ITPB2/415-923/11/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu 10 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 8 Ordynacji podatkowej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca jest użytkownikiem samochodów będących przedmiotem umowy leasingu operacyjnego oraz posiada samochody firmowe będące Jego własnością. Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Samochody te przydzielane są pracownikom często ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną funkcję (kadra zarządzająca, koordynatorzy i doradca techniczny). Zasady udostępniania samochodów służbowych określane są w umowach o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie zawieranych między pracodawcą i pracownikiem. Zgodnie z warunkami umowy, samochody służbowe mogą być wykorzystywane przez uprawnionych pracowników wyłącznie w celach służbowych oraz w interesie i na zlecenie pracodawcy. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należy m.in.:

* używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydanie pojazdu Wnioskodawcy w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.

Dodatkowo, zgodnie z umową, pracownicy mogą przechowywać samochód służbowy po godzinach pracy w garażu znajdującym się w posiadaniu tego pracownika lub na posesji będącej w jego dyspozycji w związku z koniecznością zapewnienia bezpiecznych warunków jego przechowywania, przy czym pracownicy użytkują powierzone im samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy. Parkowanie w miejscu zamieszkania tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość pracownika do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, będące konsekwencją zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowywania samochodu służbowego, będą powodować powstanie po stronie pracownika przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (w pobliżu miejsca ich zamieszkania), a miejscem, w którym znajduje się siedziba Wnioskodawcy, będące konsekwencją zawartej z pracownikami umowy przechowania samochodu służbowego - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji obowiązków służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, wartości przejazdów nie można uważać za przychód pracowników ze stosunki pracy. Wnioskodawca nie jest obowiązany (jako płatnik podatku dochodowego) do zwiększania wysokości przychodów pracowników w związku z ich dojazdami do i z miejsca wykonywania pracy. Wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania tych osób gwarantującego jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. Przejazdy oraz parkowanie będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących Jego pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Regulacja art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. W konsekwencji, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Samochody te przydzielane są pracownikom często ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną funkcję (kadra zarządzająca, koordynatorzy i doradca techniczny). Zasady udostępniania samochodów służbowych określane są w umowach o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie zawieranych między pracodawcą i pracownikiem. Zgodnie z warunkami umowy, samochody służbowe mogą być wykorzystywane przez uprawnionych pracowników wyłącznie w celach służbowych oraz w interesie i na zlecenie pracodawcy. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należy m.in.:

* używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydanie pojazdu Wnioskodawcy w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.

Dodatkowo, zgodnie z umową, pracownicy mogą przechowywać samochód służbowy po godzinach pracy w garażu znajdującym się w posiadaniu tego pracownika lub na posesji będącej w jego dyspozycji w związku z koniecznością zapewnienia bezpiecznych warunków jego przechowywania, przy czym pracownicy użytkują powierzone im samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy. Parkowanie w miejscu zamieszkania tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość pracownika do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Wnioskodawcy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.