ITPB2/415-923/12/MM - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, wydatkowanego na spłatę kredytów bankowych i pożyczki, zaciągniętych faktycznie na cele mieszkaniowe.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 4 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 26 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 października 2012 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 23 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 28 sierpnia 2006 r. Wnioskodawca zakupił od konkubiny mieszkanie spółdzielcze, za które dokonał zapłaty, co znalazło wyraz w akcie notarialnym. Po rozstaniu z konkubiną Wnioskodawca usłyszał, że nie zazna spokoju i wkrótce okazało się, że zaginał Jego aparat fotograficzny, opony z depozytu oraz inne rzeczy osobiste.

Rok później Wnioskodawca otrzymał pozew o zapłatę za mieszkanie, które zakupił od konkubiny. Po przeprowadzeniu rozpraw okazało się, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 21 grudnia 2009 r. został zmuszony do powtórnej zapłaty za mieszkanie.

Wnioskodawca odwołał się do Sądu Apelacyjnego, wskazując na skandaliczne błędy i zaniedbania sądu, który celowo lub nieświadomie tendencyjnie prowadził sprawę i zmieniał dowolnie treść przesłuchań.

W Sądzie Apelacyjnym w dniu 5 października 2010 r. wyrok ten został podtrzymany. Pełnomocnicy powódki natychmiast odebrali tytuł wykonawczy i usiłowali wdrożyć postępowanie komornicze, które o 25% podniosłoby kwotę do zapłaty. W ciągu dwóch tygodni od odebrania tytułu wykonawczego przez pełnomocników byłej konkubiny Wnioskodawca pożyczył z banku oraz od osób fizycznych całą należną kwotę w wysokości 180.763 zł 60 gr i w dniu 25 października 2010 r. przelał ją na konto Kancelarii Adwokackiej reprezentującej byłą konkubinę. Pożyczki z banku w kwocie 62.500 zł i 22.700 zł zaciągnięte były na dowolny cel i nosiły nazwę "pilnej pożyczki bankowej". Ponadto Wnioskodawca zaciągnął pożyczki od osób fizycznych w kwocie 101.000 zł. Powyższe było spowodowane faktem, że w tak krótkim czasie nie miał szans na uzyskanie kredytu na cel mieszkaniowy.

Po kilku tygodniach poszukiwań udało się Wnioskodawcy znaleźć kupca i za kwotę 240.000 zł sprzedał mieszkanie. Transakcja miała miejsce w dniu 1 grudnia 2010 r. Po sprzedaży swojego mieszkania Wnioskodawca pospłacał wszystkie pożyczki zaciągnięte od osób prywatnych oraz pożyczki i kredyt z banku. Spłata tych pożyczek de facto w całości nastąpiła z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Pożyczki od osób fizycznych zostały zgłoszone w celu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Urzędzie Skarbowym. Powstałe w wyniku pożyczek zaciągniętych w banku i z tytułu pożyczek zaciągniętych u przyjaciół zadłużenie Wnioskodawca zmuszony był spłacić za środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania. Po odliczeniu kosztów tych pożyczek zostało Wnioskodawcy ok. 55.000 zł.

W ciągu ustawowego terminu Wnioskodawca dokonał zgłoszenia w Urzędzie Skarbowym oraz wskazał w deklaracji, że w ciągu dwóch lat przeznaczy uzyskany przychód na zakup nieruchomości. Z pozostałej kwoty 55.000 zł. Wnioskodawca opłacił koszty skargi kasacyjnej (6.500 zł), którą wniósł w lutym 2011 r. do Sądu Najwyższego oraz pełnomocnika (3.000 zł), który reprezentował Wnioskodawcę przed Sądem Najwyższym, gdyż istnieje taki wymóg ustawowy.

Po 12 miesięcznym oczekiwaniu na orzeczenie Sądu Najwyższego okazało się, że Sąd ten - pomimo spełnienia wymogów formalnych - nie zajmie się wydaniem orzeczenia.

W trakcie sprzedaży mieszkania Wnioskodawca był przekonany, że podatek, który powinien zapłacić będzie wynosił 10% od różnicy pomiędzy ceną sprzedaży, a kosztami jakie poniósł, by wypełnić wolę Sądu Apelacyjnego. Zgodnie bowiem z doktryną, warunkiem zwolnienia przychodu ze sprzedaży nieruchomości nabytej do dnia 31 grudnia 2006 r. jeżeli sprzedaży dokonano przed upływem 5 lat od nabycia jest przeznaczenie takiego przychodu - w ciągu dwóch lat od dnia sprzedaży na cele mieszkaniowe, bądź na spłatę kredytu zaciągniętego na te cele. Celem takiego unormowania jest zwolnienie z opodatkowania przychodów, niezależnie od tego, czy zostaną one wydatkowane na potrzeby podatnika pośrednio, czy też bezpośrednio. Liczy się cel, a nie swobodne dysponowanie środkami.

W przypadku Wnioskodawcy o swobodnym dysponowaniu przychodem ze sprzedaży nie mogło być mowy, gdyż na podstawie wyroku sądu został zmuszony do zapłaty za mieszkanie, za które już wcześniej zapłacił.

Konkludując Wnioskodawca wskazuje, że środki ze sprzedaży mieszkania przeznaczył "na spłatę mieszkania", którego był prawowitym właścicielem, zatem Jego przekonanie o zapłacie podatku od różnicy (ceny i wydatków wynikających z wyroku) nie jest bezpodstawne, co potwierdzają orzeczenia sądów administracyjnych, np. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2164/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12 listopada 2009 r., sygn. akt I. SA/Ke 393/09 oraz w Rzeszowie z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Rz 702/09.

Okazało się jednak, że podatek powinien zapłacić od kwoty wskazanej w akcie notarialnym.

Wnioskodawca nadmienia również, że dwukrotnie zapłacił za to samo mieszkanie i w sumie wydatki na ten cel wyniosły 310.000 zł i dodatkowo będzie musiał zapłacić podatek, który od ww. sprzedaży wraz z odsetkami może wynieść ok. 29.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychody uzyskane ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży na spłatę pożyczek bankowych i pożyczki od osób fizycznych, które faktycznie zostały zaciągnięte na cele mieszkaniowe, są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zarówno obecnie, jak i w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.), do źródeł przychodów zaliczane jest m.in. odpłatne zbycie spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, jeżeli nie następuje ono w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Natomiast przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w części wydatkowanej, nie później niż w okresie 2 lat od dnia sprzedaży, na spłatę kredytu lub pożyczki, a także odsetek od kredytu lub pożyczki zaciągniętej na tzw. "cele mieszkaniowe" w banku lub kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę na terytorium RP, w tym również na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek od tego kredytu lub pożyczki zaciągniętych przed dniem uzyskania przychodu.

Oznacza to, że kredytem takim może być również kredyt refinansowy pod warunkiem wykorzystania go na cele mieszkaniowe. W tym zakresie Wnioskodawca odwołuje się do wyroku WSA w Łodzi I SA/Łd 1247/08 (lex 491950), gdzie wskazano, że "u podstaw zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych legło założenie, że nie powinny być opodatkowane środki wydane bezpośrednio na realizację nowego celu mieszkaniowego". Wnioskodawca wskazuje, że "cel mieszkaniowy" należy rozumieć szeroko. Skoro zatem środki finansowe ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zostały przeznaczone na spłatę pożyczki zaciągniętej w Banku Milenium, czyli na cele mieszkaniowe, to mieszczą się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pożyczka zaciągnięta od osób fizycznych również przeznaczona została na realizację celu mieszkaniowego i w ocenie Wnioskodawcy wydatki na jej spłatę również mieszczą się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ww. ustawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że dokonane przez Niego wydatki w kwocie ok. 80.000 zł na spłatę pożyczek bankowych oraz ok. 101.000 zł na spłatę pożyczek uzyskanych od osób prywatnych winny zostać zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych przy sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w dniu 28 sierpnia 2006 r. Wnioskodawca zakupił od konkubiny mieszkanie spółdzielcze, za które dokonał zapłaty, co znalazło wyraz w akcie notarialnym.

Rok później Wnioskodawca otrzymał pozew o zapłatę za zakupione od konkubiny mieszkanie. Po przeprowadzeniu rozpraw okazało się, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 21 grudnia 2009 r. został zmuszony do powtórnej zapłaty za mieszkanie.

Wnioskodawca odwołał się do Sądu Apelacyjnego, wskazując na skandaliczne błędy i zaniedbania sądu, który celowo lub nieświadomie tendencyjnie prowadził sprawę i zmieniał dowolnie treść przesłuchań.

W Sądzie Apelacyjnym w dniu 5 października 2010 r. wyrok ten został podtrzymany. Pełnomocnicy powódki natychmiast odebrali tytuł wykonawczy i usiłowali wdrożyć postępowanie komornicze, które o 25% podniosłoby kwotę do zapłaty. W ciągu dwóch tygodni od odebrania tytułu wykonawczego przez pełnomocników byłej konkubiny Wnioskodawca pożyczył z banku oraz od osób fizycznych całą należną kwotę w wysokości 180.763 zł 60 gr i w dniu 25 października 2010 r. przelał ją na konto Kancelarii Adwokackiej reprezentującej byłą konkubinę. Pożyczki z banku w kwocie 62.500 zł i 22.700 zł zaciągnięte były na dowolny cel i nosiły nazwę "pilnej pożyczki bankowej". Ponadto Wnioskodawca zaciągnął pożyczki od osób fizycznych w kwocie 101.000 zł. Powyższe było spowodowane faktem, że w tak krótkim czasie nie miał szans na uzyskanie kredytu na cel mieszkaniowy.

Po kilku tygodniach poszukiwań udało się Wnioskodawcy znaleźć kupca i za kwotę 240.000 zł sprzedał mieszkanie. Transakcja miała miejsce w dniu 1 grudnia 2010 r. Po sprzedaży swojego mieszkania Wnioskodawca pospłacał wszystkie pożyczki zaciągnięte od osób prywatnych oraz pożyczki i kredyt z banku. Spłata tych pożyczek de facto w całości nastąpiła z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Pożyczki od osób fizycznych zostały zgłoszone w celu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Urzędzie Skarbowym. Powstałe w wyniku pożyczek zaciągniętych w banku i z tytułu pożyczek zaciągniętych u przyjaciół zadłużenie Wnioskodawca zmuszony był spłacić za środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania. Po odliczeniu kosztów tych pożyczek zostało Wnioskodawcy ok. 55.000 zł.

W ciągu ustawowego terminu Wnioskodawca dokonał zgłoszenia w Urzędzie Skarbowym oraz wskazał w deklaracji, że w ciągu dwóch lat przeznaczy uzyskany przychód na zakup nieruchomości. Z pozostałej kwoty 55.000 zł. Wnioskodawca opłacił koszty skargi kasacyjnej (6.500 zł), którą wniósł w lutym 2011 r. do Sądu Najwyższego oraz pełnomocnika (3.000 zł), który reprezentował Wnioskodawcę przed Sądem Najwyższym, gdyż istnieje taki wymóg ustawowy.

Po 12 miesięcznym oczekiwaniu na orzeczenie Sądu Najwyższego okazało się, że Sąd ten - pomimo spełnienia wymogów formalnych - nie zajmie się wydaniem orzeczenia.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy wymienionej w art. 1, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

W związku z tym skutki podatkowe dokonanej sprzedaży należy oceniać według stanu prawnego obowiązującego na dzień 31 grudnia 2006 r.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 28 ust. 1, przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł.

Natomiast w myśl art. 28 ust. 2 i 2a ww. ustawy, podatek od przychodu, o którym mowa w ust. 1, ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Podatek ten jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania podatnika. Zasada, o której mowa w ust. 2 zdanie drugie, nie ma zastosowania do podatników dokonujących sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), którzy w terminie 14 dni od dnia dokonania tej sprzedaży złożą oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczą na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) lub lit. e).

Artykuł 28 ust. 3 stanowi, iż jeżeli nie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a lub lit. e - podatek jest płatny najpóźniej następnego dnia po upływie terminów określonych w tym przepisie wraz z odsetkami naliczanymi:

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a i e) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c), z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży:

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie przeznaczonych pod budowę budynku mieszkalnego, w tym również gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego,

* na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części, własnego lokalu mieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

* na rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację - na cele mieszkalne - własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

* na spłatę kredytu lub pożyczki, a także odsetek od kredytu lub pożyczki zaciągniętych na cele, o których mowa w lit. a, w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek od tego kredytu lub pożyczki zaciągniętych przed dniem uzyskania tych przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 32 i 32a nie mają zastosowania, jeżeli:

W myśl art. 21 ust. 2a ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e nie ma zastosowania do podatników, którzy odsetki od kredytu lub pożyczki odliczali lub odliczają na podstawie art. 26b.

Podkreślić należy, iż - zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa - zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych - na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a i e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Wyjaśnić jednak należy, że treść art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa jednoznacznie wydatki na spłatę jakiego kredytu (tekst jedn.: na jakie cele udzielonego) warunkują prawo do przedmiotowego zwolnienia. Zatem do skorzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego określonego w tym przepisie uprawnieni są podatnicy którzy, w przewidzianym ustawą terminie, przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych wydatkują na spłatę kredytu zaciągniętego na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy. Jednocześnie katalog celów zawarty w tym przepisie ma charakter zamknięty. Za objętego zwolnieniem nie można uznać więc przychodu wydatkowanego na spłatę pożyczek, zaciągniętych u osób prywatnych. Warunkiem zastosowania zwolnienia na podstawie lit. e art. 21 ust. 1 jest bowiem spłata pożyczki zaciągniętej w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.

Ponadto stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ww. ustawy, aby możliwe było skorzystanie ze zwolnienia określonego w tym przepisie, z umowy kredytu lub pożyczki na spłatę której przeznaczono przychód ze sprzedaży, musi wynikać że została udzielona na tzw. cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a. Mając zatem na względzie przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż spłata ze środków uzyskanych ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego tzw. pilnych pożyczek bankowych, nie stanowi wydatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem z zawartych umów nie wynika, że ww. pożyczki zostały zaciągnięte na cele mieszkaniowe.

W przedmiotowej sprawie, wymagany dla zastosowania zwolnienia cel mieszkaniowy nie został zatem zrealizowany.

Skoro zatem - w sytuacji opisanej we wniosku - przychód ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, nie został przez Wnioskodawcę wydatkowany na cele uzasadniające zastosowanie ww. zwolnienia, to podlega on opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości i w terminie określonym w art. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo nadmienić również należy, iż art. 28 ust. 2 ww. ustawy nie przewiduje stosowania kosztów uzyskania przychodów, tj. uwzględniania wydatków, które powodują obniżenie podstawy opodatkowania, bowiem w tym przypadku podatek ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu, określonego zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków stwierdza się, iż orzeczenia sądów administracyjnych nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Również przepisy Ordynacji podatkowej nie nadają orzeczeniu administracyjnemu jakiejś większej mocy niż ta, która wynika z założenia, że w orzecznictwie powinna znajdować się prawidłowa wykładnia prawa. Organ może dokonać jednak wykładni odmiennej niż wynikająca z orzeczeń sądów (ani art. 14a ani 14e Ordynacji podatkowej nie stoją temu na przeszkodzie), jeśli uzna, że to jego wykładnia jest prawidłowa. Kontroli sądowo administracyjnej będzie podlegać dokonana wykładnia, a nie to czy organ działał w zgodzie z orzecznictwem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.