ITPB2/4511-1136/15/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2015 r. (data wpływu 18 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 22 marca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 grudnia 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony w dniu 22 marca 2016 r.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni do dnia 31 sierpnia 2014 r. była pracownikiem objętym Umową Społeczną zawartą w dniu 19 lipca 2007 r. dotyczącą zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej. W czerwcu 2014 r. Wnioskodawczyni została zawiadomiona, że Jej stanowisko pracy zostanie zlikwidowane i w ramach prowadzonej restrukturyzacji przewiduje się rozwiązanie umowy o pracę w trybie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z późn. zm.). Działające w firmie organizacje związkowe potwierdziły, że w dniu 17 czerwca 2014 r. otrzymały zawiadomienie o zamiarze przeprowadzenia zwolnień grupowych. W zawiadomieniu tym zostało wymienione stanowisko pracy Wnioskodawczyni oraz sposób wyliczenia odszkodowania wynikającego z niewywiązywania się z Umowy Społecznej gwarantującej zatrudnienie do 31 lipca 2017 r. W wyniku negocjacji z organizacjami związkowymi przyjęto Program Dobrowolnych Odejść, który wprowadzono na czas określony tj. do dnia 30 grudnia 2014 r. W dniu 3 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła porozumienie rozwiązujące umowę o pracę, na mocy którego otrzymała odszkodowanie tytułem zadośćuczynienia straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia w wysokości 116 570,13 zł (dwudziestokrotne wynagrodzenie miesięczne plus premia za szybką decyzję). Ww. porozumienie zawiera oświadczenie, że pracownik zrzeka się wszelkich uprawnień zastrzeżonych na jego rzecz mocą Umowy Społecznej w szczególności stanowiących gwarancję zatrudnienia obowiązującą strony do 31 lipca 2017 r. oraz wszelkich innych, które weszły do jego stosunku pracy. Wypłata nastąpiła w dwóch ratach zgodnie z porozumieniem, które przewidywało taki sposób wypłaty. I rata 35 000 zł brutto minus podatek 6 300 zł tj. 28 700 zł netto wypłacona do 15 września 2014 r. oraz II rata 81 570,13 zł brutto minus podatek 14 683 zł tj. 66 887,13 zł wypłacona do dnia 10 stycznia 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wysokość i zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikają wprost z Programu Dobrowolnych Odejść. Program Dobrowolnych Odejść stanowi normatywne źródło pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. Świadczenie, o którym mowa we wniosku zostało w Programie Dobrowolnych Odejść nazwane odszkodowaniem. Świadczenie pieniężne, o którym mowa jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość świadczenia wypłaconego Wnioskodawczyni przez pracodawcę, na podstawie Programu Dobrowolnych Odejść w wysokości 116 570,13 zł. (dotyczącego zasad rozwiązywania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników, na mocy którego wypłacono odszkodowanie z tego tytułu) jest wolna od podatku dochodowego.

Wnioskodawczyni uważa, że pracodawca nie powinien od wysokości świadczeń odszkodowawczych naliczać i potrącać podatku dochodowego, gdyż w październiku 2014 r. ustawodawca dokonał dodatkowego wpisu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z dnia 3 października 2014 r. poz. 1328). W treści tego artykułu dookreślono, że zwolnienie z opodatkowania dotyczy otrzymanych odszkodowań lub zadośćuczynień jeżeli ich wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów. Wysokość i zasady odszkodowania Wnioskodawczyni wynikają z przyjętego przez Pracodawcę w uzgodnieniu z organizacjami związkowymi Programu Dobrowolnych Odejść. Dodatkowo w art. 14 zmienionej ustawy stwierdzono, że przepisy, między innymi art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym zmienioną ustawą mają zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r. Wypłaty świadczeń netto Pracodawca dokonał we wrześniu 2014 r. i w styczniu 2015 r. W związku z powyższym potrącenie podatku w kwocie 20 983 zł (w I racie 6 300 zł w II racie 14 683 zł.) zostało dokonane niezgodnie z zapisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinna otrzymać zwrot powyższej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Przepis ten w powołanym wyżej brzmieniu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odpraw i odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego przepisu.

Jak wynika z stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawczyni do dnia 31 sierpnia 2014 r. była pracownikiem objętym Umową Społeczną zawartą w dniu 19 lipca 2007 r. dotyczącą zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej. W czerwcu 2014 r. Wnioskodawczyni została zawiadomiona, że Jej stanowisko pracy zostanie zlikwidowane i w ramach prowadzonej restrukturyzacji przewiduje się rozwiązanie umowy o pracę w trybie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z późn. zm.). Działające w firmie organizacje związkowe potwierdziły, że w dniu 17 czerwca 2014 r. otrzymały zawiadomienie o zamiarze przeprowadzenia zwolnień grupowych. W zawiadomieniu tym zostało wymienione stanowisko pracy Wnioskodawczyni oraz sposób wyliczenia odszkodowania wynikającego z niewywiązywania się z Umowy Społecznej gwarantującej zatrudnienie do 31 lipca 2017 r. W wyniku negocjacji z organizacjami związkowymi przyjęto Program Dobrowolnych Odejść, który wprowadzono na czas określony tj. do dnia 30 grudnia 2014 r. W dniu 3 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła porozumienie rozwiązujące umowę o pracę, na mocy którego otrzymała odszkodowanie tytułem zadośćuczynienia straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia w wysokości 116 570,13 zł (dwudziestokrotne wynagrodzenie miesięczne plus premia za szybką decyzję). Ww. porozumienie zawiera oświadczenie, że pracownik zrzeka się wszelkich uprawnień zastrzeżonych na jego rzecz mocą Umowy Społecznej w szczególności stanowiących gwarancję zatrudnienia obowiązującą strony do 31 lipca 2017 r. oraz wszelkich innych, które weszły do jego stosunku pracy. Wypłata nastąpiła w dwóch ratach zgodnie z porozumieniem, które przewidywało taki sposób wypłaty. I rata 35 000 zł brutto minus podatek 6 300 zł tj. 28 700 zł netto wypłacona do 15 września 2014 r. oraz II rata 81 570,13 zł brutto minus podatek 14 683 zł tj. 66 887,13 zł wypłacona do dnia 10 stycznia 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wysokość i zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikają wprost z Programu Dobrowolnych Odejść. Program Dobrowolnych Odejść stanowi normatywne źródło pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. Świadczenie, o którym mowa we wniosku zostało w Programie Dobrowolnych Odejść nazwane odszkodowaniem. Świadczenie pieniężne, o którym mowa jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że skoro, jak sama Wnioskodawczyni wskazała otrzymane świadczenie pieniężne jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, to świadczenie to - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni - nie jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkiem dochodowym. Na mocy lit. b art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników nie zostały objęte przedmiotowym zwolnieniem, wskazanym przepisem zostały bowiem wyłączone z jego zakresu.

W konsekwencji wypłacone świadczenie stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.