ITPB2/415-794/13/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2013 r. (data wpływu 20 sierpnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2013 r. (data wpływu 19 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 20 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 14 listopada 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku oraz piśmie uzupełniającym został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest po przebytym wylewie podpajęczynówkowym i operacji zaklipsowania tętniaka tętnicy środkowej mózgu. Od dnia 9 maja 2000 r. ma orzeczoną niepełnosprawność z powodu naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawczyni ma nieznaczny niedowład lewostronny, zwyrodnienie kręgosłupa i stawów, miażdżycowe uszkodzenie mięśnia sercowego oraz nadciśnienie tętnicze. W stosunku do Niej został orzeczony 30% uszczerbek na zdrowiu. Jej stan zdrowia wymaga częstych zabiegów rehabilitacyjnych. Posiada zaświadczenie z poradni neurologicznej, że nadal wymaga leczenia i rehabilitacji.

Wnioskodawczyni ma problemy ze wstawaniem z łóżka, dlatego w 2010 r. zakupiła materac do masażu. W 2012 r. zakupiła wyrób profilaktyczno-rehabilitacyjny #61485; materac do spania #61485; który zapobiega powstawaniu dalszych zwyrodnień, łagodzi ból kręgosłupa i stawów, powoduje rozluźnienie mięśni, poprawia krążenie. Zakupiony wyrób posiada właściwości leczniczo-rehabilitacyjne, służy przywracaniu sprawności organizmu.

Materac do spania oraz materac do masażu to indywidualny sprzęt i narzędzie, niezbędne do rehabilitacji i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych. Wnioskodawczyni posiada umowę kupna-sprzedaży na zakup materaca do masażu, na indywidualny sprzęt - materac do spania - fakturę VAT.

Wydatki na zakup nie były sfinansowanie ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i nie zostały zwrócone w żadnej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszt zakupionego materaca do masażu Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

2. Czy koszt zakupionego wyrobu profilaktyczno-rehabilitacyjnego Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni zakupiony materac do masażu i wyrób profilaktyczno-rehabilitacyjnego mieszczą się w katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniających do ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 cytowanej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Artykuł 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., stanowi, iż wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy)

Przepis ten w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. stanowił, że wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że zakupione urządzenie musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne.

Ponadto z uregulowań zawartych w powołanym przepisie wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, może być w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest po przebytym wylewie podpajęczynówkowym i operacji zaklipsowania tętniaka tętnicy środkowej mózgu. Od dnia 9 maja 2000 r. ma orzeczoną niepełnosprawność z powodu naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawczyni ma nieznaczny niedowład lewostronny, zwyrodnienie kręgosłupa i stawów, miażdżycowe uszkodzenie mięśnia sercowego oraz nadciśnienie tętnicze. W stosunku do Niej został orzeczony 30% uszczerbek na zdrowiu. Jej stan zdrowia wymaga częstych zabiegów rehabilitacyjnych. Posiada zaświadczenie z poradni neurologicznej, że nadal wymaga leczenia i rehabilitacji.

Wnioskodawczyni ma problemy ze wstawaniem z łóżka, dlatego w 2010 r. zakupiła materac do masażu. W 2012 r. zakupiła wyrób profilaktyczno-rehabilitacyjny #61485; materac do spania #61485; który zapobiega powstawaniu dalszych zwyrodnień, łagodzi ból kręgosłupa i stawów, powoduje rozluźnienie mięśni, poprawia krążenie. Zakupiony wyrób posiada właściwości leczniczo-rehabilitacyjne, służy przywracaniu sprawności organizmu.

Materac do spania oraz materac do masażu to indywidualny sprzęt i narzędzie, niezbędne do rehabilitacji i ułatwiające wykonywanie czynności życiowych. Wnioskodawczyni posiada umowę kupna-sprzedaży na zakup materaca do masażu, na indywidualny sprzęt #61485; materac do spania #61485; fakturę VAT.

Wydatki na zakup nie były sfinansowanie ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i nie zostały zwrócone w żadnej formie.

Jeżeli zatem zakupiony przez Wnioskodawczynię materac do masażu i materac do spania faktycznie spełnia wymogi indywidualnego sprzętu i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie Wnioskodawczyni czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności, udokumentowane wydatki poniesione na ich zakup mogą zostać zaliczone do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy zostaną spełnione pozostałe warunki (przytoczone wyżej), określone w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d ww. ustawy.

Jednakże dla potwierdzenia prawa do skorzystania z przedmiotowej ulgi Wnioskodawczyni może wystąpić do lekarza specjalisty o wydanie zaświadczenia, z którego będzie wynikało, że zakupione materace są niezbędne w rehabilitacji i są w niej wykorzystywane oraz służą przywracaniu sprawności Jej organizmu stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W niniejszej sprawie zaznaczyć należy, iż skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej leży w interesie podatnika, więc to po jego stronie spoczywa obowiązek wykazania, iż spełnia przesłanki do zastosowania tej ulgi, a więc również, że zakupiony sprzęt jest niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z orzeczonej niepełnosprawności. Natomiast indywidualna interpretacja przepisów prawa jest jedynie przedstawieniem poglądu organu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej.

Mając bowiem na uwadze treść przepisu art. 14b Ordynacji podatkowej, w przedmiotowej sprawie tut. organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Zgodnie z zasadą dochodzenia do prawdy materialnej wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest bowiem postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Stąd ustalenie prawdy obiektywnej (materialnej) nie jest tu możliwe w sposób ścisły, jak można tego wymagać na gruncie postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.