ITPB2/436-210/12/TJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 grudnia 2012 r. (data wpływu 21 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu - jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 18 grudnia 2012 r. (data wpływu 21 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 maja 2012 r. Wnioskodawca nabył na rynku pierwotnym lokal mieszkalny za cenę 322 400 zł, miejsce w hali garażowej za cenę 17 400 zł oraz udział w nieruchomościach pod drogi i parkingi (miejsce postojowe) za cenę 9 200 zł. Koszt całego zakupu wyniósł 349 000 zł Środki na zakup przedmiotowego mieszkania oraz na jego wykończenie (w wysokości 34 900 zł) pochodziły w głównej mierze z kredytu hipotecznego udzielonego przez bank na okres 288 miesięcy. Przed wypłatą pierwszej transzy kredytu bank zobowiązał kredytobiorcę do zaangażowania na rzecz inwestora kwoty 11 860 zł. Kwota ta została przelana przez rodziców Wnioskodawcy z ich konta w banku na konto bankowe dewelopera. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest studentem i nie posiada zdolności kredytowej, kredyt został zaciągnięty wspólnie z rodzicami. Kredytobiorcami zostali więc rodzice Wnioskodawcy i Wnioskodawca. Zabezpieczeniem spłaty kredytu stała się m.in. hipoteka na rzecz banku. W akcie notarialnym - umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, jako kupujący występuje jedynie Wnioskodawca. Jednakże raty kredytu spłacają obecnie wyłącznie Jego rodzice ze swojego wspólnego rachunku bankowego. W umowie kredytu zawarte zostało postanowienie, zgodnie z którym kredytobiorca zobowiązany jest do spłaty całości wynikającego z umowy zadłużenia w terminie do dnia 10 kwietnia 2036 r., oraz że kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji spłata rat kredytu przez rodziców (współkredytobiorców) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn u Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, spłata rat kredytu przez rodziców - współkredytobiorców nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn, gdyż spłata taka dokonana na rzecz banku nie stanowi darowizny na Jego rzecz, a kredyt został zaciągnięty przez trzy osoby i to one są zobowiązane do jego spłaty. Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska powołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2011 r., nr ILPB2/436-204/11-2/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, iż jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wspólnie z rodzicami zaciągnął kredyt w banku. Środki pochodzące z przedmiotowego kredytu przeznaczone zostały na nabycie odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w prawie własności garażu oraz udziałem w nieruchomościach pod drogi i parkingi, których właścicielem jest tylko Wnioskodawca. Z umowy kredytowej wynika natomiast, że do spłaty zadłużenia zobowiązani są wszyscy kredytobiorcy solidarnie, tj. Wnioskodawca i Jego rodzice, którzy obecnie spłacają zadłużenie.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką możnaby mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami - lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że spłata rat kredytu przez rodziców Wnioskodawcy - współkredytobiorców, solidarnie zobowiązanych z tytułu umowy kredytowej do spłaty zadłużenia, nie spowoduje powstania wobec Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Czynność taka nie jest bowiem wymieniona w określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn art. 1, a zgodnie z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Oznacza to, że jeżeli określona czynność nie została wskazana w ustawie (w tym wypadku w ustawie o podatku od spadków i darowizn), to jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.