawnych na rzecz T., których celem jest uzyskanie przez ten podmiot przychodu, korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. E. Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.