ITPB2/415-805/11/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zorganizować doroczną imprezę integracyjną dla wszystkich swoich pracowników. Opłata za zorganizowanie ww. imprezy będzie miała charakter ryczałtowy i będzie obejmowała zapłatę za konsumpcję w formie "szwedzkiego stołu", pieczonego dzika etc., organizację gier i zabaw sprawnościowych, transport uczestników, a także zabawę taneczną lub występy artystyczne. Udział w imprezie będzie co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej w Spółce, tj. ok. 450 osób, przy tak dużej liczbie potencjalnych uczestników pracodawca nie będzie w stanie prowadzić listy obecności. Możliwa jest sytuacja, iż impreza integracyjna będzie się odbywać w godzinach pracy. W takim przypadku w imprezie uczestniczyć będą ci pracownicy, którzy w tym czasie nie będą faktycznie wykonywać pracy (zakład pracy pracuje w cyklu ciągłym). W imprezie nie będą również uczestniczyć ci pracownicy, którzy przebywają na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie będą obecni w pracy. Impreza będzie finansowana ze środków zakładowego funduszu socjalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej będzie stanowić dla niego dodatkowy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie innego rodzaju kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przepisie tym zostały określone, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczenia wartości pieniężnej świadczeń w naturze, nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania.

Ustawodawca w różny sposób określił również jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a, 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

By wykazać, iż dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ww. ustawy konieczne jest jego zakwalifikowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą metodę ustalania jego wartości określoną w art. 11 ustawy. Ustawodawca nie przewiduje możliwości ustalania wartości świadczeń w naturze i świadczeń niepieniężnych w inny sposób niż ten określony w przepisach ustawy, co oznacza, że jeśli stosując metody określone w ustawie nie można ustalić wartości świadczenia, to tym samym nie może być ono kwalifikowane jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

W ocenie Wnioskodawcy istotne jest również zawarte w art. 11 ust. 1 ustawy rozgraniczenie momentu powstania przychodu w przypadku świadczeń pieniężnych, świadczeń w naturze oraz innych świadczeń nieodpłatnych. W przypadku tych pierwszych przychód po stronie pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika, a w przypadku świadczeń niepieniężnych - w chwili ich faktycznego otrzymania. Inaczej mówiąc, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Tak więc w celu ustalenia przychodu danemu pracownikowi z tytułu uzyskanych przez niego świadczeń niepieniężnych wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących warunków:

* istnieje możliwość przypisania skonkretyzowanego świadczenia konkretnemu pracownikowi,

* pracownik świadczenie faktycznie otrzymał, a nie zostało ono mu jedynie udostępnione lub postawione do jego dyspozycji;

* istnieje możliwość ustalenia wartości ww. świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2-2a.

Jeżeli nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków - zdaniem Wnioskodawcy - nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Tak więc, w przypadku gdy Spółka organizuje imprezę integracyjną dla swoich pracowników i nie ma możliwości ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanych mu podczas imprezy świadczeń nie powstanie przychód do opodatkowania.

Uczestniczący w spotkaniach integracyjnych pracownicy mogą w ogóle zrezygnować z udziału w niektórych zabawach i konkursach, inni pracownicy mogą uczestniczyć jedynie w części z nich, a jeszcze inni we wszystkich, a nawet korzystać z tych świadczeń, które nie zostały spożytkowane przez innych pracowników. To samo może dotyczyć ilości oraz wartości spożywanych podczas imprezy posiłków i napojów, gdyż jest ono uzależnione od wielu czynników, takich jak upodobania kulinarne poszczególnych osób, ich apetyt lub nawet samopoczucie w danym dniu. Niewykluczona jest też sytuacja, że pracownik weźmie udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ sądzi, że takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie skorzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Ww. okoliczności powodują, że w konsekwencji, dany pracownik może skorzystać ze świadczeń, których wartość w znacznym stopniu będzie różnić się od wartości ustalonej ryczałtowo kwoty przypadającej na daną osobę, stanowiącej wynik podzielenia ogólnego kosztu imprezy przez liczbę planowanych uczestników.

Ustalenie wartości świadczenia uzyskanego przez jednego pracownika w taki sposób nie odzwierciedlałoby faktycznej wartości uzyskanego przez niego przysporzenia. Zgodnie z ww. cytowanymi przepisami Wnioskodawca stwierdza, że przychód do opodatkowania nie może być rozumiany jako pewna wartość o charakterze hipotetycznym lub statystycznym - musi być to konkretnie określona wartość świadczenia, które pracownik rzeczywiście uzyskał, a nie przychód statystycznie, czy hipotetycznie przypadający na danego pracownika.

Tak więc poniesienie przez Wnioskodawcę wydatków na zorganizowanie imprezy integracyjnej - Jego zdaniem - nie powoduje powstania przychodu po stronie pracownika, o ile nie zostaną jednocześnie spełnione przesłanki określone w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy bezwzględnie warunkuje bowiem możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia od otrzymania tego świadczenia. Co za tym idzie, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast obliczenie wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika w przypadku imprezy integracyjnej nie jest możliwe ze względów, które były już omówione powyżej.

Mając na uwadze zaprezentowane rozważania Wnioskodawca stwierdza, iż po stronie pracowników nie powstanie przychód do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

Wnioskodawca wskazuje, iż bezpośrednim potwierdzeniem Jego toku rozumowania jest uzasadnienie do wyroku WSA w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 140/11, jak również wyroków WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 412/09 oraz WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt SA/Wr 1326/08.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Wnioskodawca uważa bowiem, że obecnie orzecznictwo sądów administracyjnych jest istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych, a jego nieuzasadnione pomijanie narusza zasadę - wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej - prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Wynika to z tego, iż zgodnie z art. 14e § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, organy podatkowe mogą w ramach działania z urzędu zmienić już uprzednio wydaną interpretację z powodu stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego. Co za tym idzie organy podatkowe wydające interpretacje podatkowe zobowiązane są do wnikliwej analizy orzecznictwa sądów administracyjnych, w szczególności w sytuacji gdy strona powołuje się na takie orzecznictwo składając wniosek o wydanie interpretacji (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Po 1124/2009 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1916/08).

Reasumując Wnioskodawca stwierdza, iż w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż uczestnictwo pracowników w imprezach integracyjnych jest okolicznością powodującą powstanie przychodu do opodatkowania, gdyż brak jest możliwości przypisania konkretnego świadczenia konkretnej osobie, jak również nie ma możliwości określenia wartości takiego świadczenia stosując metody zawarte w przepisach art. 11 i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodu został określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 1 tego przepisu źródłami przychodu jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć zatem należy również różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować doroczną imprezę integracyjną dla wszystkich swoich pracowników. Opłata za zorganizowanie ww. imprezy będzie miała charakter ryczałtowy i będzie obejmowała zapłatę za konsumpcję w formie "szwedzkiego stołu", pieczonego dzika etc., organizacje gier i zabaw sprawnościowych, transport uczestników, a także zabawę taneczną lub występy artystyczne. Udział w imprezie będzie co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej w Spółce, tj. ok. 450 osób, przy tak dużej liczbie potencjalnych uczestników pracodawca nie będzie w stanie prowadzić listy obecności. Możliwa jest sytuacja, iż impreza integracyjna będzie się odbywać w godzinach pracy. W takim przypadku w imprezie uczestniczyć będą ci pracownicy, którzy w tym czasie nie będą faktycznie wykonywać pracy (zakład pracy pracuje w cyklu ciągłym). W imprezie nie będą również uczestniczyć ci pracownicy, którzy będą przebywać na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie będą obecni w pracy. Impreza będzie finansowana ze środków zakładowego funduszu socjalnego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że udział w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez pracodawcę stanowić będzie dla pracownika nieodpłatne świadczenie.

W przedmiotowej sprawie istnieje możliwość ustalenia uczestników imprezy oraz kosztów ponoszonych w związku z jej zorganizowaniem, co pozwala na ustalenie wartości świadczenia przypadającego na pracownika uczestniczącego w imprezie.

Jednocześnie nie można w tym przypadku utożsamiać określeń "otrzymanie" i "wykorzystanie". Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN S.A. "otrzymać-otrzymywać" oznacza dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje albo do czego się dąży, stać się odbiorcą jakiegoś polecenia, uzyskać coś z czegoś.

Pojęcie "skonsumować" oznacza zjeść coś, zrobić z czegoś użytek, natomiast "wykorzystać - wykorzystywać", to użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku, posłużyć się kimś, aby zrealizować własne cele.

W świetle powyższego, ażeby coś skonsumować bądź wykorzystać należy tym najpierw dysponować, a w tym przypadku - otrzymać. Dlatego - w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje, czy atrakcje. Okoliczność, że podczas imprezy integracyjnej pracownik np. nie zjadł całego dania, nie zmienia faktu, że je otrzymał i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania (wykorzystania) przez pracowników poszczególnych atrakcji w trakcie imprezy integracyjnej. Należy również podkreślić, iż wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określenia wartości wykorzystanych świadczeń. Stąd też, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione wartość świadczeń ustala się według cen zakupu, a nie na podstawie wykorzystanego świadczenia.

Wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy więc obliczyć dzieląc całkowity koszt organizacji imprezy przez liczbę pracowników zaproszonych (np. wszystkich, jeżeli impreza była przewidziana dla wszystkich pracowników) lub deklarujących chęć wzięcia udziału w imprezie, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom w niej uczestniczącym.

Warto również zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, w którym stwierdzono iż "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego."

W przypadku gdy źródłem finansowania imprezy integracyjnej są środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - przychód pracownika może być zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale tylko wówczas gdy zostaną spełnione wszystkie przesłanki w tym przepisie zawarte.

W myśl tegoż przepisu, zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zatem zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest jedynie wówczas gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

* jest w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* jego wysokość wraz z innymi otrzymanymi świadczeniami nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Reasumując, uczestnictwo w imprezie integracyjnej skutkuje dla pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego pracodawca powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z dyspozycją art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że otrzymane świadczenie mieścić się będzie w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy.

Końcowo wyjaśnić należy, że przepisy Ordynacji podatkowej rzeczywiście nakazują Ministrowi Finansów uwzględnianie orzecznictwa sądów przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przepis art. 14a ww. ustawy stanowi, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Natomiast z przepisu art. 14e § 1 cytowanej wyżej ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Jednakże wskazać należy, że niezależnie od obowiązku uwzględnienia oceny wyrażonej w orzecznictwie, organ upoważniony do wydawania interpretacji indywidualnych nie jest związany orzeczeniem wydanym w innej sprawie. Orzeczenia sądów są bowiem rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.

W konsekwencji nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że w sytuacji gdy tutejszy organ w wydanej interpretacji nie rozstrzygnie zagadnienia w sposób analogiczny do zaprezentowanego we wskazanych wyrokach sądów administracyjnych naruszy zasadę wskazaną w art. 121 Ordynacji podatkowej, z której wynika, iż postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.