ITPB2/4511-1007/15/BK - PIT w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom kosztów noclegów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2015 r. (data wpływu 12 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom kosztów noclegów-jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom kosztów noclegów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży obuwia i wyrobów skórzanych w wyspecjalizowanych sklepach.

Wnioskodawca posiada również biuro poza siedzibą, w W., a także sieć salonów sprzedażowych zlokalizowanych w całej Polsce. Aby zapewnić optymalne warunki pracy i możliwość maksymalnego wykorzystania czasu pracy w poszczególnych lokalizacjach Wnioskodawca pokrywa koszty noclegów pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych.

Niektórzy pracownicy Wnioskodawcy wykonują obowiązki poza siedzibą lub biurem Spółki, na obszarze obejmującym jedno lub więcej województw, wyznaczonych w umowie o pracę jako miejsce pracy. Z uwagi na wskazanie tego obszaru, wyjazdy w ramach wyznaczonego obszaru nie są traktowane jako świadczenie pracy poza miejscem zamieszkania. Specyfika zadań pracowników powoduje, że często kończą oni świadczenie pracy danego dnia, będąc z dala od miejsca zamieszkania, a następnego dnia mają kontynuować pracę w tym samym rejonie, a nawet w jeszcze odleglejszym miejscu od miejsca zamieszkania. Z punktu widzenia Spółki celowe jest wyeliminowanie kosztu czasu poświęconego na podróże i samych kosztów podróży pracowników pomiędzy miejscem ich zamieszkania a miejscem świadczenia przez nich pracy. W tej sytuacji, Spółka zaleca więc pracownikom, których zakres obowiązków, charakter pracy i przypisany obszar wykonywania pracy uzasadnia takie działanie, korzystanie z noclegów w pobliżu miejsca faktycznego wykonywania pracy. Koszty usług noclegowych, z których korzystają pracownicy pokrywane są przez Spółkę.

W wyniku zapewnienia noclegów dla pracowników ma miejsce oszczędność czasu, redukcja kosztów podróży (pracownicy nie muszą pokonywać zazwyczaj długiej trasy do miejsca zamieszkania i z powrotem), które Spółka ma obowiązek pokrywać, dodatkowo zmniejszeniu ulegają dolegliwości związane z wykonywaniem zadań służbowych przez pracowników z dala od miejsca zamieszkania oraz zachodzi wynikająca z tego poprawa ich efektywności, co stanowi dla Spółki istotną korzyść, a ponadto jest celowe zarówno biznesowo jak i ekonomicznie. Skutkiem, umożliwienia pracownikom przenocowania w pobliżu miejsca wykonywania pracy, jest znaczna reedukacja czasu potrzebnego na dojazd, który może zostać poświęcony na wykonywanie innych zadań służbowych.

Spółka podkreśla, że nocleg jest zapewniany pracownikom jedynie wtedy, gdy większość dnia pracownika ma polegać na podróżowaniu, zamiast efektywnym wykonywaniu zadań stawianych przed nim w ramach zakresu odpowiedzialności. W takiej sytuacji, decyzja o skorzystaniu z noclegu jest jedynym rozsądnym i optymalnym dla Spółki, jak też dla bezpieczeństwa pracownika rozwiązaniem. Taki scenariusz daje większą szansę na zregenerowanie organizmu pracownika, utrzymanie efektowności jego pracy i zwiększa bezpieczeństwo podróżowania.

Spółka planuje zapewnianie pracownikom noclegów, na warunkach określonych powyżej również w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji, wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, z którego pracownik korzysta wyłącznie w związku z wykonywaną w wyznaczonym obszarze pracą, stanowi dla pracownika przychód do opodatkowania, od którego Spółka jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

W opinii Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, z którego pracownik korzysta, wyłącznie w związku z wykonywaną w wyznaczonym obszarze pracą, nie stanowi dla niego przychodu do opodatkowania, od którego Spółka jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Spółki - Wnioskodawcy zapewnienie pracownikom noclegu w związku z wykonywaną pracą i na obszarze jej wykonywania nie wypełnia znamion "innego nieodpłatnego świadczenia" wskazanego w art. 12 ust. 1 ustawy, jako przychód ze stosunku pracy.

Wobec braku ustawowej definicji "innego nieodpłatnego świadczenia" Spółka uważa za zasadne odwołanie się do wykładni przepisów wskazanej w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13.

W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż pojęcie "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika.

Według Trybunału za "inne nieodpłatne świadczenie" może zostać uznane wyłącznie świadczenie spełniające łącznie następujące przesłanki:

* musi zostać spełnione za zgodą pracownika,

* musi zostać spełnione w interesie pracownika, tzn. spowodować powiększenie aktywów pracownika lub uniknięcie wydatków, które musiałby ponieść; nie może być to więc świadczenie którego celem jest interes pracodawcy,

* musi mieć wartość wymierną i przypisaną indywidualnemu podmiotowi.

W ocenie Wnioskodawcy, zapewnienie pracownikowi noclegu nie skutkuje powiększeniem aktywów pracownika, ani nie powoduje uniknięcia przez niego wydatków, które musiałby ponieść.

Celem takiego świadczenia jest zaspokojenie interesu Spółki oraz konieczność spełnienia podstawowych wymagań Kodeksu pracy w zakresie efektywnego organizowania czasu pracownika.

Zgodnie z art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy pracodawca obowiązany jest w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, a także organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy.

W związku z charakterem zadań wykonywanych przez pracowników oraz koniecznością wykonywania przez nich pracy na obszarze nawet kilku województw, celowe jest, aby pracownik możliwie dużą część czasu pracy mógł poświęcić na wykonywanie istotnych zadań służbowych a nie na dojazdy, których można ominąć.

Wskazane obowiązki Wnioskodawcy - Spółki jako pracodawcy muszą być rozpatrywane w związku z obowiązkami danego pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku pracownika mobilnego, wykonującego pracę na dużym obszarze, zapewnienie mu noclegu w miejscu faktycznego wykonywania pracy ma taki sam wpływ na jego efektywność i musi być rozpatrywane w takich samych kategoriach, jak np. zapewnienie mu biura, samochodu do celów służbowych i każdego innego narzędzia pracy

Poprzez zapewnienie pracownikowi noclegu związanego wyłącznie z wykonywanymi zadaniami służbowymi Wnioskodawca:

* zapewnia sobie optymalne wykorzystanie czasu pracy pracownika poprzez wyeliminowanie czasu potrzebnego mu na dojazd do miejsca zamieszkania oraz dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy. Dzięki zapewnionemu noclegowi pracownik od początku dnia pracy znajduje się w pobliżu jej świadczenia i może wykonywać obowiązki wymiernie dłużej.

* zapewnia ograniczenie uciążliwości związanych z pracą podróży, poprawia efektywność pracy, pozwala pracownikowi pracować wydajnie, dokładnie i bez potencjalnych błędów wynikłych ze zmęczenia po podróżach, co stanowi korzyść dla Spółki.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że inna organizacja pracy (czyli np. zmuszanie pracownika do ponownych dojazdów w to samo miejsce zamiast zapewnienia mu noclegu) byłaby wprost sprzeczna z art. 94 Kodeksu pracy i narażałaby Spółkę na naruszenie ustawowych norm czasu pracy.

Nieracjonalne jest założenie - zdaniem Wnioskodawcy - że w związku z zapewnieniem pracownikowi noclegu następuje uzyskanie przez pracownika korzyści rozumianej jako powiększenie aktywów pracownika lub uniknięcia wydatku przez pracownika. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie powierzone pracownikowi zadania poniósłby on koszt noclegu, który we wskazanej sytuacji ponosi pracodawca, czyli Spółka - nocleg jest bowiem ściśle związany zarówno terminem jak i miejscem ze świadczoną przez pracownika na rzecz pracodawcy pracą.

Zdaniem Wnioskodawcy zapewnienie pracownikowi, poprzez nocleg warunków do efektywnego świadczenia pracy stanowi więc korzyść pracodawcy, a nie pracownika.

Takie rozumowanie - według Wnioskodawcy - znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, zgodnie z którym "ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Dodać należy, że Sąd I instancji trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca". Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 1689/13.

Stanowisko, że fakt spełnienia przez pracodawcę świadczenia którego celem jest interes pracodawcy a pracownikowi nie zaoszczędzono wydatku nie stanowi przychodu po stronie pracownika potwierdzają interpretacje indywidualne. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 16 grudnia 2014 r., sygn. IPTPB1/415-546/14-2/SJ, stwierdził iż: "nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym".

Stanowisko analogiczne do stanowiska Wnioskodawcy zostało potwierdzone - w Jego opinii-również w następujących interpretacjach: Dyrektora IS w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. IPPB2/4511-353/15-2/MK, Dyrektora IS w Łodzi z dnia 29 lipca 2015 r., sygn. IPTPB1/4511-51/15-7/15-S/SJ, Dyrektora IS w Łodzi z dnia 29 lipca 2015 r., sygn. IPTPB1/4511-51/15-8/15-S/SJ, Dyrektora IS w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2015 r., sygn. akt IPPB4/4511-904/15-2/MS, Dyrektora IS w Katowicach z dnia 31 sierpnia 2015 r., sygn. akt IBPB-2-1/4511-196/15/ASz, Dyrektora IS w Łodzi z dnia 9 września 2015 r., sygn. akt IPTPB1/4511-347/15-2/MM, Dyrektora IS w Katowicach z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt IBPB-2-1/4511-278/15/DP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży obuwia i wyrobów skórzanych w wyspecjalizowanych sklepach.

Wnioskodawca posiada również biuro poza siedzibą, w W., a także sieć salonów sprzedażowych zlokalizowanych w całej Polsce. Aby zapewnić optymalne warunki pracy i możliwość maksymalnego wykorzystania czasu pracy w poszczególnych lokalizacjach Wnioskodawca pokrywa koszty noclegów pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych.

Niektórzy pracownicy Wnioskodawcy wykonują obowiązki poza siedzibą lub biurem Spółki, na obszarze obejmującym jedno lub więcej województw, wyznaczonych w umowie o pracę jako miejsce pracy. Z uwagi na wskazanie tego obszaru, wyjazdy w ramach wyznaczonego obszaru nie są traktowane jako świadczenie pracy poza miejscem zamieszkania. Specyfika zadań pracowników powoduje, że często kończą oni świadczenie pracy danego dnia, będąc z dala od miejsca zamieszkania, a następnego dnia mają kontynuować pracę w tym samym rejonie, a nawet w jeszcze odleglejszym miejscu od miejsca zamieszkania. Z punktu widzenia Spółki celowe jest wyeliminowanie kosztu czasu poświęconego na podróże i samych kosztów podróży pracowników pomiędzy miejscem ich zamieszkania a miejscem świadczenia przez nich pracy. W tej sytuacji, Spółka zaleca więc pracownikom, których zakres obowiązków, charakter pracy i przypisany obszar wykonywania pracy uzasadnia takie działanie, korzystanie z noclegów w pobliżu miejsca faktycznego wykonywania pracy. Koszty usług noclegowych, z których korzystają pracownicy pokrywane są przez Spółkę.

W wyniku zapewnienia noclegów dla pracowników ma miejsce oszczędność czasu, redukcja kosztów podróży (pracownicy nie muszą pokonywać zazwyczaj długiej trasy do miejsca zamieszkania i z powrotem), które Spółka ma obowiązek pokrywać, dodatkowo zmniejszeniu ulegają dolegliwości związane z wykonywaniem zadań służbowych przez pracowników z dala od miejsca zamieszkania oraz zachodzi wynikająca z tego poprawa ich efektywności, co stanowi dla Spółki istotną korzyść, a ponadto jest celowe zarówno biznesowo jak i ekonomicznie. Skutkiem, umożliwienia pracownikom przenocowania w pobliżu miejsca wykonywania pracy, jest znaczna reedukacja czasu potrzebnego na dojazd, który może zostać poświęcony na wykonywanie innych zadań służbowych.

Spółka podkreśla, że nocleg jest zapewniany pracownikom jedynie wtedy, gdy większość dnia pracownika ma polegać na podróżowaniu, zamiast efektywnym wykonywaniu zadań stawianych przed nim w ramach zakresu odpowiedzialności. W takiej sytuacji, decyzja o skorzystaniu z noclegu jest jedynym rozsądnym i optymalnym dla Spółki, jak też dla bezpieczeństwa pracownika rozwiązaniem. Taki scenariusz daje większą szansę na zregenerowanie organizmu pracownika, utrzymanie efektowności jego pracy i zwiększa bezpieczeństwo podróżowania.

Spółka planuje zapewnianie pracownikom noclegów, na warunkach określonych powyżej również w przyszłości.

Dokonując oceny, czy zapewnienie przez pracodawcę pracownikowi noclegu prowadzi do powstania u niego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ten sposób Trybunał Konstytucyjny wskazał kryteria prawidłowego, zgodnego z Konstytucją RP, rozumienia ustawowego sformułowania "inne nieodpłatne świadczenie", o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych uwzględniające wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny stwierdzić, należy, że ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi - niezależnie od tego czy jest związane z podróżą służbową w rozumieniu przepisów prawa pracy, czy też z taką podróżą nie jest związane - jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Ponadto wskazać należy, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Skoro więc, korzystanie przez pracownika z noclegu związane jest wyłącznie z wykonywanymi zadaniami służbowymi i ma na celu optymalne wykorzystanie czasu pracy pracownika, ograniczenie uciążliwości związanych z podróżą i poprawę efektywności pracy, to zapewnienie miejsca noclegowego przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości.

W konsekwencji, wartość sfinansowanego przez Spółkę otrzymanego przez pracownika świadczenia w postaci noclegu, w związku z wykonywaniem przez tego pracownika w wyznaczonym obszarze pracy nie stanowi jego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że Spółka nie jest zobowiązana z tego tytułu do obliczania, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.